Daar gaat mijn 5-jarenplan. Ik heb altijd gedacht dat het geen enkel probleem zou worden, het leek me zelfs een vrij makkelijke opgave. Er zijn zoveel mensen die het wel lukt, dus waarom zou ik het niet kunnen? Mijn 5-jarenplan zag er als volgt uit: Een leuke man vinden, een paar jaar samenwonen en daarna kinderen krijgen. Trouwen zou eventueel kunnen maar het is geen vereiste. Helaas gaat het bij stap 1 al mis. Waar is die leuke man die me begrijpt? Of eis ik nu alweer teveel en zullen mannen en vrouwen elkaar nooit begrijpen?
Ik hecht veel waarde aan samenwonen en kinderen krijgen, als klein meisje speelde ik al ‘moedertje’. Maar waarom eigenlijk? Ik heb het nog nooit gedaan, ik weet niet eens of ik het wel leuk vind! Is mijn 5-jarenplan wel echt wat ik wil, of is het wat de maatschappij van mij verwacht? Natuurlijk wil ik verliefd zijn en mijn leven met iemand delen, maar het gaat ook prima zonder. Ik ben de afgelopen 25 jaar prima doorgekomen zonder kinderen en gezin dus waarom zouden de komende 25 jaar me niet net zo makkelijk af gaan? Natuurlijk was ik het grootste gedeelte van de afgelopen 25 jaar zelf nog een kind en maakte ik deel uit van een leuk gezin. Ik heb een hele fijne jeugd gehad en mijn ouders hebben het erg leuk samen. Waarschijnlijk is dit de reden dat ik denk ‘dat wil ik ook!’ en ik heb altijd gedacht dat het normaal was om een gelukkig gezin te hebben. In de praktijk is dit zeker niet het geval. Er zijn zoveel mensen die scheiden en hoeveel single 30-ers zijn er nu inmiddels? Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen een goed huwelijk en een leuk gezin krijgt. Misschien moet ik een keer accepteren dat het niet aan mij is besteed. Dus daar gaat mijn 5-jarenplan!
Maar wat moet ik dan met mijn leven? Er zijn zo verschrikkelijk veel opties dat ik het gewoon niet meer weet. Ik kan kleden gaan weven in Peru, ik kan astronaut worden of helikopterpiloot, ik kan carrièrevrouw worden of waterputten slaan in Kenia. Ik kan kangoeroes berijden in Australië of wakvissen op de Noordpool. Maar geen van deze dingen zou ik in mijn 5-jarenplan te zetten. Er is eigenlijk niets wat ik echt graag wil bereiken in mijn leven. Ik wil gewoon gelukkig zijn met mezelf en ieder dag iets nieuws beleven. Toch heb ik één grote angst en dat is om eenzaam en kinderloos te sterven. Het beeld dat ik gevriesdroogd word (een soort milieuvriendelijk cremeren) en er is niemand op komen dagen dat lijkt me verschrikkelijk. Veel mensen vragen zich af wat de zin van het leven is. Ik denk dat het antwoord daarop is: leven… en voortplanten! Zonder voorplanting is er geen leven toch!? Dus ik denk dat mijn 5-jarenplan toch onveranderd blijft. Ik wil wel een leuk gezin maar wanneer, waar en in welke samenstelling dat laat ik volledig aan het lot over. In de tussentijd ga ik leuke columns schrijven en wakvissen op de Noordpool!
woensdag 28 april 2010
donderdag 22 april 2010
As
Heel Europa stond stil. Heel de wereld stond stil. En dat allemaal vanwege een lullig onuitspreekbaar vulkaantje op Ijsland. Het enige land wat nog redelijk wist te functioneren was Ijsland zelf. Die zijn vulkaanuitbarstingen wel gewend. De grootste boosdoener die al het vliegverkeer ontregelde was as. De fijne asdeeltjes komen terecht in de motor van een Boeing 747 en kan ervoor zorgen dat de motor uitvalt en ernstig beschadigd raakt. De schade loopt niet alleen op in miljoenen, het is ook nog eens levensgevaarlijk. Daarom hebben alle grote luchthavens in Noordwest Europa besloten om niet meer te vliegen.
