Babysitten

Mijn hele leven heb ik altijd al willen babysitten. Het leek me geweldig om een keer verantwoordelijkheid te hebben, om voor iets anders te zorgen dan mijn poppen en knuffels. Ik las ook altijd ‘de babysittersclub’. Dat was een boekenserie over tienermeiden die geld bijverdienden met babysitten en daar een hele goede handel in hadden. Daarbij maakten ze allemaal hele spannende avonturen mee tijdens het babysitten. Het was een soort detective thriller maar dan met baby’s. Ik fantaseerde dat ik ook bij mensen thuis mocht babysitten en dat ik daar dan een geheime kelder vond waar een schatkaart in lag. En dat ik dan met een groep vriendinnen opzoek ging naar die schat.

Helaas heb ik nooit een schatkaart gevonden en tot overmaat van ramp heb ik ook nooit mogen babysitten! Er is niemand die ooit zijn kind aan mij heeft toevertrouwd. Ik begrijp niet hoe dat komt. En als er al iemand in de straat een oppas zocht dan werd mijn oudere broer altijd eerder uitgekozen. Jarenlang heb ik bij mijn ouders gezeurd om een zusje, ik wilde niet meer het jongste meisje zijn. Maar helaas, mijn vader had er na mijn geboorte direct een knoop in gelegd en een leuk Afrikaans kindje adopteren wilden ze ook niet. Ik zou mijn hele jeugd de ‘baby’ blijven waarop ‘gesit’ moest worden.

Vorige week was het eindelijk zover. Ik mocht eindelijk oppassen! Het was dan wel geen baby, maar een puberende labrador, maar toch! Mij werd het vertrouwen gegeven dat ik voor een levend wezen kon zorgen. Dus ik haal de hond op en krijg een plastic tas mee vol met snoepjes, kluiven, hondenkoekjes en voorgeprepareerde zakjes avondeten. (Het avondeten afwegen dat werd nog niet helemaal aan me toevertrouwd)
Ik lok de hond met een snoepje mijn auto in en hij bleef netjes zitten. Tijdens het ritje naar mijn huis toe viel hij zelfs in slaap door het kalmerende getril van de motor. Eenmaal mijn auto geparkeerd moest ik naar mijn flat lopen met hond, handtas en de plastic survivalkit van de hond. Hij bleef maar 1 nachtje bij mij slapen maar hij genoeg eten voor een jaar. Het miezerde buiten dus ik wilde zo snel mogelijk naar binnen. Ik vroeg de hond vriendelijk om een plas te gaan doen, maar deze had meer interesse in het eten van gras. Nou ja, dan niet toch! Met volle handen probeer ik mijn huissleutels uit mijn rechter jaszak te vissen. Als ik eindelijk de sleutel in het slot wil steken scheurt de plastic zak volledig open aan de onderkant. Alle koekjes en snoepjes rollen over de straat en de hond begint meteen gretig vier koekjes naar binnen te werken. ‘Nee!’ roep ik. ‘Zit!’ probeer ik tevergeefs, want een jonge puberende hond laat echt geen overheerlijke koekjes aan zijn neus voorbij gaan. Ik probeer alle koekjes teug te stoppen in de koekjestrommel terwijl ik langzaam in de knoop raak met de hondenlijn. ‘Ga nou zitten!..... Alsjeblieft…..’.

Uitgeput stap ik mijn huiskamer binnen. Voor de hond heb ik een kleedje neergelegd die als mand fungeert. Maar de hond is nog lang niet moe en wil alleen maar spelen. Ik kan echt niet meer, ik wil niet meer! Maar ja, ik wilde zelf graag babysitten. En dit is alleen nog maar een hond. Kun je nagaan hoe het zou zijn als ik voor iemands kind moet gaan zorgen!

Koken

Ik ben tegenwoordig helemaal fan van kokkerellen. Vooral taartjes, chocoladetruffels en muffins. Sinds ik samen met mijn moeder een workshop heb gevolgd heb ik het licht gezien. Vroeger dacht ik dat al die lekkere taartjes bij de bakker door een geniaal persoon waren gemaakt en dat een simpele ziel als ik dat nooit zou kunnen. Maar inmiddels kan ik het wel en ik heb de swing al aardig te pakken. Ik sta ’s avonds of in het weekend zomaar deeg te kneden om een ‘apple crumble’ of een ‘mango crumble’ te maken. Het is heerlijk ontspannend en een goede anti stress therapie. En het resultaat is ook nog eens fantastisch. Een heel klein ietsie pietsie nadeel van deze hobby is dat het niet goed is voor de lijn. Daarom ben ik maar eens even drastisch aan het diëten. Ondertussen bak ik zoveel mogelijk taartjes voor andere mensen.

