Nu.nl

Soms lees je weleens een bericht in de krant waarvan je denkt 'dat kan gewoon niet echt zijn!'
Als je de Telegraaf leest zou het inderdaad kunnen dat een of andere shabby journalist een verhaal uit zijn duim heeft gezogen, maar bij de meeste andere kranten ga ik er toch vanuit dat het waar is wat er staat.
Zo las ik vandaag een curieus bericht op Nu.nl:

Argentijnse vrouw in coma door vallende kat


De titel vond ik al zeer spraakmakend en ik wilde graag weten wat er precies was gebeurd.

BUENOS AIRES - In Argentinië is een 85-jarige vrouw in coma geraakt nadat zij op straat was geraakt door een vallende kat. Ze vecht voor haar leven.
Een buurman had het beest per ongeluk uit een raam gegooid op de vierde verdieping.

Hier begon ik het verhaal al vreemd te vinden. Hoe kan je 'per ongeluk' een kat uit het raam gooien? Gelukkig is nu.nl een hoogwaardige internetsite die mij niet met vraagtekens zal laten zitten.

De man probeerde met de kat zijn vrouw te raken vanwege een echtelijke ruzie. Zijn vrouw dook weg en de kat vloog door het open raam.
De gewonde vrouw, een bejaarde operazangeres, liep door de vallende kat een schedelbreuk op, aldus Argentijnse media zaterdag.

O, maar dat klinkt heel erg logisch. Hij had ruzie met zijn vrouw! Als ik ruzie heb met iemand gooi ik ook altijd mijn kat naar iemand toe. Ze is vrij zwaar dus dat kan best hard aankomen. Misschien hadden ze wel ruzie om wie de kat mocht hebben als ze uit elkaar gingen en dat hij frustratie zei: 'hier heb je je rotkat' waarop hij vervolgens de kat naar haar toe gooide.
En toen vloog de kat per ongeluk uit het raam. Het was niet de bedoeling om een onschuldige voorbijganger in coma te meppen, maar om zijn eigen vrouw dood te slaan met de kat. Maar ja, als in een Matrix-film ontweek zijn vrouw de door de lucht vliegende kat en daarbij verpestte ze het voor de bejaarde vrouw die beneden op straat liep. Tot mijn verbazing las ik dat de vrouw ook nog een bejaarde operazangeres was. Hoe krijg je het voor elkaar? Eerst maak je zo'n ruzie met je vrouw dat je je kat uit het raam gooit en dan komt het bovenop een bejaarde operazangeres terecht. Van alle saaie, alledaagse voorbijgangers die onder je raam doorlopen vermoord je bijna een bejaarde operazangeres!
Ik ga waarschijnlijk een hele onrustige nacht tegemoet, want ik zal me de hele tijd afvragen: wat is er met de kat gebeurd? Daar wordt dan weer helemaal niet over gerept door nu.nl. Ik denk dat ik voor de zekerheid toch even met 114 bel, misschien dat zij even een kijkje kunnen nemen in Buenos Aires. En als die kat ook maar een schrammetje heeft dan moet de beste man in de boeien worden geslagen!

Babysitten

Mijn hele leven heb ik altijd al willen babysitten. Het leek me geweldig om een keer verantwoordelijkheid te hebben, om voor iets anders te zorgen dan mijn poppen en knuffels. Ik las ook altijd ‘de babysittersclub’. Dat was een boekenserie over tienermeiden die geld bijverdienden met babysitten en daar een hele goede handel in hadden. Daarbij maakten ze allemaal hele spannende avonturen mee tijdens het babysitten. Het was een soort detective thriller maar dan met baby’s. Ik fantaseerde dat ik ook bij mensen thuis mocht babysitten en dat ik daar dan een geheime kelder vond waar een schatkaart in lag. En dat ik dan met een groep vriendinnen opzoek ging naar die schat.

Helaas heb ik nooit een schatkaart gevonden en tot overmaat van ramp heb ik ook nooit mogen babysitten! Er is niemand die ooit zijn kind aan mij heeft toevertrouwd. Ik begrijp niet hoe dat komt. En als er al iemand in de straat een oppas zocht dan werd mijn oudere broer altijd eerder uitgekozen. Jarenlang heb ik bij mijn ouders gezeurd om een zusje, ik wilde niet meer het jongste meisje zijn. Maar helaas, mijn vader had er na mijn geboorte direct een knoop in gelegd en een leuk Afrikaans kindje adopteren wilden ze ook niet. Ik zou mijn hele jeugd de ‘baby’ blijven waarop ‘gesit’ moest worden.