Vele duizenden mensen waren gestrand. In Nederland, Engeland, Thailand of Costa Rica. Ik hoorde dat ze een luchtbrug hadden naar Barcelona en dat mensen vanuit daar nog 20 uur met de bus naar Nederland moesten. Natuurlijk is het vreselijk als je twee weken op vakantie bent geweest en je terugreis duurt drie dagen, maar je bent tenminste nog op vakantie geweest. Er zijn veel schrijnendere gevallen van mensen die naar een begrafenis moesten of mensen die op een orgaan wachten. Moet je je voorstellen: je wacht jarenlang op een nieuw hart. Eindelijk sta je bovenaan de wachtlijst, eindelijk komt er een brief in de bus met goed nieuws, eindelijk durf je te hopen op een langer leven en een mooie toekomst. Je ligt in het ziekenhuis klaar op de operatietafel, binnen twee uur moet je hart in een koelboxje aankomen in het ziekenhuis. Het wordt uit het donorlichaam gehaald en met spoed naar het vliegtuig gebracht wat met ronkende motors klaar staat. Dan hoor je een half uur voordat je onder narcose zou gaan dan het vliegtuig met jouw hart niet kan opstijgen. Vanwege een vulkaan. Vanwege as in de lucht.
Als ik dat allemaal zo hoor begrijp ik niet waarom mensen nog steeds roken. Hoe kunnen je tere longwand en je flinterdunne haarvaten in godsnaam tegen die fijne asdeeltjes als een Boeing er al van kapot gaat? Wat kan as allemaal nog meer vernietigen? Ik heb weleens gelezen dat een vulkaanuitbarsting meer CO2 de atmosfeer in werkt dan wij met al onze uitlaatgassen bij elkaar kunnen veroorzaken. Alleen de gestolde lava daarna zorgt er weer voor dat de CO2 uit de lucht opgenomen wordt. Daarom is die grond ook zo ontzettend vruchtbaar.
Wij mensen zijn heel erg bezig met het leven op aarde terwijl er een grote onbekende brij binnenin zit. Of beter gezegd: de aarde is een grote brij waar een dun korstje om zit met een paar boompjes en beestjes. We denken dat we alles weten en alles in controle kunnen houden, maar die grote brij binnenin gaat gewoon z’n gang. En als ie zin heeft om even naar buiten te komen of om de aarde een beetje op te schudden dan kunnen wij mensen daar helemaal niets tegen doen. Maar de belangrijkste vragen die we nu hebben is natuurlijk: Wie gaat dit betalen? Wie is hier verantwoordelijk voor? Want natuurlijk denken mensen altijd dat alles wat misgaat opgelost kan worden met geld. En terwijl de Duitse backpacker op het vliegveld zit te wachten op een vlucht naar Thailand steken we gewoon nog een sigaretje op en reclameren we onze vliegtickets bij de KLM.
Vele duizenden mensen waren gestrand. In Nederland, Engeland, Thailand of Costa Rica. Ik hoorde dat ze een luchtbrug hadden naar Barcelona en dat mensen vanuit daar nog 20 uur met de bus naar Nederland moesten. Natuurlijk is het vreselijk als je twee weken op vakantie bent geweest en je terugreis duurt drie dagen, maar je bent tenminste nog op vakantie geweest. Er zijn veel schrijnendere gevallen van mensen die naar een begrafenis moesten of mensen die op een orgaan wachten. Moet je je voorstellen: je wacht jarenlang op een nieuw hart. Eindelijk sta je bovenaan de wachtlijst, eindelijk komt er een brief in de bus met goed nieuws, eindelijk durf je te hopen op een langer leven en een mooie toekomst. Je ligt in het ziekenhuis klaar op de operatietafel, binnen twee uur moet je hart in een koelboxje aankomen in het ziekenhuis. Het wordt uit het donorlichaam gehaald en met spoed naar het vliegtuig gebracht wat met ronkende motors klaar staat. Dan hoor je een half uur voordat je onder narcose zou gaan dan het vliegtuig met jouw hart niet kan opstijgen. Vanwege een vulkaan. Vanwege as in de lucht.
Als ik dat allemaal zo hoor begrijp ik niet waarom mensen nog steeds roken. Hoe kunnen je tere longwand en je flinterdunne haarvaten in godsnaam tegen die fijne asdeeltjes als een Boeing er al van kapot gaat? Wat kan as allemaal nog meer vernietigen? Ik heb weleens gelezen dat een vulkaanuitbarsting meer CO2 de atmosfeer in werkt dan wij met al onze uitlaatgassen bij elkaar kunnen veroorzaken. Alleen de gestolde lava daarna zorgt er weer voor dat de CO2 uit de lucht opgenomen wordt. Daarom is die grond ook zo ontzettend vruchtbaar.