Niet alleen vind ik het leuk om te koken, ik ben ook gek op kookspulletjes. Het is heerlijk om naar mooie potten en pannen te kijken, of goede kookboeken. Ook heb ik mezelf getrakteerd op een heel mooi cadeau: een Kenwood keukenmixer. Daar droomde ik al jaren van en ik heb nu een goede reden om er een te kopen.
Voor mijn verjaardag heb ik het idee gekregen om in plaats van appeltaart en toastjes met brie een high tea te organiseren. Dan kan ik helemaal uit mijn dak gaan en allemaal lekkere hapjes maken. Ik ben al weken bezig met recepten zoeken en uitproberen en een mooi menu in elkaar te zetten. Ik kan niet wachten tot het zover is. En deeg kloppen is toch iets handiger in een keukenmachine dan met je handen. Alhoewel de romantiek er dan misschien toch een beetje af gaat. Maar ik zal vaak genoeg nog ’s avonds na een lange werkdag wat bloem pakken en deeg gaan kneden. Heerlijk.

Bin Laden

Bin Laden is dood. Tenminste, dat willen ze ons laten geloven! Maar volgens de conspiracy theory van 10 jaar geleden zou Bin Laden helemaal niet bestaan. Het was gewoon George W. Bush met een lange baard. De aanslagen zouden bedacht zijn door de CIA zodat ze een legitieme reden zouden hebben om Irak binnen te vallen. Bush steeg na de aanslagen op 9/11 enorm in de peilingen. Opeens was hij een held en moest hij het land redden. Dat hij Irak binnenviel voor de olie kon niemand iets schelen.

Nu, 10 jaar later is de grote boze meneer achter de aanslagen eindelijk gevonden, gepakt en koelbloedig door zijn hoofd geschoten. Bin Laden: De belichaming van het kwaad. Maar is het ook echt zo? Nadat het nieuws bekend werd begonnen allerlei Amerikanen te dansen en te springen op straat. Dat vond ik best wel raar. Dat je blij bent dat Bin Laden dood is a la. Maar in de afgelopen 10 jaar zijn er een heleboel Afghanen, Irakezen, Europeanen en Amerikanen gestorven in de strijd tegen het terrorisme. En om dan te feesten om de dood van één man terwijl er jarenlang oorlog is geweest, dat vind ik wat kort door de bocht.
Direct na de feestvreugde rees de vraag: Waar zijn de foto’s? Tja, want hoe weet je nu zeker dat Bin Laden echt dood is? Mensen willen dolgraag een overhoopgeschoten restant van een terrorist zien. Waarom in hemelsnaam? Ten eerste is het geen prettig beeld en ten tweede kan je geen foto meer vertrouwen sinds de uitvinding van Photoshop. Ik hoef geen foto te zien, als Bin Laden tussen nu en 4 weken geen videoboodschap meer inspreekt ga ik er vanuit dat hij kassie wijlen is.

Als je het echt zeker wilt weten dan moet je je duikpak aantrekken en op de bodem van de oceaan gaan zoeken. Daar zal hij wel druk zijn met de zeventig maagden die hij zichzelf heeft beloofd.

Verliefd

Ik heb sinds kort verkering. Dat is natuurlijk hartstikke leuk en fantastisch, maar dat houdt wel in dat ik nauwelijks tijd heb om columns te schrijven. En als ik wel tijd heb om columns te schrijven dan heb geen inspiratie. Ik ben namelijk alleen creatief als ik me ongelukkig en depressief voel. Dan uit ik mijn gevoelens en spui ik op alles en iedereen. Maar jammer genoeg ben ik op dit moment overdreven gelukkig. Ik heb een hele leuke nieuwe baan vol uitdaging, de zon schijnt buiten en tot slot heb ik een mooie man aan mijn zijde waarmee ik heerlijk romantisch mee naar Rome ben geweest.

