Bij mij thuis schamen we ons niet om een goed poepverhaal te vertellen. Uitgebreid zetten we uiteen hoe onze uitwerpselen er in de pot uitzagen tot in de fijnste details. Er zijn mensen die hier moeite mee hebben, met name tijdens het eten. Die krijgen geen hap door hun keel zodra je over poep, pies, kots of menstruatie praat. Bij ons thuis niet hoor. Je kan het bij ons tijdens het eten overal over hebben, hoe vunziger hoe beter!
Nu was ik laatst met mijn moeder op vakantie naar Bali. En wanneer één op vakantie gaat naar een ver tropisch eiland als Bali, dan blijft één zijn ontlasting niet functioneren zoals één gewend is. Iedere ochtend, tijdens een overheerlijk ontbijtje met fruit, roerei, toast en pannenkoeken, brachten mijn en moeder en ik verslag uit van onze darmflora. “Die van mij was vanochtend weer slap en geel.” “Geel? O, dat van mij is juist gitzwart met harde stukjes erin.” “Zou het door de vis komen van gisteravond?” “Nee, ik denk dat het komt omdat we onze tanden poetsen met kraanwater. Dat is toch niet goed hoor.” “O, wacht even, ik moet weer!” “Succes.” “Dank je.”
…
“En?” “Wat en?” “Was het nog steeds geel?” “Ja.” “Toch gek.” “Maar het was wel iets steviger en de kramp wordt ook iets minder.” “Gelukkig.”
Een paar dagen later was ik echt goed ziek. De hele nacht heb ik voor de pot gezeten en het kwam er aan de voor en achterkant uit. Ik hoefde mijn moeder de volgende ochtend niet uit te leggen hoe mijn darmflora eraan toe was. Ze heeft de hele nacht achter me gestaan, terwijl ik in de pot lag te kotsen, met een nat handdoekje die ze over mijn voorhoofd depte. Waar was ik toch geweest zonder mijn moeder!
woensdag 29 december 2010
donderdag 9 december 2010
Vliegtuigen
6 december was het eindelijk zover: Ik ging met mijn moeder naar Bali. Weken heb ik er naartoe geleefd en nu was het dan eindelijk zo ver. Terwijl het in Nederland sneeuwde en ijzelde kon ik me lekker verheugen op een warmte, lekker eten en prachtige natuur. Het is alleen jammer dat voor zo'n mooi tropisch eiland zo verrekte ver moet vliegen!
Met mijn manke moeder stapte ik vol goede moed het vliegtuig in. Ik was fysiek en mentaal voorbereid op de 15 uur durende vlucht. Dat dacht ik tenminste. Wat ik niet wist was dat dit de vliegreis 'from hell' ging worden. Het begon dat het eerste vliegtuig al een uur vertraging had. Voor mij zat een grote man die 12 uur lang zijn stoel in de allerlaagste ligstand had staan. De enige oplossing daarop is: Zelf ook achteruit gaan liggen. Op die mannier kon ik nog iets zien op het kleine LCD schermpje waar ik een vage onbegrijpelijke film op aan het kijken was. Helaas zat achter mij een heet gebakkerde Indiase meneer die continu mijn stoel omhoog duwde. Als ik hem uitlegde dat de meneer voor mij ook zo lag zei hij: Ok ok, no problem! Maar zodra ik deed alsof ik sliep duwde hij mijn stoel weer omhoog. Uiteindelijk verplaatste hij een stoel naast hem zodat hij geen last meer van mij had. Alleen iedere keer als hij eruit moest om te plassen wilde hij dat ik mijn stoel omhoog deed. Anders kon hij er niet uit zei hij. Nou, dat mannetje was kleiner dan ik en ik kon er ook gewoon uit terwijl meneer de reus voor me onderuit lag. Op het moment dat ik eindelijk begon in te dutten sloeg de Indier keihard op mijn stoel omdat hij eruit moest. Ik schrok wakker en heb sindsdien geen poging meer gedaan om te slapen.
Bij de tweede vlucht van Kuala Lumpur naar Bali hadden we 2 uur vertraging. De stoel van de piloot was stuk en moest vervangen worden. We zaten in een bloedheet vliegtuig te wachten. Na deze zware reis zonder slaap waren we eindelijk in ons hotel resort aangekomen. In drie woorden: fan-tas-tisch. Het heeft een prachtige tuin, aardig personeel en lekker eten. We hebben de eerste dag al een massage op de kamer gehad en vandaag een heerlijke gezichtsbehandeling. Kortom, we komen helemaal uitgerust en relaxed terug van vakantie. En voor de terugreis ga ik me nog beter mentaal voorbereiden!
Met mijn manke moeder stapte ik vol goede moed het vliegtuig in. Ik was fysiek en mentaal voorbereid op de 15 uur durende vlucht. Dat dacht ik tenminste. Wat ik niet wist was dat dit de vliegreis 'from hell' ging worden. Het begon dat het eerste vliegtuig al een uur vertraging had. Voor mij zat een grote man die 12 uur lang zijn stoel in de allerlaagste ligstand had staan. De enige oplossing daarop is: Zelf ook achteruit gaan liggen. Op die mannier kon ik nog iets zien op het kleine LCD schermpje waar ik een vage onbegrijpelijke film op aan het kijken was. Helaas zat achter mij een heet gebakkerde Indiase meneer die continu mijn stoel omhoog duwde. Als ik hem uitlegde dat de meneer voor mij ook zo lag zei hij: Ok ok, no problem! Maar zodra ik deed alsof ik sliep duwde hij mijn stoel weer omhoog. Uiteindelijk verplaatste hij een stoel naast hem zodat hij geen last meer van mij had. Alleen iedere keer als hij eruit moest om te plassen wilde hij dat ik mijn stoel omhoog deed. Anders kon hij er niet uit zei hij. Nou, dat mannetje was kleiner dan ik en ik kon er ook gewoon uit terwijl meneer de reus voor me onderuit lag. Op het moment dat ik eindelijk begon in te dutten sloeg de Indier keihard op mijn stoel omdat hij eruit moest. Ik schrok wakker en heb sindsdien geen poging meer gedaan om te slapen.
Bij de tweede vlucht van Kuala Lumpur naar Bali hadden we 2 uur vertraging. De stoel van de piloot was stuk en moest vervangen worden. We zaten in een bloedheet vliegtuig te wachten. Na deze zware reis zonder slaap waren we eindelijk in ons hotel resort aangekomen. In drie woorden: fan-tas-tisch. Het heeft een prachtige tuin, aardig personeel en lekker eten. We hebben de eerste dag al een massage op de kamer gehad en vandaag een heerlijke gezichtsbehandeling. Kortom, we komen helemaal uitgerust en relaxed terug van vakantie. En voor de terugreis ga ik me nog beter mentaal voorbereiden!
dinsdag 30 november 2010
Marsmannetjes
Vandaag rees de vraag weer eens op: Is er meer leven in het Heelal? Waarop het antwoord is: Natuurlijk! Alleen zijn het waarschijnlijk geen groene marsmannetjes met drie ogen en vier tepels zoals we in films zien. Waarschijnlijk zijn het eencellige dieren die niet eens zuurstof of water nodig hebben. Misschien zijn er op andere planeten wel hele andere stoffen en moleculen waaruit leven kan ontstaan. Je weet het niet. Theo Maassen heeft het ooit eens leuk verwoord: “Waarom zijn wij opzoek naar buitenaards leven? Als ze dommer zijn dan wij dan wil ik er niets mee te maken hebben. Als ze intelligenter zijn dan wij dan vinden zij ons eerder.”
Ik heb zelf een ander idee over hoe het Heelal in elkaar zou kunnen zitten. Het begon natuurlijk met de Big Bang en sindsdien deint het Heelal nog steeds uit. Stel nou dat alles aan de rechterkant van de kern van het Heelal er exact hetzelfde uitziet als de linkerkant. Dat het een symmetrisch Heelal is. Dat betekent dus dat er aan de andere kant van het Heelal ook een zonnestelsel is met een Mars, een Venus en een Aarde. De aarde daar is op precies hetzelfde moment ontstaan als onze aarde en staat net zover van de zon. Daardoor heeft het exact dezelfde evolutie gehad. Dinosauriërs, ijstijden, tweede wereldoorlog, alles is precies hetzelfde gegaan als bij ons. Dezelfde apen zijn geëvolueerd naar mensen. Dezelfde mensen hadden seks met elkaar op precies hetzelfde moment waardoor dezelfde spermatozoïde aankwam bij hetzelfde eitje waardoor er twee precies dezelfde kinderen uit zijn geboren. Op hetzelfde moment zijn elektriciteit en internet uitgevonden. Zelfs de ontdekking van Amerika en Australië hebben op beide planeten op hetzelfde moment plaatsgevonden.
En nu denkt u misschien dat ik de enige ben die dit denkt. Maar aan de andere kant van het Heelal zit ook een Nienke die op precies hetzelfde moment een column zit te schrijven op het internet en deze bijzondere ontdekking doet. Zij heeft net als ik dagen zitten te dubben waarover ze in hemelsnaam een column over moest schrijven. We hebben allebei dezelfde ouders, zijn op dezelfde datum en tijd geboren en we zitten op precies hetzelfde moment op een Ikea bank in een roze fleece trui met een veel te dikke kat op schoot. Stel nou dat het ooit zover komt dat we naar de andere kant van het Heelal kunnen reizen en ik mijn dubbelganger kan ontmoeten. Hoe zal dat zijn? Het zou net zijn alsof ik thuis kom want alles is precies hetzelfde. Zou ze er echt hetzelfde uitzien als ik? Of is ze toch een groen slijmerig wezen met drie ogen, vier tepels en kieuwen om te ademen in zwavel? Tja, ik zal het waarschijnlijk nooit weten.
Ik heb zelf een ander idee over hoe het Heelal in elkaar zou kunnen zitten. Het begon natuurlijk met de Big Bang en sindsdien deint het Heelal nog steeds uit. Stel nou dat alles aan de rechterkant van de kern van het Heelal er exact hetzelfde uitziet als de linkerkant. Dat het een symmetrisch Heelal is. Dat betekent dus dat er aan de andere kant van het Heelal ook een zonnestelsel is met een Mars, een Venus en een Aarde. De aarde daar is op precies hetzelfde moment ontstaan als onze aarde en staat net zover van de zon. Daardoor heeft het exact dezelfde evolutie gehad. Dinosauriërs, ijstijden, tweede wereldoorlog, alles is precies hetzelfde gegaan als bij ons. Dezelfde apen zijn geëvolueerd naar mensen. Dezelfde mensen hadden seks met elkaar op precies hetzelfde moment waardoor dezelfde spermatozoïde aankwam bij hetzelfde eitje waardoor er twee precies dezelfde kinderen uit zijn geboren. Op hetzelfde moment zijn elektriciteit en internet uitgevonden. Zelfs de ontdekking van Amerika en Australië hebben op beide planeten op hetzelfde moment plaatsgevonden.
En nu denkt u misschien dat ik de enige ben die dit denkt. Maar aan de andere kant van het Heelal zit ook een Nienke die op precies hetzelfde moment een column zit te schrijven op het internet en deze bijzondere ontdekking doet. Zij heeft net als ik dagen zitten te dubben waarover ze in hemelsnaam een column over moest schrijven. We hebben allebei dezelfde ouders, zijn op dezelfde datum en tijd geboren en we zitten op precies hetzelfde moment op een Ikea bank in een roze fleece trui met een veel te dikke kat op schoot. Stel nou dat het ooit zover komt dat we naar de andere kant van het Heelal kunnen reizen en ik mijn dubbelganger kan ontmoeten. Hoe zal dat zijn? Het zou net zijn alsof ik thuis kom want alles is precies hetzelfde. Zou ze er echt hetzelfde uitzien als ik? Of is ze toch een groen slijmerig wezen met drie ogen, vier tepels en kieuwen om te ademen in zwavel? Tja, ik zal het waarschijnlijk nooit weten.
maandag 22 november 2010
Tip voor een Sinterklaasgedicht
Beste Kees,
Sint zat dit jaar weer te bakkeleien
Wat hij nou weer voor je moest breien
Maar zoals je weet zit Sint niet snel in een zak met as
Daarom ging hij op pad in de stad met zijn boodschappentas
Bij de kunstuitleen vond hij een natuurgetrouwd schilderij
Van een koe in een wei
Maar dat schilderij is te leen voor heel even
En hij wil niet met een scheve schaats worden aangekeken
Toen ging er een lampje bij hem rinkelen
En spurtte hij naar de dierenwinkel
Hij zag mooie reptielen met schuttingkleuren
Maar bedacht zich dat jij niet kan tegen die geuren
Hij zag ook een cavia met veel haar
Maar ja, daar kraait geen hond naar!
Hij vond een boek over de ovulatietheorie van Darwin, maar dat was in het Spaans
En ook al spreekt Sint dat vloeibaar, hij weet dat jij dat niet verstaat
Daarom liep hij weer naar buiten waar het regent dat het pijpt
Sint werd er een beetje moederloos van, ik hoop dat je dat begrijpt
Hij had nog steeds geen cadeautje dus
En hij wil je ook niet dood maken met een blije mus
Pak je borst maar vast, Sint heeft een cadeau voor je gevonden
Je wordt hiervan vast en zeker opgewonden
Je kijkt alsof je vuur ziet branden
Dus pak het maar snel uit met je handen!
Liefs
Sint
En
Piet
Sint zat dit jaar weer te bakkeleien
Wat hij nou weer voor je moest breien
Maar zoals je weet zit Sint niet snel in een zak met as
Daarom ging hij op pad in de stad met zijn boodschappentas
Bij de kunstuitleen vond hij een natuurgetrouwd schilderij
Van een koe in een wei
Maar dat schilderij is te leen voor heel even
En hij wil niet met een scheve schaats worden aangekeken
Toen ging er een lampje bij hem rinkelen
En spurtte hij naar de dierenwinkel
Hij zag mooie reptielen met schuttingkleuren
Maar bedacht zich dat jij niet kan tegen die geuren
Hij zag ook een cavia met veel haar
Maar ja, daar kraait geen hond naar!
Hij vond een boek over de ovulatietheorie van Darwin, maar dat was in het Spaans
En ook al spreekt Sint dat vloeibaar, hij weet dat jij dat niet verstaat
Daarom liep hij weer naar buiten waar het regent dat het pijpt
Sint werd er een beetje moederloos van, ik hoop dat je dat begrijpt
Hij had nog steeds geen cadeautje dus
En hij wil je ook niet dood maken met een blije mus
Pak je borst maar vast, Sint heeft een cadeau voor je gevonden
Je wordt hiervan vast en zeker opgewonden
Je kijkt alsof je vuur ziet branden
Dus pak het maar snel uit met je handen!
Liefs
Sint
En
Piet
maandag 15 november 2010
Aldi
Sinds ik geen auto meer heb is boodschappen doen een stuk lastiger geworden. En als mijn fietsband dan ook nog een lek is, en ik niet de kwaliteiten bezit om deze zelf te repareren (zo ver voor zelfstandige vrouw), dan wordt het toch wel lastig. Meestal heb ik voor mezelf niet zoveel nodig. Ik haal een brood, twee paprika’s en een zak kattenvoer. Maar deze week had ik een feestje dus moest ik wel meer in huis halen.