Wij mensen zijn heel erg bezig met het leven op aarde terwijl er een grote onbekende brij binnenin zit. Of beter gezegd: de aarde is een grote brij waar een dun korstje om zit met een paar boompjes en beestjes. We denken dat we alles weten en alles in controle kunnen houden, maar die grote brij binnenin gaat gewoon z’n gang. En als ie zin heeft om even naar buiten te komen of om de aarde een beetje op te schudden dan kunnen wij mensen daar helemaal niets tegen doen. Maar de belangrijkste vragen die we nu hebben is natuurlijk: Wie gaat dit betalen? Wie is hier verantwoordelijk voor? Want natuurlijk denken mensen altijd dat alles wat misgaat opgelost kan worden met geld. En terwijl de Duitse backpacker op het vliegveld zit te wachten op een vlucht naar Thailand steken we gewoon nog een sigaretje op en reclameren we onze vliegtickets bij de KLM.
donderdag 15 april 2010
Postcode Loterij
Ik ben een leuke, spontane meid die vol energie in het leven staat. Toch zijn er een aantal dingen in het leven waar ik me verschrikkelijk aan kan storen. De meeste ergernissen heb ik al uitvoerig besproken in mijn columns, maar er is één ding waar ik tot op de dag van vandaag mijn handen vanaf heb gehouden. Het is iets waar ik me al een tijdje aan erger maar ik heb het me nooit zo bewust gerealiseerd omdat het zo vervlochten zit in onze maatschappij. Iedereen doet eraan mee, zelfs mijn ouders, zelfs Linda de Mol en zelfs mijn jeugdheld Hennie Huisman. Mijn Hennie, waar ik als kind altijd een keer naast wilde staan om een keer in de Mini Playbackshow als Madonna uit de lift te komen met punttieten en al. Helaas heb ik niet meer de leeftijd om mee te doen aan de mini playbackshow en Hennie is ook niet meer wat hij geweest is. Hij was mijn respect al een beetje kwijtgeraakt toen hij opzoek ging naar God. Daarna werd het er al niet beter op toen hij Korenslag ging presenteren. Een programma waarin zangkoren tegen elkaar streden om het beste koor van Nederland te worden. Dan moet je je voorstellen: grote groepen vrouwen van halverwege de veertig die zesstemmig ‘Thriller’ van Micheal Jackson zingen. Niet leuk dus.
Het absolute dieptepunt voor mij is natuurlijk toen Hennie Huisman zich ambassadeur liet worden van de Postcode Loterij show. Ik heb een gloeiende hekel aan de Postcode Loterij Show. Ten eerste omdat ze niet alleen de prijs aan jou geven, maar ook aan je buren. Dus je kan nooit eens opscheppen over de mooie nieuwe Ferrari die je hebt gekocht want de straat staat vol met dure wagens. Ten tweede geven ze je continu het gevoel dat als je geen lid bent dat je dan een lulletje rozenwater bent. Denk je eens in: al je buren hebben een Ferrari en jij rijdt nog steeds in een Opel Corsa. Ten derde (en dit is mijn grootste ergernis) ze pretenderen een Goede Doelen Loterij te zijn maar ondertussen verspillen ze al hun geld aan dure tv-reclames, goed betaalde BN-ers en irritante post in mijn brievenbus. Dat laatste, daar irriteer ik me nog het allermeest aan! Terwijl de Postcode Loterij een paar Orang-oetangs redden in Borneo kappen ze de halve jungle om zo veel mogelijk spam in mijn brievenbus te deponeren. Iedere week sturen ze een brief aan ‘de bewoners van’ met het bericht dat ik een auto gewonnen heb. Vervolgens moet je om die auto te kunnen krijgen eerst lid worden, drie loten kopen en dan maak je kans om eventueel een auto te winnen. Vorige week ontving ik een blanco enveloppe met mijn naam en adres erop. In eerste instantie leek dit niet op reclame. Ik maakte hem open en zag als eerste een parkeerkaart die tegen de brief aan zat geplakt. De brief vertelde mij dat ik uit duizenden mensen uitgekozen was om kandidaat te worden in de tv-show Miljoenenjacht en de uitrijkaart voor de parkeergarage hadden ze alvast toegevoegd. Mijn ‘ik wil graag op tv komen’-hartje begon direct sneller te kloppen. Mocht ik meedoen aan Miljoenenjacht? Ik ging direct naar de website waar ik mijn persoonlijke kanscode moest activeren. Nadat ik mijn code had geactiveerd kreeg ik een volgende pagina waar ik mijn gouden koffers kon kiezen. Toen ik mijn geluksnummers gekozen had moest ik van de Postcode Loterij al mijn gegevens invullen inclusief bankrekeningnummer en ik moest drie loten kopen á 8,50 met straatprijsverdubbelaar. Nou lekker is dat. Daar gaat mijn droom van rijk en beroemd worden. Ik ga natuurlijk geen loten kopen! Ik vind het belachelijk dat ze zoveel post versturen naar mensen die geen lid zijn. Ze maken je continu lekker met kreten als ‘hoera! U heeft een auto gewonnen’ terwijl ik helemaal niet mee speel en ook geen auto van ze krijg. Ik vind dat het nu eens afgelopen moet zijn met die milieuvervuilende spam van ze!