Hoe kan ik nu nog commentaar leveren op de wereld? Waar moet ik het in godsnaam over hebben? Bloemetjes? Bijtjes? Daar zit toch helemaal niemand op te wachten! De mensheid wil toch een cynische en bittere Nienke horen. De Nienke die meedogenloos Geert Wilders kan bekritiseren of religie kan bagatelliseren. Maar nu vind ik het helemaal niet erg dat mensen een geloof hebben. Laat ze lekker hun cultuur en tradities hebben. En Geert Wilders, wie is Geert Wilder? Die bestaat helemaal niet in bloemetjes-en-bijtjes-land.

Natuurlijk zijn er nog steeds kinderen in Afrika die dood gaan van de honger en als ik me eenzaam en verdrietig voel kan ik me daar ook echt druk om maken. Maar ik ben verliefd en ik voel me gelukkig, en geen fukushima-ramp of terrorist in Alphen aan de Rijn kan mijn dag verpesten!

Alles voor het spel!

Afgelopen weekend stond ik te stralen op een podium. Nou ja stralen… Ik speelde een trieste, depressieve, aangeschoten maar toch hysterisch lachende vrouw van middelbare leeftijd. Ik had zwaar aangezette make-up op met rimpels en dikke wallen onder mijn ogen. Ik droeg de grootste soepjurk die er op deze aarde te verkrijgen is. Hierdoor werd mijn figuur zeer onaantrekkelijk. Om het geheel nog wat extra aan te dikken had ik krulspelden in mijn haar en pantoffeltjes met daarboven steunkousen. Ik voelde me behoorlijk bejaard voor een meisje van 26!

Ik stond in de coulissen van het Zaantheater nerveus te wachten tot ik op moest. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik maakte zachte sprongetjes om de zenuwen weg te schudden. Over een paar seconden moest ik op. Dan kon ik eindelijk doen waar ik maandenlang voor geoefend had. Ik had een kleine rol dus dan moet je nog harder werken om een verpletterende indruk te maken. Ik hoorde de actrice de naam van mijn personage roepen. Ik moet op! Ik moet op! Ging er door mijn hoofd. Ik haalde diep adem, verdiepte me in mijn personage, trok een sloom gezicht en stapte met een fles port in mijn hand het podium op.

Het publiek lachte zodra ik het podium op stapte. Ik had nog geen woord gezegd en toch vonden ze me nu al grappig. Die kon ik in mijn zak steken!
De scene verliep goed, alsof ik in een soort waas zat. Het leek alsof ik buiten mijn lichaam was getreden en tussen het publiek naar mezelf zat te kijken. Na afloop van het stuk en na het ontvangen van een staande ovatie zat ik vol adrenaline. Ik ging direct naar mijn vrienden en familie toe om mijn ervaring te delen en te horen wat zij ervan vonden. Ik voelde me heerlijk, in het middelpunt van de belangstelling, ook al had ik maar een kleine rol. Nu is het allemaal weer voorbij en ga ik me concentreren op het nieuwe toneelstuk. In juni zal ik op de planken staan met een leuk kinderstuk. Ik hou van toneel!

Simon de Stofzuiger

Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar dat is dus niet waar. Met geld kan je namelijk spullen kopen en als ik bedenk wat mij het meest gelukkig maakt in het leven dan zijn dat mooie spullen. Ik heb zoveel mooie spullen om me heen, maar ik wil altijd meer en meer. Het is een soort levensverzameling wat nooit ophoudt. Zo heb ik een mooie collectie gitaren en muziekinstrumenten, een prachtige keuken (met Quooker)en een heerlijke rainshower waar ik het liefst twee keer per dag onder sta.

Toch zijn er ook dingen in het leven die mij ongelukkig maken. Neem bijvoorbeeld strijken of stofzuigen. Daar heb ik een bloedhekel aan! Nu hebben een stel knappe koppen een fantastische uitvinding uitgevonden. Een stofzuigrobot die al het werk voor je doet! Ik heb gister zo’n stofzuigrobot gekocht. Hij stofzuigt mijn hele huis als ik naar mijn werk ga. En als ik dan moe en uitgeput thuis kom uit mijn werk dan is alles kattenhaarvrij en kan ik rustig iets leuks gaan doen zonder te hoeven stofzuigen. Dat is toch fantastisch? Het kost maar 239 euro en het draagt enorm bij aan mijn geluk! Ik heb hem Simon genoemd, Simon de Stofzuiger. Tja het is toch een deel van het gezin geworden.

