Einzelgänger zoekt Einzelgänger

In het rijk der mensen zijn vele verschillende soorten. Zo zijn er bijvoorbeeld de bouwvakkers, harde werkers die ’s avonds thuis komen en gelukkig worden van een potje bier. Goed dat ze er zijn anders had ik nu geen huis gehad. De padvinders, echte groepsmensen die met z’n allen een vlot bouwen om naar een eiland te varen waar ze vervolgens vuur maken en daar broodjes op bakken. De juppen, niet helemaal mijn soort mens. Ik noem ze ook wel eens Bakfietsmensen. Vroeger hadden juppen grote auto’s en sjieke kleding, maar tegenwoordig doen ze net of ze heel normaal zijn. In hun wind- en waterdichte Northface jas fietsen ze door Oud-Zuid met hun bakfiets. Ze brengen hun schattige blonde kindjes en één geadopteerd Afrikaantje naar vioolles en celloles. De milieuactivisten, goede zaak maar ik relativeer te veel (“ach, als de poolkappen smelten hebben de vissen weer meer water”). De nerden, ik heb nooit naar Star Track gekeken. En natuurlijk niet te vergeten: de netwerkers, dat zijn toch wel mensen waar ik tegen op kijk. Netwerkers hebben de gave om binnen 30 seconden te weten wie ze voor zich hebben, en of deze persoon bruikbaar zou kunnen zijn voor de toekomst. Ook zijn ze perfect in staat om zichzelf binnen 10 seconden voor te stellen, uit te leggen wat ze doen en een visitekaartje uit de binnenzak te halen en te overhandigen. Hoe doen ze dat toch?

Ik behoor tot de groep ‘mensen die niet bij een groep willen horen’. Ook wel einzelgänger genoemd. Alleen ik ben een einzelgänger in vermomming. Ik doe alsof ik een druk en sociaal leven heb, ik ga naar vrienden, naar toneelles en ik heb een drukke baan. Maar eigenlijk ben ik toch echt een einzelgänger. Het liefst zit ik op regenachtige dagen met een doos tissues op de bank te janken bij een trieste film of te luisteren naar dramatische muziek. Regelmatig dwaal ik af naar mijn fantasiewereld en ben ik onbereikbaar voor anderen. Ik heb zo mijn eigen leventje en wereldje opgebouwd dat het moeilijk is om daar iemand in te laten komen.

Zo kwam ik er achter dat ik geen grote kennissenkring heb. Als kind had ik op school maar één hartsvriendin, andere kinderen interesseerden me niet. Ik heb altijd op ballet gezeten wat ook niet bepaald een teamsport is. Het enige wedstrijdelement bij ballet was wie er vooraan mocht staan bij de jaarlijkse voorstelling en daar ging veel strijd en jaloezie bij te pas. Na mijn vwo heb ik niet gestudeerd maar ben ik over de wereld gaan reizen. Alleen. Daarna heb ik een leuke baan gevonden waarbij ik al snel in het kantoor terecht kwam. Alleen. Na een paar jaar anti-kraak te hebben gewoond en gehuurd bij de gemeente heb ik mijn eerste appartement gekocht. Alleen.

Eigenlijk doe ik mijn hele leven alles al alleen en zelfstandig en ik vond het ook prima zo. Tot voor een jaar geleden. Ik heb alles wat ik wil, doe precies waar ik zin in heb, maar toch is er een leeg plekje in mijn hart. Wat zou het leuk zijn om dat plekje op te vullen met iemand die me begrijpt. Maar ja, niemand begrijpt een einzelgänger laat staan dat je ermee kunt samenwonen. Alleen een andere einzelgänger begrijpt wat ik bedoel. Daarom zoekt deze einzelgänger een einzelgänger. Mocht er eentje in je straat wonen, op je werk zitten of op je roeivereniging: laat me het vooral weten!