Ik liep met een boodschappenwagen door de Aldi. De Aldi is zo’n typische supermarkt waar je altijd meer spullen koopt dan je nodig hebt. Tip nummer 1: Pak nooit een boodschappenwagen als je daarna de spullen moet tillen. Je hebt namelijk niet door hoeveel je in het karretje stopt. Ik pakte twee flessen wijn, een paar pakken sap, frisdrank en toen moesten er nog etenswaren bij. Je kunt je misschien voorstellen hoe ik met twee zware tassen naar huis liep: strompelend. Ik had het gewicht van de drinkwaren verdeeld over twee tassen waardoor ze allebei zwaar werden. Het handvat van de tas sneed in mijn hand en ik moest regelmatig de tassen op de grond zetten om mijn handen te ontzien. Tip nummer 2: Maak altijd één tas zwaarder dan de andere zodat je van hand kan wisselen tussendoor.
En daar liep ik over straat, met twee loodzware tassen. Er leek geen einde aan te komen. Ik liep de hoek om en daar verscheen mijn flat aan de horizon. Eindelijk was ik in de buurt. Hernieuwde energie gierde door mijn lichaam. Bijna thuis! Ik opende de deur van mijn flat en liep naar de lift. Uitgeput zette ik de tassen op de grond en drukte op het lift knopje. Na vijf minuten was er nog steeds geen lift. Ik drukte nogmaals op het knopje. Er gebeurde niets. Lift stuk! Nu moest ik vier verdiepingen met de trap omhoog. Tip nummer 3: Controleer altijd de lift van je flat voordat je boodschappen gaat doen. Uiteindelijk heb de trappen getrotseerd door op elke verdieping vijf minuten pauze te houden. Ik was eindelijk thuis.
Nu begrijp ik waarom huisvrouwen een ‘boodschappenauto’ hebben, het is gewoon niet lopend te doen als je een heel gezin moet voeden. Tip nummer 4: vind een rijke man, zorg dat hij een leuk autootje voor je koopt en ga lekker shoppen bij de Aldi.
Ik liep met een boodschappenwagen door de Aldi. De Aldi is zo’n typische supermarkt waar je altijd meer spullen koopt dan je nodig hebt. Tip nummer 1: Pak nooit een boodschappenwagen als je daarna de spullen moet tillen. Je hebt namelijk niet door hoeveel je in het karretje stopt. Ik pakte twee flessen wijn, een paar pakken sap, frisdrank en toen moesten er nog etenswaren bij. Je kunt je misschien voorstellen hoe ik met twee zware tassen naar huis liep: strompelend. Ik had het gewicht van de drinkwaren verdeeld over twee tassen waardoor ze allebei zwaar werden. Het handvat van de tas sneed in mijn hand en ik moest regelmatig de tassen op de grond zetten om mijn handen te ontzien. Tip nummer 2: Maak altijd één tas zwaarder dan de andere zodat je van hand kan wisselen tussendoor.
En daar liep ik over straat, met twee loodzware tassen. Er leek geen einde aan te komen. Ik liep de hoek om en daar verscheen mijn flat aan de horizon. Eindelijk was ik in de buurt. Hernieuwde energie gierde door mijn lichaam. Bijna thuis! Ik opende de deur van mijn flat en liep naar de lift. Uitgeput zette ik de tassen op de grond en drukte op het lift knopje. Na vijf minuten was er nog steeds geen lift. Ik drukte nogmaals op het knopje. Er gebeurde niets. Lift stuk! Nu moest ik vier verdiepingen met de trap omhoog. Tip nummer 3: Controleer altijd de lift van je flat voordat je boodschappen gaat doen. Uiteindelijk heb de trappen getrotseerd door op elke verdieping vijf minuten pauze te houden. Ik was eindelijk thuis.
Nu begrijp ik waarom huisvrouwen een ‘boodschappenauto’ hebben, het is gewoon niet lopend te doen als je een heel gezin moet voeden. Tip nummer 4: vind een rijke man, zorg dat hij een leuk autootje voor je koopt en ga lekker shoppen bij de Aldi.
maandag 8 november 2010
Fruit vs Groente
Aardbeien zijn lekkere vruchten. Het nadeel van aardbeien is dat ze maar een kort seizoen lekker zijn en vrij prijzig kunnen zijn. Ook vind ik het groene kroontje bovenop erg vervelend want als je het er af haalt blijf je altijd zo’n hard wit puntje achter die ik er dan met mijn nagels probeer uit te pulken. Dat lukt vaak wel maar dan worden wel mijn nagels vies. Sinaasappels zijn helemaal erg wat dat betreft. Vooral de zogenaamde handsinaasappels, welke idioot heeft dat bedacht? Die kan je dus met je handen schillen. Er blijven overal oranje stukjes sinaasappel onder je nagels zitten. Niet echt een fruitsoort die je makkelijk in je lunchpauze kan eten dus. Wat dacht je van grapefruit? Ik heb geleerd om een grapefruit doormidden te snijden en vervolgens de partjes met een lepeltje uit te lepelen. Na het eten van een grapefruit ben je een half uur verder en zitten je handen en armen onder het kleverige sap. Ik noem dit soort fruit ‘thuisfruit’, omdat je het niet makkelijk buitenshuis kan eten. Maar zelfs thuis vind ik het veel te veel gedoe om het te gaan eten.
Dan heb je ook nog ‘zuurfruit’. Al het fruit kan in principe zuur zijn en ik heb daar een fobie voor. Als ik een heerlijke druif in mijn mond stop en hij blijkt zuur te zijn dan staat het kippenvel op mijn rug. Daarom heb ik een soort angst voor het eten van fruit. Bij appels weet je meestal wel welke je moet hebben. Je zal mij nooit blij maken met een Granny Smit, maar een Jonagold vind ik wel lekker. Alleen kunnen ze soms heel meelderig zijn en dan ben ik er ook snel klaar mee. Ik heb af en toe een periode waarbij ik denk: ik ga fruit kopen, want dat is gezond. Vervolgens ligt mijn fruitmand vol en ik eet er niets uit. In het begin ben ik bang dat ze nog niet rijp zijn, vervolgens vrees ik dat ze zuur smaken en daarna ben ik bang dat ze bedorven zijn omdat ik het al zo lang heb laten liggen. Uiteindelijk ligt alles lekker te beschimmelen wanneer ik het in de prullenbak gooi. Nee, fruit eten is niet aan mij besteed.
Neem nu groenten. Groenten zijn eigenlijk al een stuk makkelijker en schoner in gebruik. Ten eerste moet je de meeste groenten koken. Dat vind ik prettig omdat je je dan niet verplicht hoeft te voelen om het mee te nemen naar je werk of als je een dagje naar de Efteling gaat. Je gaat niet op je werk een witlof schotel maken. De groenten die je wel mee kan nemen, zoals tomaat en komkommer, eten makkelijk en hygiënisch weg. Spruitjes kan je lekker schillen en koken, sla kan je wassen en in een kom doen, spinazie kan je uit de zak zo in je wokpan werpen. Dat is toch allemaal veel makkelijker dan een kiwi uitlepelen? Maar toch zit er ook een nadeel aan groenten: het is zo godsgruwelijk duur! Een paprika bij de Albert Hein kost al gauw een euro en een aubergine 2,50 per stuk!
Daarom hou ik het liever bij eten wat makkelijk is in gebruik, niet gekookt hoeft te worden, snel je honger stilt, goedkoop is, veel anti-oxidanten bevat (wat dat ook mag betekenen) en natuurlijk heerlijk smaakt. Iedereen weet waar ik het nu over heb: Chocola.
Chocola is de remedie voor alle problemen. De persoon die chocola heeft bedacht mag wat mij betreft de Nobelprijs voor de vrede krijgen. Het heeft mij vele malen getroost als ik liefdesverdriet had of wanneer ik ongesteld was. Het is het ideale verjaardagscadeau en perfect bij een kopje thee. Zonder chocola had mijn leven er heel anders uit gezien. Daarom draag ik nu graag het volgende gedicht op aan chocola.
Chocola
Je smelt zacht op mijn tong
Ik krijg een warm gevoel van binnen
Ik weet niet waarom
Maar ik wil je graag beminnen
Je zoete, bittere smaak vind ik zo fijn
Daarom wil ik je bezitten
En ook al weet ik dat er vele slaven nodig zijn
Van mijn chocola zal ik altijd genieten
Dan heb je ook nog ‘zuurfruit’. Al het fruit kan in principe zuur zijn en ik heb daar een fobie voor. Als ik een heerlijke druif in mijn mond stop en hij blijkt zuur te zijn dan staat het kippenvel op mijn rug. Daarom heb ik een soort angst voor het eten van fruit. Bij appels weet je meestal wel welke je moet hebben. Je zal mij nooit blij maken met een Granny Smit, maar een Jonagold vind ik wel lekker. Alleen kunnen ze soms heel meelderig zijn en dan ben ik er ook snel klaar mee. Ik heb af en toe een periode waarbij ik denk: ik ga fruit kopen, want dat is gezond. Vervolgens ligt mijn fruitmand vol en ik eet er niets uit. In het begin ben ik bang dat ze nog niet rijp zijn, vervolgens vrees ik dat ze zuur smaken en daarna ben ik bang dat ze bedorven zijn omdat ik het al zo lang heb laten liggen. Uiteindelijk ligt alles lekker te beschimmelen wanneer ik het in de prullenbak gooi. Nee, fruit eten is niet aan mij besteed.
Neem nu groenten. Groenten zijn eigenlijk al een stuk makkelijker en schoner in gebruik. Ten eerste moet je de meeste groenten koken. Dat vind ik prettig omdat je je dan niet verplicht hoeft te voelen om het mee te nemen naar je werk of als je een dagje naar de Efteling gaat. Je gaat niet op je werk een witlof schotel maken. De groenten die je wel mee kan nemen, zoals tomaat en komkommer, eten makkelijk en hygiënisch weg. Spruitjes kan je lekker schillen en koken, sla kan je wassen en in een kom doen, spinazie kan je uit de zak zo in je wokpan werpen. Dat is toch allemaal veel makkelijker dan een kiwi uitlepelen? Maar toch zit er ook een nadeel aan groenten: het is zo godsgruwelijk duur! Een paprika bij de Albert Hein kost al gauw een euro en een aubergine 2,50 per stuk!
Daarom hou ik het liever bij eten wat makkelijk is in gebruik, niet gekookt hoeft te worden, snel je honger stilt, goedkoop is, veel anti-oxidanten bevat (wat dat ook mag betekenen) en natuurlijk heerlijk smaakt. Iedereen weet waar ik het nu over heb: Chocola.
Chocola is de remedie voor alle problemen. De persoon die chocola heeft bedacht mag wat mij betreft de Nobelprijs voor de vrede krijgen. Het heeft mij vele malen getroost als ik liefdesverdriet had of wanneer ik ongesteld was. Het is het ideale verjaardagscadeau en perfect bij een kopje thee. Zonder chocola had mijn leven er heel anders uit gezien. Daarom draag ik nu graag het volgende gedicht op aan chocola.
Chocola
Je smelt zacht op mijn tong
Ik krijg een warm gevoel van binnen
Ik weet niet waarom
Maar ik wil je graag beminnen
Je zoete, bittere smaak vind ik zo fijn
Daarom wil ik je bezitten
En ook al weet ik dat er vele slaven nodig zijn
Van mijn chocola zal ik altijd genieten
zondag 31 oktober 2010
Koffietijd
Voor het eerst in mijn leven zit ik een lange tijd thuis. Vroeger als ik vrij nam van mijn werk ging ik altijd op vakantie en als ik een paar dagen ziek was dan was ik te beroerd om nog iets bewust mee te maken. Sinds een paar weken zit ik thuis en ik moet eerlijk zeggen: het bevalt me wel. Ik voel me een soort thuisblijfmoeder maar dan zonder kinderen en ik heb me nog geen seconde verveeld. Het grappige is dat ik nu opeens achter dingen kom die ik daarvoor niet wist. Zo ben ik er bijvoorbeeld achter gekomen dat mijn kat de hele dag niets anders doet dan slapen. Het is echt ongelofelijk. Ik dacht dat ze misschien overdag heel actief zou worden en door het huis zou gaan rennen, maar niets is minder waar. Ze doet echt helemaal niets, noppes, nada! Ze zeggen vaak dat honden op hun baasjes gaan lijken, of mensen op hun honden. Eerlijk is eerlijk, ik begin steeds meer op mijn kat te lijken. Ze is lui, eigenzinnig, houdt van knuffelen en heeft een dikke pens. Net als d’r baasje.
Ik heb ook voor het eerst Koffietijd ontdekt. Mijn oma keek dat vroeger altijd toen Mireille Bekooij het nog presenteerde samen met de zonnebankbruine Hans van Willigenburg. Ik vond er toentertijd geen sodemieter aan, ik had liever Telekids! Maar nu ik huisvrouw in wording ben kijk ik af en toe naar Koffietijd. Het is een enorm knullig programma met Quinty (je zal maar zo heten) en Loretta Schrijver. Vooral Loretta is zo heerlijk kneuterig en ze heeft zo’n grappig stemmetje. Dat die vrouw ooit het nieuws heeft gepresenteerd dat begrijp je toch niet! Ze stelt van die ongelofelijk simpele vragen aan haar gasten. Nog net niet ‘wat is je lievelingsdier’, maar het zit dicht in de buurt.
Laatst keek ik naar een aflevering waar de kok het woord ‘kikkerbillen’ in de mond nam. Loretta trok vervolgens een heel vies gezicht en zei: “Oeiii… o nee….. o gut….. oooo….., ik vind dat zo erg…. Oei oei…... ahhhh…. dat ga je toch niet maken hè? …..Oei… ieuw…. Ahhh…. Ohhh… dan worden ze zo doormidden.. .ahhhh…..ohhh…. op zo’n vreselijke mannier… ohhh.. oei… o nee…” Waarop de kok antwoordde: “Ik vond dat echt iets voor jou”. Goeie televisie.
Maar er is meer goeie televisie mensen. Heb je pijn? Voel je je futloos? Wil je weer vol energie kunnen hockeyen, voetballen of wandelen? Dan is er nu de Electropedic. De naam zegt het eigenlijk al! It’s amazing! Je zet je voeten op een soort weegschaal met allerlei bobbeltjes en knopjes. Vervolgens gaat die machine jou een voetreflexbehandeling geven door middel van electropulsen en infrarood straling. Het zorgt ervoor dat je meridianen weer gestroomlijnd worden. Daarna voel je je weer helemaal amazing voor de rest van de dag. Je kunt hem zelfs gebruiken voor de tv, in je kantoor, of tijdens het schrijven van een column!
Ik denk dat Quinty en Loretta stiekem onder hun koffietafel ieder zo’n Electropedic hebben staan. Ze zien er namelijk zo evenwichtig en energiek uit, het straalt gewoon van de buis. Misschien moet ik ook maar zo’n apparaat aanschaffen. Niet voor mezelf, maar voor mijn kat. Zal ze dan eindelijk een keer actief worden en muizen gaan vangen? Toch moet ik voor mezelf opzoek naar een beter tijdverdrijf want één column over Koffietijd is wel leuk, maar het moeten er toch niet meer worden!
Ik heb ook voor het eerst Koffietijd ontdekt. Mijn oma keek dat vroeger altijd toen Mireille Bekooij het nog presenteerde samen met de zonnebankbruine Hans van Willigenburg. Ik vond er toentertijd geen sodemieter aan, ik had liever Telekids! Maar nu ik huisvrouw in wording ben kijk ik af en toe naar Koffietijd. Het is een enorm knullig programma met Quinty (je zal maar zo heten) en Loretta Schrijver. Vooral Loretta is zo heerlijk kneuterig en ze heeft zo’n grappig stemmetje. Dat die vrouw ooit het nieuws heeft gepresenteerd dat begrijp je toch niet! Ze stelt van die ongelofelijk simpele vragen aan haar gasten. Nog net niet ‘wat is je lievelingsdier’, maar het zit dicht in de buurt.