Nu zullen een hoop sceptische mensen denken: onzin! Als je maar gezond bent en je geliefden om je heen hebt. Natuurlijk. Maar als je ziek bent en je gaat naar de dokter, dan zal hij toch betaald moeten worden. Je betaalt je toch scheel aan verzekeringspremies? Gezondheid is ook gewoon te koop. En als je geliefden om je heen hebt is het ook leuk om een dagje naar de Efteling te gaan of uit eten te gaan. Dat kan niet zonder geld. Natuurlijk is het fijn om je geliefden bij je te hebben, maar zonder eten, elektriciteit en een dak boven je hoofd is het toch een stuk onaangenamer. Geld maakt misschien niet altijd gelukkig, maar het maakt je zeker niet ongelukkig! Als er nu alleen maar een paar knappe koppen waren die een strijkrobot konden ontwikkelen…

Valentijnsdag

Ik weet het nu zeker. Het leven is totaal zinloos als je geen kaartje krijgt op Valentijnsdag. Zo, ik heb het gezegd! Iedereen die zegt dat Valentijnsdag commerciële onzin is, bedacht door winkeliers, heeft gelijk. En toch hoop je diep in je hart dat er iemand is die aan je denkt, die je een kaartje stuurt, of een bos bloemen, of een doos bonbons, een vlucht in een luchtballon, een ritje in een Ferrari of gewoon een gezellig dinertje aan het strand. Maar nee hoor, niets van dit alles is gebeurd. Ik zit nog steeds thuis op de bank te wachten tot er een prins op een wit paard mijn flat binnenloopt en uit de lift komt wandelen.

Nu moet ik heel eerlijk toegeven dat ik ook niet echt mijn beste heb gedaan vandaag. Ik heb niet mijn liefde verklaard aan iemand. Ik ben niet het type dat haar best doet voor een man. Noem me ouderwets, maar ik vind dat toch de taak van de man. Dat, en ik ben veel te bang een blauwtje te lopen. Misschien moet deze held op sokken een keer alles uit de kast halen en achter de man van haar dromen aangaan. Gewoon een lief kaartje sturen, een luchtballonvaart of een etentje aan het strand. Zo moeilijk kan het toch niet zijn?

Egypte

Ik vind het altijd lastig om me met politieke zaken bezig te houden en daarom doe ik het maar meestal niet. Alleen dit keer moet ik er toch een keer aan gaan geloven want ik heb het gevoel dat er een omwenteling gaat plaatsvinden in Noord-Afrika en als ik er niet over schrijf dan ben ik die columniste die er niets over geschreven heeft. Ik zal jullie eerlijk zeggen, ik doe het liever niet. Ik schrijf liever over iets waar ik verstand van heb en een mening over heb. Zoals bijvoorbeeld het televisieprogramma ‘Boer zoekt vrouw’. Wat vindt u er nou van dat boer Richard vroegtijdig zijn vrouw al heeft gevonden? Maar ja, over 10 jaar kent niemand boer Richard meer en dan zeggen mensen: kijk daar heb je die blonde doos die midden in een revolutie een column schreef over ‘Boer zoekt vrouw’!

Het begon allemaal met Mohamed Bouazizi, een arme Tunesische straatverkoper die het zat was om in armoede te leven. En wat doe je als je klaar bent met je regering? Dan steek je jezelf in de fik. Ik zou persoonlijk iemand van de regering in de fik steken of de president, maar eerlijk is eerlijk, ik ben ook niet zo’n held. Mohamed was dat wel. Hij offerde zijn eigen leven op voor zijn land en zijn medemens. En hij heeft een heftige revolutie teweeg gebracht in bijna alle Noord-Afrikaanse landen. In Tunesië is de president al afgetreden, maar God weet wat er nu met het land gebeurt.

