Alles voor het spel!

Afgelopen weekend stond ik te stralen op een podium. Nou ja stralen… Ik speelde een trieste, depressieve, aangeschoten maar toch hysterisch lachende vrouw van middelbare leeftijd. Ik had zwaar aangezette make-up op met rimpels en dikke wallen onder mijn ogen. Ik droeg de grootste soepjurk die er op deze aarde te verkrijgen is. Hierdoor werd mijn figuur zeer onaantrekkelijk. Om het geheel nog wat extra aan te dikken had ik krulspelden in mijn haar en pantoffeltjes met daarboven steunkousen. Ik voelde me behoorlijk bejaard voor een meisje van 26!

Ik stond in de coulissen van het Zaantheater nerveus te wachten tot ik op moest. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik maakte zachte sprongetjes om de zenuwen weg te schudden. Over een paar seconden moest ik op. Dan kon ik eindelijk doen waar ik maandenlang voor geoefend had. Ik had een kleine rol dus dan moet je nog harder werken om een verpletterende indruk te maken. Ik hoorde de actrice de naam van mijn personage roepen. Ik moet op! Ik moet op! Ging er door mijn hoofd. Ik haalde diep adem, verdiepte me in mijn personage, trok een sloom gezicht en stapte met een fles port in mijn hand het podium op.

Het publiek lachte zodra ik het podium op stapte. Ik had nog geen woord gezegd en toch vonden ze me nu al grappig. Die kon ik in mijn zak steken!
De scene verliep goed, alsof ik in een soort waas zat. Het leek alsof ik buiten mijn lichaam was getreden en tussen het publiek naar mezelf zat te kijken. Na afloop van het stuk en na het ontvangen van een staande ovatie zat ik vol adrenaline. Ik ging direct naar mijn vrienden en familie toe om mijn ervaring te delen en te horen wat zij ervan vonden. Ik voelde me heerlijk, in het middelpunt van de belangstelling, ook al had ik maar een kleine rol. Nu is het allemaal weer voorbij en ga ik me concentreren op het nieuwe toneelstuk. In juni zal ik op de planken staan met een leuk kinderstuk. Ik hou van toneel!

Simon de Stofzuiger

Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar dat is dus niet waar. Met geld kan je namelijk spullen kopen en als ik bedenk wat mij het meest gelukkig maakt in het leven dan zijn dat mooie spullen. Ik heb zoveel mooie spullen om me heen, maar ik wil altijd meer en meer. Het is een soort levensverzameling wat nooit ophoudt. Zo heb ik een mooie collectie gitaren en muziekinstrumenten, een prachtige keuken (met Quooker)en een heerlijke rainshower waar ik het liefst twee keer per dag onder sta.

Toch zijn er ook dingen in het leven die mij ongelukkig maken. Neem bijvoorbeeld strijken of stofzuigen. Daar heb ik een bloedhekel aan! Nu hebben een stel knappe koppen een fantastische uitvinding uitgevonden. Een stofzuigrobot die al het werk voor je doet! Ik heb gister zo’n stofzuigrobot gekocht. Hij stofzuigt mijn hele huis als ik naar mijn werk ga. En als ik dan moe en uitgeput thuis kom uit mijn werk dan is alles kattenhaarvrij en kan ik rustig iets leuks gaan doen zonder te hoeven stofzuigen. Dat is toch fantastisch? Het kost maar 239 euro en het draagt enorm bij aan mijn geluk! Ik heb hem Simon genoemd, Simon de Stofzuiger. Tja het is toch een deel van het gezin geworden.

Nu zullen een hoop sceptische mensen denken: onzin! Als je maar gezond bent en je geliefden om je heen hebt. Natuurlijk. Maar als je ziek bent en je gaat naar de dokter, dan zal hij toch betaald moeten worden. Je betaalt je toch scheel aan verzekeringspremies? Gezondheid is ook gewoon te koop. En als je geliefden om je heen hebt is het ook leuk om een dagje naar de Efteling te gaan of uit eten te gaan. Dat kan niet zonder geld. Natuurlijk is het fijn om je geliefden bij je te hebben, maar zonder eten, elektriciteit en een dak boven je hoofd is het toch een stuk onaangenamer. Geld maakt misschien niet altijd gelukkig, maar het maakt je zeker niet ongelukkig! Als er nu alleen maar een paar knappe koppen waren die een strijkrobot konden ontwikkelen…