Ik weet het zeker, ik ben verslaafd aan televisie. Het is een systematisch schema wat ik dagelijks doorloop en ik word er zo langzamerhand gek van. Niet dat het erg is om lekker ontspannen tv te kijken, maar ik weet aan het eind van de avond niet meer wat ik de hele dag heb gedaan! Ik wil mijn ritueel graag voor jullie, maar vooral voor mezelf, uiteenzetten.
Maandag
Als ik thuiskom zet ik MTV aan en zie het laatste stukje van Brooke Knows Best. Brooke is de dochter van Hulk Hogan, zij wil ook graag beroemd worden. Daarna ga ik eten koken terwijl ik naar De Grote Verbouwing kijk op SBS6. Ik draai mijn tv zodanig dat ik tijdens het koken nog steeds tv kan kijken. Ik zet mijn afzuigkap niet aan omdat ik anders de tv niet meer hoor terwijl dat niet per sé nodig is omdat het een Engels programma is wat ondertiteld wordt. Maar toch. Als het eten klaar is (en mijn huis stinkt) draai ik mijn tv weer richting de zithoek en ga op de bank mijn eten opeten. Aan het eind van het programma moet ik nog een kwartier wachten tot De Wereld Draait Door begint en die vul ik met zappen tussen RTL Boulevard en Wie is de Chef. Om half 8 begint eindelijk DWDD. Heerlijk ouderwets tv kijken met je bord op schoot! Daarna komt waar ik mij al de hele dag op heb verheugd: America’s Next Top Model. Do I need to say more? Ik dacht het niet. Na ANTM blijf ik hangen op RTL5 en kijk ik Project Catwalk en Hoe word ik gelukkig? Best een leerzaam programma trouwens met Bridget Maasland. Daarna zap ik naar Pauw en Witteman. Meestal poets ik mijn tanden terwijl Jeroen Pauw een cynische vraag stelt aan een van de geïnterviewden.
Dinsdag
Op dinsdag ga ik vaak bij mijn ouders eten. Daar kan ik mijn verslaving gemakkelijk voortzetten. Ze kijken vaak eerst naar het nieuws en soms staat Studio Sport aan tijdens het eten. We kijken met z’n allen DWDD, daarna gaat mijn vader trompet spelen en gaan mijn moeder en ik in bad zitten om de zin van het leven te bespreken. Ik weet nog steeds niet het antwoord op die vraag, maar ik denk niet dat het tv kijken is. Daarna gaan we Herman de Blijker kijken. Dat is traditie en tradities moet je er eenmaal in houden ook al vinden we het huidige programma van Herman helemaal niet zo leuk. Na Enkele Reis Paradijs schakelen we direct over naar De Rijdende Rechter op Nederland 1. Wat is dat een fantastisch programma! Vaak zijn het hele kleine problemen waar mensen al jaren ruzie over maken. Het is heerlijk om partij te kiezen voor één van de betrokkenen en dan kijken of de 'jouwe' wint. Mijn moeder en ik hebben direct onze mening klaar zonder dat we ons verdiept hebben in het Wetboek. Hierna ga ik weer naar huis. Soms zet ik thuis Pauw en Witteman nog even aan. Heerlijk om je tanden op te poetsen.
Woensdag
Tot half 9 heb ik exact hetzelfde schema als maandag. Ik ga alle programma’s weer af alsof er een biologische tv-klok in mijn lichaam staat geprogrammeerd. Op woensdag is er weinig leuks op tv maar toch presteer ik het om de hele avond van zender naar zender te zappen. Afgelopen woensdag was er toevallig een leuke film op tv: My Big Fat Greek Wedding. Ik had hem al twee keer gezien maar ach, drie maal is scheepsrecht zeggen ze.
