Koffietijd

Voor het eerst in mijn leven zit ik een lange tijd thuis. Vroeger als ik vrij nam van mijn werk ging ik altijd op vakantie en als ik een paar dagen ziek was dan was ik te beroerd om nog iets bewust mee te maken. Sinds een paar weken zit ik thuis en ik moet eerlijk zeggen: het bevalt me wel. Ik voel me een soort thuisblijfmoeder maar dan zonder kinderen en ik heb me nog geen seconde verveeld. Het grappige is dat ik nu opeens achter dingen kom die ik daarvoor niet wist. Zo ben ik er bijvoorbeeld achter gekomen dat mijn kat de hele dag niets anders doet dan slapen. Het is echt ongelofelijk. Ik dacht dat ze misschien overdag heel actief zou worden en door het huis zou gaan rennen, maar niets is minder waar. Ze doet echt helemaal niets, noppes, nada! Ze zeggen vaak dat honden op hun baasjes gaan lijken, of mensen op hun honden. Eerlijk is eerlijk, ik begin steeds meer op mijn kat te lijken. Ze is lui, eigenzinnig, houdt van knuffelen en heeft een dikke pens. Net als d’r baasje.

Ik heb ook voor het eerst Koffietijd ontdekt. Mijn oma keek dat vroeger altijd toen Mireille Bekooij het nog presenteerde samen met de zonnebankbruine Hans van Willigenburg. Ik vond er toentertijd geen sodemieter aan, ik had liever Telekids! Maar nu ik huisvrouw in wording ben kijk ik af en toe naar Koffietijd. Het is een enorm knullig programma met Quinty (je zal maar zo heten) en Loretta Schrijver. Vooral Loretta is zo heerlijk kneuterig en ze heeft zo’n grappig stemmetje. Dat die vrouw ooit het nieuws heeft gepresenteerd dat begrijp je toch niet! Ze stelt van die ongelofelijk simpele vragen aan haar gasten. Nog net niet ‘wat is je lievelingsdier’, maar het zit dicht in de buurt.
Laatst keek ik naar een aflevering waar de kok het woord ‘kikkerbillen’ in de mond nam. Loretta trok vervolgens een heel vies gezicht en zei: “Oeiii… o nee….. o gut….. oooo….., ik vind dat zo erg…. Oei oei…... ahhhh…. dat ga je toch niet maken hè? …..Oei… ieuw…. Ahhh…. Ohhh… dan worden ze zo doormidden.. .ahhhh…..ohhh…. op zo’n vreselijke mannier… ohhh.. oei… o nee…” Waarop de kok antwoordde: “Ik vond dat echt iets voor jou”. Goeie televisie.

Maar er is meer goeie televisie mensen. Heb je pijn? Voel je je futloos? Wil je weer vol energie kunnen hockeyen, voetballen of wandelen? Dan is er nu de Electropedic. De naam zegt het eigenlijk al! It’s amazing! Je zet je voeten op een soort weegschaal met allerlei bobbeltjes en knopjes. Vervolgens gaat die machine jou een voetreflexbehandeling geven door middel van electropulsen en infrarood straling. Het zorgt ervoor dat je meridianen weer gestroomlijnd worden. Daarna voel je je weer helemaal amazing voor de rest van de dag. Je kunt hem zelfs gebruiken voor de tv, in je kantoor, of tijdens het schrijven van een column!

Ik denk dat Quinty en Loretta stiekem onder hun koffietafel ieder zo’n Electropedic hebben staan. Ze zien er namelijk zo evenwichtig en energiek uit, het straalt gewoon van de buis. Misschien moet ik ook maar zo’n apparaat aanschaffen. Niet voor mezelf, maar voor mijn kat. Zal ze dan eindelijk een keer actief worden en muizen gaan vangen? Toch moet ik voor mezelf opzoek naar een beter tijdverdrijf want één column over Koffietijd is wel leuk, maar het moeten er toch niet meer worden!

Big Google is watching you

Google weet alles van me. Mijn totale e-mailverkeer gaat via G-mail van Google, ik hou mijn financiën bij in Google Docs, ik zet mijn vakantiefilmpjes op Youtube en ze weten wat in zoek op het internet. Zo weten ze ook dat ik aanstaande zondag ga optreden in Café de Nieuwe Vaart want dat heb ik gegoogled. Ze weten zelfs welke liedjes ik daar ga zingen, want die songteksten heb ik ook gegoogled. Ook weten ze waar ik donderdag naartoe ga want ik zoek mijn route altijd op via Google Maps.

