Toen ik een klein meisje was speelde ik vaak in de tuin van mijn oma. In de tuin was ik altijd aan het dagdromen. Ik kon daar helemaal in op gaan. Vaak fantaseerde ik dat ik een beroemde actrice was of een zangeres. Een andere favoriete droom van mij was dat er een nieuwe jongen bij ons in de klas kwam en dat hij verliefd op mij werd en ik op hem. Ik bedacht hoe ik hem op de eerste schooldag zou ontmoeten en hoe we voor het eerst gingen zoenen. Ik kon dagen ronddwalen in mijn fantasiewereld terwijl ik het gras van mijn oma met de handmaaier maaide.
Zelfs aan tafel tijdens het avondeten dagdroomde ik er op los. Ik was vaker ergens anders dan bij mijn ouders aan tafel. Ik had hele gesprekken met de jongen van mijn dromen en moest zelfs hardop lachen om zijn grapjes. Mijn moeder vroeg dan altijd nieuwsgierig waarom ik zo moest lachen, maar dat was natuurlijk geheim. Ze mocht niet weten over welke jongens ik fantaseerde en met wie ik in mijn dromen stiekem stond te zoenen.
In de loop der jaren is het dagdromen minder geworden en ben ik uitgegroeid tot een normale realistische vrouw van 25 jaar. Dagdromen hoort op deze leeftijd niet meer dus ik sta met beide benen op de grond. Tot voor kort. Sinds een paar weken ben ik weer schaamteloos aan het dagdromen. Ik ben weer helemaal afgedwaald in mijn fantasiewereld, het is er wat stoffig maar hij is er nog steeds. Als ik alleen ben kan ik hardop praten en lachen! Natuurlijk gaan al mijn dagdromen over een jongen, want dat zijn nou eenmaal typische droom onderwerpen. Meisje ontmoet jongen, jongen vraagt of ze zin heeft om iets te gaan eten, meisje zegt verlegen ja, ze gaan uit eten, jongen brengt haar thuis, ze zoenen en dan gaan ze trouwen en leven ze nog lang en gelukkig. Natuurlijk is er iemand die de hoofdrol speelt in mijn dagdromen, maar ik ga natuurlijk niet zeggen wie dat is. Dat is geheim!
dinsdag 31 augustus 2010
zondag 22 augustus 2010
Bløf liedjes
Ik heb nooit iets begrepen van Bløf liedjes. Dat is die Zeeuwse band die spontaan zin krijgt in mosselfeesten. Ze schrijven vage teksten als ‘mijn schoenen zijn gejat, maar ik hoef nog niet naar buiten want er is nog wel wat’. Waarom zijn zijn schoenen gejat en wie doet er nou zoiets? En waarom hoef je dan niet meer naar buiten? Je kan toch een nieuw paar schoenen aantrekken of pantoffels? En ‘er is nog wel wat’ vind ik ook zo vaag, wat is er dan?
Toch ben ik vorige week op een zeer realistische wijze achter de betekenis gekomen van deze tekst. Ik zal bij het begin beginnen. Ik was dit jaar op vakantie in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. En in Kiev lopen de vrouwen niet op comfortabele Birkenstocks maar op stilettohakken. Omdat ik mij na een week een lompe toerist voelde bedacht ik me dat ik mezelf ook maar zo’n paar stilettohakken wilde laten aanmeten. Dus ik een schoenenwinkel in en een half uur later liep ik met een vers paar fuchsiaroze stilettohakken de winkel uit. Terug in Nederland aangekomen besloot ik om ze een keer naar mijn werk aan te doen. Voor de zekerheid nam ik een paar slippertjes mee en dat was maar goed ook want na twee uur kon ik al niet meer op die krengen lopen! Mijn stiletto’s werden ingeruild voor slippers en de rest van de dag kon ik weer vrolijk rondhuppelen zonder mijn enkel te verzwikken.