Laatst keek ik naar een aflevering waar de kok het woord ‘kikkerbillen’ in de mond nam. Loretta trok vervolgens een heel vies gezicht en zei: “Oeiii… o nee….. o gut….. oooo….., ik vind dat zo erg…. Oei oei…... ahhhh…. dat ga je toch niet maken hè? …..Oei… ieuw…. Ahhh…. Ohhh… dan worden ze zo doormidden.. .ahhhh…..ohhh…. op zo’n vreselijke mannier… ohhh.. oei… o nee…” Waarop de kok antwoordde: “Ik vond dat echt iets voor jou”. Goeie televisie.
Maar er is meer goeie televisie mensen. Heb je pijn? Voel je je futloos? Wil je weer vol energie kunnen hockeyen, voetballen of wandelen? Dan is er nu de Electropedic. De naam zegt het eigenlijk al! It’s amazing! Je zet je voeten op een soort weegschaal met allerlei bobbeltjes en knopjes. Vervolgens gaat die machine jou een voetreflexbehandeling geven door middel van electropulsen en infrarood straling. Het zorgt ervoor dat je meridianen weer gestroomlijnd worden. Daarna voel je je weer helemaal amazing voor de rest van de dag. Je kunt hem zelfs gebruiken voor de tv, in je kantoor, of tijdens het schrijven van een column!
Ik denk dat Quinty en Loretta stiekem onder hun koffietafel ieder zo’n Electropedic hebben staan. Ze zien er namelijk zo evenwichtig en energiek uit, het straalt gewoon van de buis. Misschien moet ik ook maar zo’n apparaat aanschaffen. Niet voor mezelf, maar voor mijn kat. Zal ze dan eindelijk een keer actief worden en muizen gaan vangen? Toch moet ik voor mezelf opzoek naar een beter tijdverdrijf want één column over Koffietijd is wel leuk, maar het moeten er toch niet meer worden!
maandag 25 oktober 2010
Big Google is watching you
Google weet alles van me. Mijn totale e-mailverkeer gaat via G-mail van Google, ik hou mijn financiën bij in Google Docs, ik zet mijn vakantiefilmpjes op Youtube en ze weten wat in zoek op het internet. Zo weten ze ook dat ik aanstaande zondag ga optreden in Café de Nieuwe Vaart want dat heb ik gegoogled. Ze weten zelfs welke liedjes ik daar ga zingen, want die songteksten heb ik ook gegoogled. Ook weten ze waar ik donderdag naartoe ga want ik zoek mijn route altijd op via Google Maps.
Nu stond er een stukje in de krant dat Google Streetview e-mails en wachtwoorden heeft onderschept. De auto’s waarmee ze door de straten rijden kunnen data onderscheppen van je draadloze internet. Ook kunnen ze Ip-adressen bij iedere woning onderscheppen. Dat is handig want nu kunnen ze niet alleen je huis fotograferen, maar ook direct vermelden wie er woont en wat je favoriete hobby’s zijn. Hier kunnen adverteerders weer handig op inspelen. En iedereen houdt van reclame toch?
Ik vind het altijd grappig hoe er bovenaan je inbox bij G-mail altijd reclames staan. Ook wel “gesponsorde links” genoemd. Daar komen de gekste dingen naar boven! Laatst stond er bij mij in beeld: “Artistieke naaktfoto’s. Laat nu mooie artistieke naaktfoto’s van jezelf maken.” Of: “Roll-up Banner voor ieder.” Ik weet niet eens wat een Roll-up banner is, laat staan dat ik het nodig heb! Nu net stond er: “Seniorengeluk.nl (50+) Kom nu chatten en daten!” Hoe komen ze erbij? Die meneer bij Google die mijn e-mails zit te lezen heeft niet echt een goed beeld van me gekregen. Daar moeten ze toch echt een ander mannetje op zetten hoor.
Google weet een hoop van mij, maar gelukkig niet alles!
Nu stond er een stukje in de krant dat Google Streetview e-mails en wachtwoorden heeft onderschept. De auto’s waarmee ze door de straten rijden kunnen data onderscheppen van je draadloze internet. Ook kunnen ze Ip-adressen bij iedere woning onderscheppen. Dat is handig want nu kunnen ze niet alleen je huis fotograferen, maar ook direct vermelden wie er woont en wat je favoriete hobby’s zijn. Hier kunnen adverteerders weer handig op inspelen. En iedereen houdt van reclame toch?
Ik vind het altijd grappig hoe er bovenaan je inbox bij G-mail altijd reclames staan. Ook wel “gesponsorde links” genoemd. Daar komen de gekste dingen naar boven! Laatst stond er bij mij in beeld: “Artistieke naaktfoto’s. Laat nu mooie artistieke naaktfoto’s van jezelf maken.” Of: “Roll-up Banner voor ieder.” Ik weet niet eens wat een Roll-up banner is, laat staan dat ik het nodig heb! Nu net stond er: “Seniorengeluk.nl (50+) Kom nu chatten en daten!” Hoe komen ze erbij? Die meneer bij Google die mijn e-mails zit te lezen heeft niet echt een goed beeld van me gekregen. Daar moeten ze toch echt een ander mannetje op zetten hoor.
Google weet een hoop van mij, maar gelukkig niet alles!
maandag 18 oktober 2010
Feit of Fictie?
In een gesprek met Henk
Henk: Zeg Nienke, ik las laatst dat stukje over Geert Wilders.
Nienke: O, wat leuk.
Henk: Nou ik vond dat niet zo leuk!
Nienke: Waarom dan?
Henk: Omdat jij zegt dat PVV-stemmers domme mensen zijn.
Nienke: En jij stemt op de PVV?
Henk: Nee natuurlijk niet! Maar ik ben wel dom en ik wil niet vergeleken worden met PVV-stemmers.
Nienke: Sorry Henk, ik heb het niet zo bedoeld.
In een discotheek
John: Hey chickie!
Nienke: Hallo, wie ben jij?
John: Een lekkere neger, wat dacht jij dan!
Nienke: Eh…
John: Ik las in jouw columns dat je graag een kind wilt.
Nienke: Nou, dat was gewoon een verhaal.
John: Ik kan wel tot je dienst zijn hoor.
Nienke: Nou, zo bedoelde ik het niet helemaal…
John: Gaan we lekker swingen, let the magic happen baby!
Nienke: Nee, dat wil ik helemaal niet!
John: Niet? In je column staat heel anders.
Nienke: Ja maar dat is fictie.
John: Wat bedoel je, frictie?
Nienke: Nee fictie, fantasie. Het is maar een verhaal.
John: Dus je wilt geen kind van me?
Nienke: Nee, echt niet.
John: tsss…
In gesprek met een vriendin
Hanna: Hey Nienke, wat zonde dat je schoenen gestolen zijn!
Nienke: Wat bedoel je, welke schoenen?
Hanna: Ja, dat las ik in je column, je schoenen zijn gejat. Dat vind ik echt belachelijk!
Nienke: Ja maar…
Hanna: Ik vind niet dat je het hierbij moet laten hoor. Als ik jou was zou ik echt naar de politie gaan en aangifte doen. Zo kan het toch niet langer, het wordt echt steeds erger in dit land. Eerst jatten ze je fiets en gaan ze ook al schoenen jatten.
Nienke: eh… Hanna…
Hanna: Nee hoor, het maakt niet uit hoe duur of goedkoop ze waren. Het is een principekwestie. Ze moeten gewoon met hun poten van jouw spullen afblijven. Ja zo is het toch? Het kan toch niet gekker worden!
Nienke: Hanna, het is niet echt gebeurd.
Hanna: Oh.
Nienke: Het was gewoon een verhaal.
Hanna: Nou dan vind ik het een stom verhaal!
Nienke: Oké.
Bij mijn moeder
Moeder: Ik vond je column van vorige week weer ontzettend leuk!
Nienke: Dankjewel, ik vond hem zelf ook wel goed gelukt.
Moeder: Maar je was vergeten te vertellen dat ik de naam van je kat heb bedacht.
Nienke: Nou ja, dat deed niet helemaal ter zake.
Moeder: En in dat verhaal over je verjaardag heb je niet verteld dat je uiteindelijk van je vader een kaartje voor het concertgebouw hebt gekregen en van mij een hele dure patisserieworkshop. We zitten al ver boven de 75 euro hoor inmiddels.
Nienke: Ja mam dat weet ik toch. Het is alleen toch veel grappiger om het een beetje te overdrijven.
Moeder: En het klopt ook niet dat de hond op het balkon heeft gepoept. Wende heeft netjes buiten gepoept, dat deed ze keurig.
Nienke: Ja dat was ook een grapje. Als ik alleen maar waargebeurde dingen in mijn verhalen mag zetten dan worden het wel hele saaie columns.
Moeder: Is het dan allemaal fictie?
Nienke: Natuurlijk. Kijk, ik maak echt wel iets mee in mijn leven, maar ik zal het altijd aanpassen en overdrijven.
Moeder: O ja.
Nienke: Zelfs dit gesprek wat we nu hebben. Dat gebeurt dus helemaal niet echt.
Moeder: Meen je dat nou?
Nienke: Ja mam, alles is fictie. Je bent gewoon een onderdeel van mijn verhaal.
Moeder: Toch voelt het heel realistisch.
Nienke: Nou geloof me, het is allemaal nep. Al mijn columns zijn gebaseerd op fictieve personen, zelfs ik ben fictief. Die gesprekken die hierboven staan zijn ook allemaal niet echt gebeurd.
Moeder: Dat is toch wat!
Nienke: Ja, zeg dat wel.
Henk: Zeg Nienke, ik las laatst dat stukje over Geert Wilders.
Nienke: O, wat leuk.
Henk: Nou ik vond dat niet zo leuk!
Nienke: Waarom dan?
Henk: Omdat jij zegt dat PVV-stemmers domme mensen zijn.
Nienke: En jij stemt op de PVV?
Henk: Nee natuurlijk niet! Maar ik ben wel dom en ik wil niet vergeleken worden met PVV-stemmers.
Nienke: Sorry Henk, ik heb het niet zo bedoeld.
In een discotheek
John: Hey chickie!
Nienke: Hallo, wie ben jij?
John: Een lekkere neger, wat dacht jij dan!
Nienke: Eh…
John: Ik las in jouw columns dat je graag een kind wilt.
Nienke: Nou, dat was gewoon een verhaal.
John: Ik kan wel tot je dienst zijn hoor.
Nienke: Nou, zo bedoelde ik het niet helemaal…
John: Gaan we lekker swingen, let the magic happen baby!
Nienke: Nee, dat wil ik helemaal niet!
John: Niet? In je column staat heel anders.
Nienke: Ja maar dat is fictie.
John: Wat bedoel je, frictie?
Nienke: Nee fictie, fantasie. Het is maar een verhaal.
John: Dus je wilt geen kind van me?
Nienke: Nee, echt niet.
John: tsss…
In gesprek met een vriendin
Hanna: Hey Nienke, wat zonde dat je schoenen gestolen zijn!
Nienke: Wat bedoel je, welke schoenen?
Hanna: Ja, dat las ik in je column, je schoenen zijn gejat. Dat vind ik echt belachelijk!
Nienke: Ja maar…
Hanna: Ik vind niet dat je het hierbij moet laten hoor. Als ik jou was zou ik echt naar de politie gaan en aangifte doen. Zo kan het toch niet langer, het wordt echt steeds erger in dit land. Eerst jatten ze je fiets en gaan ze ook al schoenen jatten.
Nienke: eh… Hanna…
Hanna: Nee hoor, het maakt niet uit hoe duur of goedkoop ze waren. Het is een principekwestie. Ze moeten gewoon met hun poten van jouw spullen afblijven. Ja zo is het toch? Het kan toch niet gekker worden!
Nienke: Hanna, het is niet echt gebeurd.
Hanna: Oh.
Nienke: Het was gewoon een verhaal.
Hanna: Nou dan vind ik het een stom verhaal!
Nienke: Oké.
Bij mijn moeder
Moeder: Ik vond je column van vorige week weer ontzettend leuk!
Nienke: Dankjewel, ik vond hem zelf ook wel goed gelukt.
Moeder: Maar je was vergeten te vertellen dat ik de naam van je kat heb bedacht.
Nienke: Nou ja, dat deed niet helemaal ter zake.
Moeder: En in dat verhaal over je verjaardag heb je niet verteld dat je uiteindelijk van je vader een kaartje voor het concertgebouw hebt gekregen en van mij een hele dure patisserieworkshop. We zitten al ver boven de 75 euro hoor inmiddels.
Nienke: Ja mam dat weet ik toch. Het is alleen toch veel grappiger om het een beetje te overdrijven.
Moeder: En het klopt ook niet dat de hond op het balkon heeft gepoept. Wende heeft netjes buiten gepoept, dat deed ze keurig.
Nienke: Ja dat was ook een grapje. Als ik alleen maar waargebeurde dingen in mijn verhalen mag zetten dan worden het wel hele saaie columns.
Moeder: Is het dan allemaal fictie?
Nienke: Natuurlijk. Kijk, ik maak echt wel iets mee in mijn leven, maar ik zal het altijd aanpassen en overdrijven.
Moeder: O ja.
Nienke: Zelfs dit gesprek wat we nu hebben. Dat gebeurt dus helemaal niet echt.
Moeder: Meen je dat nou?
Nienke: Ja mam, alles is fictie. Je bent gewoon een onderdeel van mijn verhaal.
Moeder: Toch voelt het heel realistisch.
Nienke: Nou geloof me, het is allemaal nep. Al mijn columns zijn gebaseerd op fictieve personen, zelfs ik ben fictief. Die gesprekken die hierboven staan zijn ook allemaal niet echt gebeurd.
Moeder: Dat is toch wat!
Nienke: Ja, zeg dat wel.
zondag 10 oktober 2010
Einzelgänger zoekt Einzelgänger
In het rijk der mensen zijn vele verschillende soorten. Zo zijn er bijvoorbeeld de bouwvakkers, harde werkers die ’s avonds thuis komen en gelukkig worden van een potje bier. Goed dat ze er zijn anders had ik nu geen huis gehad. De padvinders, echte groepsmensen die met z’n allen een vlot bouwen om naar een eiland te varen waar ze vervolgens vuur maken en daar broodjes op bakken. De juppen, niet helemaal mijn soort mens. Ik noem ze ook wel eens Bakfietsmensen. Vroeger hadden juppen grote auto’s en sjieke kleding, maar tegenwoordig doen ze net of ze heel normaal zijn. In hun wind- en waterdichte Northface jas fietsen ze door Oud-Zuid met hun bakfiets. Ze brengen hun schattige blonde kindjes en één geadopteerd Afrikaantje naar vioolles en celloles. De milieuactivisten, goede zaak maar ik relativeer te veel (“ach, als de poolkappen smelten hebben de vissen weer meer water”). De nerden, ik heb nooit naar Star Track gekeken. En natuurlijk niet te vergeten: de netwerkers, dat zijn toch wel mensen waar ik tegen op kijk. Netwerkers hebben de gave om binnen 30 seconden te weten wie ze voor zich hebben, en of deze persoon bruikbaar zou kunnen zijn voor de toekomst. Ook zijn ze perfect in staat om zichzelf binnen 10 seconden voor te stellen, uit te leggen wat ze doen en een visitekaartje uit de binnenzak te halen en te overhandigen. Hoe doen ze dat toch?