Ook in Egypte is de bevolking massaal gaan demonstreren. Ze willen dat Mubarak aftreedt, maar Mubarak wil dat niet. Hij wil dolgraag zijn ‘termijn’ afmaken. Sinds wanneer hebben dictators een regeringstermijn? Zei Hitler ook: “ik ga 4 jaar joden afmaken en daarna neemt iemand het stokje van mij over.” Natuurlijk niet, dat is toch idioot. Mubarak moet gewoon nu aftreden, die man zit er al tweehonderd jaar. Hij zou eens een voorbeeld moeten nemen aan boer Richard. Gewoon vroegtijdig het programma verlaten!

Spits

Sinds kort ga ik met de bus naar mijn werk. En als je met de bus naar je werk gaat dan lees je de Spits. Dat is nou eenmaal zo. De Spits is de Telegraaf onder de gratis kranten. Sterker nog: de Spits is de Telegraaf, de Telegraaf is de Spits. Kun je nagaan. Eerlijk gezegd lees ik de Spits alleen vanwege de daghoroscoop, dat is meestal iets van: “doe vandaag geen dingen waar je later spijt van krijgt.” En dat vind ik dan zo handig om te weten aan het begin van mijn dag! Vooral als je naar je werk gaat staat er soms iets heel handigs in als: “Het kan vandaag heel een hele hectische dag worden, maar er is altijd een collega die je helpt.”
Vorige week zat ik weer in de bus de Spits te lezen, maar dit keer stuitte ik op zeer ernstig artikel.

Man betaalt kind voor seks

Een man uit Delfzijl heeft volgens justitie meermaals seks gekocht van een 12-jarige jongen. De jongen nam kleine geldbedragen aan om sigaretten te kopen. Zo zou de jongen zelf verklaard hebben. Dat meldt De Telegraaf. (zie je wel, die twee werken samen)
Het slachtoffertje vroeg op het treinstation van Delfzijl sigaretten aan passanten. Toen hij het aan de 40-jarige verdachte vroeg, liep deze met hem mee en vroeg of hij misschien zin had in seks. De jongen kreeg toen 10 euro voor bewezen diensten.

Dat is toch verschrikkelijk! Wat moet een 12-jarige jongen nou met sigaretten? Dat is toch hartstikke verboden in Nederland? Je moet toch minstens 16 zijn! Ik begrijp niet dat ze dit homoseksuele kutjoch, dit straatschoffie, dit pooierschooiertje niet meteen in de bak gooien voor illegaal drugsbezit! Waar moet dit heen met de wereld? En daar wordt dan er een goedverzorgde, belastingbetalende, onschuldige 40-jarige man voor gestraft. Het moet toch niet gekker worden!

Eerste schooldag

Ik kan het mij nog goed herinneren, mijn eerste schooldag op de middelbare school. Je komt net van groep 8 waar je een veilige omgeving om je heen hebt gebouwd. Ik had een leuk groepje vriendinnen en het schoolwerk kon ik ook makkelijk aan. Maar dan moet je opeens naar de middelbare school. Dat is spannend en uitdagend ,maar je kent er bijna niemand en je weet niet waar je moet gaan zitten. De leraren zijn nieuw en de vakken ingewikkeld.

De dagen voor mijn eerste schooldag heb ik urenlang voor de spiegel gestaan om te bedenken wat ik aanmoest. Het gaat toch om de eerste indruk! Wat is de handigste tas om mee te nemen? Hoe zullen mijn klasgenootjes zijn en hoe kun je jezelf het beste profileren? Kijk je de kat uit de boom, of ben je meteen de clown van de klas? Hoeveel zware boeken zal je krijgen en wat is het stoerste kaftpapier? Welke smaak kauwgom is het lekkerst en welke mascara is het meest waterproof om mee door de regen fietsen?

Een eerste werkdag bij je nieuwe baan is eigenlijk precies hetzelfde als een eerste schooldag. Je komt op een nieuwe plek met nieuwe collega’s en je hebt geen idee hoe het zal gaan lopen. Zo’n eerste werkdag had ik afgelopen maandag. De avond ervoor had ik weinig geslapen. De hele nacht dacht ik na over hoe het zou gaan, of ik het er leuk zou vinden en of ik wel geschikt was voor het werk. Moet ik nette kleding aan of gewoon informeel? Hoe is mijn baas en krijg ik leuke collega’s? Ik vond het spannend, uitdagend en eng om weer aan het werk te gaan. Maar ik had er zin in! Net als mijn eerste schooldag.

