Laatst zag ik Geert Wilders op tv tijdens de rechtszaak die tegen hem gevoerd werd. Voor het eerst sinds ik van zijn bestaan af weet vond ik hem sympathiek. En ik kwam erachter dat ik al die tijd gevoed werd door vooroordelen. Dat iemand een slecht kapsel heeft hoeft niet meteen te betekenen dat hij een slecht mens is. Ik beschuldigde Geert Wilders van generalisatie, demonisering en discriminatie, maar ik deed exact hetzelfde jegens hem. Ik vond hem een rechtse hond die geen enkele compassie heeft voor zijn medemens. In mijn ogen kon hij niets goed doen en niets betekenen voor deze wereld.
Mijn gevoelige snaar werd geraakt toen Geert Wilders een persoonlijke toespraak hield aan het eind van zijn eerste zitting. Het stukje wat mij helemaal inpakte was: “Ik weet dat de woorden die ik gebruik soms hard zijn, maar ze zijn nooit onbesuisd. Het is niet mijn intentie de ideologie van verovering en vernietiging te sparen, maar ik ben er evenmin op uit mensen te kwetsen.“ Wouw, ik stond helemaal perplex. Geert Wilders is een mens van vlees en bloed! Ik dacht al die tijd dat hij expres een groep mensen eruit pikte om te gaan pesten voor zijn eigen populariteit. Nu blijkt dat het niet zijn bedoeling is om die mensen te kwetsen. Neem nu de zogenaamde ‘kopvoddentax’. Mijn eerste reactie was: waarom moet hij nu weer arme Islamitische vrouwen pesten die zich niet kunnen verdedigen? Nu snap ik dat hij het niet doet om ze te kwetsen, maar omdat hij meer vrijheid wil voor die vrouwen. Kijk het werkt als volgt: Aan de ene kant worden die vrouwen door hun man, familie of buren gedwongen een hoofddoek te dragen en door Geert worden ze gedwongen om die weer af te doen. Voor die vrouwen is het zo verwarrend en frustrerend dat ze uiteindelijk flippen en feministisch worden.
Vorige week was er een grote inzamelingsactie voor Haïti. Gebroederlijk zat onze Geert naast Jan Peter Balkenende (ook zo’n iemand met een raar kapsel waar ik direct mijn vooroordeel over klaar heb) en Wouter Bos (zijn haar zit prima). Natuurlijk deed hij dit, net als ieder ander mens, omdat hij het verschrikkelijk vond wat daar gebeurd is. Maar ik kon het niet laten om hem er even van te verdenken dat hij misschien het geld inzamelde omdat hij bang was dat anders de vluchtelingen naar Nederland zouden komen. Daar ga ik weer met mijn vooroordelen! Ik kan het gewoon niet laten om te denken dat Geert Wilders zich alleen maar inzet voor het goede doel uit eigenbelang. Terwijl hij een goed mens is die het beste voor heeft met Nederland, Europa en de wereld.
Zo goed als Geert Wilders mij heeft overtuigd van zijn menselijkheid, zo groot is mijn afkeer gegroeid jegens zijn aanhangers. Wat een kansloze halvegaren zijn dat! Tijdens de rechtszaak stonden er tientallen demonstranten buiten met exact dezelfde soort protestborden. Het leek alsof ze allemaal uit dezelfde inrichting kwamen en de spandoeken tijdens het knutseluurtje hebben gemaakt. Een aantal demonstranten werd geïnterviewd en ze deden zulke extremistische uitspraken dat de hele speech van Geert Wilders met ‘ik wil niemand kwetsen’ volledig teniet werd gedaan. Geert Wilders hoeft zelf helemaal niets kwetsend meer te zeggen want dat wordt voor hem gedaan! Door enorme imbecielen. Ik zag op zijn weblog dat hij iedereen hartelijk bedankt voor hun steun en dat de beelden van de demonstranten in de kou op zijn netvlies geschreven staan. Je kan alles van Geert zeggen, maar het is een intelligente man. Hij weet exact waar hij mee bezig is en kan dit goed overbrengen op zijn medemens. Als je dan beelden ziet van je eigen aanhangers die klagen dat er teveel allochtonen voorkomen in het programma ‘Opsporing verzocht’ dan schaam je je toch helemaal kapot? Er was ook een vrouw die zei dat de Islam ontkent dat Jezus de God is van Zoon. De God van Zoon… daar durf je toch ook niets tegen in te brengen? Als ik politicus was en die mensen zouden mijn kiezers zijn dan zou ik er direct mee ophouden. Loopbaanbegeleiding en een andere baan zoeken.
donderdag 28 januari 2010
maandag 25 januari 2010
Reactie op de reacties (geen echte column dus)
Mijn column met de titel ‘Beroemd’ heeft aardig wat stof doen opwaaien. Er is zowaar een hele discussie gaande over hoe ik al dan niet beroemd zou kunnen worden. Geen enkele column heeft zoveel reacties opgeleverd als deze. Ik had eigenlijk verwacht dat mijn columns over het geloof wel wat stof zouden doen opwaaien. Bij de column ‘kerst(ge)mis’ had ik verwacht dat mensen medelijden met me zouden hebben en me een hart onder de riem zouden steken. Blijkbaar identificeren mensen zich het meest met de wens om ooit beroemd te worden en ze komen met allerlei praktische tips. Zo krijg ik het advies om mij als een halve mongool gaan gedragen zoals Adje. Adje is een lange slungelige jongen met een slap hangende onderlip die bij Paul de Leeuw een vast baantje heeft gekregen als pispaal. Alleen wat veel mensen niet weten is dat Adje eigenlijk een briljant acteur is die net doet alsof hij autistisch is. Ben ik een briljant acteur? Nee. Ben ik autist? Ik hoop het niet!