Donderdag
Weer exact hetzelfde schema als maandag en woensdag en daarna kwam Wie is de Mol. Daar kon ik dagen en weken naar uitkijken maar helaas is de laatste aflevering geweest. Ik weet wie de mol is, ik weet die de winnaar is en ik weet dat ik nu weer een gat heb zitten in mijn schema van donderdagavond. Wat moet ik nu? Vanavond na Wie is de Mol zapte ik langs Bonje met de Buren. Een soort Rijdende Rechter alleen dan met ‘emo-tv-presentatoren’ Natascha Froger en John Williams. Na minutenlang geïntrigeerd te hebben gekeken hoe Natascha en John een hoogoplopende burenruzie proberen op te lossen die voornamelijk is ontstaan omdat de buren ’s nachts teveel lawaai maken in hun slaapkamer. En niet één keer per nacht nee, wel drie keer! Wat moet je in hemelsnaam tegen die mensen zeggen? Jullie moeten minder seks hebben? Je moet een stil orgasme hebben? Fascinerend programma. Na Bonje met de Buren zap ik naar TMF om wat muziek te luisteren. Op MTV draaien ze geen muziek meer tegenwoordig, alleen midden in de nacht of op werktijden. En dan is de tijd toch echt aangebroken dat ik mijn column moet gaan schrijven. Ik heb geen inspiratie, ik voel me een op de bank hangende zoutzak die verslaafd is aan tv kijken en besluit hierover een column te schrijven. Alleen is het niet grappig, het is meer een soort opsomming van mijn leven en hoe langer ik schrijf hoe triester het lijkt. Wie interesseert zich nou in wat ik ’s avonds doe? Het is wel een handige alibi mocht ik ooit nog worden verdacht van moord. Nee hoor meneer Agent, ik was gewoon thuis, kijk maar naar mijn column, ziet u wel, ik doe niets de hele avond, ik was gewoon thuis.
Vrijdag
Normaal gesproken zou ik De Grote Verbouwing kijken, Wie is de Chef?, DWDD, Take Me Out, Vrijdag Gehaktdag, Hints, VOC, Pauw en Witteman.
Maaaaaaaaaarrrrrrrrrr…….. vrijdag heb ik een feestje! GODZIJDANK! IK LEEF!
Als iemand nog een leuke suggestie heeft voor mijn volgende column kan je die plaatsen bij de reacties. Het leukste onderwerp zal ik gaan behandelen! Alvast vele malen dank.
donderdag 25 maart 2010
woensdag 17 maart 2010
Emancipatie
Wouter Bos heeft gekozen voor zijn gezin. Hij wilde zijn kinderen zien opgroeien en zich niet nog eens vier jaar bezig houden met het regeren van ons land. Het politieke geneuzel, het gekibbel en de ellenlange debatten zijn blijkbaar niet de moeite waard. Of is hij bang nog eens vier jaar tegen het hoofd van Balkenende aan te kijken? Hoe het ook zij, Wouter Bos stopt met de politiek en gaat meer tijd met zijn gezin besteden.
Camiel Eurlings nam exact hetzelfde besluit, vlak voordat Wouter Bos dat deed. Hij stopt met de politiek en als reden geeft hij aan meer tijd te willen besteden aan zijn gezin. Wouter en Camiel zijn de belichaming geworden van de emancipatie. Succes en macht staan niet meer op nummer 1 bij de hedendaagse man. Nee, een leuk, gelukkig gezin is nu het nieuwe statussymbool.
Tegenwoordig worden er zoveel kinderen matig opgevoed doordat allebei de ouders een drukke baan hebben. In het weekend worden ze ook nog eens bij opa en oma gedumpt zodat mama en papa eindelijk eens ‘tijd voor zichzelf’ hebben. Wanneer de ouders wel tijd hebben worden de kinderen bestookt met aandacht en kunnen ze krijgen wat ze willen. Hierdoor krijg je vervelende, jengelende, verwende kinderen die in hun latere leven nog moeite zullen krijgen om zich aan te passen aan de maatschappij. Een paar jaar geleden was het nog ‘hip’ om een zodanig druk leven te lijden. Je kon niet op een feestje of een schoolreünie verschijnen als je niet in een groot huis woonde, twee auto’s voor de deur had staan en drie keer per jaar op vakantie ging. Je kon er toen nog mee blinken dat je je kinderen nooit zag en dat je vrouw geen ‘huisvrouwtje’ was maar een carrièrevrouw. Nee joh, de kinderen hebben het hartstikke naar hun zin op het kinderdagverblijf en voor het huishouden hebben we een Turk.