Ik behoor tot de groep ‘mensen die niet bij een groep willen horen’. Ook wel einzelgänger genoemd. Alleen ik ben een einzelgänger in vermomming. Ik doe alsof ik een druk en sociaal leven heb, ik ga naar vrienden, naar toneelles en ik heb een drukke baan. Maar eigenlijk ben ik toch echt een einzelgänger. Het liefst zit ik op regenachtige dagen met een doos tissues op de bank te janken bij een trieste film of te luisteren naar dramatische muziek. Regelmatig dwaal ik af naar mijn fantasiewereld en ben ik onbereikbaar voor anderen. Ik heb zo mijn eigen leventje en wereldje opgebouwd dat het moeilijk is om daar iemand in te laten komen.
Zo kwam ik er achter dat ik geen grote kennissenkring heb. Als kind had ik op school maar één hartsvriendin, andere kinderen interesseerden me niet. Ik heb altijd op ballet gezeten wat ook niet bepaald een teamsport is. Het enige wedstrijdelement bij ballet was wie er vooraan mocht staan bij de jaarlijkse voorstelling en daar ging veel strijd en jaloezie bij te pas. Na mijn vwo heb ik niet gestudeerd maar ben ik over de wereld gaan reizen. Alleen. Daarna heb ik een leuke baan gevonden waarbij ik al snel in het kantoor terecht kwam. Alleen. Na een paar jaar anti-kraak te hebben gewoond en gehuurd bij de gemeente heb ik mijn eerste appartement gekocht. Alleen.
Eigenlijk doe ik mijn hele leven alles al alleen en zelfstandig en ik vond het ook prima zo. Tot voor een jaar geleden. Ik heb alles wat ik wil, doe precies waar ik zin in heb, maar toch is er een leeg plekje in mijn hart. Wat zou het leuk zijn om dat plekje op te vullen met iemand die me begrijpt. Maar ja, niemand begrijpt een einzelgänger laat staan dat je ermee kunt samenwonen. Alleen een andere einzelgänger begrijpt wat ik bedoel. Daarom zoekt deze einzelgänger een einzelgänger. Mocht er eentje in je straat wonen, op je werk zitten of op je roeivereniging: laat me het vooral weten!
Ik behoor tot de groep ‘mensen die niet bij een groep willen horen’. Ook wel einzelgänger genoemd. Alleen ik ben een einzelgänger in vermomming. Ik doe alsof ik een druk en sociaal leven heb, ik ga naar vrienden, naar toneelles en ik heb een drukke baan. Maar eigenlijk ben ik toch echt een einzelgänger. Het liefst zit ik op regenachtige dagen met een doos tissues op de bank te janken bij een trieste film of te luisteren naar dramatische muziek. Regelmatig dwaal ik af naar mijn fantasiewereld en ben ik onbereikbaar voor anderen. Ik heb zo mijn eigen leventje en wereldje opgebouwd dat het moeilijk is om daar iemand in te laten komen.
Zo kwam ik er achter dat ik geen grote kennissenkring heb. Als kind had ik op school maar één hartsvriendin, andere kinderen interesseerden me niet. Ik heb altijd op ballet gezeten wat ook niet bepaald een teamsport is. Het enige wedstrijdelement bij ballet was wie er vooraan mocht staan bij de jaarlijkse voorstelling en daar ging veel strijd en jaloezie bij te pas. Na mijn vwo heb ik niet gestudeerd maar ben ik over de wereld gaan reizen. Alleen. Daarna heb ik een leuke baan gevonden waarbij ik al snel in het kantoor terecht kwam. Alleen. Na een paar jaar anti-kraak te hebben gewoond en gehuurd bij de gemeente heb ik mijn eerste appartement gekocht. Alleen.
Eigenlijk doe ik mijn hele leven alles al alleen en zelfstandig en ik vond het ook prima zo. Tot voor een jaar geleden. Ik heb alles wat ik wil, doe precies waar ik zin in heb, maar toch is er een leeg plekje in mijn hart. Wat zou het leuk zijn om dat plekje op te vullen met iemand die me begrijpt. Maar ja, niemand begrijpt een einzelgänger laat staan dat je ermee kunt samenwonen. Alleen een andere einzelgänger begrijpt wat ik bedoel. Daarom zoekt deze einzelgänger een einzelgänger. Mocht er eentje in je straat wonen, op je werk zitten of op je roeivereniging: laat me het vooral weten!
maandag 4 oktober 2010
Sterre
Omdat het vandaag dierendag is wordt het een keer tijd om een column te schrijven over mijn poes. En nee, dubbelzinnige denkers, dit wordt geen soft-pornografisch verhaal over mijn geslachtsdeel. Het gaat over mijn poes als huisdier. Het gezelschapsdier poes. Zeg maar een vrouwelijke kat. En wat kan je een huisdier voor ’n groter cadeau geven dan een column over ze te schrijven? Mijn poes is misschien wel doof, maar lezen kan ze als de beste!
Ze heet Sterre. Hoe ze aan die naam komt is al een verhaal op zich. Ik heb haar 4 jaar geleden uit het asiel gehaald in Oostzaan. Ik liep op de kattenverzorgster af (inclusief flanellen overhemd en bodywarmer) en sprak de historische woorden: “Ik wil graag een kat.” Ik wilde eigenlijk een mannetje want ik had al een naam. Willem. “Hoe woon je?” vroeg de kattenverzorgster. In een appartement. Heb je een tuin? Nee. Wonen er meerdere mensen in je huis? Nee. Heb je andere huisdieren? Nee. Shit, dacht ik, ik ben helemaal niet geschikt voor een kat! Ik heb geen tuin, geen andere huisdieren om mee te spelen en geen kinderen die de kat kunnen vertroetelen. In mijn gedachten beeldde ik me in dat er rechts boven mijn hoofd twee vakjes stonden met geschikt en ongeschikt. Langzaam zag ik het vakje ongeschikt ingevuld worden. “Nou dan heb een perfecte poes voor jou!” zei de kattenverzorgster, “ze is doof, houdt niet van andere huisdieren en mag niet naar buiten.” Nou helemaal toppie dus! Het vakje ongeschikt werd uitgegumd, en het vakje geschikt werd ingekleurd.
We liepen de verblijfplaats in en daar bovenop de hokken zat een groot wit gestalte. Als een leeuwin keek ze uit over haar onderdanen. In het begin was ik wel een beetje onder de indruk van haar. Zou het wel klikken tussen ons? Maar uiteraard nam ik haar mee naar huis. De naam die ze van het asiel had gekregen was Crema. Waarom in hemelsnaam weet niemand. Waarschijnlijk omdat ze wit is, crèmekleurig. Maar het deed me meer denken aan Croma bak en braadboter. Dus ze had de eerste weken geen naam, ze is toch doof dus ik kan haar ook niet roepen. Toen iedereen aan mij vroeg “hoe heet ze?” heb ik toch maar een naam verzonnen. Ze had een “S” in haar oor getatoeëerd dus ik dacht dat haar vorige eigenaar haar Sneeuwwitje had genoemd of zo. Ik wilde niet zo’n voorspelbare naam aan haar geven dus ik heb haar Sterre genoemd. Pas een paar jaar later zei mijn broer dat ze waarschijnlijk die "S" in haar oor had omdat ze geSteriliseerd is.
Afgelopen week was er een onderzoek op de radio dat 90 procent van de vrijgezellen in Nederland het bed deelt met hun huisdier. Vrijgezellen zien vaak hun huisdier als een vervanger voor een geliefde. De kat is het populairste dier om het bed mee te delen. Gelukkig is mijn relatie met Sterre heel normaal. ’s Ochtends verlaat ik mijn huis om te gaan werken. Sterre kijkt me dan aan met een blik die zegt ‘ga niet weg!’. Dan leg ik haar uit dat baasje moet gaan werken om centjes te verdienen anders kan ik geen eten meer voor haar kopen. Als ik thuis kom springt ze meteen op de bank en begint klagelijk te janken. Ik moet gaan zitten zodat ze op mijn schoot kan knuffelen. Ik vertel haar hoe mijn dag was. Dat ze doof is weerhoudt mij er niet van om hele epistels aan haar te vertellen. Dan gaan we samen eten en tv kijken. Ik wil graag naar De wereld draait door kijken terwijl Sterre liever Goede tijden slechte tijden kijkt. Als ik naar bed ga springt zij er als eerste in. We knuffelen eerst nog wat en daarna valt ze in mijn armen in slaap. Volgende week gaan we romantisch uit eten en daarna naar de bioscoop. En in december gaat ze mee naar Bali waar we gaan surfen en duiken. Toch gezellig hoor zo’n poes!
Ze heet Sterre. Hoe ze aan die naam komt is al een verhaal op zich. Ik heb haar 4 jaar geleden uit het asiel gehaald in Oostzaan. Ik liep op de kattenverzorgster af (inclusief flanellen overhemd en bodywarmer) en sprak de historische woorden: “Ik wil graag een kat.” Ik wilde eigenlijk een mannetje want ik had al een naam. Willem. “Hoe woon je?” vroeg de kattenverzorgster. In een appartement. Heb je een tuin? Nee. Wonen er meerdere mensen in je huis? Nee. Heb je andere huisdieren? Nee. Shit, dacht ik, ik ben helemaal niet geschikt voor een kat! Ik heb geen tuin, geen andere huisdieren om mee te spelen en geen kinderen die de kat kunnen vertroetelen. In mijn gedachten beeldde ik me in dat er rechts boven mijn hoofd twee vakjes stonden met geschikt en ongeschikt. Langzaam zag ik het vakje ongeschikt ingevuld worden. “Nou dan heb een perfecte poes voor jou!” zei de kattenverzorgster, “ze is doof, houdt niet van andere huisdieren en mag niet naar buiten.” Nou helemaal toppie dus! Het vakje ongeschikt werd uitgegumd, en het vakje geschikt werd ingekleurd.
We liepen de verblijfplaats in en daar bovenop de hokken zat een groot wit gestalte. Als een leeuwin keek ze uit over haar onderdanen. In het begin was ik wel een beetje onder de indruk van haar. Zou het wel klikken tussen ons? Maar uiteraard nam ik haar mee naar huis. De naam die ze van het asiel had gekregen was Crema. Waarom in hemelsnaam weet niemand. Waarschijnlijk omdat ze wit is, crèmekleurig. Maar het deed me meer denken aan Croma bak en braadboter. Dus ze had de eerste weken geen naam, ze is toch doof dus ik kan haar ook niet roepen. Toen iedereen aan mij vroeg “hoe heet ze?” heb ik toch maar een naam verzonnen. Ze had een “S” in haar oor getatoeëerd dus ik dacht dat haar vorige eigenaar haar Sneeuwwitje had genoemd of zo. Ik wilde niet zo’n voorspelbare naam aan haar geven dus ik heb haar Sterre genoemd. Pas een paar jaar later zei mijn broer dat ze waarschijnlijk die "S" in haar oor had omdat ze geSteriliseerd is.
Afgelopen week was er een onderzoek op de radio dat 90 procent van de vrijgezellen in Nederland het bed deelt met hun huisdier. Vrijgezellen zien vaak hun huisdier als een vervanger voor een geliefde. De kat is het populairste dier om het bed mee te delen. Gelukkig is mijn relatie met Sterre heel normaal. ’s Ochtends verlaat ik mijn huis om te gaan werken. Sterre kijkt me dan aan met een blik die zegt ‘ga niet weg!’. Dan leg ik haar uit dat baasje moet gaan werken om centjes te verdienen anders kan ik geen eten meer voor haar kopen. Als ik thuis kom springt ze meteen op de bank en begint klagelijk te janken. Ik moet gaan zitten zodat ze op mijn schoot kan knuffelen. Ik vertel haar hoe mijn dag was. Dat ze doof is weerhoudt mij er niet van om hele epistels aan haar te vertellen. Dan gaan we samen eten en tv kijken. Ik wil graag naar De wereld draait door kijken terwijl Sterre liever Goede tijden slechte tijden kijkt. Als ik naar bed ga springt zij er als eerste in. We knuffelen eerst nog wat en daarna valt ze in mijn armen in slaap. Volgende week gaan we romantisch uit eten en daarna naar de bioscoop. En in december gaat ze mee naar Bali waar we gaan surfen en duiken. Toch gezellig hoor zo’n poes!
zondag 26 september 2010
Levensfases
Ik leef mijn leven in fases. De ene keer zit ik in een theaterfase, dan weer in een ‘ik-ga-een-keer-een-goed-boek-lezen-fase’, en soms oefen ik een paar maanden lang met een band in een garage voor een optreden wat uiteindelijk nooit gaat plaatsvinden. Vorig jaar ben ik begonnen met schrijven. Het was een lange koude winter en ik zat te vaak op de bank met mijn kat op schoot tv te kijken. Op een zeker moment dacht ik: dit is genoeg. Ik ga een boek schrijven!
En zo begon ik te schrijven aan zes boeken waarvan ik alleen de eerste twee hoofdstukken af had. Ik vind het leuk om ergens aan te beginnen, maar ik maak bijna nooit iets af. Toen kwam ik met het idee om korte verhalen te schrijven, sterker nog: columns! En om creatief te blijven en me achter de vodden aan te zitten dwong ik mijzelf om iedere week een nieuwe column te schrijven. Ik begon een blog en noemde deze: Mijn wekelijkse columns.
In het begin was ik niet te stoppen. Ik schreef verhaal na verhaal en kon niet wachten tot het weer donderdag was om het online te zetten. Maar na bijna een jaar verhalen schrijven begint de grote put met inspiratie een beetje leeg te raken. En ook mijn scherpe dubbelzinnige schrijfstijl begint me te vervelen. Ik begon in de zomervakantie al smoesjes te verzinnen. Ik ga 3 weken weg dus ik weet niet of ik een column ga plaatsen. Nu heb ik al twee weken niets meer van me laten horen.
Het is waar, de wekelijkse column fase is voorbij. Ik zit nu in de fase toneelgroep, vioolles, salsadansen en jongens. Ik heb helemaal geen tijd meer om wekelijkse columns te schrijven! Maar wees niet bang. Ik ga niet stoppen. Na diverse dreigmail van trouwe fans die mij vriendelijk doch dringend hebben verzocht om binnen deze week nog een column te posten (bij deze) heb ik besloten om niet te stoppen. Het wordt tijd dat ik een keer iets afmaak in mijn leven. Ik moet even doorzetten en dan vind ik vanzelf weer inspiratie en motivatie. Er gebeurt genoeg in de wereld en ook al interesseert het me geen reet, ik kan er best iets over schrijven. Vanaf nu is er iedere week weer een column. I'M BACK!
En zo begon ik te schrijven aan zes boeken waarvan ik alleen de eerste twee hoofdstukken af had. Ik vind het leuk om ergens aan te beginnen, maar ik maak bijna nooit iets af. Toen kwam ik met het idee om korte verhalen te schrijven, sterker nog: columns! En om creatief te blijven en me achter de vodden aan te zitten dwong ik mijzelf om iedere week een nieuwe column te schrijven. Ik begon een blog en noemde deze: Mijn wekelijkse columns.
In het begin was ik niet te stoppen. Ik schreef verhaal na verhaal en kon niet wachten tot het weer donderdag was om het online te zetten. Maar na bijna een jaar verhalen schrijven begint de grote put met inspiratie een beetje leeg te raken. En ook mijn scherpe dubbelzinnige schrijfstijl begint me te vervelen. Ik begon in de zomervakantie al smoesjes te verzinnen. Ik ga 3 weken weg dus ik weet niet of ik een column ga plaatsen. Nu heb ik al twee weken niets meer van me laten horen.