Uit mijn werk ging ik op de fiets naar de Albert Hein en mijn nieuwe schoenen gingen in de fietstas. Voor de supermarkt stond ik nog in dubio. Zal ik mijn schoenen mee de winkel in nemen? Ze pasten niet in mijn handtas en om nou met een paar schoenen in mijn hand door een supermarkt te lopen dat vond ik ook zo raar. Dus ik besloot om ze in de fietstas te laten zitten. Wie zou er nou een paar onmogelijke hakken jatten? Ik loop de supermarkt in, doe mijn boodschapjes en sta een half uur later weer buiten. Ik wil de boodschappen in mijn fietstas doen en wat zie ik: mijn schoenen zijn gejat! Mijn eerste reactie was teleurstelling. Ik had ze net, ze waren een vakantiesouvenir en ik vond ze ook wel mooi. Maar al snel maakte een soort blijdschap van mij meester. Ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen over het feit dat ik mijn nieuwe schoenen nooit aanhad. Sterker nog: Ik hoefde die krengen nooit meer te dragen! Iemand anders, met maat 39, gaat op deze onmogelijke stilettohakken lopen. Ze loopt waarschijnlijk vol trots te flaneren door de straten van Amsterdam en verzwikt daarbij haar enkel. Vervolgens blijft ze met de naaldhak in de tramrails haken, valt en breekt een rib. Het doet mij een genoegen dat iemand anders al dit leed wil ondergaan! Ondertussen kan ik lekker veilig op mijn slippertjes blijven lopen. Mij zal niets overkomen. Mijn schoenen zijn gejat, en ik ga toch naar buiten want er is altijd wel wat.
Toch ben ik vorige week op een zeer realistische wijze achter de betekenis gekomen van deze tekst. Ik zal bij het begin beginnen. Ik was dit jaar op vakantie in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. En in Kiev lopen de vrouwen niet op comfortabele Birkenstocks maar op stilettohakken. Omdat ik mij na een week een lompe toerist voelde bedacht ik me dat ik mezelf ook maar zo’n paar stilettohakken wilde laten aanmeten. Dus ik een schoenenwinkel in en een half uur later liep ik met een vers paar fuchsiaroze stilettohakken de winkel uit. Terug in Nederland aangekomen besloot ik om ze een keer naar mijn werk aan te doen. Voor de zekerheid nam ik een paar slippertjes mee en dat was maar goed ook want na twee uur kon ik al niet meer op die krengen lopen! Mijn stiletto’s werden ingeruild voor slippers en de rest van de dag kon ik weer vrolijk rondhuppelen zonder mijn enkel te verzwikken.
Uit mijn werk ging ik op de fiets naar de Albert Hein en mijn nieuwe schoenen gingen in de fietstas. Voor de supermarkt stond ik nog in dubio. Zal ik mijn schoenen mee de winkel in nemen? Ze pasten niet in mijn handtas en om nou met een paar schoenen in mijn hand door een supermarkt te lopen dat vond ik ook zo raar. Dus ik besloot om ze in de fietstas te laten zitten. Wie zou er nou een paar onmogelijke hakken jatten? Ik loop de supermarkt in, doe mijn boodschapjes en sta een half uur later weer buiten. Ik wil de boodschappen in mijn fietstas doen en wat zie ik: mijn schoenen zijn gejat! Mijn eerste reactie was teleurstelling. Ik had ze net, ze waren een vakantiesouvenir en ik vond ze ook wel mooi. Maar al snel maakte een soort blijdschap van mij meester. Ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen over het feit dat ik mijn nieuwe schoenen nooit aanhad. Sterker nog: Ik hoefde die krengen nooit meer te dragen! Iemand anders, met maat 39, gaat op deze onmogelijke stilettohakken lopen. Ze loopt waarschijnlijk vol trots te flaneren door de straten van Amsterdam en verzwikt daarbij haar enkel. Vervolgens blijft ze met de naaldhak in de tramrails haken, valt en breekt een rib. Het doet mij een genoegen dat iemand anders al dit leed wil ondergaan! Ondertussen kan ik lekker veilig op mijn slippertjes blijven lopen. Mij zal niets overkomen. Mijn schoenen zijn gejat, en ik ga toch naar buiten want er is altijd wel wat.
donderdag 12 augustus 2010
Ar vitsie Kartuli!
Georgie is een fantastisch mooi land om in te reizen. De natuur is ongerept met het ruige Kaukasus gebergte, de mooie rivieren en natuurlijk het subtropische gebied aan de Zwarte Zee. Ook de cultuur is interessant met de Orthodoxe kerken, het lekkere eten en het overvloedig nuttigen van zelfgebrouwen alcoholische dranken.
Toch is er een klein nadeel aan reizen door Georgie en dat is de taal. De rare spaghettiletters zijn onmogelijk te lezen om maar niet te beginnen over het verstaan van de taal. Als tweede taal hebben de Georgiers Russisch waar ik ook al geen enkele kennis van heb genoten. Engels spreken de oudere generaties niet en waarom ook? Iedereen spreekt per slot van rekening toch Russisch? Zelfs mijn middelmatige kennis van Duits, Frans en Spaans komen in dit oude Sovjet gebied totaal niet tot hun recht.