Wat moet je nou doen tegen zo’n grote organisatie? Hoe hou je tegen dat ze je die vervelende post sturen? Ik heb besloten om zelf in actie te komen tegen deze grote boze monopolistische loterij. Er zijn een aantal dingen die ik reeds heb ondernomen in mijn strijd tegen de Postcode Loterij.
1. Ik ben lid geworden van de ‘Anti-Postcode Loterij Hyves”. (http://postcodenaaierij.hyves.nl/) Hij telt maar liefst 23 leden! En voor de mensen die Hyves niet kennen, gemiddeld heeft een 13-jarige scholier ca. 341 vrienden op Hyves. Ik voel dat ik deel uit maak van een elite groep Postcode Loterij haters.
2. Ik heb een uiterst vernietigende column geschreven. Zie hierboven.
3. Ik heb een filmpje op YouTube gezet. En als je tegenwoordig iets of iemand kapot wil maken dan moet je zorgen dat je een choquerend stukje undercover documentatie op het internet zet. Peter R de Vries eat your heart out! http://www.youtube.com/watch?v=bG2wDFp41tw
Nu maar afwachten of ze bang worden.
Het absolute dieptepunt voor mij is natuurlijk toen Hennie Huisman zich ambassadeur liet worden van de Postcode Loterij show. Ik heb een gloeiende hekel aan de Postcode Loterij Show. Ten eerste omdat ze niet alleen de prijs aan jou geven, maar ook aan je buren. Dus je kan nooit eens opscheppen over de mooie nieuwe Ferrari die je hebt gekocht want de straat staat vol met dure wagens. Ten tweede geven ze je continu het gevoel dat als je geen lid bent dat je dan een lulletje rozenwater bent. Denk je eens in: al je buren hebben een Ferrari en jij rijdt nog steeds in een Opel Corsa. Ten derde (en dit is mijn grootste ergernis) ze pretenderen een Goede Doelen Loterij te zijn maar ondertussen verspillen ze al hun geld aan dure tv-reclames, goed betaalde BN-ers en irritante post in mijn brievenbus. Dat laatste, daar irriteer ik me nog het allermeest aan! Terwijl de Postcode Loterij een paar Orang-oetangs redden in Borneo kappen ze de halve jungle om zo veel mogelijk spam in mijn brievenbus te deponeren. Iedere week sturen ze een brief aan ‘de bewoners van’ met het bericht dat ik een auto gewonnen heb. Vervolgens moet je om die auto te kunnen krijgen eerst lid worden, drie loten kopen en dan maak je kans om eventueel een auto te winnen. Vorige week ontving ik een blanco enveloppe met mijn naam en adres erop. In eerste instantie leek dit niet op reclame. Ik maakte hem open en zag als eerste een parkeerkaart die tegen de brief aan zat geplakt. De brief vertelde mij dat ik uit duizenden mensen uitgekozen was om kandidaat te worden in de tv-show Miljoenenjacht en de uitrijkaart voor de parkeergarage hadden ze alvast toegevoegd. Mijn ‘ik wil graag op tv komen’-hartje begon direct sneller te kloppen. Mocht ik meedoen aan Miljoenenjacht? Ik ging direct naar de website waar ik mijn persoonlijke kanscode moest activeren. Nadat ik mijn code had geactiveerd kreeg ik een volgende pagina waar ik mijn gouden koffers kon kiezen. Toen ik mijn geluksnummers gekozen had moest ik van de Postcode Loterij al mijn gegevens invullen inclusief bankrekeningnummer en ik moest drie loten kopen á 8,50 met straatprijsverdubbelaar. Nou lekker is dat. Daar gaat mijn droom van rijk en beroemd worden. Ik ga natuurlijk geen loten kopen! Ik vind het belachelijk dat ze zoveel post versturen naar mensen die geen lid zijn. Ze maken je continu lekker met kreten als ‘hoera! U heeft een auto gewonnen’ terwijl ik helemaal niet mee speel en ook geen auto van ze krijg. Ik vind dat het nu eens afgelopen moet zijn met die milieuvervuilende spam van ze!
Wat moet je nou doen tegen zo’n grote organisatie? Hoe hou je tegen dat ze je die vervelende post sturen? Ik heb besloten om zelf in actie te komen tegen deze grote boze monopolistische loterij. Er zijn een aantal dingen die ik reeds heb ondernomen in mijn strijd tegen de Postcode Loterij.
1. Ik ben lid geworden van de ‘Anti-Postcode Loterij Hyves”. (http://postcodenaaierij.hyves.nl/) Hij telt maar liefst 23 leden! En voor de mensen die Hyves niet kennen, gemiddeld heeft een 13-jarige scholier ca. 341 vrienden op Hyves. Ik voel dat ik deel uit maak van een elite groep Postcode Loterij haters.