Het is waar, de wekelijkse column fase is voorbij. Ik zit nu in de fase toneelgroep, vioolles, salsadansen en jongens. Ik heb helemaal geen tijd meer om wekelijkse columns te schrijven! Maar wees niet bang. Ik ga niet stoppen. Na diverse dreigmail van trouwe fans die mij vriendelijk doch dringend hebben verzocht om binnen deze week nog een column te posten (bij deze) heb ik besloten om niet te stoppen. Het wordt tijd dat ik een keer iets afmaak in mijn leven. Ik moet even doorzetten en dan vind ik vanzelf weer inspiratie en motivatie. Er gebeurt genoeg in de wereld en ook al interesseert het me geen reet, ik kan er best iets over schrijven. Vanaf nu is er iedere week weer een column. I'M BACK!
maandag 6 september 2010
Verjaardag
Weken van te voren ben ik al zenuwachtig voor mijn verjaardag. Moet ik een feestje geven of toch niet? Wie zal ik uitnodigen en komen ze wel opdagen? En is het niet raar als ik die oude schoolvriendin uitnodig die ik al een jaar niet meer gebeld heb?
Vervolgens moet ik ook nog een leuk en origineel verjaardagscadeau verzinnen voor mijn ouders. Twee jaar geleden kreeg ik een zonnebril op sterkte die ik zelf had besteld en vorig jaar was het een vier-seizoenen-dekbed. Dit jaar was geen makkelijke opdracht. Ik had geen praktische dingen nodig en wat ik wel wilde was niet te koop of te duur. Het budget is 75 euro en ik klaag al vanaf mijn tiende dat ik liever gescheiden ouders had gehad. Dit jaar had ik op mijn lijstje staan: 6 maanden rondtrekken door Zuid-Amerika, een cursus parachutespringen, een proefles in een Apache helikopter of een nieuwe vriend inclusief huisje en beestje (dat boompje vind ik een beetje overdreven). Geen van dit alles werd door mijn moeder goedgekeurd dus uiteindelijk vroeg ik maar om een vibrator, toch nog een praktisch cadeau.
Twee dagen voor mijn verjaardag was ik vrij. Vrijdag heb ik boodschappen gedaan en appeltaart gebakken, en ja, dat heeft me echt de hele dag gekost. Zaterdag heb ik mijn hele huis opgeruimd en mensen die mij kennen weten dat ik niet een heel opgeruimd typje ben. Ik hou wel van een beetje ‘gezellige rommel’. Maar er zouden kinderen en honden op bezoek komen en ik wilde niet dat die er met mijn rondslingerende telefoonoplader en onbetaalde rekeningen vandoor gingen. Dus ik moest aan de bak en mijn huis schoonmaken. Alle losse onderdelen gingen in een la, de cd’s die rondom mijn cd-speler verspreid lagen gingen netjes in het cd-rekje en over alle stoffige kastjes en plankjes ging een heerlijk fris “Cilit Bang! en het vuil is weg” -sopje. Mijn huis glom als nooit te voren en ik was er weer helemaal trots op! De ochtend van mijn verjaardag heb ik de vloer nog gezogen en gedweild omdat het geen zin heeft met mijn kat om dat een dag van te voren te doen. Je stofzuigt en nog geen minuut later besluit mijn kat om haar gehele kattenbak eens even heerlijk uit te mesten. Over mijn vloer. Dus nadat ik op mijn knietjes de vloer had gedweild heb ik snel de deur naar de kattenbak dichtgedaan, Sterre moest het maar eens een dagje ophouden.
Om één uur kwamen de eerste klanten binnen, uiteraard mijn ouders. Overigens zonder vibrator maar dat terzijde. Om 4 uur was het spitsuur in mijn huis. De woonkamer zat vol met broers, neven, nichten, honden, kinderen en vrienden. Ik rende van de koelkast naar de lege glazen, van de lege chipsbak weer terug naar de keuken. Droge worst snijden, o de deurbel gaat, deur openen, shit het kind loopt bijna de deur uit, nieuwe visite positioneren en drankjes geven, cadeautje uitpakken, o leuk een boekenbon dankjewel, waar was ik ook alweer mee bezig? O ja de droge worst, terug naar de keuken, droge worst op de salontafel neerzetten, o shit de hond pakt de worst, doe die hond even op het balkon! Kinderen moeten limonade, niet te sterk niet te slap, heeft iedereen nog te drinken? O shit de hond poept op mijn balkon, balkon schoonspoelen met water, Nienke speel even een stukje op je viool!, o klinkt lekker vals, kinderen piesen naast mijn zojuist schoongemaakte toilet, hoe was je vakantie? Ja leuk, hoe was jouw vakantie? Leuk. Mooi. Tis wat hè met dat kabinet! Nou!
Om tien uur was iedereen weer weg en kon ik eindelijk zitten. De laatste twee uur van mijn verjaardag heb ik heerlijk in stilte genoten. Mijn huis was een grotere ravage dan voorheen en ik kon weer helemaal opnieuw beginnen met opruimen. Gelukkig duurt het nog een jaar voordat ik weer jarig ben dus voorlopig ben ik niet aan de beurt. Tot die tijd laat ik deze ‘gezellige rommel’ lekker liggen!
Vervolgens moet ik ook nog een leuk en origineel verjaardagscadeau verzinnen voor mijn ouders. Twee jaar geleden kreeg ik een zonnebril op sterkte die ik zelf had besteld en vorig jaar was het een vier-seizoenen-dekbed. Dit jaar was geen makkelijke opdracht. Ik had geen praktische dingen nodig en wat ik wel wilde was niet te koop of te duur. Het budget is 75 euro en ik klaag al vanaf mijn tiende dat ik liever gescheiden ouders had gehad. Dit jaar had ik op mijn lijstje staan: 6 maanden rondtrekken door Zuid-Amerika, een cursus parachutespringen, een proefles in een Apache helikopter of een nieuwe vriend inclusief huisje en beestje (dat boompje vind ik een beetje overdreven). Geen van dit alles werd door mijn moeder goedgekeurd dus uiteindelijk vroeg ik maar om een vibrator, toch nog een praktisch cadeau.
Twee dagen voor mijn verjaardag was ik vrij. Vrijdag heb ik boodschappen gedaan en appeltaart gebakken, en ja, dat heeft me echt de hele dag gekost. Zaterdag heb ik mijn hele huis opgeruimd en mensen die mij kennen weten dat ik niet een heel opgeruimd typje ben. Ik hou wel van een beetje ‘gezellige rommel’. Maar er zouden kinderen en honden op bezoek komen en ik wilde niet dat die er met mijn rondslingerende telefoonoplader en onbetaalde rekeningen vandoor gingen. Dus ik moest aan de bak en mijn huis schoonmaken. Alle losse onderdelen gingen in een la, de cd’s die rondom mijn cd-speler verspreid lagen gingen netjes in het cd-rekje en over alle stoffige kastjes en plankjes ging een heerlijk fris “Cilit Bang! en het vuil is weg” -sopje. Mijn huis glom als nooit te voren en ik was er weer helemaal trots op! De ochtend van mijn verjaardag heb ik de vloer nog gezogen en gedweild omdat het geen zin heeft met mijn kat om dat een dag van te voren te doen. Je stofzuigt en nog geen minuut later besluit mijn kat om haar gehele kattenbak eens even heerlijk uit te mesten. Over mijn vloer. Dus nadat ik op mijn knietjes de vloer had gedweild heb ik snel de deur naar de kattenbak dichtgedaan, Sterre moest het maar eens een dagje ophouden.
Om één uur kwamen de eerste klanten binnen, uiteraard mijn ouders. Overigens zonder vibrator maar dat terzijde. Om 4 uur was het spitsuur in mijn huis. De woonkamer zat vol met broers, neven, nichten, honden, kinderen en vrienden. Ik rende van de koelkast naar de lege glazen, van de lege chipsbak weer terug naar de keuken. Droge worst snijden, o de deurbel gaat, deur openen, shit het kind loopt bijna de deur uit, nieuwe visite positioneren en drankjes geven, cadeautje uitpakken, o leuk een boekenbon dankjewel, waar was ik ook alweer mee bezig? O ja de droge worst, terug naar de keuken, droge worst op de salontafel neerzetten, o shit de hond pakt de worst, doe die hond even op het balkon! Kinderen moeten limonade, niet te sterk niet te slap, heeft iedereen nog te drinken? O shit de hond poept op mijn balkon, balkon schoonspoelen met water, Nienke speel even een stukje op je viool!, o klinkt lekker vals, kinderen piesen naast mijn zojuist schoongemaakte toilet, hoe was je vakantie? Ja leuk, hoe was jouw vakantie? Leuk. Mooi. Tis wat hè met dat kabinet! Nou!
Om tien uur was iedereen weer weg en kon ik eindelijk zitten. De laatste twee uur van mijn verjaardag heb ik heerlijk in stilte genoten. Mijn huis was een grotere ravage dan voorheen en ik kon weer helemaal opnieuw beginnen met opruimen. Gelukkig duurt het nog een jaar voordat ik weer jarig ben dus voorlopig ben ik niet aan de beurt. Tot die tijd laat ik deze ‘gezellige rommel’ lekker liggen!
dinsdag 31 augustus 2010
Dagdromen
Toen ik een klein meisje was speelde ik vaak in de tuin van mijn oma. In de tuin was ik altijd aan het dagdromen. Ik kon daar helemaal in op gaan. Vaak fantaseerde ik dat ik een beroemde actrice was of een zangeres. Een andere favoriete droom van mij was dat er een nieuwe jongen bij ons in de klas kwam en dat hij verliefd op mij werd en ik op hem. Ik bedacht hoe ik hem op de eerste schooldag zou ontmoeten en hoe we voor het eerst gingen zoenen. Ik kon dagen ronddwalen in mijn fantasiewereld terwijl ik het gras van mijn oma met de handmaaier maaide.
Zelfs aan tafel tijdens het avondeten dagdroomde ik er op los. Ik was vaker ergens anders dan bij mijn ouders aan tafel. Ik had hele gesprekken met de jongen van mijn dromen en moest zelfs hardop lachen om zijn grapjes. Mijn moeder vroeg dan altijd nieuwsgierig waarom ik zo moest lachen, maar dat was natuurlijk geheim. Ze mocht niet weten over welke jongens ik fantaseerde en met wie ik in mijn dromen stiekem stond te zoenen.
In de loop der jaren is het dagdromen minder geworden en ben ik uitgegroeid tot een normale realistische vrouw van 25 jaar. Dagdromen hoort op deze leeftijd niet meer dus ik sta met beide benen op de grond. Tot voor kort. Sinds een paar weken ben ik weer schaamteloos aan het dagdromen. Ik ben weer helemaal afgedwaald in mijn fantasiewereld, het is er wat stoffig maar hij is er nog steeds. Als ik alleen ben kan ik hardop praten en lachen! Natuurlijk gaan al mijn dagdromen over een jongen, want dat zijn nou eenmaal typische droom onderwerpen. Meisje ontmoet jongen, jongen vraagt of ze zin heeft om iets te gaan eten, meisje zegt verlegen ja, ze gaan uit eten, jongen brengt haar thuis, ze zoenen en dan gaan ze trouwen en leven ze nog lang en gelukkig. Natuurlijk is er iemand die de hoofdrol speelt in mijn dagdromen, maar ik ga natuurlijk niet zeggen wie dat is. Dat is geheim!
Zelfs aan tafel tijdens het avondeten dagdroomde ik er op los. Ik was vaker ergens anders dan bij mijn ouders aan tafel. Ik had hele gesprekken met de jongen van mijn dromen en moest zelfs hardop lachen om zijn grapjes. Mijn moeder vroeg dan altijd nieuwsgierig waarom ik zo moest lachen, maar dat was natuurlijk geheim. Ze mocht niet weten over welke jongens ik fantaseerde en met wie ik in mijn dromen stiekem stond te zoenen.
In de loop der jaren is het dagdromen minder geworden en ben ik uitgegroeid tot een normale realistische vrouw van 25 jaar. Dagdromen hoort op deze leeftijd niet meer dus ik sta met beide benen op de grond. Tot voor kort. Sinds een paar weken ben ik weer schaamteloos aan het dagdromen. Ik ben weer helemaal afgedwaald in mijn fantasiewereld, het is er wat stoffig maar hij is er nog steeds. Als ik alleen ben kan ik hardop praten en lachen! Natuurlijk gaan al mijn dagdromen over een jongen, want dat zijn nou eenmaal typische droom onderwerpen. Meisje ontmoet jongen, jongen vraagt of ze zin heeft om iets te gaan eten, meisje zegt verlegen ja, ze gaan uit eten, jongen brengt haar thuis, ze zoenen en dan gaan ze trouwen en leven ze nog lang en gelukkig. Natuurlijk is er iemand die de hoofdrol speelt in mijn dagdromen, maar ik ga natuurlijk niet zeggen wie dat is. Dat is geheim!
zondag 22 augustus 2010
Bløf liedjes
Ik heb nooit iets begrepen van Bløf liedjes. Dat is die Zeeuwse band die spontaan zin krijgt in mosselfeesten. Ze schrijven vage teksten als ‘mijn schoenen zijn gejat, maar ik hoef nog niet naar buiten want er is nog wel wat’. Waarom zijn zijn schoenen gejat en wie doet er nou zoiets? En waarom hoef je dan niet meer naar buiten? Je kan toch een nieuw paar schoenen aantrekken of pantoffels? En ‘er is nog wel wat’ vind ik ook zo vaag, wat is er dan?
Toch ben ik vorige week op een zeer realistische wijze achter de betekenis gekomen van deze tekst. Ik zal bij het begin beginnen. Ik was dit jaar op vakantie in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. En in Kiev lopen de vrouwen niet op comfortabele Birkenstocks maar op stilettohakken. Omdat ik mij na een week een lompe toerist voelde bedacht ik me dat ik mezelf ook maar zo’n paar stilettohakken wilde laten aanmeten. Dus ik een schoenenwinkel in en een half uur later liep ik met een vers paar fuchsiaroze stilettohakken de winkel uit. Terug in Nederland aangekomen besloot ik om ze een keer naar mijn werk aan te doen. Voor de zekerheid nam ik een paar slippertjes mee en dat was maar goed ook want na twee uur kon ik al niet meer op die krengen lopen! Mijn stiletto’s werden ingeruild voor slippers en de rest van de dag kon ik weer vrolijk rondhuppelen zonder mijn enkel te verzwikken.
Uit mijn werk ging ik op de fiets naar de Albert Hein en mijn nieuwe schoenen gingen in de fietstas. Voor de supermarkt stond ik nog in dubio. Zal ik mijn schoenen mee de winkel in nemen? Ze pasten niet in mijn handtas en om nou met een paar schoenen in mijn hand door een supermarkt te lopen dat vond ik ook zo raar. Dus ik besloot om ze in de fietstas te laten zitten. Wie zou er nou een paar onmogelijke hakken jatten? Ik loop de supermarkt in, doe mijn boodschapjes en sta een half uur later weer buiten. Ik wil de boodschappen in mijn fietstas doen en wat zie ik: mijn schoenen zijn gejat! Mijn eerste reactie was teleurstelling. Ik had ze net, ze waren een vakantiesouvenir en ik vond ze ook wel mooi. Maar al snel maakte een soort blijdschap van mij meester. Ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen over het feit dat ik mijn nieuwe schoenen nooit aanhad. Sterker nog: Ik hoefde die krengen nooit meer te dragen! Iemand anders, met maat 39, gaat op deze onmogelijke stilettohakken lopen. Ze loopt waarschijnlijk vol trots te flaneren door de straten van Amsterdam en verzwikt daarbij haar enkel. Vervolgens blijft ze met de naaldhak in de tramrails haken, valt en breekt een rib. Het doet mij een genoegen dat iemand anders al dit leed wil ondergaan! Ondertussen kan ik lekker veilig op mijn slippertjes blijven lopen. Mij zal niets overkomen. Mijn schoenen zijn gejat, en ik ga toch naar buiten want er is altijd wel wat.
