Alles voor het spel!

Afgelopen weekend stond ik te stralen op een podium. Nou ja stralen… Ik speelde een trieste, depressieve, aangeschoten maar toch hysterisch lachende vrouw van middelbare leeftijd. Ik had zwaar aangezette make-up op met rimpels en dikke wallen onder mijn ogen. Ik droeg de grootste soepjurk die er op deze aarde te verkrijgen is. Hierdoor werd mijn figuur zeer onaantrekkelijk. Om het geheel nog wat extra aan te dikken had ik krulspelden in mijn haar en pantoffeltjes met daarboven steunkousen. Ik voelde me behoorlijk bejaard voor een meisje van 26!

Ik stond in de coulissen van het Zaantheater nerveus te wachten tot ik op moest. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik maakte zachte sprongetjes om de zenuwen weg te schudden. Over een paar seconden moest ik op. Dan kon ik eindelijk doen waar ik maandenlang voor geoefend had. Ik had een kleine rol dus dan moet je nog harder werken om een verpletterende indruk te maken. Ik hoorde de actrice de naam van mijn personage roepen. Ik moet op! Ik moet op! Ging er door mijn hoofd. Ik haalde diep adem, verdiepte me in mijn personage, trok een sloom gezicht en stapte met een fles port in mijn hand het podium op.

Het publiek lachte zodra ik het podium op stapte. Ik had nog geen woord gezegd en toch vonden ze me nu al grappig. Die kon ik in mijn zak steken!
De scene verliep goed, alsof ik in een soort waas zat. Het leek alsof ik buiten mijn lichaam was getreden en tussen het publiek naar mezelf zat te kijken. Na afloop van het stuk en na het ontvangen van een staande ovatie zat ik vol adrenaline. Ik ging direct naar mijn vrienden en familie toe om mijn ervaring te delen en te horen wat zij ervan vonden. Ik voelde me heerlijk, in het middelpunt van de belangstelling, ook al had ik maar een kleine rol. Nu is het allemaal weer voorbij en ga ik me concentreren op het nieuwe toneelstuk. In juni zal ik op de planken staan met een leuk kinderstuk. Ik hou van toneel!