Nu stond er een stukje in de krant dat Google Streetview e-mails en wachtwoorden heeft onderschept. De auto’s waarmee ze door de straten rijden kunnen data onderscheppen van je draadloze internet. Ook kunnen ze Ip-adressen bij iedere woning onderscheppen. Dat is handig want nu kunnen ze niet alleen je huis fotograferen, maar ook direct vermelden wie er woont en wat je favoriete hobby’s zijn. Hier kunnen adverteerders weer handig op inspelen. En iedereen houdt van reclame toch?

Ik vind het altijd grappig hoe er bovenaan je inbox bij G-mail altijd reclames staan. Ook wel “gesponsorde links” genoemd. Daar komen de gekste dingen naar boven! Laatst stond er bij mij in beeld: “Artistieke naaktfoto’s. Laat nu mooie artistieke naaktfoto’s van jezelf maken.” Of: “Roll-up Banner voor ieder.” Ik weet niet eens wat een Roll-up banner is, laat staan dat ik het nodig heb! Nu net stond er: “Seniorengeluk.nl (50+) Kom nu chatten en daten!” Hoe komen ze erbij? Die meneer bij Google die mijn e-mails zit te lezen heeft niet echt een goed beeld van me gekregen. Daar moeten ze toch echt een ander mannetje op zetten hoor.
Google weet een hoop van mij, maar gelukkig niet alles!

Feit of Fictie?

In een gesprek met Henk
Henk: Zeg Nienke, ik las laatst dat stukje over Geert Wilders.
Nienke: O, wat leuk.
Henk: Nou ik vond dat niet zo leuk!
Nienke: Waarom dan?
Henk: Omdat jij zegt dat PVV-stemmers domme mensen zijn.
Nienke: En jij stemt op de PVV?
Henk: Nee natuurlijk niet! Maar ik ben wel dom en ik wil niet vergeleken worden met PVV-stemmers.
Nienke: Sorry Henk, ik heb het niet zo bedoeld.

In een discotheek
John: Hey chickie!
Nienke: Hallo, wie ben jij?
John: Een lekkere neger, wat dacht jij dan!
Nienke: Eh…
John: Ik las in jouw columns dat je graag een kind wilt.
Nienke: Nou, dat was gewoon een verhaal.
John: Ik kan wel tot je dienst zijn hoor.
Nienke: Nou, zo bedoelde ik het niet helemaal…
John: Gaan we lekker swingen, let the magic happen baby!
Nienke: Nee, dat wil ik helemaal niet!
John: Niet? In je column staat heel anders.
Nienke: Ja maar dat is fictie.
John: Wat bedoel je, frictie?
Nienke: Nee fictie, fantasie. Het is maar een verhaal.
John: Dus je wilt geen kind van me?
Nienke: Nee, echt niet.
John: tsss…


In gesprek met een vriendin
Hanna: Hey Nienke, wat zonde dat je schoenen gestolen zijn!
Nienke: Wat bedoel je, welke schoenen?
Hanna: Ja, dat las ik in je column, je schoenen zijn gejat. Dat vind ik echt belachelijk!
Nienke: Ja maar…
Hanna: Ik vind niet dat je het hierbij moet laten hoor. Als ik jou was zou ik echt naar de politie gaan en aangifte doen. Zo kan het toch niet langer, het wordt echt steeds erger in dit land. Eerst jatten ze je fiets en gaan ze ook al schoenen jatten.
Nienke: eh… Hanna…
Hanna: Nee hoor, het maakt niet uit hoe duur of goedkoop ze waren. Het is een principekwestie. Ze moeten gewoon met hun poten van jouw spullen afblijven. Ja zo is het toch? Het kan toch niet gekker worden!
Nienke: Hanna, het is niet echt gebeurd.
Hanna: Oh.
Nienke: Het was gewoon een verhaal.
Hanna: Nou dan vind ik het een stom verhaal!
Nienke: Oké.