Toch ben ik vorige week op een zeer realistische wijze achter de betekenis gekomen van deze tekst. Ik zal bij het begin beginnen. Ik was dit jaar op vakantie in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. En in Kiev lopen de vrouwen niet op comfortabele Birkenstocks maar op stilettohakken. Omdat ik mij na een week een lompe toerist voelde bedacht ik me dat ik mezelf ook maar zo’n paar stilettohakken wilde laten aanmeten. Dus ik een schoenenwinkel in en een half uur later liep ik met een vers paar fuchsiaroze stilettohakken de winkel uit. Terug in Nederland aangekomen besloot ik om ze een keer naar mijn werk aan te doen. Voor de zekerheid nam ik een paar slippertjes mee en dat was maar goed ook want na twee uur kon ik al niet meer op die krengen lopen! Mijn stiletto’s werden ingeruild voor slippers en de rest van de dag kon ik weer vrolijk rondhuppelen zonder mijn enkel te verzwikken.
Uit mijn werk ging ik op de fiets naar de Albert Hein en mijn nieuwe schoenen gingen in de fietstas. Voor de supermarkt stond ik nog in dubio. Zal ik mijn schoenen mee de winkel in nemen? Ze pasten niet in mijn handtas en om nou met een paar schoenen in mijn hand door een supermarkt te lopen dat vond ik ook zo raar. Dus ik besloot om ze in de fietstas te laten zitten. Wie zou er nou een paar onmogelijke hakken jatten? Ik loop de supermarkt in, doe mijn boodschapjes en sta een half uur later weer buiten. Ik wil de boodschappen in mijn fietstas doen en wat zie ik: mijn schoenen zijn gejat! Mijn eerste reactie was teleurstelling. Ik had ze net, ze waren een vakantiesouvenir en ik vond ze ook wel mooi. Maar al snel maakte een soort blijdschap van mij meester. Ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen over het feit dat ik mijn nieuwe schoenen nooit aanhad. Sterker nog: Ik hoefde die krengen nooit meer te dragen! Iemand anders, met maat 39, gaat op deze onmogelijke stilettohakken lopen. Ze loopt waarschijnlijk vol trots te flaneren door de straten van Amsterdam en verzwikt daarbij haar enkel. Vervolgens blijft ze met de naaldhak in de tramrails haken, valt en breekt een rib. Het doet mij een genoegen dat iemand anders al dit leed wil ondergaan! Ondertussen kan ik lekker veilig op mijn slippertjes blijven lopen. Mij zal niets overkomen. Mijn schoenen zijn gejat, en ik ga toch naar buiten want er is altijd wel wat.
donderdag 12 augustus 2010
Ar vitsie Kartuli!
Georgie is een fantastisch mooi land om in te reizen. De natuur is ongerept met het ruige Kaukasus gebergte, de mooie rivieren en natuurlijk het subtropische gebied aan de Zwarte Zee. Ook de cultuur is interessant met de Orthodoxe kerken, het lekkere eten en het overvloedig nuttigen van zelfgebrouwen alcoholische dranken.
Toch is er een klein nadeel aan reizen door Georgie en dat is de taal. De rare spaghettiletters zijn onmogelijk te lezen om maar niet te beginnen over het verstaan van de taal. Als tweede taal hebben de Georgiers Russisch waar ik ook al geen enkele kennis van heb genoten. Engels spreken de oudere generaties niet en waarom ook? Iedereen spreekt per slot van rekening toch Russisch? Zelfs mijn middelmatige kennis van Duits, Frans en Spaans komen in dit oude Sovjet gebied totaal niet tot hun recht.
Iedere dag loop ik vanaf Inge's huis naar Freedom Square (in het Georgisch: Tavisuplebis Moedani) het hart van Tbilisi. Onderweg kom ik langs een klein buurtwinkeltje waarvan de eigenaar altijd buiten op een stoeltje zit. Als ik langsloop lacht hij vermakelijk naar me en zegt iets tegen me. Ik loop er al twee weken langs en ik heb geen idee wat hij tegen me zegt! Waarschijnlijk is het iets in de trant van: "O allerschoonste vrouw op deze aarde, ik aanbid u!" Kan haast niet missen. Maar toch zeker weten doe ik het niet.
Zoals ik al zei kan het dus verdomd lastig zijn om de taal niet te spreken. Denk maar aan een vakantie in Frankrijk. Hoeveel mensen zijn er niet die klagen over dat de Fransen geen Engels kunnen? Maar het Frans van de gemiddelde Nederlander met Mavo-diploma is tien keer beter dan mijn Georgisch. Sterker nog, ik hoor niet eens het verschil tussen Georgisch en Russisch! Dus als ik in een mashrutka zit (een minibus) en de buschauffeur begint tegen mij te praten dan zeg ik op mijn allervriendelijkst: "Ar vitsie Kartuli" wat "Ik spreek geen Georgisch" betekent. Dit wordt ontvangen door een bulderend gelach! (Georgische buschauffeurs zijn grote mannen met bierbuiken en haar op hun armen die bulderend kunnen lachen.) Hahaha, ar vitsie Kartuli!!! Want uiteraard waren ze Russisch tegen me aan het praten en geen Georgisch. Dus ik sta hier regelmatig voor lul.
Kun je je voorstellen dat je tegen een Japanse toerist zegt: Hello sir, how can I help you? en dat hij antwoord: Ik spreek geen Nederlands. Nou dat is dus Nienke Oortwijn in Georgie. Ik hou niet alleen de reputatie hoog van 'domme toerist' ook alle voorordelen over domme blondjes blaas ik volledig nieuw leven in!
Toch is er een klein nadeel aan reizen door Georgie en dat is de taal. De rare spaghettiletters zijn onmogelijk te lezen om maar niet te beginnen over het verstaan van de taal. Als tweede taal hebben de Georgiers Russisch waar ik ook al geen enkele kennis van heb genoten. Engels spreken de oudere generaties niet en waarom ook? Iedereen spreekt per slot van rekening toch Russisch? Zelfs mijn middelmatige kennis van Duits, Frans en Spaans komen in dit oude Sovjet gebied totaal niet tot hun recht.
Iedere dag loop ik vanaf Inge's huis naar Freedom Square (in het Georgisch: Tavisuplebis Moedani) het hart van Tbilisi. Onderweg kom ik langs een klein buurtwinkeltje waarvan de eigenaar altijd buiten op een stoeltje zit. Als ik langsloop lacht hij vermakelijk naar me en zegt iets tegen me. Ik loop er al twee weken langs en ik heb geen idee wat hij tegen me zegt! Waarschijnlijk is het iets in de trant van: "O allerschoonste vrouw op deze aarde, ik aanbid u!" Kan haast niet missen. Maar toch zeker weten doe ik het niet.
Zoals ik al zei kan het dus verdomd lastig zijn om de taal niet te spreken. Denk maar aan een vakantie in Frankrijk. Hoeveel mensen zijn er niet die klagen over dat de Fransen geen Engels kunnen? Maar het Frans van de gemiddelde Nederlander met Mavo-diploma is tien keer beter dan mijn Georgisch. Sterker nog, ik hoor niet eens het verschil tussen Georgisch en Russisch! Dus als ik in een mashrutka zit (een minibus) en de buschauffeur begint tegen mij te praten dan zeg ik op mijn allervriendelijkst: "Ar vitsie Kartuli" wat "Ik spreek geen Georgisch" betekent. Dit wordt ontvangen door een bulderend gelach! (Georgische buschauffeurs zijn grote mannen met bierbuiken en haar op hun armen die bulderend kunnen lachen.) Hahaha, ar vitsie Kartuli!!! Want uiteraard waren ze Russisch tegen me aan het praten en geen Georgisch. Dus ik sta hier regelmatig voor lul.
Kun je je voorstellen dat je tegen een Japanse toerist zegt: Hello sir, how can I help you? en dat hij antwoord: Ik spreek geen Nederlands. Nou dat is dus Nienke Oortwijn in Georgie. Ik hou niet alleen de reputatie hoog van 'domme toerist' ook alle voorordelen over domme blondjes blaas ik volledig nieuw leven in!
vrijdag 30 juli 2010
Naveltruitjes
Het had best leuk geweest als de Oekrainse mannen woest aantrekkelijk waren geweest en de vrouwen lelijk en harig. Tot mijn grote spijt is het precies andersom. De vrouwen zijn hier tot in de puntjes verzorgd en lopen op onmogelijk hoge hakken door de straten van Kiev te flaneren. Dat zijn van die schoenen waarvan ik blaren krijg als ik er alleen al naar kijk. Ze hebben lange slanke benen, vlijmscherpe opgeplakte nagels, het haar is lang en weelderig en ze dragen sexy naveltruitjes. De laatste keer dat ik een naveltrui aan had was in 1997, toen het mode was en ik moet eerlijk toegeven dat ik er toen ook nog het figuur voor had. In Nederland kun je je echt niet meer in een naveltruitje vertonen maar hier is het een grote hit.
Ik, met mijn Lowe Alpine rugzak en mijn zweterige reizigerskloffie, kan het bij lange na niet opnemen tegen de prachtige Oekraiense vrouwen. Sowieso kijkt geen man naar me om omdat ze toch keus genoeg hebben. Net als in Rusland zijn er veel meer vrouwen dan mannen en dat maakt dat mannen het zich kunnen veroorloven om zich vol te zuipen en te verslonsen. De vrouwen zijn daarentegen vaak nors en kortaf omdat ze andere vrouwen als een bedreiging zien. Als je een verliefd stelletje ziet op straat zijn ze enorm klef met elkaar. Waarschijnlijk wilt het meisje vol trots laten zien dat ze een vriendje heeft ('t is toch een soort statussymbool) en om goed aan te geven dat hij bezet is.
Natuurlijk zijn er veel buitenlandse mannen die hier hun hart kunnen ophalen tussen de mooie vrouwen maar let op: ze zijn wel streng orthodox christelijk en ondanks de sexy naveltruitjes duiken de Oekraiense vrouwen echt niet zomaar met iemand het bed in.
Ik moet eerlijk toegeven dat wanneer je een tijdje in dit land bent de naveltruitjes en de stillettohakken wel 'normaal' beginnen te worden. Eerst raak je er aan gewend en op een zeker moment begin je te geloven dat je er zelf ook zo uit moet zien. Wees dus niet verbaasd dat wanneer ik van vakantie kom ik er opeens uit zie als een slettebak met blauwe nepnagels en zilver glimmende schoenen. Ik heb vandaag bijvoorbeeld een sjieke (beetje dellerige) bikini gekocht die ik in Nederland nooit zou kopen. Het begint met een bikini en het eindigd met een naveltruitje! Ach, ik ben allang blij dat ik niet 2 maanden naar Kenia ben gegaan want dan had ik terug gekomen met uitgerekte oorlellen en een schotel in mijn onderlip.
Ik, met mijn Lowe Alpine rugzak en mijn zweterige reizigerskloffie, kan het bij lange na niet opnemen tegen de prachtige Oekraiense vrouwen. Sowieso kijkt geen man naar me om omdat ze toch keus genoeg hebben. Net als in Rusland zijn er veel meer vrouwen dan mannen en dat maakt dat mannen het zich kunnen veroorloven om zich vol te zuipen en te verslonsen. De vrouwen zijn daarentegen vaak nors en kortaf omdat ze andere vrouwen als een bedreiging zien. Als je een verliefd stelletje ziet op straat zijn ze enorm klef met elkaar. Waarschijnlijk wilt het meisje vol trots laten zien dat ze een vriendje heeft ('t is toch een soort statussymbool) en om goed aan te geven dat hij bezet is.
Natuurlijk zijn er veel buitenlandse mannen die hier hun hart kunnen ophalen tussen de mooie vrouwen maar let op: ze zijn wel streng orthodox christelijk en ondanks de sexy naveltruitjes duiken de Oekraiense vrouwen echt niet zomaar met iemand het bed in.
Ik moet eerlijk toegeven dat wanneer je een tijdje in dit land bent de naveltruitjes en de stillettohakken wel 'normaal' beginnen te worden. Eerst raak je er aan gewend en op een zeker moment begin je te geloven dat je er zelf ook zo uit moet zien. Wees dus niet verbaasd dat wanneer ik van vakantie kom ik er opeens uit zie als een slettebak met blauwe nepnagels en zilver glimmende schoenen. Ik heb vandaag bijvoorbeeld een sjieke (beetje dellerige) bikini gekocht die ik in Nederland nooit zou kopen. Het begint met een bikini en het eindigd met een naveltruitje! Ach, ik ben allang blij dat ik niet 2 maanden naar Kenia ben gegaan want dan had ik terug gekomen met uitgerekte oorlellen en een schotel in mijn onderlip.
dinsdag 20 juli 2010
Komkommertijd
Het is warm. Ik heb nergens zin in. Er is niks op tv. Sterre ligt alleen maar languit en uitgeput op de koude laminaatvloer. Ik heb geen zin om te koken. Ik heb geen zin om te eten. Ik heb geen zin om columns te schrijven. Ik weet niet eens waar mijn columns over moeten gaan want er gebeurt niks meer in de wereld. Of toch wel, er gebeuren wel dingen maar ze interesseren me niet. Nederland heeft de WK finale verloren, wil ik het niet over hebben. De formatie van het Paars-Plus kabinet is mislukt, wil ik het niet over hebben. Nijmeegse vierdaagse is begonnen, wil ik het niet over hebben. Bovenleiding metro Rotterdam bezwijkt, wil ik het niet over hebben. Air-France stewardess vast wegens diefstal, wil ik het niet over hebben. Jol gaat weg bij Ajax, gaat niet weg bij Ajax, gaat toch weer wel weg bij Ajax: wil ik het niet over hebben. Lindsay Lohan achter tralies… op zich wel een leuk onderwerp, maar ik wil het er niet over hebben.
Kortom: het is komkommertijd. De vakantie is begonnen en het nieuws lijkt te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het lijkt wel of ze alleen nog maar luchtige nutteloze feitjes hebben. Alsof oorlog en honger in Afrika ook even een zomerstop heeft. Mijn dagelijks leven is volledig verstoort omdat DWDD-presentatoren perse 3 maanden vakantie nodig hebben. Ik heb vorige week voor het eerst verzuimd een column te schrijven wat tegen de afspraak is met mezelf. Maar het kan me allemaal even niets meer schelen. Volgende week ga ik op vakantie en dan ben ik 3 weken helemaal bevrijd van mijn Zaandamse leventje. Ik ga er opuit, de wijde wereld in. En dat is het enige waar ik het de komende dagen over kan hebben. Woensdag vertrek ik voor 3 weken naar de Oekraïne en Georgië om daar samen met m’n vriendin Inge rond te reizen en lekker te chillen. In Tbilisi heb je leuke cafeetjes, restaurantje, art galeries botanische tuinen. Dat weet ik omdat ik er al een keer ben geweest. Alleen toen was het -20 graden en besneeuwd en nu is het er tropisch warm.
De wekelijkse column moet dus even op pauze worden gezet totdat ik terug ben van vakantie. Dan heb ik weer nieuwe frisse moed en veel inspiratie. Misschien dat ik evengoed wat reisverhalen op de blog zet, maar ik weet nu nog niet of ik veel aan schrijven zal toekomen.