2. Ik heb een uiterst vernietigende column geschreven. Zie hierboven.
3. Ik heb een filmpje op YouTube gezet. En als je tegenwoordig iets of iemand kapot wil maken dan moet je zorgen dat je een choquerend stukje undercover documentatie op het internet zet. Peter R de Vries eat your heart out! http://www.youtube.com/watch?v=bG2wDFp41tw
Nu maar afwachten of ze bang worden.
vrijdag 9 april 2010
SGP
Ik weet niet wat het is maar om de een of andere reden heb ik het steeds weer in mijn columns over het Christelijke geloof. Het is niet dat ik het onderwerp op zoek of dat ik het er graag over wil hebben, maar het komt iedere keer op mijn pad. Op de een of andere manier valt het me op wat die Christenen nu weer hebben en waarschijnlijk wordt het met een vergrootglas uitvergroot door mijn fundamentalistische atheïstische opvattingen. Wat Geert Wilders met de Islam heeft heb ik met het Christendom. Daarom begrijpen Geert en ik elkaar zo goed.
De volgende internet-krantenkop trok mijn aandacht: “SGP 'diep geraakt' door vonnis”
Volgens de mensenrechten wetgeving van de EU mag de SGP vrouwen niet anders behandelen dan mannen. En dat heeft de SGP diep geraakt. Logisch. Zij vinden dat ze een “vereniging” mogen oprichten en daarbij hun eigen huisregeltjes mogen schrijven. Ze vergelijken deze kwestie met een voetbalvereniging. Je hebt tenslotte ook mannenvoetbal, waarom mag dat dan wel? Nou lieve SGP, omdat er naast mannenvoetbal ook vrouwenvoetbal bestaat. Alleen in de politiek heb je geen mannenpolitiek en vrouwenpolitiek. We zullen met elkaar, man en vrouw, oud en jong, gelovig en ongelovig, dit land moeten regeren. En dat wordt vrij lastig als je de helft van je bevolking uitsluit van kiesrecht. Hebben wij vrouwen daar tachtig jaar geleden voor gestreden? Werken we ons daarom het schompes, moeten we carrière maken, kinderen baren, eten koken, drie studies volgen, wenkbrauwen epileren, de hond uitlaten, vakantie boeken en er altijd piekfijn uitzien? De SGP wil het liefst dat de vrouw een goedgelovige, rokdragende, kinderbarende, boerenkoolmetworstkokende slaaf van de man is. En voor een groot gedeelte zijn we dat ook… maar we hebben tenminste wel stemrecht. Dat wil de SGP ons dus afnemen als zij het voor het zeggen zouden krijgen. We leven toch niet in de middeleeuwen? Gelukkig krijgen zij het nooit voor het zeggen in dit land omdat vrouwen wel stemrecht hebben. En wij zijn wel goed, maar niet gek!
Nu even een heel ander onderwerp: De TV-kantine is weer begonnen! Wie kent het niet, de persiflage show van Carlo Boszhard en Irene Moors. Dit keer is de make-up nog beter, hebben ze meer typetjes en is het acteerwerk sterk vooruitgegaan. Natuurlijk vind ik als tv-verslaafde alle tv leuk, net zoals een alcoholist ieder soort alcohol nuttigt, maar de tv-kantine is toch wel zwaar onderschat door het elite publiek. Behalve door Matthijs van Nieuwkerk want die is ook fan van het programma, hij deed zelfs mee in de eerste uitzending van vanavond. Daar speelde hij een scene met een persiflage van Marc Marie Huijbregts. Matthijs van Nieuwkerk speelde zichzelf niet echt goed, maar daarentegen was Carlo als Marc Marie hilarisch! De rode draad van de aflevering ging over een geheime tape waarop een bekende Nederlander was gefilmd die zijn imago niet naleefde. Uiteindelijk bleek het Geert Wilders te zijn die met Marokkanen Döner aan het eten was en stiekem een hoofddoekje paste. Erg schadelijk voor zijn imago natuurlijk. Maar als Geert Wilders in een persiflage programma een vriend van de Islam kan worden, dan kan de SGP een vrouw premier van Nederland laten worden en kan ik zelfs Christen worden! Carlo en Irene kunnen met hun programma de ideale samenleving creëren. Helaas houden ze zich niet bezig met mensenrechten, armoede en politiek. Het is een vermakelijke show met persiflages van B-sterren waar tv-verslaafden in de pauze van de X-factor naar kunnen kijken. Om het onderwerp Geert Wilders nog even toepasselijk af te sluiten heb ik een leuke uitspraak die ik vandaag van een collega heb gehoord.
Ik heb aan twee dingen een hekel: discriminatie en buitenlanders.