Wouter en Camiel hebben aangetoond dat het niet meer ‘hip’ is om hard te werken voor geld waar je toch geen tijd voor hebt om het uit te geven. Zij kiezen nu misschien voor een parttimebaan om meer ‘papa-dagen’ te hebben. Misschien gaan ze wel knutselen met hun kinderen of naar de dierentuin! Hebben ze nu eindelijk tijd om hun kinderen voor het slapen gaan een stukje voor te lezen uit Harry Potter? Ik stel me zomaar voor hoe Bos na een lange vergadering met Balkenende thuiskomt, naar de slaapkamer van zijn kind loopt en daar het Harry Potter boek tevoorschijn haalt. Daar heb je die eikel weer! moet Bos denken als hij de omslag van het boek ziet.
Eigenlijk ben ik maar half voor emancipatie en feminisme. Ik ben het met een aantal dingen zeker eens. De man moet net zoveel aan het huishouden doen als de vrouw, hij mag af en toe koken, hij moet zijn eigen overhemden strijken en hij moet tijd en aandacht aan zijn kinderen besteden. Maar in sommige dingen ben ik enorm ouderwets. Zo vind ik dat de man hoort te betalen in een restaurant, de deur voor me open houdt, af en toe bloemen meeneemt en ja, hij mag ook af en toe met een biertje naar het voetbal zitten kijken. Dat zijn nou de kleine dingen die een man een man maakt en een vrouw een vrouw. Maar dat zowel mannen als vrouwen parttime gaan werken vind ik een goede vooruitgang. Niemand wil eigenlijk 40 uur werken en daarom klagen we allemaal dat de AOW leeftijd niet omhoog mag. Als we allemaal 32 uur gaan werken is er minder werkloosheid, kunnen we onze kinderen goed opvoeden en houden we het allemaal vol tot ons 67e. Wouter Bos zoek niet langer, je hebt je vervanger gevonden. Nienke for president!
Camiel Eurlings nam exact hetzelfde besluit, vlak voordat Wouter Bos dat deed. Hij stopt met de politiek en als reden geeft hij aan meer tijd te willen besteden aan zijn gezin. Wouter en Camiel zijn de belichaming geworden van de emancipatie. Succes en macht staan niet meer op nummer 1 bij de hedendaagse man. Nee, een leuk, gelukkig gezin is nu het nieuwe statussymbool.
Tegenwoordig worden er zoveel kinderen matig opgevoed doordat allebei de ouders een drukke baan hebben. In het weekend worden ze ook nog eens bij opa en oma gedumpt zodat mama en papa eindelijk eens ‘tijd voor zichzelf’ hebben. Wanneer de ouders wel tijd hebben worden de kinderen bestookt met aandacht en kunnen ze krijgen wat ze willen. Hierdoor krijg je vervelende, jengelende, verwende kinderen die in hun latere leven nog moeite zullen krijgen om zich aan te passen aan de maatschappij. Een paar jaar geleden was het nog ‘hip’ om een zodanig druk leven te lijden. Je kon niet op een feestje of een schoolreünie verschijnen als je niet in een groot huis woonde, twee auto’s voor de deur had staan en drie keer per jaar op vakantie ging. Je kon er toen nog mee blinken dat je je kinderen nooit zag en dat je vrouw geen ‘huisvrouwtje’ was maar een carrièrevrouw. Nee joh, de kinderen hebben het hartstikke naar hun zin op het kinderdagverblijf en voor het huishouden hebben we een Turk.
Wouter en Camiel hebben aangetoond dat het niet meer ‘hip’ is om hard te werken voor geld waar je toch geen tijd voor hebt om het uit te geven. Zij kiezen nu misschien voor een parttimebaan om meer ‘papa-dagen’ te hebben. Misschien gaan ze wel knutselen met hun kinderen of naar de dierentuin! Hebben ze nu eindelijk tijd om hun kinderen voor het slapen gaan een stukje voor te lezen uit Harry Potter? Ik stel me zomaar voor hoe Bos na een lange vergadering met Balkenende thuiskomt, naar de slaapkamer van zijn kind loopt en daar het Harry Potter boek tevoorschijn haalt. Daar heb je die eikel weer! moet Bos denken als hij de omslag van het boek ziet.