Fijne vakantie iedereen en een fijne komkommertijd!
Kortom: het is komkommertijd. De vakantie is begonnen en het nieuws lijkt te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het lijkt wel of ze alleen nog maar luchtige nutteloze feitjes hebben. Alsof oorlog en honger in Afrika ook even een zomerstop heeft. Mijn dagelijks leven is volledig verstoort omdat DWDD-presentatoren perse 3 maanden vakantie nodig hebben. Ik heb vorige week voor het eerst verzuimd een column te schrijven wat tegen de afspraak is met mezelf. Maar het kan me allemaal even niets meer schelen. Volgende week ga ik op vakantie en dan ben ik 3 weken helemaal bevrijd van mijn Zaandamse leventje. Ik ga er opuit, de wijde wereld in. En dat is het enige waar ik het de komende dagen over kan hebben. Woensdag vertrek ik voor 3 weken naar de Oekraïne en Georgië om daar samen met m’n vriendin Inge rond te reizen en lekker te chillen. In Tbilisi heb je leuke cafeetjes, restaurantje, art galeries botanische tuinen. Dat weet ik omdat ik er al een keer ben geweest. Alleen toen was het -20 graden en besneeuwd en nu is het er tropisch warm.
De wekelijkse column moet dus even op pauze worden gezet totdat ik terug ben van vakantie. Dan heb ik weer nieuwe frisse moed en veel inspiratie. Misschien dat ik evengoed wat reisverhalen op de blog zet, maar ik weet nu nog niet of ik veel aan schrijven zal toekomen.
Fijne vakantie iedereen en een fijne komkommertijd!
vrijdag 9 juli 2010
Octopus Paul
Dat was het dan voor Nederland. Geen WK trofee, geen eeuwige roem, geen hoofdstuk in de geschiedenisboeken. Octopus Paul heeft gesproken: Spanje gaat zondag het WK winnen. De octopus van het Duitse Sea Life heeft tot nu toe alle wedstrijden van Duitsland goed voorspeld. Zelfs het verlies van Duitsland tegen Spanje had hij goed. Arme Paul wordt nu met de dood bedreigt door woedende voetbalhooligans. Maar wat nog veel erger is: hij voorspelt dat Spanje zondag gaat winnen van Nederland! Hij is met zijn dikke reet op het bakje met de Spaanse vlag gaan zitten om daar als eerste de mossel uit te pakken. Kortom: ons lot hangt af van een octopus en een mossel. En ik geloof ook nog in die onzin! Dat het bakje met de Spaanse vlag dichterbij de octopus stond dan de bak met de Nederlandse vlag maakt in dit geval niet uit. Octopus Paul heeft altijd gelijk!
Gelukkig is er een klein lichtpuntje in de duisternis. Er is een parkiet in Singapore die ook helderziende gaven heeft. Parkiet Mani. En parkiet Mani voorspelt juist dat Nederland wereldkampioen wordt. (Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=wy4hzSatq8Q)
Nu weet ik van parkieten dat het hele intelligente beesten zijn met zeer goed voorspellend vermogen. Dus ik heb al mijn hoop op parkiet Mani gericht en natuurlijk op de mannen van het Nederlands Elftal. Want uiteindelijk moeten zij al het zware werk doen. Ik ben heel erg benieuwd wat het aanstaande zondag gaat worden en ik hoop dat we eindelijk die beker mee naar huis kunnen nemen.
Maar vanavond ga ik eerst lekker Calamaris eten!
Gelukkig is er een klein lichtpuntje in de duisternis. Er is een parkiet in Singapore die ook helderziende gaven heeft. Parkiet Mani. En parkiet Mani voorspelt juist dat Nederland wereldkampioen wordt. (Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=wy4hzSatq8Q)
Nu weet ik van parkieten dat het hele intelligente beesten zijn met zeer goed voorspellend vermogen. Dus ik heb al mijn hoop op parkiet Mani gericht en natuurlijk op de mannen van het Nederlands Elftal. Want uiteindelijk moeten zij al het zware werk doen. Ik ben heel erg benieuwd wat het aanstaande zondag gaat worden en ik hoop dat we eindelijk die beker mee naar huis kunnen nemen.
Maar vanavond ga ik eerst lekker Calamaris eten!
zaterdag 3 juli 2010
Brasil… bye bye bye bye bye bye bye bye!
De leukste wedstrijden zijn diegene waarvan je niet verwacht dat ‘wij’ ze gaan winnen. Twee jaar geleden op het EK hadden we dat gevoel al toen we in de Poule des Doods zaten. We konden nooit winnen van Frankrijk en Italië! En toen we dat toch glansrijk deden ging heel Nederland uit zijn dak. We konden zomaar een Europeesch Kampioen worden als we zo door gingen. Helaas was de euforie van korte duur toen we er in de kwart finale tegen Rusland uit lagen.
Dit jaar was geheel anders. De ploeg van Bert van Marwijk was gefocust en gecontroleerd. Ze wonnen alle poulewedstrijden wel maar niet glansrijk en niet met de allure van 2 jaar geleden. De kriebels in mijn buik bleven uit, er was geen enkele spanning voor de wedstrijd en na de wedstrijd bleef er een leeg gevoel achter. We wonnen wel, maar het deed me niets.
Toen de achtste finale tegen Slowakije kwam en we vanaf dat moment uitgeschakeld konden worden werd het al iets spannender. Slowakije had een aantal gevaarlijke kansen die fantastisch door Stekelenburg werden gered. Hij was op dat moment mijn held en ik wilde met hem trouwen. De rest van de wedstrijd was saai en gecontroleerd en we wonnen (uiteraard) met 2-1.
Brazilië zou onze volgende tegenstander worden. Een ploeg die op papier het beste is. Een ploeg die met zijn hart speelt en waar miljoenen Brazilianen hun hoop op hebben gevestigd. Ik dacht voordat de wedstrijd begon dat Nederland niet zou gaan winnen. Mijn vader dacht dat ze niet zouden winnen, mijn collega’s dachten dat ze niet zouden winnen en mijn vriendinnen waarmee ik die avond de wedstrijd zou gaan kijken dachten dat ze niet zouden gaan winnen. Ons voorgevoel werd nog eens bevestigd toen we in de eerste helft met 0-1 achter kwamen te staan. Teleurgesteld en gutsend van het zweet (want het was de heetste dag van het jaar zat ik op de bank. Zie je wel, dacht ik, ze kunnen die Brazilianen niet aan.
In de tweede helft sloeg de wedstrijd ineens om. Nederland was feller en had weer controle over het spel. Toen we met 1-1 gelijk maakten wist ik niet meer waar ik het had. We maakten nog een kans! Misschien werden het wel penalty’s, maar toch: we maakten weer een kans. Een aantal hartaanvallen verder, want zo spannend was het, maakte Sneijder 2-1. We wisten niet meer hoe we het hadden. Juichend en schreeuwend sprongen we door de huiskamer! Van een 0-1 achterstand naar 2-1 voorsprong, dat was ongelofelijk! Nederland heeft van Brazilië gewonnen met 2-1!!!
Na de wedstrijd gingen met een boot door Amsterdam varen alwaar we het volgende zongen: Brasil… bye bye bye bye bye bye bye bye… Zie ook het bijbehorende youtube filmpje. http://www.youtube.com/watch?v=QV-Cc2jFvzw
Dinsdag is de halve finale tegen Uruguay, die gaan ze natuurlijk winnen. En dan de finale: Duitsland, Argentinië of Spanje, wat zal het worden? Het enige wat ik wel weet: Nederland wordt wereldkampioen!
Dit jaar was geheel anders. De ploeg van Bert van Marwijk was gefocust en gecontroleerd. Ze wonnen alle poulewedstrijden wel maar niet glansrijk en niet met de allure van 2 jaar geleden. De kriebels in mijn buik bleven uit, er was geen enkele spanning voor de wedstrijd en na de wedstrijd bleef er een leeg gevoel achter. We wonnen wel, maar het deed me niets.
Toen de achtste finale tegen Slowakije kwam en we vanaf dat moment uitgeschakeld konden worden werd het al iets spannender. Slowakije had een aantal gevaarlijke kansen die fantastisch door Stekelenburg werden gered. Hij was op dat moment mijn held en ik wilde met hem trouwen. De rest van de wedstrijd was saai en gecontroleerd en we wonnen (uiteraard) met 2-1.
Brazilië zou onze volgende tegenstander worden. Een ploeg die op papier het beste is. Een ploeg die met zijn hart speelt en waar miljoenen Brazilianen hun hoop op hebben gevestigd. Ik dacht voordat de wedstrijd begon dat Nederland niet zou gaan winnen. Mijn vader dacht dat ze niet zouden winnen, mijn collega’s dachten dat ze niet zouden winnen en mijn vriendinnen waarmee ik die avond de wedstrijd zou gaan kijken dachten dat ze niet zouden gaan winnen. Ons voorgevoel werd nog eens bevestigd toen we in de eerste helft met 0-1 achter kwamen te staan. Teleurgesteld en gutsend van het zweet (want het was de heetste dag van het jaar zat ik op de bank. Zie je wel, dacht ik, ze kunnen die Brazilianen niet aan.
In de tweede helft sloeg de wedstrijd ineens om. Nederland was feller en had weer controle over het spel. Toen we met 1-1 gelijk maakten wist ik niet meer waar ik het had. We maakten nog een kans! Misschien werden het wel penalty’s, maar toch: we maakten weer een kans. Een aantal hartaanvallen verder, want zo spannend was het, maakte Sneijder 2-1. We wisten niet meer hoe we het hadden. Juichend en schreeuwend sprongen we door de huiskamer! Van een 0-1 achterstand naar 2-1 voorsprong, dat was ongelofelijk! Nederland heeft van Brazilië gewonnen met 2-1!!!
Na de wedstrijd gingen met een boot door Amsterdam varen alwaar we het volgende zongen: Brasil… bye bye bye bye bye bye bye bye… Zie ook het bijbehorende youtube filmpje. http://www.youtube.com/watch?v=QV-Cc2jFvzw
Dinsdag is de halve finale tegen Uruguay, die gaan ze natuurlijk winnen. En dan de finale: Duitsland, Argentinië of Spanje, wat zal het worden? Het enige wat ik wel weet: Nederland wordt wereldkampioen!
zondag 27 juni 2010
Spiritualiteit
Ik ben een redelijk nuchtere meid die met beide benen op de grond staat. Ik denk alle antwoorden te hebben op de belangrijke vragen des levens. Ik weet van mezelf dat ik helemaal niet belangrijk ben en dat het toeval is dat ik geboren ben. Ik weet dat als ik nooit geboren was geweest dat de aarde gewoon door was gedraaid en de wereld er precies hetzelfde uit had gezien. Maar het is soms niet leuk om zo nuchter en realistisch te zijn. Ik zou ook weleens willen geloven dat ik bijzonder ben en speciaal hier op aarde ben gezet om de wereld mooier te maken.
Af en toen heb ik echt wel eens een zwak moment en dan wordt de nuchtere atheïst een beetje spiritueel. Ik zit op zondagochtend in mijn duster naar Astro Tv te kijken. Ik kijk hier wel vaker naar maar meestal met een sceptische blik. Het is voor mij een beetje leedvermaak om te zien hoe de presentatrices altijd dezelfde boodschappen doorgeven aan de arme zielen die bellen. Maar dit keer heb ik een zwak moment en ik ben oprecht geïnteresseerd in wat ze te vertellen hebben. Ik heb wel vaker de behoefte gehad om een keer te bellen maar vond het altijd zonde van mijn geld.
Ik heb ooit één keer eerder een tarotkaart laten leggen bij een helderziende toen ik een jaar of 15 was. De eerste kaart die ze trok was 'de Dood' en ze zei dat ik een nare jeugd had gehad. Daar klopte dus helemaal niets van. Als er iemand is die een normale, leuke en onbezorgde jeugd heeft gehad dan ben ik dat! Dat is juist net mijn probleem: dat ik geen problemen heb.
Op de tv zeiden ze: sms ‘liefde’ voor een vraag over de liefde en ik besloot toch maar om een kans te wagen. Ik wil weleens weten of het ooit met mij en meneer Liefde goed gaat komen en ik ben ook nieuwsgierig hoe het werkt met dat Astro Tv. Dus ik stuurde een sms met 'liefde' naar 7888 (kosten €0,55). Eerst krijg je een automatisch antwoord met ‘welkom bij astro tv” (kosten €1,50). Vervolgens krijg je een sms van Wendeline (kosten €1,50) die om je naam en geboortedatum vraagt. Dat heb ik naar haar door gesmst (kosten €0,55). En toen kreeg ik eindelijk het antwoord op mijn vraag (kosten €1,50). Er stond het volgende: De duivel. Neem jezelf of de situatie niet te serieus je bent zelf degene die jouw situatie kan veranderen in de liefde.
Ik begrijp er geen snars van! Wat moet ik hiermee? Ik ben € 5,60 kwijt aan een boodschap waar ik niks mee kan. Ik wil gewoon horen: Zondag 22 augustus moet je naar café Ruk en Pluk en een man met een rood T-shirt aanspreken. Dat is informatie waar ik wat mee kan! Voor dit geld had ik ook 2 broden kunnen kopen of een aidsbaby in Afrika kunnen helpen. Ik vind het trouwens wel erg opmerkelijk dat toen ik 15 was er een kaart met ‘de Dood’ voor me werd getrokken. Nu 10 jaar later komen ze met ‘de Duivel’. Waarschijnlijk heeft God niet het beste met me voor en is mijn leven gedoemd te mislukken. Of ik kan gewoon weer mijn nuchtere zelf zijn en niet geloven in die onzin!
Af en toen heb ik echt wel eens een zwak moment en dan wordt de nuchtere atheïst een beetje spiritueel. Ik zit op zondagochtend in mijn duster naar Astro Tv te kijken. Ik kijk hier wel vaker naar maar meestal met een sceptische blik. Het is voor mij een beetje leedvermaak om te zien hoe de presentatrices altijd dezelfde boodschappen doorgeven aan de arme zielen die bellen. Maar dit keer heb ik een zwak moment en ik ben oprecht geïnteresseerd in wat ze te vertellen hebben. Ik heb wel vaker de behoefte gehad om een keer te bellen maar vond het altijd zonde van mijn geld.
Ik heb ooit één keer eerder een tarotkaart laten leggen bij een helderziende toen ik een jaar of 15 was. De eerste kaart die ze trok was 'de Dood' en ze zei dat ik een nare jeugd had gehad. Daar klopte dus helemaal niets van. Als er iemand is die een normale, leuke en onbezorgde jeugd heeft gehad dan ben ik dat! Dat is juist net mijn probleem: dat ik geen problemen heb.
Op de tv zeiden ze: sms ‘liefde’ voor een vraag over de liefde en ik besloot toch maar om een kans te wagen. Ik wil weleens weten of het ooit met mij en meneer Liefde goed gaat komen en ik ben ook nieuwsgierig hoe het werkt met dat Astro Tv. Dus ik stuurde een sms met 'liefde' naar 7888 (kosten €0,55). Eerst krijg je een automatisch antwoord met ‘welkom bij astro tv” (kosten €1,50). Vervolgens krijg je een sms van Wendeline (kosten €1,50) die om je naam en geboortedatum vraagt. Dat heb ik naar haar door gesmst (kosten €0,55). En toen kreeg ik eindelijk het antwoord op mijn vraag (kosten €1,50). Er stond het volgende: De duivel. Neem jezelf of de situatie niet te serieus je bent zelf degene die jouw situatie kan veranderen in de liefde.