De volgende internet-krantenkop trok mijn aandacht: “SGP 'diep geraakt' door vonnis”
Volgens de mensenrechten wetgeving van de EU mag de SGP vrouwen niet anders behandelen dan mannen. En dat heeft de SGP diep geraakt. Logisch. Zij vinden dat ze een “vereniging” mogen oprichten en daarbij hun eigen huisregeltjes mogen schrijven. Ze vergelijken deze kwestie met een voetbalvereniging. Je hebt tenslotte ook mannenvoetbal, waarom mag dat dan wel? Nou lieve SGP, omdat er naast mannenvoetbal ook vrouwenvoetbal bestaat. Alleen in de politiek heb je geen mannenpolitiek en vrouwenpolitiek. We zullen met elkaar, man en vrouw, oud en jong, gelovig en ongelovig, dit land moeten regeren. En dat wordt vrij lastig als je de helft van je bevolking uitsluit van kiesrecht. Hebben wij vrouwen daar tachtig jaar geleden voor gestreden? Werken we ons daarom het schompes, moeten we carrière maken, kinderen baren, eten koken, drie studies volgen, wenkbrauwen epileren, de hond uitlaten, vakantie boeken en er altijd piekfijn uitzien? De SGP wil het liefst dat de vrouw een goedgelovige, rokdragende, kinderbarende, boerenkoolmetworstkokende slaaf van de man is. En voor een groot gedeelte zijn we dat ook… maar we hebben tenminste wel stemrecht. Dat wil de SGP ons dus afnemen als zij het voor het zeggen zouden krijgen. We leven toch niet in de middeleeuwen? Gelukkig krijgen zij het nooit voor het zeggen in dit land omdat vrouwen wel stemrecht hebben. En wij zijn wel goed, maar niet gek!
Nu even een heel ander onderwerp: De TV-kantine is weer begonnen! Wie kent het niet, de persiflage show van Carlo Boszhard en Irene Moors. Dit keer is de make-up nog beter, hebben ze meer typetjes en is het acteerwerk sterk vooruitgegaan. Natuurlijk vind ik als tv-verslaafde alle tv leuk, net zoals een alcoholist ieder soort alcohol nuttigt, maar de tv-kantine is toch wel zwaar onderschat door het elite publiek. Behalve door Matthijs van Nieuwkerk want die is ook fan van het programma, hij deed zelfs mee in de eerste uitzending van vanavond. Daar speelde hij een scene met een persiflage van Marc Marie Huijbregts. Matthijs van Nieuwkerk speelde zichzelf niet echt goed, maar daarentegen was Carlo als Marc Marie hilarisch! De rode draad van de aflevering ging over een geheime tape waarop een bekende Nederlander was gefilmd die zijn imago niet naleefde. Uiteindelijk bleek het Geert Wilders te zijn die met Marokkanen Döner aan het eten was en stiekem een hoofddoekje paste. Erg schadelijk voor zijn imago natuurlijk. Maar als Geert Wilders in een persiflage programma een vriend van de Islam kan worden, dan kan de SGP een vrouw premier van Nederland laten worden en kan ik zelfs Christen worden! Carlo en Irene kunnen met hun programma de ideale samenleving creëren. Helaas houden ze zich niet bezig met mensenrechten, armoede en politiek. Het is een vermakelijke show met persiflages van B-sterren waar tv-verslaafden in de pauze van de X-factor naar kunnen kijken. Om het onderwerp Geert Wilders nog even toepasselijk af te sluiten heb ik een leuke uitspraak die ik vandaag van een collega heb gehoord.
Ik heb aan twee dingen een hekel: discriminatie en buitenlanders.
donderdag 1 april 2010
Madeliefje
Na mijn column van een tv-verslaafde heb ik in alle wanhoop om hulp gevraagd bij mijn lezers. Natuurlijk is het nooit verstandig van een schrijfster om te bekennen dat ze geen inspiratie meer heeft. Het is een teken van zwakte en mensen met een publieke functie mogen nooit hun zwakte tonen. Toch moet ik al mijn lezers van harte bedanken dat ik maar liefst één, 1!, ÉÉN, tip heb gekregen. Omdat ik gezegd heb dat ik het leukste onderwerp zou uitkiezen voor een column ben ik verplicht om deze te kiezen. Stiekem had ik gehoopt dat mijn inbox overladen zou worden met fanmail, hatemail en nuttige, opbouwende kritiek. Maar goed, ik ben uiterst gelukkig met deze ene tip en allang blij dat ik niet nog een depressieve column hoef te schrijven. Nee, deze column gaat over het gekste wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt! Nou, ik zal je vertellen: ik maak bijzonder gekke dingen mee. Vooral omdat ik de hele week tv kijk, dan maak je echt de gekste dingen mee!