Een andere tip was dat ik cameravrouw moest worden en zo stiekem het tv-wereldje moest binnendringen. Het is natuurlijk een slim plan om bijvoorbeeld te moeten filmen bij ‘Ik hou van Holland’ en dan iedere keer wanneer ze een liedje in starten kruip ik vanachter mijn camera en ga ervoor staan te dansen en zingen. Het enige probleem is dat ik niet eens een scherpe foto kan maken met mijn digitale fototoestel dus laat staan dat ik werk krijg als cameravrouw.
Wat ik vreemd vond dat in twee van drie reacties beroemt met een ‘t’ werd schreven. Alsof het een werkwoord is en ik altijd de verleden tijd heb gebruikt. Ik beroem, hij beroemt, wij beroemen, ik beroemd, zij beroemde, jullie beroemden en wij zijn beroemd. Dat laatste is wel een correcte zin! Als ik altijd de verleden tijd heb gebruikt dan begrijp ik ook waarom ik nooit beroemd ben geworden. Ik heb altijd naar het verleden gekeken en me nooit op de toekomst gericht.
Natuurlijk ben ik hartstikke blij met alle suggesties en reacties, maar ik heb het stukje niet geschreven omdat ik daadwerkelijk beroemd wil worden. Ik heb het stukje geschreven omdat ik een leuk stukje wilde schrijven. Dat is het hele idee van columns schrijven. En misschien hoopte ik wel dat er tussen één van de reacties zou staan: Hé Nienke, ik vind je stukjes grappig en misschien word je wel een succesvolle columniste!
x Nienke
p.s. Voor de Anoniemen die de reacties hebben geplaatst: ik ben hartstikke blij met jullie reacties, ook al schrijf ik er een cynisch stukje over. Dat is nou eenmaal de taak van een columniste!
Een andere tip was dat ik cameravrouw moest worden en zo stiekem het tv-wereldje moest binnendringen. Het is natuurlijk een slim plan om bijvoorbeeld te moeten filmen bij ‘Ik hou van Holland’ en dan iedere keer wanneer ze een liedje in starten kruip ik vanachter mijn camera en ga ervoor staan te dansen en zingen. Het enige probleem is dat ik niet eens een scherpe foto kan maken met mijn digitale fototoestel dus laat staan dat ik werk krijg als cameravrouw.
Wat ik vreemd vond dat in twee van drie reacties beroemt met een ‘t’ werd schreven. Alsof het een werkwoord is en ik altijd de verleden tijd heb gebruikt. Ik beroem, hij beroemt, wij beroemen, ik beroemd, zij beroemde, jullie beroemden en wij zijn beroemd. Dat laatste is wel een correcte zin! Als ik altijd de verleden tijd heb gebruikt dan begrijp ik ook waarom ik nooit beroemd ben geworden. Ik heb altijd naar het verleden gekeken en me nooit op de toekomst gericht.
Natuurlijk ben ik hartstikke blij met alle suggesties en reacties, maar ik heb het stukje niet geschreven omdat ik daadwerkelijk beroemd wil worden. Ik heb het stukje geschreven omdat ik een leuk stukje wilde schrijven. Dat is het hele idee van columns schrijven. En misschien hoopte ik wel dat er tussen één van de reacties zou staan: Hé Nienke, ik vind je stukjes grappig en misschien word je wel een succesvolle columniste!
x Nienke
p.s. Voor de Anoniemen die de reacties hebben geplaatst: ik ben hartstikke blij met jullie reacties, ook al schrijf ik er een cynisch stukje over. Dat is nou eenmaal de taak van een columniste!
zaterdag 23 januari 2010
Beroemd
Regelmatig kijk ik naar lullige tv-programma’s waarin BN-ers vragen moeten beantwoorden over Holland, over elkaar of ze moeten een IQ-test afleggen. Terwijl ik vanaf mijn bank die programma’s bekijk denk ik: Daar had ik ook bij moeten zijn! Als jong meisje heb ik altijd al beroemd willen worden. Ik zong, danste, deed aan toneel en dagdroomde altijd dat de hele wereld van me zou houden. Ik wilde dat iemand mij zou interviewen, dat ze mij zouden vragen voor praatprogramma’s, dat fotografen in de rij staan om foto’s van me te maken, dat kledingontwerpers wilden dat ik hun creaties droeg naar gala’s en premières. Als kind keek vroeger met de hele familie naar WakuWaku, een tv programma waarin BN-ers vragen moeten beantwoorden over dieren. Stilletjes bedacht ik me wat ik zou antwoorden als ik daar zou zitten. Helaas is WakuWaku al een tijd niet meer op tv en ben ik nog steeds een hele onbekende Nederlander.