Eigenlijk ben ik maar half voor emancipatie en feminisme. Ik ben het met een aantal dingen zeker eens. De man moet net zoveel aan het huishouden doen als de vrouw, hij mag af en toe koken, hij moet zijn eigen overhemden strijken en hij moet tijd en aandacht aan zijn kinderen besteden. Maar in sommige dingen ben ik enorm ouderwets. Zo vind ik dat de man hoort te betalen in een restaurant, de deur voor me open houdt, af en toe bloemen meeneemt en ja, hij mag ook af en toe met een biertje naar het voetbal zitten kijken. Dat zijn nou de kleine dingen die een man een man maakt en een vrouw een vrouw. Maar dat zowel mannen als vrouwen parttime gaan werken vind ik een goede vooruitgang. Niemand wil eigenlijk 40 uur werken en daarom klagen we allemaal dat de AOW leeftijd niet omhoog mag. Als we allemaal 32 uur gaan werken is er minder werkloosheid, kunnen we onze kinderen goed opvoeden en houden we het allemaal vol tot ons 67e. Wouter Bos zoek niet langer, je hebt je vervanger gevonden. Nienke for president!
donderdag 11 maart 2010
Op zoek naar een man
Het is weer lente, het zonnetje schijnt, dus het wordt weer tijd om te gaan voortplanten! Nou ja, misschien is voortplanten wat voorbarig, maar ik wil wel opzoek gaan naar een mogelijke kandidaat, al is het alleen om op te oefenen. Ik heb me sinds een paar weken ingeschreven bij een internet datingsite. Ja. Dus. Daar wil ik graag het volgende over kwijt.
Ik had me eerst aangemeld bij Parship. Ze adverteren dat ze een psychologische test hebben en aan de hand van die test kan je iemand vinden die echt bij je past. Dus toen ze op tv zeiden “doe nu de gratis Parship-test” deed ik dat. Het is best een goede test moet ik eerlijk toegeven. Je moet allerlei vragen beantwoorden over wat je zou doen als je uitglijdt over een bananenschil. Het zegt natuurlijk erg veel over je persoonlijkheid hoe je reageert als je uitglijdt over een bananenschil. Ik maak echt geen grapje, doe de test en je krijgt die vraag! Ik fraudeer altijd met die psychologische testen. In het echt zou ik een zwerver geen kleingeld geven, maar in die test kies ik toch maar voor een antwoord waarbij ik sympathieker uit de bus kom. Ik deed dat ook altijd met de beroepskeuzetest op de middelbare school. Ik wist exact welk antwoord ik moest kiezen om welk beroep geadviseerd te krijgen. Na de vragenlijst van Parship te hebben volbracht krijg je te zien wie je ‘matches’ zijn. Zo, denk ik bij mezelf, 79% match met een 28 jarige projectontwikkelaar uit Noord-Holland dat lijkt me wel wat! Ik klik op het profiel van de beste man maar ik krijg alleen maar wazige foto’s te zien omdat ik geen lid ben. Ik lees zijn profiel en het klinkt allemaal interessant dus ik ga reageren op die knul! Ik stuur een contactverzoek: Hoi, ik ben Nienke, 25 jaar. Ik heb je profiel gelezen en dat als positief ervaren. Ik hoop dat je mijn profiel ook leuk vindt. Groetjes Nienke
Dat was het. Kort maar krachtig. Diezelfde avond krijg ik een reactie van de 28 jarige projectontwikkelaar en vol spanning open ik het mailtje. Helaas verschijnt er alleen een bericht van Parship dat als ik zijn reactie wil lezen ik eerst lid moet worden, of zoals zij het noemen: exclusive membership. Nou, dat exclusive membership kost mooi wel effe 50 euro per maand en dan moet je ook nog eens verplicht 3 maanden lid worden. Ronduit belachelijk! Voor dat geld huur je ook een gigolo! Ik besluit meteen om mijn profiel op Parship te verwijderen.