Het verhaal begint afgelopen zaterdagnacht. Ik ben in een vreemd huis en zit met mijn blote knieën op de tegelvloer van de wc. Mijn hoofd hangt over de toiletrand, in een helder moment bedenk ik me dat ik mijn haren naar achter moet houden anders hangen die straks in mijn overgeefsel te bungelen. Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet precies hoe laat het is, het enige dat ik weet is dat ik stomdronken ben en moet overgeven. Diep in mijn maag voel ik het borrelen alsof er een leeuw aan het brullen is. Langzaam verplaatst het borrelende gevoel zich richting mijn slokdarm en uiteindelijk braak ik secondelang de inhoud van mijn maag eruit. Tijdens het braken knijp ik mijn ogen samen en probeer ik naar zuurstof te happen. Als het afgelopen is open ik mijn ogen en kijk ik bewonderend naar de inhoud van de toiletpot. Ik verwachte een geelbruine kots met daarin stukjes chips, pasta en tijgernootjes van de avond ervoor. In plaats daarvan lagen er bloemetjes in de toiletpot. Madeliefjes om precies te zijn. Ze dreven op helder schoon water en zagen er pas geplukt uit. Daarbij roken ze ook nog eens ontzettend lekker! Wat is er gebeurt met mijn avondeten? Waar zijn die tequilashots gebleven en de zure geur van bier en wijn door elkaar? Is dit een droom of ben ik nog steeds dronken? Maar de bloemetjes zien er levensecht uit. Ik pak een madeliefje uit de pot en bestudeer hem nauwkeurig. Het is echt een madeliefje en geen half verteerd tijgenootje. Heb ik dan toch een tuintje in mijn hart?
U denkt dat dit raar is en waarschijnlijk gelooft u het niet. Maar wat ik de volgende dag meemaakte was nog curieuzer. Ik heb laatst een spiksplinternieuwe elektrische tandenborstel gekocht. Zo eentje die je, volgens de reclame, een ‘tandartsschoon gevoel geeft’. Ik poets er nu al een paar weken mee en ik ben erg tevreden met het tandartsschone gevoel wat het mij geeft. Zondagochtend, na de zware nacht, wilde ik mijn tanden poetsen want mijn adem rook helaas niet meer naar madeliefjes. Dus ik pakte nietsvermoedend mijn elektrische tandenborstel en deed daar een klein beetje Parodontax op. Dat is van die tandpasta die een beetje vreemd is, maar wel lekker. Ik zette de borstel in mijn mond en drukte op het knopje om hem aan te zetten. Vanaf dat moment begon mijn tandenborstel langzaam de smelten. Het werd een vreemde flexibele brij en het lukte niet meer om normaal mijn tanden te poetsen. Ik legde de borstel neer op mijn wastafel en niet veel later lag er een plasje blauwe vloeistof op de plek wat ooit mijn elektrische tandenborstel was. Nou ja, het kan gebeuren dacht ik. Dus ik pakte mijn oude ‘gewone’ tandenborstel die ik nog had bewaard. Ik deed er een beetje tandpasta op en begon te poetsen. Maar zodra de tandenborstel mijn tanden raakte begon ook deze tandenborstel te smelten. Wat is dat toch met die tandenborstels?
En toch is dit niet het aller gekste wat ik deze week heb meegemaakt. Ik las in de krant dat een 30-jarige Belg is vrijgesproken van verkrachting van zijn 4-jarige dochter omdat hij dit tijdens het slaapwandelen zou hebben gedaan. Hoe is dat nou mogelijk? Dat is bijna dezelfde smoes als: sorry schat ik ben vreemd gegaan maar ik kon er niks aandoen, ik was dronken. En de paus! Om over de paus maar niet te spreken. Die vindt dat de Katholieke Kerk het slachtoffer is geworden van geroddel. Want de kerk is natuurlijk een heilig orgaan wat niet bekritiseerd mag worden. Nou lieve Paus, als God zou bestaan dan heeft hij bewust de roddelpers geschapen om jou het leven zuur te maken en de kerk kapot te maken! Je doet alsof je een wereldleider bent, maar eigenlijk ben je een zielig oud seksloos mannetje met een jurk aan. Sorry, ik maak me even boos.
Natuurlijk heb ik de afgelopen week geen sodemieter meegemaakt. Natuurlijk heb ik geen kots die naar bloemetjes ruikt. Mijn kots is zuur en vies en er zaten wel stukjes tijgernoot in. Ik voelde me ellendig en de volgende dag was ik brak. Mijn tandenborstel is ook niet gesmolten, die staat gewoon pienter in zijn lader te wachten tot ik weer een ‘tandartsschoon gevoel’ wil. Maar ik vlucht liever in mijn fantasiewereld dan in de werkelijkheid. De werkelijkheid is zo gestoord dat mijn fantasiewereld een welkome oase van rust is.