Vorige week was het eindelijk zover. Ik mocht eindelijk oppassen! Het was dan wel geen baby, maar een puberende labrador, maar toch! Mij werd het vertrouwen gegeven dat ik voor een levend wezen kon zorgen. Dus ik haal de hond op en krijg een plastic tas mee vol met snoepjes, kluiven, hondenkoekjes en voorgeprepareerde zakjes avondeten. (Het avondeten afwegen dat werd nog niet helemaal aan me toevertrouwd)
Ik lok de hond met een snoepje mijn auto in en hij bleef netjes zitten. Tijdens het ritje naar mijn huis toe viel hij zelfs in slaap door het kalmerende getril van de motor. Eenmaal mijn auto geparkeerd moest ik naar mijn flat lopen met hond, handtas en de plastic survivalkit van de hond. Hij bleef maar 1 nachtje bij mij slapen maar hij genoeg eten voor een jaar. Het miezerde buiten dus ik wilde zo snel mogelijk naar binnen. Ik vroeg de hond vriendelijk om een plas te gaan doen, maar deze had meer interesse in het eten van gras. Nou ja, dan niet toch! Met volle handen probeer ik mijn huissleutels uit mijn rechter jaszak te vissen. Als ik eindelijk de sleutel in het slot wil steken scheurt de plastic zak volledig open aan de onderkant. Alle koekjes en snoepjes rollen over de straat en de hond begint meteen gretig vier koekjes naar binnen te werken. ‘Nee!’ roep ik. ‘Zit!’ probeer ik tevergeefs, want een jonge puberende hond laat echt geen overheerlijke koekjes aan zijn neus voorbij gaan. Ik probeer alle koekjes teug te stoppen in de koekjestrommel terwijl ik langzaam in de knoop raak met de hondenlijn. ‘Ga nou zitten!..... Alsjeblieft…..’.

Uitgeput stap ik mijn huiskamer binnen. Voor de hond heb ik een kleedje neergelegd die als mand fungeert. Maar de hond is nog lang niet moe en wil alleen maar spelen. Ik kan echt niet meer, ik wil niet meer! Maar ja, ik wilde zelf graag babysitten. En dit is alleen nog maar een hond. Kun je nagaan hoe het zou zijn als ik voor iemands kind moet gaan zorgen!

Koken

Ik ben tegenwoordig helemaal fan van kokkerellen. Vooral taartjes, chocoladetruffels en muffins. Sinds ik samen met mijn moeder een workshop heb gevolgd heb ik het licht gezien. Vroeger dacht ik dat al die lekkere taartjes bij de bakker door een geniaal persoon waren gemaakt en dat een simpele ziel als ik dat nooit zou kunnen. Maar inmiddels kan ik het wel en ik heb de swing al aardig te pakken. Ik sta ’s avonds of in het weekend zomaar deeg te kneden om een ‘apple crumble’ of een ‘mango crumble’ te maken. Het is heerlijk ontspannend en een goede anti stress therapie. En het resultaat is ook nog eens fantastisch. Een heel klein ietsie pietsie nadeel van deze hobby is dat het niet goed is voor de lijn. Daarom ben ik maar eens even drastisch aan het diëten. Ondertussen bak ik zoveel mogelijk taartjes voor andere mensen.

Niet alleen vind ik het leuk om te koken, ik ben ook gek op kookspulletjes. Het is heerlijk om naar mooie potten en pannen te kijken, of goede kookboeken. Ook heb ik mezelf getrakteerd op een heel mooi cadeau: een Kenwood keukenmixer. Daar droomde ik al jaren van en ik heb nu een goede reden om er een te kopen.
Voor mijn verjaardag heb ik het idee gekregen om in plaats van appeltaart en toastjes met brie een high tea te organiseren. Dan kan ik helemaal uit mijn dak gaan en allemaal lekkere hapjes maken. Ik ben al weken bezig met recepten zoeken en uitproberen en een mooi menu in elkaar te zetten. Ik kan niet wachten tot het zover is. En deeg kloppen is toch iets handiger in een keukenmachine dan met je handen. Alhoewel de romantiek er dan misschien toch een beetje af gaat. Maar ik zal vaak genoeg nog ’s avonds na een lange werkdag wat bloem pakken en deeg gaan kneden. Heerlijk.