Het ziet er zo gezellig uit allemaal. Linda de Mol die een programma presenteert en continu hysterisch lacht, Jeroen van Koningsbrugge die een vast panellid is en altijd grappig moet zijn, een live band die allerlei Hollandse liedjes speelt en een publiek vol fans die allemaal meezingen. Iedereen die aan dat programma meewerkt moet wel volstrekt gelukkig zijn. Of je nou cameraman bent of kantinevrouw, het voelt als eensgezindheid ten top. Ik kan mij niet indenken dat daar iemand ongelukkig is. Wie ben ik was eigenlijk zo’n zelfde programma. Een spelletje waarbij het niet ging om het winnen maar om het lachen. André van Duin maakte alleen maar grappen en Ron Brandsteder lag met rood opgezwollen hoofd onder de tafel van het lachen. Ieder mens wilde op dat moment daarbij zijn om ook zo’n lol te hebben. Helaas voor de Onbekende Nederlander was dit programma exclusief voor bekende mensen.
Neem nu de Wereld draait door, weer zo’n programma waar je alleen in komt als je iets hebt bereikt. Zou het niet fantastisch zijn om naast Matthijs van Nieuwkerk te zitten en op z’n Matthijs van Nieuwkerkiaans geïnterviewd te worden? Wat zou ik graag tafeldame willen zijn en me bemoeien met alle gesprekken die er gevoerd worden. Maar ja, tafeldames moeten ook bekend zijn en dat ben ik niet. Het enige wat je niet moet doen bij De wereld draait door is als muzikant je liedje spelen daar. Ten eerste mag je maar één minuut spelen waardoor je het liedje moet inkorten en dus verneuken, het geluid is daar slecht en Matthijs weet je band altijd wel te vergelijken met een band waar je een zelf een bloedhekel aan hebt. Zo vergeleek hij gister het Nederlandse bandje Destin uit Tilburg, wat vrolijke pop/rock muziek maakt, met de Duitse band Tokio Hotel die symfonische emo-rock maakt. Elke doofstomme stratenmaker kan horen dat die twee bands totaal niet op elkaar lijken, maar waarom maakte Matthijs van Nieuwkerk die vergelijking? Omdat hij het haar van de twee zangers op elkaar vond lijken. De zanger van Destin reageerde keurig politiek correct en zei dat hij begreep dat Matthijs die vergelijking maakte, maar als ik de zanger van Destin was geweest dan had ik Matthijs toch even een lichte corrigerende tik gegeven. Dus mijn advies aan muzikanten: treedt niet op in de Wereld draait door.
Waarom zijn alle leuke programma’s voor BN-ers en mogen ON-ers alleen meedoen aan stomme progamma’s zoals Lingo, Help mijn man is klusser en Vermist? Vroeger, heel vroeger, was Wie is de Mol nog voor Onbekende Nederlanders maar blijkbaar vonden ze dat een slecht concept. De laatste jaren mogen er alleen maar Beetje Bekende Nederlanders naar Japan en Mexico om mee te doen aan Wie is de Mol. Het is niet eerlijk. Ik wil ook gevraagd worden voor deze programma’s, maar hoe word ik een Bekende Nederlander? Ik ben een mislukte kunstenaar. Laatst zei iemand tegen me dat ik geen mislukte kunstenaar was maar gewoon een amateur kunstenaar. Nou ik zal je zeggen: Ik ben een mislukte amateur kunstenaar. Dan hebben we nog cabaret. Toen ik zestien was en met twee vriendinnen een cabaretgroepje had vond iedereen ons grappig en leuk. Nu ik volwassen ben en nog steeds hetzelfde niveau heb als toen vinden mensen me opeens niet grappig meer. Wat verwachten ze dan van me? Dat ik beter word en dat ik groei in het vak? Dat gaat het ook niet worden helaas. Ik wilde ook nog singer/songwriter worden maar heb gemerkt dat het lastig is als je matig zingt en slecht gitaar speelt. We kunnen eigenlijk de conclusie trekken dat ik nooit beroemd zal worden omdat ik gebrek heb aan talent. Hierdoor kan ik nooit meedoen aan de inzamelingsactie voor Haïti, tafeldame zijn bij De wereld draait door of gerankt worden bij Ranking the Stars. De allerlaatste hoop die ik koester is dat ik ooit een succesvolle columniste word…
Het ziet er zo gezellig uit allemaal. Linda de Mol die een programma presenteert en continu hysterisch lacht, Jeroen van Koningsbrugge die een vast panellid is en altijd grappig moet zijn, een live band die allerlei Hollandse liedjes speelt en een publiek vol fans die allemaal meezingen. Iedereen die aan dat programma meewerkt moet wel volstrekt gelukkig zijn. Of je nou cameraman bent of kantinevrouw, het voelt als eensgezindheid ten top. Ik kan mij niet indenken dat daar iemand ongelukkig is. Wie ben ik was eigenlijk zo’n zelfde programma. Een spelletje waarbij het niet ging om het winnen maar om het lachen. André van Duin maakte alleen maar grappen en Ron Brandsteder lag met rood opgezwollen hoofd onder de tafel van het lachen. Ieder mens wilde op dat moment daarbij zijn om ook zo’n lol te hebben. Helaas voor de Onbekende Nederlander was dit programma exclusief voor bekende mensen.