Het verhaal begint afgelopen zaterdagnacht. Ik ben in een vreemd huis en zit met mijn blote knieën op de tegelvloer van de wc. Mijn hoofd hangt over de toiletrand, in een helder moment bedenk ik me dat ik mijn haren naar achter moet houden anders hangen die straks in mijn overgeefsel te bungelen. Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet precies hoe laat het is, het enige dat ik weet is dat ik stomdronken ben en moet overgeven. Diep in mijn maag voel ik het borrelen alsof er een leeuw aan het brullen is. Langzaam verplaatst het borrelende gevoel zich richting mijn slokdarm en uiteindelijk braak ik secondelang de inhoud van mijn maag eruit. Tijdens het braken knijp ik mijn ogen samen en probeer ik naar zuurstof te happen. Als het afgelopen is open ik mijn ogen en kijk ik bewonderend naar de inhoud van de toiletpot. Ik verwachte een geelbruine kots met daarin stukjes chips, pasta en tijgernootjes van de avond ervoor. In plaats daarvan lagen er bloemetjes in de toiletpot. Madeliefjes om precies te zijn. Ze dreven op helder schoon water en zagen er pas geplukt uit. Daarbij roken ze ook nog eens ontzettend lekker! Wat is er gebeurt met mijn avondeten? Waar zijn die tequilashots gebleven en de zure geur van bier en wijn door elkaar? Is dit een droom of ben ik nog steeds dronken? Maar de bloemetjes zien er levensecht uit. Ik pak een madeliefje uit de pot en bestudeer hem nauwkeurig. Het is echt een madeliefje en geen half verteerd tijgenootje. Heb ik dan toch een tuintje in mijn hart?
U denkt dat dit raar is en waarschijnlijk gelooft u het niet. Maar wat ik de volgende dag meemaakte was nog curieuzer. Ik heb laatst een spiksplinternieuwe elektrische tandenborstel gekocht. Zo eentje die je, volgens de reclame, een ‘tandartsschoon gevoel geeft’. Ik poets er nu al een paar weken mee en ik ben erg tevreden met het tandartsschone gevoel wat het mij geeft. Zondagochtend, na de zware nacht, wilde ik mijn tanden poetsen want mijn adem rook helaas niet meer naar madeliefjes. Dus ik pakte nietsvermoedend mijn elektrische tandenborstel en deed daar een klein beetje Parodontax op. Dat is van die tandpasta die een beetje vreemd is, maar wel lekker. Ik zette de borstel in mijn mond en drukte op het knopje om hem aan te zetten. Vanaf dat moment begon mijn tandenborstel langzaam de smelten. Het werd een vreemde flexibele brij en het lukte niet meer om normaal mijn tanden te poetsen. Ik legde de borstel neer op mijn wastafel en niet veel later lag er een plasje blauwe vloeistof op de plek wat ooit mijn elektrische tandenborstel was. Nou ja, het kan gebeuren dacht ik. Dus ik pakte mijn oude ‘gewone’ tandenborstel die ik nog had bewaard. Ik deed er een beetje tandpasta op en begon te poetsen. Maar zodra de tandenborstel mijn tanden raakte begon ook deze tandenborstel te smelten. Wat is dat toch met die tandenborstels?
En toch is dit niet het aller gekste wat ik deze week heb meegemaakt. Ik las in de krant dat een 30-jarige Belg is vrijgesproken van verkrachting van zijn 4-jarige dochter omdat hij dit tijdens het slaapwandelen zou hebben gedaan. Hoe is dat nou mogelijk? Dat is bijna dezelfde smoes als: sorry schat ik ben vreemd gegaan maar ik kon er niks aandoen, ik was dronken. En de paus! Om over de paus maar niet te spreken. Die vindt dat de Katholieke Kerk het slachtoffer is geworden van geroddel. Want de kerk is natuurlijk een heilig orgaan wat niet bekritiseerd mag worden. Nou lieve Paus, als God zou bestaan dan heeft hij bewust de roddelpers geschapen om jou het leven zuur te maken en de kerk kapot te maken! Je doet alsof je een wereldleider bent, maar eigenlijk ben je een zielig oud seksloos mannetje met een jurk aan. Sorry, ik maak me even boos.
Natuurlijk heb ik de afgelopen week geen sodemieter meegemaakt. Natuurlijk heb ik geen kots die naar bloemetjes ruikt. Mijn kots is zuur en vies en er zaten wel stukjes tijgernoot in. Ik voelde me ellendig en de volgende dag was ik brak. Mijn tandenborstel is ook niet gesmolten, die staat gewoon pienter in zijn lader te wachten tot ik weer een ‘tandartsschoon gevoel’ wil. Maar ik vlucht liever in mijn fantasiewereld dan in de werkelijkheid. De werkelijkheid is zo gestoord dat mijn fantasiewereld een welkome oase van rust is.
Abonneren op:
Posts (Atom)