Bij mijn moeder
Moeder: Ik vond je column van vorige week weer ontzettend leuk!
Nienke: Dankjewel, ik vond hem zelf ook wel goed gelukt.
Moeder: Maar je was vergeten te vertellen dat ik de naam van je kat heb bedacht.
Nienke: Nou ja, dat deed niet helemaal ter zake.
Moeder: En in dat verhaal over je verjaardag heb je niet verteld dat je uiteindelijk van je vader een kaartje voor het concertgebouw hebt gekregen en van mij een hele dure patisserieworkshop. We zitten al ver boven de 75 euro hoor inmiddels.
Nienke: Ja mam dat weet ik toch. Het is alleen toch veel grappiger om het een beetje te overdrijven.
Moeder: En het klopt ook niet dat de hond op het balkon heeft gepoept. Wende heeft netjes buiten gepoept, dat deed ze keurig.
Nienke: Ja dat was ook een grapje. Als ik alleen maar waargebeurde dingen in mijn verhalen mag zetten dan worden het wel hele saaie columns.
Moeder: Is het dan allemaal fictie?
Nienke: Natuurlijk. Kijk, ik maak echt wel iets mee in mijn leven, maar ik zal het altijd aanpassen en overdrijven.
Moeder: O ja.
Nienke: Zelfs dit gesprek wat we nu hebben. Dat gebeurt dus helemaal niet echt.
Moeder: Meen je dat nou?
Nienke: Ja mam, alles is fictie. Je bent gewoon een onderdeel van mijn verhaal.
Moeder: Toch voelt het heel realistisch.
Nienke: Nou geloof me, het is allemaal nep. Al mijn columns zijn gebaseerd op fictieve personen, zelfs ik ben fictief. Die gesprekken die hierboven staan zijn ook allemaal niet echt gebeurd.
Moeder: Dat is toch wat!
Nienke: Ja, zeg dat wel.

Einzelgänger zoekt Einzelgänger

In het rijk der mensen zijn vele verschillende soorten. Zo zijn er bijvoorbeeld de bouwvakkers, harde werkers die ’s avonds thuis komen en gelukkig worden van een potje bier. Goed dat ze er zijn anders had ik nu geen huis gehad. De padvinders, echte groepsmensen die met z’n allen een vlot bouwen om naar een eiland te varen waar ze vervolgens vuur maken en daar broodjes op bakken. De juppen, niet helemaal mijn soort mens. Ik noem ze ook wel eens Bakfietsmensen. Vroeger hadden juppen grote auto’s en sjieke kleding, maar tegenwoordig doen ze net of ze heel normaal zijn. In hun wind- en waterdichte Northface jas fietsen ze door Oud-Zuid met hun bakfiets. Ze brengen hun schattige blonde kindjes en één geadopteerd Afrikaantje naar vioolles en celloles. De milieuactivisten, goede zaak maar ik relativeer te veel (“ach, als de poolkappen smelten hebben de vissen weer meer water”). De nerden, ik heb nooit naar Star Track gekeken. En natuurlijk niet te vergeten: de netwerkers, dat zijn toch wel mensen waar ik tegen op kijk. Netwerkers hebben de gave om binnen 30 seconden te weten wie ze voor zich hebben, en of deze persoon bruikbaar zou kunnen zijn voor de toekomst. Ook zijn ze perfect in staat om zichzelf binnen 10 seconden voor te stellen, uit te leggen wat ze doen en een visitekaartje uit de binnenzak te halen en te overhandigen. Hoe doen ze dat toch?

Ik behoor tot de groep ‘mensen die niet bij een groep willen horen’. Ook wel einzelgänger genoemd. Alleen ik ben een einzelgänger in vermomming. Ik doe alsof ik een druk en sociaal leven heb, ik ga naar vrienden, naar toneelles en ik heb een drukke baan. Maar eigenlijk ben ik toch echt een einzelgänger. Het liefst zit ik op regenachtige dagen met een doos tissues op de bank te janken bij een trieste film of te luisteren naar dramatische muziek. Regelmatig dwaal ik af naar mijn fantasiewereld en ben ik onbereikbaar voor anderen. Ik heb zo mijn eigen leventje en wereldje opgebouwd dat het moeilijk is om daar iemand in te laten komen.

Zo kwam ik er achter dat ik geen grote kennissenkring heb. Als kind had ik op school maar één hartsvriendin, andere kinderen interesseerden me niet. Ik heb altijd op ballet gezeten wat ook niet bepaald een teamsport is. Het enige wedstrijdelement bij ballet was wie er vooraan mocht staan bij de jaarlijkse voorstelling en daar ging veel strijd en jaloezie bij te pas. Na mijn vwo heb ik niet gestudeerd maar ben ik over de wereld gaan reizen. Alleen. Daarna heb ik een leuke baan gevonden waarbij ik al snel in het kantoor terecht kwam. Alleen. Na een paar jaar anti-kraak te hebben gewoond en gehuurd bij de gemeente heb ik mijn eerste appartement gekocht. Alleen.

Eigenlijk doe ik mijn hele leven alles al alleen en zelfstandig en ik vond het ook prima zo. Tot voor een jaar geleden. Ik heb alles wat ik wil, doe precies waar ik zin in heb, maar toch is er een leeg plekje in mijn hart. Wat zou het leuk zijn om dat plekje op te vullen met iemand die me begrijpt. Maar ja, niemand begrijpt een einzelgänger laat staan dat je ermee kunt samenwonen. Alleen een andere einzelgänger begrijpt wat ik bedoel. Daarom zoekt deze einzelgänger een einzelgänger. Mocht er eentje in je straat wonen, op je werk zitten of op je roeivereniging: laat me het vooral weten!