Neem nu de Wereld draait door, weer zo’n programma waar je alleen in komt als je iets hebt bereikt. Zou het niet fantastisch zijn om naast Matthijs van Nieuwkerk te zitten en op z’n Matthijs van Nieuwkerkiaans geïnterviewd te worden? Wat zou ik graag tafeldame willen zijn en me bemoeien met alle gesprekken die er gevoerd worden. Maar ja, tafeldames moeten ook bekend zijn en dat ben ik niet. Het enige wat je niet moet doen bij De wereld draait door is als muzikant je liedje spelen daar. Ten eerste mag je maar één minuut spelen waardoor je het liedje moet inkorten en dus verneuken, het geluid is daar slecht en Matthijs weet je band altijd wel te vergelijken met een band waar je een zelf een bloedhekel aan hebt. Zo vergeleek hij gister het Nederlandse bandje Destin uit Tilburg, wat vrolijke pop/rock muziek maakt, met de Duitse band Tokio Hotel die symfonische emo-rock maakt. Elke doofstomme stratenmaker kan horen dat die twee bands totaal niet op elkaar lijken, maar waarom maakte Matthijs van Nieuwkerk die vergelijking? Omdat hij het haar van de twee zangers op elkaar vond lijken. De zanger van Destin reageerde keurig politiek correct en zei dat hij begreep dat Matthijs die vergelijking maakte, maar als ik de zanger van Destin was geweest dan had ik Matthijs toch even een lichte corrigerende tik gegeven. Dus mijn advies aan muzikanten: treedt niet op in de Wereld draait door.
Waarom zijn alle leuke programma’s voor BN-ers en mogen ON-ers alleen meedoen aan stomme progamma’s zoals Lingo, Help mijn man is klusser en Vermist? Vroeger, heel vroeger, was Wie is de Mol nog voor Onbekende Nederlanders maar blijkbaar vonden ze dat een slecht concept. De laatste jaren mogen er alleen maar Beetje Bekende Nederlanders naar Japan en Mexico om mee te doen aan Wie is de Mol. Het is niet eerlijk. Ik wil ook gevraagd worden voor deze programma’s, maar hoe word ik een Bekende Nederlander? Ik ben een mislukte kunstenaar. Laatst zei iemand tegen me dat ik geen mislukte kunstenaar was maar gewoon een amateur kunstenaar. Nou ik zal je zeggen: Ik ben een mislukte amateur kunstenaar. Dan hebben we nog cabaret. Toen ik zestien was en met twee vriendinnen een cabaretgroepje had vond iedereen ons grappig en leuk. Nu ik volwassen ben en nog steeds hetzelfde niveau heb als toen vinden mensen me opeens niet grappig meer. Wat verwachten ze dan van me? Dat ik beter word en dat ik groei in het vak? Dat gaat het ook niet worden helaas. Ik wilde ook nog singer/songwriter worden maar heb gemerkt dat het lastig is als je matig zingt en slecht gitaar speelt. We kunnen eigenlijk de conclusie trekken dat ik nooit beroemd zal worden omdat ik gebrek heb aan talent. Hierdoor kan ik nooit meedoen aan de inzamelingsactie voor Haïti, tafeldame zijn bij De wereld draait door of gerankt worden bij Ranking the Stars. De allerlaatste hoop die ik koester is dat ik ooit een succesvolle columniste word…
zaterdag 16 januari 2010
De Hemel
Ik wil het graag even hebben over de dood. Nou gezellig onderwerp dankjewel Nienke! Graag gedaan. De dood is een onderwerp wat me dwars blijft zitten. Ik kan niet zeggen dat ik er bang voor ben, maar echt zin heb ik er ook weer niet in. En wat gebeurt als je dood bent? Daar heeft de mensheid al jaren ruzie over. Ik ben atheïst dus ik geloof dat ik nergens naartoe ga, dat mijn lichaam uit cellen bestaat die dood gaan. En een ‘ziel’ dat zijn gewoon je hersenen die uitdoven als een kaars. Tot nu toe niet echt spannend. Nu heb ik een streng Christelijk buurmeisje en zij gelooft heilig dat als je nu goed leeft en lief bent voor God dat je in het hiernamaals rijkelijk wordt beloond. Volgens haar ga ik naar de hel omdat ik God niet accepteer als mijn vader. Zij vindt dat zielig voor mij, maar mij kan het niets schelen omdat er toch geen hel of hemel bestaat. En toen sprak mijn buurmeisje de volgende woorden: "wacht maar af tot je dood bent..." En ik zei hetzelfde tegen haar: "wacht jij maar af of je wel in de hemel komt!"
Maar toen begon ik na te denken. Als ík gelijk heb dan kan ik niet tegen haar zeggen: "Ik zei het toch!" Want we zijn er allebei niet meer, onze zielen dwalen niet ergens rond. Maar als zíj gelijk heeft dan kan ze mij, vanaf haar luie wolkje in de hemel, zien branden in hel. En dan lacht ze me uit! Dus het is een oneerlijke situatie.
Mijn fantasie nog een stapje verder. Stel dat ik een keer in mijn leven niet gelijk heb? Het komt niet vaak voor, maar er zijn sporadische momenten dat ik het aan het verkeerde eind heb. Er is dus een mogelijkheid dat mijn buurmeisje gelijk heeft. Stel dat de hemel wel bestaat, bij welke God kom ik dan terecht? Ik neem aan dat alle moslims naar Allah gaan, alle Christenen bij God, Boeddhisten bij Boeddha en dat de prehistorische oermens gezellig bij de regengod zitten. Ik zie voor me dat al die Goden in een soort Tweede Kamer zitten te debatteren over welke ziekte ze nu weer over aarde zullen verspreiden of hoe warm deze zomer gaat worden.