Iedere dag loop ik vanaf Inge's huis naar Freedom Square (in het Georgisch: Tavisuplebis Moedani) het hart van Tbilisi. Onderweg kom ik langs een klein buurtwinkeltje waarvan de eigenaar altijd buiten op een stoeltje zit. Als ik langsloop lacht hij vermakelijk naar me en zegt iets tegen me. Ik loop er al twee weken langs en ik heb geen idee wat hij tegen me zegt! Waarschijnlijk is het iets in de trant van: "O allerschoonste vrouw op deze aarde, ik aanbid u!" Kan haast niet missen. Maar toch zeker weten doe ik het niet.
Zoals ik al zei kan het dus verdomd lastig zijn om de taal niet te spreken. Denk maar aan een vakantie in Frankrijk. Hoeveel mensen zijn er niet die klagen over dat de Fransen geen Engels kunnen? Maar het Frans van de gemiddelde Nederlander met Mavo-diploma is tien keer beter dan mijn Georgisch. Sterker nog, ik hoor niet eens het verschil tussen Georgisch en Russisch! Dus als ik in een mashrutka zit (een minibus) en de buschauffeur begint tegen mij te praten dan zeg ik op mijn allervriendelijkst: "Ar vitsie Kartuli" wat "Ik spreek geen Georgisch" betekent. Dit wordt ontvangen door een bulderend gelach! (Georgische buschauffeurs zijn grote mannen met bierbuiken en haar op hun armen die bulderend kunnen lachen.) Hahaha, ar vitsie Kartuli!!! Want uiteraard waren ze Russisch tegen me aan het praten en geen Georgisch. Dus ik sta hier regelmatig voor lul.
Kun je je voorstellen dat je tegen een Japanse toerist zegt: Hello sir, how can I help you? en dat hij antwoord: Ik spreek geen Nederlands. Nou dat is dus Nienke Oortwijn in Georgie. Ik hou niet alleen de reputatie hoog van 'domme toerist' ook alle voorordelen over domme blondjes blaas ik volledig nieuw leven in!
Toch is er een klein nadeel aan reizen door Georgie en dat is de taal. De rare spaghettiletters zijn onmogelijk te lezen om maar niet te beginnen over het verstaan van de taal. Als tweede taal hebben de Georgiers Russisch waar ik ook al geen enkele kennis van heb genoten. Engels spreken de oudere generaties niet en waarom ook? Iedereen spreekt per slot van rekening toch Russisch? Zelfs mijn middelmatige kennis van Duits, Frans en Spaans komen in dit oude Sovjet gebied totaal niet tot hun recht.
Iedere dag loop ik vanaf Inge's huis naar Freedom Square (in het Georgisch: Tavisuplebis Moedani) het hart van Tbilisi. Onderweg kom ik langs een klein buurtwinkeltje waarvan de eigenaar altijd buiten op een stoeltje zit. Als ik langsloop lacht hij vermakelijk naar me en zegt iets tegen me. Ik loop er al twee weken langs en ik heb geen idee wat hij tegen me zegt! Waarschijnlijk is het iets in de trant van: "O allerschoonste vrouw op deze aarde, ik aanbid u!" Kan haast niet missen. Maar toch zeker weten doe ik het niet.
Zoals ik al zei kan het dus verdomd lastig zijn om de taal niet te spreken. Denk maar aan een vakantie in Frankrijk. Hoeveel mensen zijn er niet die klagen over dat de Fransen geen Engels kunnen? Maar het Frans van de gemiddelde Nederlander met Mavo-diploma is tien keer beter dan mijn Georgisch. Sterker nog, ik hoor niet eens het verschil tussen Georgisch en Russisch! Dus als ik in een mashrutka zit (een minibus) en de buschauffeur begint tegen mij te praten dan zeg ik op mijn allervriendelijkst: "Ar vitsie Kartuli" wat "Ik spreek geen Georgisch" betekent. Dit wordt ontvangen door een bulderend gelach! (Georgische buschauffeurs zijn grote mannen met bierbuiken en haar op hun armen die bulderend kunnen lachen.) Hahaha, ar vitsie Kartuli!!! Want uiteraard waren ze Russisch tegen me aan het praten en geen Georgisch. Dus ik sta hier regelmatig voor lul.
Kun je je voorstellen dat je tegen een Japanse toerist zegt: Hello sir, how can I help you? en dat hij antwoord: Ik spreek geen Nederlands. Nou dat is dus Nienke Oortwijn in Georgie. Ik hou niet alleen de reputatie hoog van 'domme toerist' ook alle voorordelen over domme blondjes blaas ik volledig nieuw leven in!
Abonneren op:
Posts (Atom)