Sterre

Omdat het vandaag dierendag is wordt het een keer tijd om een column te schrijven over mijn poes. En nee, dubbelzinnige denkers, dit wordt geen soft-pornografisch verhaal over mijn geslachtsdeel. Het gaat over mijn poes als huisdier. Het gezelschapsdier poes. Zeg maar een vrouwelijke kat. En wat kan je een huisdier voor ’n groter cadeau geven dan een column over ze te schrijven? Mijn poes is misschien wel doof, maar lezen kan ze als de beste!

Ze heet Sterre. Hoe ze aan die naam komt is al een verhaal op zich. Ik heb haar 4 jaar geleden uit het asiel gehaald in Oostzaan. Ik liep op de kattenverzorgster af (inclusief flanellen overhemd en bodywarmer) en sprak de historische woorden: “Ik wil graag een kat.” Ik wilde eigenlijk een mannetje want ik had al een naam. Willem. “Hoe woon je?” vroeg de kattenverzorgster. In een appartement. Heb je een tuin? Nee. Wonen er meerdere mensen in je huis? Nee. Heb je andere huisdieren? Nee. Shit, dacht ik, ik ben helemaal niet geschikt voor een kat! Ik heb geen tuin, geen andere huisdieren om mee te spelen en geen kinderen die de kat kunnen vertroetelen. In mijn gedachten beeldde ik me in dat er rechts boven mijn hoofd twee vakjes stonden met geschikt en ongeschikt. Langzaam zag ik het vakje ongeschikt ingevuld worden. “Nou dan heb een perfecte poes voor jou!” zei de kattenverzorgster, “ze is doof, houdt niet van andere huisdieren en mag niet naar buiten.” Nou helemaal toppie dus! Het vakje ongeschikt werd uitgegumd, en het vakje geschikt werd ingekleurd.

We liepen de verblijfplaats in en daar bovenop de hokken zat een groot wit gestalte. Als een leeuwin keek ze uit over haar onderdanen. In het begin was ik wel een beetje onder de indruk van haar. Zou het wel klikken tussen ons? Maar uiteraard nam ik haar mee naar huis. De naam die ze van het asiel had gekregen was Crema. Waarom in hemelsnaam weet niemand. Waarschijnlijk omdat ze wit is, crèmekleurig. Maar het deed me meer denken aan Croma bak en braadboter. Dus ze had de eerste weken geen naam, ze is toch doof dus ik kan haar ook niet roepen. Toen iedereen aan mij vroeg “hoe heet ze?” heb ik toch maar een naam verzonnen. Ze had een “S” in haar oor getatoeëerd dus ik dacht dat haar vorige eigenaar haar Sneeuwwitje had genoemd of zo. Ik wilde niet zo’n voorspelbare naam aan haar geven dus ik heb haar Sterre genoemd. Pas een paar jaar later zei mijn broer dat ze waarschijnlijk die "S" in haar oor had omdat ze geSteriliseerd is.

Afgelopen week was er een onderzoek op de radio dat 90 procent van de vrijgezellen in Nederland het bed deelt met hun huisdier. Vrijgezellen zien vaak hun huisdier als een vervanger voor een geliefde. De kat is het populairste dier om het bed mee te delen. Gelukkig is mijn relatie met Sterre heel normaal. ’s Ochtends verlaat ik mijn huis om te gaan werken. Sterre kijkt me dan aan met een blik die zegt ‘ga niet weg!’. Dan leg ik haar uit dat baasje moet gaan werken om centjes te verdienen anders kan ik geen eten meer voor haar kopen. Als ik thuis kom springt ze meteen op de bank en begint klagelijk te janken. Ik moet gaan zitten zodat ze op mijn schoot kan knuffelen. Ik vertel haar hoe mijn dag was. Dat ze doof is weerhoudt mij er niet van om hele epistels aan haar te vertellen. Dan gaan we samen eten en tv kijken. Ik wil graag naar De wereld draait door kijken terwijl Sterre liever Goede tijden slechte tijden kijkt. Als ik naar bed ga springt zij er als eerste in. We knuffelen eerst nog wat en daarna valt ze in mijn armen in slaap. Volgende week gaan we romantisch uit eten en daarna naar de bioscoop. En in december gaat ze mee naar Bali waar we gaan surfen en duiken. Toch gezellig hoor zo’n poes!