Ik zie mijzelf al lekker chillen in de hemel met mijn atheïstische God en opeens zegt iemand tegen mij: Je hebt een bericht van Char. Wie? Char. Wat moet ik doen dan? Je moet naar de contactkamer om contact te leggen met Char. Zo gezegd zo gedaan, ik ga naar de contactkamer waar een enorme computer staat. Op die computer zie ik Char zitten in de huiskamer van mijn familie! Char vraagt aan mij hoe ik heet en ik antwoord: Mijn naam begint met een N. Char vertaalt dit weer naar mijn familie: “There is a man or a woman with the letter M or N”. Mijn familie roept: dat is Nienke, dat moet Nienke zijn! Ik roept enthousiast dat ik een witte kat heb die Sterre heet. “I see a white animal, maybe a mouse or a rat, yes I think she said rat.” Er gaat geen lampje branden bij mijn familie. Ik heb ook helemaal geen rat, ik heb een kat! Ze heet Sterre, wie zorgt er nu voor Sterre? “The name of the white animal begins with a D or a P.” Mijn familie begrijpt er niks van, ze geloven niet eens in Char. De computer loopt vast en het beeld begint te verdwijnen. De verbinding van hemel naar aarde loopt niet helemaal soepel. God is niet zo goed in het maken van computers, of Char begrijpt er gewoon geen snars van. Dat kan natuurlijk ook.
Wat ik met dit verhaal bedoel te zeggen is: stel dat iedereen gelijk heeft en dat alle theorieën over de dood kloppen dan zal je het nog ongelofelijk druk krijgen als geest. Je moet continu bij je familie gaan spoken, met alle paragnosten praten, paranormale kinderen bang maken en het allerergste: God behagen. Want o,o,o, als je geen braaf leven hebt geleid: dan staat je wat te wachten na je dood! Ik wordt nu al gestrest bij de gedachte aan doodgaan. Godzijdank ben ik atheïst.
Maar toen begon ik na te denken. Als ík gelijk heb dan kan ik niet tegen haar zeggen: "Ik zei het toch!" Want we zijn er allebei niet meer, onze zielen dwalen niet ergens rond. Maar als zíj gelijk heeft dan kan ze mij, vanaf haar luie wolkje in de hemel, zien branden in hel. En dan lacht ze me uit! Dus het is een oneerlijke situatie.
Mijn fantasie nog een stapje verder. Stel dat ik een keer in mijn leven niet gelijk heb? Het komt niet vaak voor, maar er zijn sporadische momenten dat ik het aan het verkeerde eind heb. Er is dus een mogelijkheid dat mijn buurmeisje gelijk heeft. Stel dat de hemel wel bestaat, bij welke God kom ik dan terecht? Ik neem aan dat alle moslims naar Allah gaan, alle Christenen bij God, Boeddhisten bij Boeddha en dat de prehistorische oermens gezellig bij de regengod zitten. Ik zie voor me dat al die Goden in een soort Tweede Kamer zitten te debatteren over welke ziekte ze nu weer over aarde zullen verspreiden of hoe warm deze zomer gaat worden.
Ik zie mijzelf al lekker chillen in de hemel met mijn atheïstische God en opeens zegt iemand tegen mij: Je hebt een bericht van Char. Wie? Char. Wat moet ik doen dan? Je moet naar de contactkamer om contact te leggen met Char. Zo gezegd zo gedaan, ik ga naar de contactkamer waar een enorme computer staat. Op die computer zie ik Char zitten in de huiskamer van mijn familie! Char vraagt aan mij hoe ik heet en ik antwoord: Mijn naam begint met een N. Char vertaalt dit weer naar mijn familie: “There is a man or a woman with the letter M or N”. Mijn familie roept: dat is Nienke, dat moet Nienke zijn! Ik roept enthousiast dat ik een witte kat heb die Sterre heet. “I see a white animal, maybe a mouse or a rat, yes I think she said rat.” Er gaat geen lampje branden bij mijn familie. Ik heb ook helemaal geen rat, ik heb een kat! Ze heet Sterre, wie zorgt er nu voor Sterre? “The name of the white animal begins with a D or a P.” Mijn familie begrijpt er niks van, ze geloven niet eens in Char. De computer loopt vast en het beeld begint te verdwijnen. De verbinding van hemel naar aarde loopt niet helemaal soepel. God is niet zo goed in het maken van computers, of Char begrijpt er gewoon geen snars van. Dat kan natuurlijk ook.
Wat ik met dit verhaal bedoel te zeggen is: stel dat iedereen gelijk heeft en dat alle theorieën over de dood kloppen dan zal je het nog ongelofelijk druk krijgen als geest. Je moet continu bij je familie gaan spoken, met alle paragnosten praten, paranormale kinderen bang maken en het allerergste: God behagen. Want o,o,o, als je geen braaf leven hebt geleid: dan staat je wat te wachten na je dood! Ik wordt nu al gestrest bij de gedachte aan doodgaan. Godzijdank ben ik atheïst.
woensdag 6 januari 2010
Overbuurman
Ik heb besloten om me meer te gaan verdiepen in het leven van mijn overbuurman. Waarom in hemelsnaam? Dat zal ik u vertellen. Omdat ik gefascineerd ben in vreemde types en zeldzame diersoorten en geloof me: mijn overbuurman is een zeer uniek exemplaar.
