Sterre

Omdat het vandaag dierendag is wordt het een keer tijd om een column te schrijven over mijn poes. En nee, dubbelzinnige denkers, dit wordt geen soft-pornografisch verhaal over mijn geslachtsdeel. Het gaat over mijn poes als huisdier. Het gezelschapsdier poes. Zeg maar een vrouwelijke kat. En wat kan je een huisdier voor ’n groter cadeau geven dan een column over ze te schrijven? Mijn poes is misschien wel doof, maar lezen kan ze als de beste!

Ze heet Sterre. Hoe ze aan die naam komt is al een verhaal op zich. Ik heb haar 4 jaar geleden uit het asiel gehaald in Oostzaan. Ik liep op de kattenverzorgster af (inclusief flanellen overhemd en bodywarmer) en sprak de historische woorden: “Ik wil graag een kat.” Ik wilde eigenlijk een mannetje want ik had al een naam. Willem. “Hoe woon je?” vroeg de kattenverzorgster. In een appartement. Heb je een tuin? Nee. Wonen er meerdere mensen in je huis? Nee. Heb je andere huisdieren? Nee. Shit, dacht ik, ik ben helemaal niet geschikt voor een kat! Ik heb geen tuin, geen andere huisdieren om mee te spelen en geen kinderen die de kat kunnen vertroetelen. In mijn gedachten beeldde ik me in dat er rechts boven mijn hoofd twee vakjes stonden met geschikt en ongeschikt. Langzaam zag ik het vakje ongeschikt ingevuld worden. “Nou dan heb een perfecte poes voor jou!” zei de kattenverzorgster, “ze is doof, houdt niet van andere huisdieren en mag niet naar buiten.” Nou helemaal toppie dus! Het vakje ongeschikt werd uitgegumd, en het vakje geschikt werd ingekleurd.

We liepen de verblijfplaats in en daar bovenop de hokken zat een groot wit gestalte. Als een leeuwin keek ze uit over haar onderdanen. In het begin was ik wel een beetje onder de indruk van haar. Zou het wel klikken tussen ons? Maar uiteraard nam ik haar mee naar huis. De naam die ze van het asiel had gekregen was Crema. Waarom in hemelsnaam weet niemand. Waarschijnlijk omdat ze wit is, crèmekleurig. Maar het deed me meer denken aan Croma bak en braadboter. Dus ze had de eerste weken geen naam, ze is toch doof dus ik kan haar ook niet roepen. Toen iedereen aan mij vroeg “hoe heet ze?” heb ik toch maar een naam verzonnen. Ze had een “S” in haar oor getatoeëerd dus ik dacht dat haar vorige eigenaar haar Sneeuwwitje had genoemd of zo. Ik wilde niet zo’n voorspelbare naam aan haar geven dus ik heb haar Sterre genoemd. Pas een paar jaar later zei mijn broer dat ze waarschijnlijk die "S" in haar oor had omdat ze geSteriliseerd is.

Afgelopen week was er een onderzoek op de radio dat 90 procent van de vrijgezellen in Nederland het bed deelt met hun huisdier. Vrijgezellen zien vaak hun huisdier als een vervanger voor een geliefde. De kat is het populairste dier om het bed mee te delen. Gelukkig is mijn relatie met Sterre heel normaal. ’s Ochtends verlaat ik mijn huis om te gaan werken. Sterre kijkt me dan aan met een blik die zegt ‘ga niet weg!’. Dan leg ik haar uit dat baasje moet gaan werken om centjes te verdienen anders kan ik geen eten meer voor haar kopen. Als ik thuis kom springt ze meteen op de bank en begint klagelijk te janken. Ik moet gaan zitten zodat ze op mijn schoot kan knuffelen. Ik vertel haar hoe mijn dag was. Dat ze doof is weerhoudt mij er niet van om hele epistels aan haar te vertellen. Dan gaan we samen eten en tv kijken. Ik wil graag naar De wereld draait door kijken terwijl Sterre liever Goede tijden slechte tijden kijkt. Als ik naar bed ga springt zij er als eerste in. We knuffelen eerst nog wat en daarna valt ze in mijn armen in slaap. Volgende week gaan we romantisch uit eten en daarna naar de bioscoop. En in december gaat ze mee naar Bali waar we gaan surfen en duiken. Toch gezellig hoor zo’n poes!