Bin Laden

Bin Laden is dood. Tenminste, dat willen ze ons laten geloven! Maar volgens de conspiracy theory van 10 jaar geleden zou Bin Laden helemaal niet bestaan. Het was gewoon George W. Bush met een lange baard. De aanslagen zouden bedacht zijn door de CIA zodat ze een legitieme reden zouden hebben om Irak binnen te vallen. Bush steeg na de aanslagen op 9/11 enorm in de peilingen. Opeens was hij een held en moest hij het land redden. Dat hij Irak binnenviel voor de olie kon niemand iets schelen.

Nu, 10 jaar later is de grote boze meneer achter de aanslagen eindelijk gevonden, gepakt en koelbloedig door zijn hoofd geschoten. Bin Laden: De belichaming van het kwaad. Maar is het ook echt zo? Nadat het nieuws bekend werd begonnen allerlei Amerikanen te dansen en te springen op straat. Dat vond ik best wel raar. Dat je blij bent dat Bin Laden dood is a la. Maar in de afgelopen 10 jaar zijn er een heleboel Afghanen, Irakezen, Europeanen en Amerikanen gestorven in de strijd tegen het terrorisme. En om dan te feesten om de dood van één man terwijl er jarenlang oorlog is geweest, dat vind ik wat kort door de bocht.
Direct na de feestvreugde rees de vraag: Waar zijn de foto’s? Tja, want hoe weet je nu zeker dat Bin Laden echt dood is? Mensen willen dolgraag een overhoopgeschoten restant van een terrorist zien. Waarom in hemelsnaam? Ten eerste is het geen prettig beeld en ten tweede kan je geen foto meer vertrouwen sinds de uitvinding van Photoshop. Ik hoef geen foto te zien, als Bin Laden tussen nu en 4 weken geen videoboodschap meer inspreekt ga ik er vanuit dat hij kassie wijlen is.

Als je het echt zeker wilt weten dan moet je je duikpak aantrekken en op de bodem van de oceaan gaan zoeken. Daar zal hij wel druk zijn met de zeventig maagden die hij zichzelf heeft beloofd.

Verliefd

Ik heb sinds kort verkering. Dat is natuurlijk hartstikke leuk en fantastisch, maar dat houdt wel in dat ik nauwelijks tijd heb om columns te schrijven. En als ik wel tijd heb om columns te schrijven dan heb geen inspiratie. Ik ben namelijk alleen creatief als ik me ongelukkig en depressief voel. Dan uit ik mijn gevoelens en spui ik op alles en iedereen. Maar jammer genoeg ben ik op dit moment overdreven gelukkig. Ik heb een hele leuke nieuwe baan vol uitdaging, de zon schijnt buiten en tot slot heb ik een mooie man aan mijn zijde waarmee ik heerlijk romantisch mee naar Rome ben geweest.

Hoe kan ik nu nog commentaar leveren op de wereld? Waar moet ik het in godsnaam over hebben? Bloemetjes? Bijtjes? Daar zit toch helemaal niemand op te wachten! De mensheid wil toch een cynische en bittere Nienke horen. De Nienke die meedogenloos Geert Wilders kan bekritiseren of religie kan bagatelliseren. Maar nu vind ik het helemaal niet erg dat mensen een geloof hebben. Laat ze lekker hun cultuur en tradities hebben. En Geert Wilders, wie is Geert Wilder? Die bestaat helemaal niet in bloemetjes-en-bijtjes-land.

Natuurlijk zijn er nog steeds kinderen in Afrika die dood gaan van de honger en als ik me eenzaam en verdrietig voel kan ik me daar ook echt druk om maken. Maar ik ben verliefd en ik voel me gelukkig, en geen fukushima-ramp of terrorist in Alphen aan de Rijn kan mijn dag verpesten!

Alles voor het spel!