Laat ik kort even vertellen waarom ik in hem geïnteresseerd ben geraakt. Tegenover mijn appartementencomplex (waar tussen twee haakjes succesvolle jonge carrière mensen wonen) staat een flat met tijdelijk sociale huurwoningen. Deze woningen zijn voor mensen die om de een of andere reden niet zichzelf van onderdak kunnen voorzien en tijdelijk hier geplaatst worden. Tijdens de verbouwing in mijn nieuwe huis hadden we al ontdekt dat er een man in de flat aan de overkant woont die van 9 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds tv aan het kijken was. Ik had twee weken vrij genomen voor de verbouwing en geloof me: hij kijkt iedere dag, de hele dag, tv. En sinds er overdag niets anders te zien is dan Telsell reclames ga ik er vanuit dat deze meneer al zijn uitkeringsgeld besteed aan FlavorWave’s, Ab-shapers, Zumba-dvd’s en uiteraard ook de Snuggie! Ja ja mensen, daar istie weer! Maar het kan zijn dat ik deze meneer totaal verkeerd inschat. Misschien is hij juist heel spiritueel en belt hij elke dag naar Astro tv om een kaartlegging te laten doen. In ieder geval is deze overbuurman volkomen normaal in mijn ogen. Anders dan zijn psycho-buurman die links van hem woont!
De eerste keer dat ik deze psycho-overbuurman zag was drie uur ’s middags op oudjaarsdag. Een mooie dag om lekker op te bank te hangen en filmpjes te kijken. En terwijl ik midden in mijn film zat zag ik een man met een rode winterjas en een rood honkbalpetje op zijn besneeuwde balkon staan. Dat vond ik verdacht. En omdat de rode winterjas continu in mijn rechterooghoek verscheen besloot ik om de aandacht even van mijn film naar de man te verplaatsen. Wat was deze man aan het doen? Hij was vuurpijltjes van zijn balkon aan het afschieten. Hij was helemaal alleen, het was drie uur ’s middags en hij schoot vuurpijltjes af. Ik dacht in eerste instantie: wat leuk, vuurwerk! Maar het waren zielige kleine vuurpijltjes die slechts anderhalve meter in de lucht vloog en niets meer dan een klein rookwolkje achterlieten. Geen harde knal, geen mooie sterren, alleen een pufje rook. Als de meneer nou één of twee pijlen uitprobeerde, om ze te testen ofzo, dan had ik het nog redelijk normaal gevonden, maar hij ging een half uur door met pijltjes afschieten! Daarna ging hij naar binnen en ik ging me weer met mezelf bemoeien totdat ik me in mijn slaapkamer ging om kleden voor het Oud&Nieuw feest. Daar stond hij weer, op zijn balkon, vuurpijltje af te schieten met zijn rode jas aan en zijn rode petje op. Wat is dit voor ’n kansloos figuur? Waarom doet iemand dit? En hoeveel van die kansloze vuurpijlen had hij wel niet gekocht van zijn uitkering? Maar goed, waarschijnlijk was er een logische verklaring voor dit gedrag. Misschien zit ie in z’n midlife en gedraagt hij zich als een veertienjarige. Of het is gewoon zijn hobby.
Een paar dagen later liep ik richting het station om te gaan winkelen. Ik woon op 2 minuten van het station en als ik daar doorheen loop kom ik in het centrum van Zaandam. Ik liep op een voetgangerspad die schuin door een grasveld loopt. Achter me hoorde ik een sloffend geluid. Het geluid werd steeds harder en harder en ik dacht: wie produceert er zoveel geluid tijdens het lopen? Hij kwam steeds dichterbij totdat ik het sloffen naast me hoorde. Het was de man met de rode jas en het rode petje die me inhaalde! Er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht en ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. De man liep raar sloffend voor me uit. Opeens ging hij langzamer lopen. Lag dat aan mij? Had ik toch hardop gelachen? Hij stond stil, draaide zich om en liep terug. Op dat moment wist ik het 100% zeker: deze man is helemaal gestoord!
Wat nu? Wat moet ik doen nu ik weet dat ik een gestoorde overbuurman heb? Misschien moet ik een verrekijker kopen en kijken wat hij in huis doet. Of hem achtervolgen als hij zijn huis verlaat, kijken waar hij naartoe gaat. Of ik moet zijn telefoonnummer achterhalen en hem ’s nachts wakker bellen. Of ik koop een luchtbuks en schiet kogeltjes tegen zijn raam aan, kijken of hij reageert. Ik kan ook een geitenhart in een envelop doen en die in zijn brievenbus gooien.
Toch wel een beetje eng hoor zo’n gestoorde man die tegenover me woont. Ik hoop niet dat er nog meer van die psycho’s bij mij in de buurt wonen ;-)
Laat ik kort even vertellen waarom ik in hem geïnteresseerd ben geraakt. Tegenover mijn appartementencomplex (waar tussen twee haakjes succesvolle jonge carrière mensen wonen) staat een flat met tijdelijk sociale huurwoningen. Deze woningen zijn voor mensen die om de een of andere reden niet zichzelf van onderdak kunnen voorzien en tijdelijk hier geplaatst worden. Tijdens de verbouwing in mijn nieuwe huis hadden we al ontdekt dat er een man in de flat aan de overkant woont die van 9 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds tv aan het kijken was. Ik had twee weken vrij genomen voor de verbouwing en geloof me: hij kijkt iedere dag, de hele dag, tv. En sinds er overdag niets anders te zien is dan Telsell reclames ga ik er vanuit dat deze meneer al zijn uitkeringsgeld besteed aan FlavorWave’s, Ab-shapers, Zumba-dvd’s en uiteraard ook de Snuggie! Ja ja mensen, daar istie weer! Maar het kan zijn dat ik deze meneer totaal verkeerd inschat. Misschien is hij juist heel spiritueel en belt hij elke dag naar Astro tv om een kaartlegging te laten doen. In ieder geval is deze overbuurman volkomen normaal in mijn ogen. Anders dan zijn psycho-buurman die links van hem woont!