De volgende datingsite waar ik mij heb aangemeld is Relatieplanet. Daar kan je wel foto’s zien en berichten lezen. Dit heeft tot gevolg dat ongeveer heel Nederland lid is van Relatieplanet inclusief getrouwde mannen en vrouwen. Ik krijg meteen de eerste dag al tientallen reacties en het is een echte vleeskeuring. Iemand die gelovig is, rookt of kinderen heeft valt direct af. Verder gaan ook de dikke, extreem lelijke en laag opgeleide mannen subiet de prullenbak in. En dan hou je nog steeds veel te veel keus over. Hoe weet je nou wie leuk is? Dat weet je alleen maar als je iemand in het echt ontmoet. Dus ik spreek af met een wat nerd-achtig uitziende piloot. De foto’s zagen er niet geweldig uit, maar ik denk ach het is een piloot, geen fotomodel. De ontmoeting was op de parkeerplaats bij de pier van Wijk aan Zee. Hij kwam aangelopen en zag er iets beter uit dan op de foto. Hij had zich in ieder geval geschoren, op de foto zag hij eruit als een landloper met ontploft haar. Natuurlijk blijft hij iets nerderigs houden, hij is vrij dun, krullend haar en brildragend. Ik dacht direct aan een make-over, maar het is volgens mij geen goed teken als je iemand direct wil veranderen zodra je hem ontmoet. Toch? De jongen was best aardig, maar er was geen klik.
De tweede date was ook al geen succes. De beste jongen zat verlegen tegenover me in een cafeetje. Hij wist niets te zeggen, ben ik dan zo eng? Hij had geen passie, geen ambitie, geen mooie verhalen of schuine moppen. Hij had geen sexappeal, geen humor, geen mening. Misschien ben ik te veeleisend? Te kritisch? En toch hoef ik echt geen wonderman te hebben, ik wil me gewoon thuis voelen bij iemand. Als er een klik is dan let je helemaal niet meer op iemands gebreken of eigenaardigheden. Als je verliefd bent zie je alleen maar positieve kanten van iemand. Dus ik blijf gewoon rustig door zoeken totdat ik iemand tegenkom waarbij de vonk wel overslaat. Ik weet alleen niet of mijn ‘ware Jacob’ op Relatieplanet zit. Over het algemeen val ik niet op mannen die aan datingsites doen. En ik val ook niet op mannen die op vrouwen vallen die aan datingsites doen. Het ergste zijn nog de mannen die op vrouwen vallen die op mannen vallen die aan datingsites doen.
Maar verder ben ik best gelukkig...
Met m’n kat.
Ik had me eerst aangemeld bij Parship. Ze adverteren dat ze een psychologische test hebben en aan de hand van die test kan je iemand vinden die echt bij je past. Dus toen ze op tv zeiden “doe nu de gratis Parship-test” deed ik dat. Het is best een goede test moet ik eerlijk toegeven. Je moet allerlei vragen beantwoorden over wat je zou doen als je uitglijdt over een bananenschil. Het zegt natuurlijk erg veel over je persoonlijkheid hoe je reageert als je uitglijdt over een bananenschil. Ik maak echt geen grapje, doe de test en je krijgt die vraag! Ik fraudeer altijd met die psychologische testen. In het echt zou ik een zwerver geen kleingeld geven, maar in die test kies ik toch maar voor een antwoord waarbij ik sympathieker uit de bus kom. Ik deed dat ook altijd met de beroepskeuzetest op de middelbare school. Ik wist exact welk antwoord ik moest kiezen om welk beroep geadviseerd te krijgen. Na de vragenlijst van Parship te hebben volbracht krijg je te zien wie je ‘matches’ zijn. Zo, denk ik bij mezelf, 79% match met een 28 jarige projectontwikkelaar uit Noord-Holland dat lijkt me wel wat! Ik klik op het profiel van de beste man maar ik krijg alleen maar wazige foto’s te zien omdat ik geen lid ben. Ik lees zijn profiel en het klinkt allemaal interessant dus ik ga reageren op die knul! Ik stuur een contactverzoek: Hoi, ik ben Nienke, 25 jaar. Ik heb je profiel gelezen en dat als positief ervaren. Ik hoop dat je mijn profiel ook leuk vindt. Groetjes Nienke
Dat was het. Kort maar krachtig. Diezelfde avond krijg ik een reactie van de 28 jarige projectontwikkelaar en vol spanning open ik het mailtje. Helaas verschijnt er alleen een bericht van Parship dat als ik zijn reactie wil lezen ik eerst lid moet worden, of zoals zij het noemen: exclusive membership. Nou, dat exclusive membership kost mooi wel effe 50 euro per maand en dan moet je ook nog eens verplicht 3 maanden lid worden. Ronduit belachelijk! Voor dat geld huur je ook een gigolo! Ik besluit meteen om mijn profiel op Parship te verwijderen.