Afgelopen weekend stond ik te stralen op een podium. Nou ja stralen… Ik speelde een trieste, depressieve, aangeschoten maar toch hysterisch lachende vrouw van middelbare leeftijd. Ik had zwaar aangezette make-up op met rimpels en dikke wallen onder mijn ogen. Ik droeg de grootste soepjurk die er op deze aarde te verkrijgen is. Hierdoor werd mijn figuur zeer onaantrekkelijk. Om het geheel nog wat extra aan te dikken had ik krulspelden in mijn haar en pantoffeltjes met daarboven steunkousen. Ik voelde me behoorlijk bejaard voor een meisje van 26!

Ik stond in de coulissen van het Zaantheater nerveus te wachten tot ik op moest. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik maakte zachte sprongetjes om de zenuwen weg te schudden. Over een paar seconden moest ik op. Dan kon ik eindelijk doen waar ik maandenlang voor geoefend had. Ik had een kleine rol dus dan moet je nog harder werken om een verpletterende indruk te maken. Ik hoorde de actrice de naam van mijn personage roepen. Ik moet op! Ik moet op! Ging er door mijn hoofd. Ik haalde diep adem, verdiepte me in mijn personage, trok een sloom gezicht en stapte met een fles port in mijn hand het podium op.

Het publiek lachte zodra ik het podium op stapte. Ik had nog geen woord gezegd en toch vonden ze me nu al grappig. Die kon ik in mijn zak steken!
De scene verliep goed, alsof ik in een soort waas zat. Het leek alsof ik buiten mijn lichaam was getreden en tussen het publiek naar mezelf zat te kijken. Na afloop van het stuk en na het ontvangen van een staande ovatie zat ik vol adrenaline. Ik ging direct naar mijn vrienden en familie toe om mijn ervaring te delen en te horen wat zij ervan vonden. Ik voelde me heerlijk, in het middelpunt van de belangstelling, ook al had ik maar een kleine rol. Nu is het allemaal weer voorbij en ga ik me concentreren op het nieuwe toneelstuk. In juni zal ik op de planken staan met een leuk kinderstuk. Ik hou van toneel!

Simon de Stofzuiger

Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar dat is dus niet waar. Met geld kan je namelijk spullen kopen en als ik bedenk wat mij het meest gelukkig maakt in het leven dan zijn dat mooie spullen. Ik heb zoveel mooie spullen om me heen, maar ik wil altijd meer en meer. Het is een soort levensverzameling wat nooit ophoudt. Zo heb ik een mooie collectie gitaren en muziekinstrumenten, een prachtige keuken (met Quooker)en een heerlijke rainshower waar ik het liefst twee keer per dag onder sta.

Toch zijn er ook dingen in het leven die mij ongelukkig maken. Neem bijvoorbeeld strijken of stofzuigen. Daar heb ik een bloedhekel aan! Nu hebben een stel knappe koppen een fantastische uitvinding uitgevonden. Een stofzuigrobot die al het werk voor je doet! Ik heb gister zo’n stofzuigrobot gekocht. Hij stofzuigt mijn hele huis als ik naar mijn werk ga. En als ik dan moe en uitgeput thuis kom uit mijn werk dan is alles kattenhaarvrij en kan ik rustig iets leuks gaan doen zonder te hoeven stofzuigen. Dat is toch fantastisch? Het kost maar 239 euro en het draagt enorm bij aan mijn geluk! Ik heb hem Simon genoemd, Simon de Stofzuiger. Tja het is toch een deel van het gezin geworden.

Nu zullen een hoop sceptische mensen denken: onzin! Als je maar gezond bent en je geliefden om je heen hebt. Natuurlijk. Maar als je ziek bent en je gaat naar de dokter, dan zal hij toch betaald moeten worden. Je betaalt je toch scheel aan verzekeringspremies? Gezondheid is ook gewoon te koop. En als je geliefden om je heen hebt is het ook leuk om een dagje naar de Efteling te gaan of uit eten te gaan. Dat kan niet zonder geld. Natuurlijk is het fijn om je geliefden bij je te hebben, maar zonder eten, elektriciteit en een dak boven je hoofd is het toch een stuk onaangenamer. Geld maakt misschien niet altijd gelukkig, maar het maakt je zeker niet ongelukkig! Als er nu alleen maar een paar knappe koppen waren die een strijkrobot konden ontwikkelen…