De eerste keer dat ik deze psycho-overbuurman zag was drie uur ’s middags op oudjaarsdag. Een mooie dag om lekker op te bank te hangen en filmpjes te kijken. En terwijl ik midden in mijn film zat zag ik een man met een rode winterjas en een rood honkbalpetje op zijn besneeuwde balkon staan. Dat vond ik verdacht. En omdat de rode winterjas continu in mijn rechterooghoek verscheen besloot ik om de aandacht even van mijn film naar de man te verplaatsen. Wat was deze man aan het doen? Hij was vuurpijltjes van zijn balkon aan het afschieten. Hij was helemaal alleen, het was drie uur ’s middags en hij schoot vuurpijltjes af. Ik dacht in eerste instantie: wat leuk, vuurwerk! Maar het waren zielige kleine vuurpijltjes die slechts anderhalve meter in de lucht vloog en niets meer dan een klein rookwolkje achterlieten. Geen harde knal, geen mooie sterren, alleen een pufje rook. Als de meneer nou één of twee pijlen uitprobeerde, om ze te testen ofzo, dan had ik het nog redelijk normaal gevonden, maar hij ging een half uur door met pijltjes afschieten! Daarna ging hij naar binnen en ik ging me weer met mezelf bemoeien totdat ik me in mijn slaapkamer ging om kleden voor het Oud&Nieuw feest. Daar stond hij weer, op zijn balkon, vuurpijltje af te schieten met zijn rode jas aan en zijn rode petje op. Wat is dit voor ’n kansloos figuur? Waarom doet iemand dit? En hoeveel van die kansloze vuurpijlen had hij wel niet gekocht van zijn uitkering? Maar goed, waarschijnlijk was er een logische verklaring voor dit gedrag. Misschien zit ie in z’n midlife en gedraagt hij zich als een veertienjarige. Of het is gewoon zijn hobby.
Een paar dagen later liep ik richting het station om te gaan winkelen. Ik woon op 2 minuten van het station en als ik daar doorheen loop kom ik in het centrum van Zaandam. Ik liep op een voetgangerspad die schuin door een grasveld loopt. Achter me hoorde ik een sloffend geluid. Het geluid werd steeds harder en harder en ik dacht: wie produceert er zoveel geluid tijdens het lopen? Hij kwam steeds dichterbij totdat ik het sloffen naast me hoorde. Het was de man met de rode jas en het rode petje die me inhaalde! Er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht en ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. De man liep raar sloffend voor me uit. Opeens ging hij langzamer lopen. Lag dat aan mij? Had ik toch hardop gelachen? Hij stond stil, draaide zich om en liep terug. Op dat moment wist ik het 100% zeker: deze man is helemaal gestoord!
Wat nu? Wat moet ik doen nu ik weet dat ik een gestoorde overbuurman heb? Misschien moet ik een verrekijker kopen en kijken wat hij in huis doet. Of hem achtervolgen als hij zijn huis verlaat, kijken waar hij naartoe gaat. Of ik moet zijn telefoonnummer achterhalen en hem ’s nachts wakker bellen. Of ik koop een luchtbuks en schiet kogeltjes tegen zijn raam aan, kijken of hij reageert. Ik kan ook een geitenhart in een envelop doen en die in zijn brievenbus gooien.
Toch wel een beetje eng hoor zo’n gestoorde man die tegenover me woont. Ik hoop niet dat er nog meer van die psycho’s bij mij in de buurt wonen ;-)
vrijdag 1 januari 2010
2010
Ik moet niet meer drinken. Ik moet niet meer eten. Ik moet méér sporten. Ik moet niet meer met wildvreemde mannen zoenen.
En ik moet vooral niet meer drinken!!! Dit is ongeveer de conclusie die ik kan trekken op ‘the day after’.
Gisteravond was het oud en nieuw feest. Het begon rustig in een kringetje in de huiskamer, een oliebol eten, top2000 op de radio, gezellig kletsen over koetjes en kalfjes. Ik deed express rustig met de wijn omdat ik weet dat ik snel dronken ben. Om half 11 trokken we onze jassen, handschoenen en mutsen aan om ons door de vrieskou naar Café Museum te begeven. In Café Museum begon het feest pas echt, de drank werd rijkelijk gevloeid, de muziek was lekker dansbaar en voor ik het wist stonden ik en mijn vriendinnen met elke man in de bar te flirten. Hoewel iedereen twee keer zo snel als ik dronk ging er toch aardig wat witte wijn bij mij naar binnen. En ik zal je vertellen: ik kan niet tegen alcohol. Na één wijntje krijg ik al direct een heerlijk gelukzalig en verliefd gevoel. Als ik meer drink word ik luidruchtig en een karikatuur van mezelf. Ik ga flauwe grappen maken en spreek iedereen aan die ik interessant of apart vind. Gisteravond was er een groep jongens die allemaal een zwarte stropdas droegen omdat het thema ‘diva’s en dieven’ was. Ik heb bij iedere jongen geprobeerd de stropdas af te doen, maar ik ben er geen een keer in geslaagd. Normaal gesproken als ik veel drink, of drankjes door elkaar drink, krijg ik hoofdpijn, word ik misselijk, chagrijnig en wil ik naar huis. Gelukkig hield ik het bij de witte wijn en champagne en bleef ik in mijn jolige bui.