Vreetdagen

De feestdagen zijn weer voorbij. Of beter gezegd: de vreetdagen zijn voorbij. Een maand lang hebben we ons met z’n allen volgevreten aan chocoladeletters, kerstkransen, speculaaspoppen, marsepeinballetjes, banketletters, gourmetschotels, oliebollen en appelbeignets. Ben ik iets vergeten? O ja, en gevulde eitjes! En nu gaat het grote lijnen weer beginnen. Nederland heeft massaal ‘goede voornemens’ en de reclames van Weight Watchers en afslanktabletten vliegen je om de oren. Waarom heet het eigenlijk goede voornemens als iedereen er een hekel aan heeft en er na een maand alweer de brui aan geeft? Het zijn eerder ‘vervelende voornemens’ of ‘onhaalbare voornemens’. Je kunt veel beter een voornemen kiezen waarvan je zeker weet dat je je eraan gaat houden en dat je succesvol zult zijn. Bijvoorbeeld: Ik ga iedere avond slapen of ik blijf bonbons van de Hema eten. Dat is tenminste haalbaar.

Het is niet alleen de schuld van de feestdagen dat je zoveel eet. Het zijn vooral de dagen erna. Ik koop nauwelijks chocoladeletters en marsepein voor Sinterklaas. Ik vind het te duur en ik eet het wel als ik bij iemand op bezoek ben. Maar na Sinterklaas begint de ellende pas! Dan liggen er bakken vol snoepgoed bij de kassa met 50 procent korting. Ik kan mezelf dan echt niet weerhouden om minstens 5 kilo in te slaan. Hetzelfde heb ik na de kerst. De Albert Hein heeft rond de kerst altijd Excellent producten. Dat is gewoon vlees of chocola of ijs, maar dan in een luxere verpakking en twee keer zo duur. Na kerst en oud en nieuw gaan die in de uitverkoop en dan koop ik me scheel aan Sint Jacobschelpen in truffelsaus en diepvries flensjes. Het ligt nu nog steeds in de vriezer, ik heb geen idee wanneer ik het op moet eten.

En dan in januari ben je eindelijk verlost van de feestdagen en verlost van het eten. Maar niet voor lang! Begin februari is mijn moeder jarig, eind februari is mijn broer jarig. Dat gaat natuurlijk gepaard met veel taart, toastjes en chocola. Maart is mijn schoonzus jarig, april is het Pasen. Dan koop ik eerst een of twee zakjes paaseieren en na Pasen koop ik in de uitverkoop het hele schap leeg. Dan krijgen we Koninginnedag, dat is niet perse veel eten maar wel veel drinken. Na Koninginnedag zijn de oranjetompouces in de uitverkoop en dat moet ik er mooi even vier opeten in mijn eentje want Sterre lust ze niet. Na Koninginnedag heb je een maandje rust tot juni want dan is het Pinksteren. En ja, er zijn echt een heleboel mensen die tegenwoordig aan een Pinksterontbijt of een Pinksterdiner doen. In juli is mijn vader jarig, weer taart. Dan komt de zomervakantie eraan, dat is ook een tijd van kamperen in Frankrijk en lekker veel wijn en brie nuttigen. September ben ikzelf jarig, een moment om veel te veel eten in te slaan om het vervolgens in de dagen erna allemaal zelf te moeten opeten. Oktober is een rustmaand. In oktober is er niets waardoor ik veel zou moeten eten. In november komt Sint Maarten. En dan denk je: Sint Maarten, Sint Maarten, dat is toch voor kinderen? Ja dat klopt. Maar als je drie zakken mini mars, snikkers en twix in huis haalt, en er komen maar twee kinderen aan je deur, wie moet dan alles opeten? Juist ja, ik! Na Sint Maarten komt Sint Nicolaas en is mijn broer jarig, en dan is het hele cirkeltje weer rond.

Conclusie: eigenlijk kan ik alleen in de maanden januari, mei en oktober actief diëten. Tenzij ik natuurlijk een ander geloof ga aanhangen zodat ik niet meer geloof in kerst of in Sinterklaas. Uiteraard zijn de verjaardagen van de familieleden variabel dus kijk dit na als je je eigen dieetschema maakt. Mocht je een grote familie hebben: sterkte!