De volgende datingsite waar ik mij heb aangemeld is Relatieplanet. Daar kan je wel foto’s zien en berichten lezen. Dit heeft tot gevolg dat ongeveer heel Nederland lid is van Relatieplanet inclusief getrouwde mannen en vrouwen. Ik krijg meteen de eerste dag al tientallen reacties en het is een echte vleeskeuring. Iemand die gelovig is, rookt of kinderen heeft valt direct af. Verder gaan ook de dikke, extreem lelijke en laag opgeleide mannen subiet de prullenbak in. En dan hou je nog steeds veel te veel keus over. Hoe weet je nou wie leuk is? Dat weet je alleen maar als je iemand in het echt ontmoet. Dus ik spreek af met een wat nerd-achtig uitziende piloot. De foto’s zagen er niet geweldig uit, maar ik denk ach het is een piloot, geen fotomodel. De ontmoeting was op de parkeerplaats bij de pier van Wijk aan Zee. Hij kwam aangelopen en zag er iets beter uit dan op de foto. Hij had zich in ieder geval geschoren, op de foto zag hij eruit als een landloper met ontploft haar. Natuurlijk blijft hij iets nerderigs houden, hij is vrij dun, krullend haar en brildragend. Ik dacht direct aan een make-over, maar het is volgens mij geen goed teken als je iemand direct wil veranderen zodra je hem ontmoet. Toch? De jongen was best aardig, maar er was geen klik.
De tweede date was ook al geen succes. De beste jongen zat verlegen tegenover me in een cafeetje. Hij wist niets te zeggen, ben ik dan zo eng? Hij had geen passie, geen ambitie, geen mooie verhalen of schuine moppen. Hij had geen sexappeal, geen humor, geen mening. Misschien ben ik te veeleisend? Te kritisch? En toch hoef ik echt geen wonderman te hebben, ik wil me gewoon thuis voelen bij iemand. Als er een klik is dan let je helemaal niet meer op iemands gebreken of eigenaardigheden. Als je verliefd bent zie je alleen maar positieve kanten van iemand. Dus ik blijf gewoon rustig door zoeken totdat ik iemand tegenkom waarbij de vonk wel overslaat. Ik weet alleen niet of mijn ‘ware Jacob’ op Relatieplanet zit. Over het algemeen val ik niet op mannen die aan datingsites doen. En ik val ook niet op mannen die op vrouwen vallen die aan datingsites doen. Het ergste zijn nog de mannen die op vrouwen vallen die op mannen vallen die aan datingsites doen.
Maar verder ben ik best gelukkig...
Met m’n kat.
donderdag 4 maart 2010
Koopzondag in de Ikea
Ik heb een saai leven. Als ik andere mensen moet geloven ben ik de enige. Je hoeft maar aan een willekeurig persoon te vragen hoe het gaat en het antwoord is: “Ja, druk druk druk druk druk.” Ik niet, ik heb het niet druk. Ik verveel me kapot! Wat ik ook altijd zo vervelend vind zijn die mensen die elk weekend een verjaardag hebben of een feestje. Hoe kun je in godsnaam ieder weekend een verjaardag hebben? Mijn vrienden zijn maar één keer per jaar jarig. Heb je dan 52 vrienden of ben je zo’n figuur die om elk wissewasje een feest geeft? Ik heb nieuwe sokken gekocht, hoera een feestje! Mijn oma heeft een nieuw kunstgebit, jee een feestje! Het kabinet is gevallen, joepiedepoepie een feestje! Ik ben blij als het weekend weer voorbij is zodat ik weer naar mijn werk kan. Niet dat ik een workaholic ben, maar op mijn werk heb tenminste interactie met mensen. In het weekend voel ik me opgesloten in mijn huis met mijn frustraties en gedachten.