De hele kroeg telde af naar 12 uur en we wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar. Buiten werd vuurwerk afgestoken, binnen werd de champagne ontkurkt. Ik at nog een oliebol op het nieuwe jaar, omhelsde mijn vrienden. Ik voelde me gelukkig.
Vier uur later was iedereen in een toestand van openbaar dronkenschap beland, we dansten de hele nacht door. Het was een mooie avond vol oude en nieuw gemaakte vrienden. Op een gegeven moment ben ik toch maar overgegaan op Spa rood want ik begon me al wat misselijk te voelen. Ik sliep bij een vriendinnetje thuis die in de buurt woont van het café. Ik heb de hele nacht lopen spoken. Ik moest wel 6 keer naar de wc om te plassen. En niet van die kleine mini straaltjes, nee echt flinke plassen. Ze zeggen dat het menselijk lichaam voor 65% uit water bestaat, ik denk dat bij mij dat percentage gedaald is naar 20%.
We werden al vroeg wakker en aten met onze brakke koppen een tosti. Deze column wordt helaas niet zo lang omdat ik nog steeds behoorlijk brak ben. Herinneringen van gisteravond zijn vaag en mijn ogen vallen regelmatig dicht. Misschien dat ik de ‘day after the day after’ meer heldere momenten en inzichten zal hebben. Als dat zo is laat ik het zeker weten!
Ook al voel ik me nu ellendig, ik heb gisteravond een fantastische avond gehad en ik had het voor geen goud willen missen. Volgend jaar doe ik het allemaal weer opnieuw. 2010 zal een fantastisch jaar zijn!
En ik moet vooral niet meer drinken!!! Dit is ongeveer de conclusie die ik kan trekken op ‘the day after’.
Gisteravond was het oud en nieuw feest. Het begon rustig in een kringetje in de huiskamer, een oliebol eten, top2000 op de radio, gezellig kletsen over koetjes en kalfjes. Ik deed express rustig met de wijn omdat ik weet dat ik snel dronken ben. Om half 11 trokken we onze jassen, handschoenen en mutsen aan om ons door de vrieskou naar Café Museum te begeven. In Café Museum begon het feest pas echt, de drank werd rijkelijk gevloeid, de muziek was lekker dansbaar en voor ik het wist stonden ik en mijn vriendinnen met elke man in de bar te flirten. Hoewel iedereen twee keer zo snel als ik dronk ging er toch aardig wat witte wijn bij mij naar binnen. En ik zal je vertellen: ik kan niet tegen alcohol. Na één wijntje krijg ik al direct een heerlijk gelukzalig en verliefd gevoel. Als ik meer drink word ik luidruchtig en een karikatuur van mezelf. Ik ga flauwe grappen maken en spreek iedereen aan die ik interessant of apart vind. Gisteravond was er een groep jongens die allemaal een zwarte stropdas droegen omdat het thema ‘diva’s en dieven’ was. Ik heb bij iedere jongen geprobeerd de stropdas af te doen, maar ik ben er geen een keer in geslaagd. Normaal gesproken als ik veel drink, of drankjes door elkaar drink, krijg ik hoofdpijn, word ik misselijk, chagrijnig en wil ik naar huis. Gelukkig hield ik het bij de witte wijn en champagne en bleef ik in mijn jolige bui.
De hele kroeg telde af naar 12 uur en we wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar. Buiten werd vuurwerk afgestoken, binnen werd de champagne ontkurkt. Ik at nog een oliebol op het nieuwe jaar, omhelsde mijn vrienden. Ik voelde me gelukkig.
Vier uur later was iedereen in een toestand van openbaar dronkenschap beland, we dansten de hele nacht door. Het was een mooie avond vol oude en nieuw gemaakte vrienden. Op een gegeven moment ben ik toch maar overgegaan op Spa rood want ik begon me al wat misselijk te voelen. Ik sliep bij een vriendinnetje thuis die in de buurt woont van het café. Ik heb de hele nacht lopen spoken. Ik moest wel 6 keer naar de wc om te plassen. En niet van die kleine mini straaltjes, nee echt flinke plassen. Ze zeggen dat het menselijk lichaam voor 65% uit water bestaat, ik denk dat bij mij dat percentage gedaald is naar 20%.
We werden al vroeg wakker en aten met onze brakke koppen een tosti. Deze column wordt helaas niet zo lang omdat ik nog steeds behoorlijk brak ben. Herinneringen van gisteravond zijn vaag en mijn ogen vallen regelmatig dicht. Misschien dat ik de ‘day after the day after’ meer heldere momenten en inzichten zal hebben. Als dat zo is laat ik het zeker weten!
Ook al voel ik me nu ellendig, ik heb gisteravond een fantastische avond gehad en ik had het voor geen goud willen missen. Volgend jaar doe ik het allemaal weer opnieuw. 2010 zal een fantastisch jaar zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)