Neem nu afgelopen zondag. Het was een nare druilerige stormachtige rotdag. Je kan niks doen in dit weer, je kan niet op het strand wandelen, je kan de stad niet in want alles is dicht, het enige wat je kan doen is op je reet zitten en tv kijken. Opeens kreeg ik het briljante idee om naar de Ikea te gaan! Ik weet niet of iemand weleens op zondag naar de Ikea is geweest maar ik zal je zeggen, het is de hel. Als je aan komt rijden bij de parkeerplaats dan weet je eigenlijk al dat het mis is. Alle plekken zijn bezet en met pijn en moeite kan je nog net je auto ergens kwijt. Je weet dat het in de winkel stampend druk moet zijn, want in één auto zitten gemiddeld 4 personen. De Ikea is namelijk een winkel voor gelukkige gezinnetjes. Als je single bent en nog niet depressief genoeg dan moet je op zondag naar de Ikea gaan. Wat een leuke jonge gelukkige gezinnen lopen daar rond. Ze hebben allemaal een hypotheek, een leuke baan en een grote gezinsauto die ook enorm handig is om de Billy boekenkast mee te vervoeren. Aan de andere kant kun je je natuurlijk afvragen of die mensen echt wel gelukkig zijn, want wie gaat er nou voor zijn lol op zondag naar de Ikea? Juist, mensen die niets beters hebben te doen zoals ik.
Ik ga regelmatig naar de Ikea. Je kan wel zeggen dat ik een Ikea-expert ben of een Ikea-deskundige. Als er ooit een praatprogramma wordt gemaakt over de Ikea dan ben ik de persoon die ze moeten bellen! Helaas zijn de mensen die op zondag naar de Ikea gaan geen experts, het is alsof ze de winkel voor het eerst zien. Tergend langzaam lopen ze door de paden alsof ze hun slow motion knop hebben ingedrukt. Ze blijven urenlang staren naar een Billy boekenkast terwijl ik bij mezelf denk: je moet de Büsta hebben! Met het papieren meetlintje wat je bij het informatiepunt kunt pakken meten ze de maat van de kast terwijl de afmetingen gewoon op het kaartje staan. Het zijn zulke klunzen! In het restaurant ook. Dan sta je in de rij voor het buffet en sommige mensen presteren het om urenlang na te denken over wat ze willen eten. Alsof ze in een drie sterren restaurant zitten. Als je gaat eten bij de Ikea weet je van te voren toch al dat je Zweedse balletjes met patat en cranberrycompote wil? Of niet dan!
Je kunt deze mensen vergelijken met zondagsrijders. Zondagsrijders zijn ook traag, onzeker, weten niet precies waarneer ze er af moeten of op welke baan ze het beste kunnen rijden. Mensen die dagelijks in de auto zitten herkennen een zondagsrijder van 3 kilometer afstand. Ik herken een zondag-Ikea-klant van een kilometer afstand!
Uiteindelijk kwam ik weer veilig in Zaandam met een Malm ladekast en een hele hoop andere spulletjes die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. (Dat is het risico van naar de Ikea gaan.) En toen bleek dat de Malm ladekast wel erg zwaar was. Het is geen pretje om met storm en regen een zware doos uit je auto te tillen en je flat in moet sjouwen, maar uiteindelijk heb ik met veel gevloek en getier de kast in mijn slaapkamer gezet. De volgende uitdaging is de kast in elkaar zetten. Dat wordt nog een heel karwei, ik snap namelijk niets van die tekening die erbij zit. Maar voorlopig ga ik hier mijn vingers niet aan branden. Ik stel dit klusje uit totdat ik me weer een keer verveel ,zo moet je je leven toch een beetje spannend en uitdagend houden. Ik kijk uit naar het volgende saaie, regenachtige weekend. Of is er iemand nog een feestje geeft?
Neem nu afgelopen zondag. Het was een nare druilerige stormachtige rotdag. Je kan niks doen in dit weer, je kan niet op het strand wandelen, je kan de stad niet in want alles is dicht, het enige wat je kan doen is op je reet zitten en tv kijken. Opeens kreeg ik het briljante idee om naar de Ikea te gaan! Ik weet niet of iemand weleens op zondag naar de Ikea is geweest maar ik zal je zeggen, het is de hel. Als je aan komt rijden bij de parkeerplaats dan weet je eigenlijk al dat het mis is. Alle plekken zijn bezet en met pijn en moeite kan je nog net je auto ergens kwijt. Je weet dat het in de winkel stampend druk moet zijn, want in één auto zitten gemiddeld 4 personen. De Ikea is namelijk een winkel voor gelukkige gezinnetjes. Als je single bent en nog niet depressief genoeg dan moet je op zondag naar de Ikea gaan. Wat een leuke jonge gelukkige gezinnen lopen daar rond. Ze hebben allemaal een hypotheek, een leuke baan en een grote gezinsauto die ook enorm handig is om de Billy boekenkast mee te vervoeren. Aan de andere kant kun je je natuurlijk afvragen of die mensen echt wel gelukkig zijn, want wie gaat er nou voor zijn lol op zondag naar de Ikea? Juist, mensen die niets beters hebben te doen zoals ik.
Ik ga regelmatig naar de Ikea. Je kan wel zeggen dat ik een Ikea-expert ben of een Ikea-deskundige. Als er ooit een praatprogramma wordt gemaakt over de Ikea dan ben ik de persoon die ze moeten bellen! Helaas zijn de mensen die op zondag naar de Ikea gaan geen experts, het is alsof ze de winkel voor het eerst zien. Tergend langzaam lopen ze door de paden alsof ze hun slow motion knop hebben ingedrukt. Ze blijven urenlang staren naar een Billy boekenkast terwijl ik bij mezelf denk: je moet de Büsta hebben! Met het papieren meetlintje wat je bij het informatiepunt kunt pakken meten ze de maat van de kast terwijl de afmetingen gewoon op het kaartje staan. Het zijn zulke klunzen! In het restaurant ook. Dan sta je in de rij voor het buffet en sommige mensen presteren het om urenlang na te denken over wat ze willen eten. Alsof ze in een drie sterren restaurant zitten. Als je gaat eten bij de Ikea weet je van te voren toch al dat je Zweedse balletjes met patat en cranberrycompote wil? Of niet dan!
Je kunt deze mensen vergelijken met zondagsrijders. Zondagsrijders zijn ook traag, onzeker, weten niet precies waarneer ze er af moeten of op welke baan ze het beste kunnen rijden. Mensen die dagelijks in de auto zitten herkennen een zondagsrijder van 3 kilometer afstand. Ik herken een zondag-Ikea-klant van een kilometer afstand!
Uiteindelijk kwam ik weer veilig in Zaandam met een Malm ladekast en een hele hoop andere spulletjes die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. (Dat is het risico van naar de Ikea gaan.) En toen bleek dat de Malm ladekast wel erg zwaar was. Het is geen pretje om met storm en regen een zware doos uit je auto te tillen en je flat in moet sjouwen, maar uiteindelijk heb ik met veel gevloek en getier de kast in mijn slaapkamer gezet. De volgende uitdaging is de kast in elkaar zetten. Dat wordt nog een heel karwei, ik snap namelijk niets van die tekening die erbij zit. Maar voorlopig ga ik hier mijn vingers niet aan branden. Ik stel dit klusje uit totdat ik me weer een keer verveel ,zo moet je je leven toch een beetje spannend en uitdagend houden. Ik kijk uit naar het volgende saaie, regenachtige weekend. Of is er iemand nog een feestje geeft?
Abonneren op:
Posts (Atom)