Ik begrijp er geen snars van! Wat moet ik hiermee? Ik ben € 5,60 kwijt aan een boodschap waar ik niks mee kan. Ik wil gewoon horen: Zondag 22 augustus moet je naar café Ruk en Pluk en een man met een rood T-shirt aanspreken. Dat is informatie waar ik wat mee kan! Voor dit geld had ik ook 2 broden kunnen kopen of een aidsbaby in Afrika kunnen helpen. Ik vind het trouwens wel erg opmerkelijk dat toen ik 15 was er een kaart met ‘de Dood’ voor me werd getrokken. Nu 10 jaar later komen ze met ‘de Duivel’. Waarschijnlijk heeft God niet het beste met me voor en is mijn leven gedoemd te mislukken. Of ik kan gewoon weer mijn nuchtere zelf zijn en niet geloven in die onzin!
vrijdag 11 juni 2010
Verkiezingen
Tja…
Wat moet ik nu zeggen?
Het is wat!
Nou…
Zeg dat wel.
Tjongejongejonge.
Joran van der Sloot is weer verdacht van moord! Het lijkt me onwaarschijnlijk dat een onschuldig persoon toevallig twee keer betrokken is bij een moordzaak. Dan heb je wel ontzettend veel pech. Het grote gespeculeer is natuurlijk begonnen. Zou hij Natalee Holloway ook hebben vermoord? Zou hij nog meer meiden in andere landen hebben laten verdwijnen? Nu denken ze in Colombia ook dat hij iets te maken heeft met de verdwijning van twee meisjes. Ik denk zelf dat het een zieke psychopaat is die graag wereldberoemd wilt zijn. En hij komt er nog mee weg ook.
Het enige waar ik aan kan denken is: wat gaat er om in het hoofd van zijn moeder? Denkt ze dat hij onschuldig is? Misschien is ze zelf ook een koelbloedige moordenares, je weet het gewoon niet. Stel nou dat je een zoon hebt en je komt erachter dat hij iemand vermoord heeft, wat gaat er dan door je heen? Ik zou al zwaar teleurgesteld zijn als hij een bushokje in elkaar zou slaan of iets zou jatten uit de Hema. Maar dat is een sushibuffet vergeleken bij moord!
Toch was de grootste shock deze week de verkiezingsuitslag. Rutte op 1, dat is niet zo’n grote verassing. Cohen op 2, vind ik wel oké. Maar dan: Wilders op 3 met 24 zetels. VIERENTWINTIG zetels! 1,5 miljoen mensen hebben op De Partij van de Vrijheid gestemd hoe is dat in godsnaam mogelijk? Nu zeggen alle lijsttrekkers: we moeten de PVV serieus nemen en de mensen die op ze hebben gestemd. We moeten die mensen helemaal niet serieus nemen! Wij kunnen er toch niets aan doen dat er 1,5 miljoen halvezolen in ons land rondlopen?! Dit is typisch zo’n voorbeeld dat democratie niet werkt. Mensen zijn veel te dom om te weten wat goed voor hun is. Ik heb liever dat de koningin gaat regeren dan Geert Wilders. Er is niets mis met een dictatuur, als je maar een intelligente en sociale dictator hebt.
Het populairste standpunt van Wilders waarmee hij zichzelf in de media heeft geholpen is natuurlijk de Islam. De Islam is eng, de Islam is exotisch en de Islam is een godsdienst die 200 jaar achterloopt op het westen. Waar wij vrouwen 200 jaar geleden nog geen stemrecht hadden, geen seks mochten voor het huwelijk en niet mochten werken heeft de Islam nu wat vrouwonvriendelijke ‘trekjes’. Ik ga er vanuit dat die vrouwen over tientallen jaren zichzelf wel kunnen vrijvechten, daar hebben ze Geert Wilders echt niet voor nodig.
Alles is de schuld van de Marokkanen. De economische crisis, het omvallen van de banken, het toelaten van Icesave (waar ik ook geld op had staan: Schuldig). Dat komt niet door Nout Wellink, nee dat komt door Marokkanen! Als er een paar blanke rotjochies rotzooi lopen te schoppen dan is dat gewoon kattenkwaad. Als het Marokkaanse rotjochies zijn lopen bejaarden er met een grote boog omheen omdat ze bang zijn dat ze een terroristische aanslag gaan plegen. Vind je het gek dat ze zich asociaal gaan gedragen? Gewoon het land uitzetten, dat is de enige oplossing.
Misschien heeft de moeder van Joran van der Sloot ook wel op Geert Wilders gestemd. Dat haar zoon, een oer-Hollandse psychopaat, opgesloten zit in een Peruaanse gevangenis zal ook wel de schuld zijn van Marokkanen!
Wat moet ik nu zeggen?
Het is wat!
Nou…
Zeg dat wel.
Tjongejongejonge.
Joran van der Sloot is weer verdacht van moord! Het lijkt me onwaarschijnlijk dat een onschuldig persoon toevallig twee keer betrokken is bij een moordzaak. Dan heb je wel ontzettend veel pech. Het grote gespeculeer is natuurlijk begonnen. Zou hij Natalee Holloway ook hebben vermoord? Zou hij nog meer meiden in andere landen hebben laten verdwijnen? Nu denken ze in Colombia ook dat hij iets te maken heeft met de verdwijning van twee meisjes. Ik denk zelf dat het een zieke psychopaat is die graag wereldberoemd wilt zijn. En hij komt er nog mee weg ook.
Het enige waar ik aan kan denken is: wat gaat er om in het hoofd van zijn moeder? Denkt ze dat hij onschuldig is? Misschien is ze zelf ook een koelbloedige moordenares, je weet het gewoon niet. Stel nou dat je een zoon hebt en je komt erachter dat hij iemand vermoord heeft, wat gaat er dan door je heen? Ik zou al zwaar teleurgesteld zijn als hij een bushokje in elkaar zou slaan of iets zou jatten uit de Hema. Maar dat is een sushibuffet vergeleken bij moord!
Toch was de grootste shock deze week de verkiezingsuitslag. Rutte op 1, dat is niet zo’n grote verassing. Cohen op 2, vind ik wel oké. Maar dan: Wilders op 3 met 24 zetels. VIERENTWINTIG zetels! 1,5 miljoen mensen hebben op De Partij van de Vrijheid gestemd hoe is dat in godsnaam mogelijk? Nu zeggen alle lijsttrekkers: we moeten de PVV serieus nemen en de mensen die op ze hebben gestemd. We moeten die mensen helemaal niet serieus nemen! Wij kunnen er toch niets aan doen dat er 1,5 miljoen halvezolen in ons land rondlopen?! Dit is typisch zo’n voorbeeld dat democratie niet werkt. Mensen zijn veel te dom om te weten wat goed voor hun is. Ik heb liever dat de koningin gaat regeren dan Geert Wilders. Er is niets mis met een dictatuur, als je maar een intelligente en sociale dictator hebt.
Het populairste standpunt van Wilders waarmee hij zichzelf in de media heeft geholpen is natuurlijk de Islam. De Islam is eng, de Islam is exotisch en de Islam is een godsdienst die 200 jaar achterloopt op het westen. Waar wij vrouwen 200 jaar geleden nog geen stemrecht hadden, geen seks mochten voor het huwelijk en niet mochten werken heeft de Islam nu wat vrouwonvriendelijke ‘trekjes’. Ik ga er vanuit dat die vrouwen over tientallen jaren zichzelf wel kunnen vrijvechten, daar hebben ze Geert Wilders echt niet voor nodig.
Alles is de schuld van de Marokkanen. De economische crisis, het omvallen van de banken, het toelaten van Icesave (waar ik ook geld op had staan: Schuldig). Dat komt niet door Nout Wellink, nee dat komt door Marokkanen! Als er een paar blanke rotjochies rotzooi lopen te schoppen dan is dat gewoon kattenkwaad. Als het Marokkaanse rotjochies zijn lopen bejaarden er met een grote boog omheen omdat ze bang zijn dat ze een terroristische aanslag gaan plegen. Vind je het gek dat ze zich asociaal gaan gedragen? Gewoon het land uitzetten, dat is de enige oplossing.
Misschien heeft de moeder van Joran van der Sloot ook wel op Geert Wilders gestemd. Dat haar zoon, een oer-Hollandse psychopaat, opgesloten zit in een Peruaanse gevangenis zal ook wel de schuld zijn van Marokkanen!
donderdag 3 juni 2010
Goed doel
Laatst werd er bij me aangebeld en toen ik de deur open deed stond daar een overenthousiast meisje met een paarse map met folders en een legitimatiekaart om haar nek. Naast haar stond een zeer zwijgzame jongen.
Overenthousiast meisje: Hoi, ja wij hebben al de hele flat doorlopen! Dit is echt een grote flat!
Ik: Ja ik zag net ook al iemand lopen.
Overenthousiast meisje: O dus je weet al waar het over gaat?
Ik: Nee, ik heb geen idee.
Overenthousiast meisje geeft mij een wereldkaart met een aantal ingekleurde landen: De oranje en de rode landen zijn de landen die wij steunen. Kent u één van deze landen?
Ik: Ja ik ben daar weleens geweest.
Overenthousiast meisje: O echt?!? Welke landen dan?
Ik bekijk snel de kaart: India en Zuid-Afrika.
Overenthousiast meisje: Ben je in India geweest??? O daar wil ik ook zo graag naar toe als ik het geld zou hebben. Maar het is wel duur hé?
Ik: India is niet zo duur hoor.
Overenthousiast meisje: Nee dat klopt India zelf is niet zo duur, maar het vliegticket is wel heel duur hè! Als je daar eenmaal bent kan je het zo duur maken als je zelf wilt, maar de tickets hebben een vaste prijs. Mag ik wat vragen? Waar heb jij die bril vandaan? Ja sorry, als ik iets zie wat ik leuk vind dan moet ik dat meteen zeggen. Ik heb namelijk contactlenzen omdat ik geen leuke bril kan vinden, maar ik vind jouw bril echt mooi.
Ik zet mijn bril af: Hij is al twee jaar oud maar ik heb hem bij de Brilservice vandaan. Het is een Ralph Lauren.
Iets minder enthousiast kijkend meisje: O dat is een hartstikke dure bril.
Ik: 200 euro ofzo.
Overenthousiast meisje: O daar heb ik geen geld voor, maar ik vind het echt een hele mooie bril! Ja sorry hoor, ik praat een beetje veel, maar als ik iets leuk vind dan kan ik mezelf niet inhouden.
Ik tegen de jongen: Jij bent hartstikke stil, misschien moet jij het woord doen.
Overenthousiast meisje: Nee, hij loopt mee om te kijken hoe het moet.
Ik: O… maar waar gaat het over?
Overenthousiast meisje: Nou wij zamelen geld in voor deze arme landen, want die mensen hebben hulp nodig, maar we geven ze geen geld of goederen. Weet je waarom we dat doen?
Ik: Vanwege corruptie?
Overenthousiast meisje: O wat een goed antwoord!!! Ja inderdaad, als je geld of goederen stuurt komt het niet terecht bij de mensen die het echt nodig hebben. En dat vinden wij echt héél erg. Dus wij doen het anders, wij sturen kennis (ze wijst met haar vinger naar haar hersenen). We sturen mensen met kennis naar die landen om ze op te leiden. We willen dat ze een toekomst kunnen opbouwen en ons uiteindelijk helemaal niet meer nodig hebben. Maar om mensen met kennis die kant op te sturen dat kost echt zoveel geld! Dus we vragen een kleine bijdrage van de buurt om een project te steunen. En we vragen echt geen duizenden euro’s want dat heeft bijna niemand. Heeft u duizenden euro’s?
Ik: Nee, ik heb geen duizenden euro’s.
Overenthousiast meisje: Nee dat bedoel ik!!! Dus daarom moeten we met de hele buurt een klein beetje bijleggen zodat we wél het geld bij elkaar krijgen. We vragen per week een bedrag van een colafles! Dat is toch helemaal niks???
Ik: …
Overenthousiast meisje: Dus ik ga er vanuit dat u mee doet!
Ik: Nou… (lichte twijfel)… ik geef ook al geld aan het Rode Kruis en ik denk dat dat ook een goede organisatie is.
Overenthousiast meisje: O ja natuurlijk, maar kent u Vera van hierboven?
Ik: Nee die ken ik niet.
Overenthousiast meisje: Ze woont op de 8ste verdieping. Ken je haar echt niet??? O dat is zo’n aardig meisje! Zij doet ook mee en ze steunt al vier goede doelen! En die studenten daar (ze wijst richting het belastingkantoor) die doen ook bijna allemaal mee terwijl ze helemaal geen geld hebben. Een man hierboven steunt wel vijftien (!) goede doelen en toen voelde ik me wel een beetje schuldig want ik steun er zelf maar vier…
Zwijgzame jongen: De studentenflats zijn die kant op (hij wijst richting de studentenflats).
Overenthousiast meisje: O ik ben helemaal de weg kwijt hier!
Ik: Je wees net naar het belastingkantoor, daar kan je ook naartoe gaan. Zij hebben wèl duizenden euro’s! (ik lach om mijn eigen grap)
Overenthousiast meisje: Ja… maar doe je mee?
Ik: Nou ik denk er nog even over na, ik ben niet iemand die meteen beslist. Ik heb nog nooit van jullie organisatie gehoord dus ik ga jullie eerst even googelen.
Overenthousiast meisje: Ja nee natuurlijk dat begrijp ik. De website is www.vso.nl dus als je daar op wilt kijken. We lopen nog verder rond in deze flat dus als je geïnteresseerd bent kan je een formulier bij ons halen.
Ik: Oké prima, veel succes verder.
Overenthousiast meisje: Oké doei!
Ben ik nu een trut? Moet ik meer goede doelen steunen behalve die schamele vijf euro per maand die ik aan het Rode Kruis geef? Ik vind het hartstikke nobel dat mensen aan vijftien goede doelen geld doneren en dit meisje was ook zo goed voor de wereld. Maar daardoor heeft ze geen geld meer om een mooie bril te kopen of om naar India te gaan. Het is prima om moeder Theresa te spelen maar het moet wel leuk blijven vind ik! Om toch iets goeds te doen voor deze organisatie zal ik nog één keer de website vermelden: www.vso.nl En nu allemaal geld storten!!!
Overenthousiast meisje: Hoi, ja wij hebben al de hele flat doorlopen! Dit is echt een grote flat!
Ik: Ja ik zag net ook al iemand lopen.
Overenthousiast meisje: O dus je weet al waar het over gaat?
Ik: Nee, ik heb geen idee.
Overenthousiast meisje geeft mij een wereldkaart met een aantal ingekleurde landen: De oranje en de rode landen zijn de landen die wij steunen. Kent u één van deze landen?
Ik: Ja ik ben daar weleens geweest.
Overenthousiast meisje: O echt?!? Welke landen dan?
Ik bekijk snel de kaart: India en Zuid-Afrika.
Overenthousiast meisje: Ben je in India geweest??? O daar wil ik ook zo graag naar toe als ik het geld zou hebben. Maar het is wel duur hé?
Ik: India is niet zo duur hoor.
Overenthousiast meisje: Nee dat klopt India zelf is niet zo duur, maar het vliegticket is wel heel duur hè! Als je daar eenmaal bent kan je het zo duur maken als je zelf wilt, maar de tickets hebben een vaste prijs. Mag ik wat vragen? Waar heb jij die bril vandaan? Ja sorry, als ik iets zie wat ik leuk vind dan moet ik dat meteen zeggen. Ik heb namelijk contactlenzen omdat ik geen leuke bril kan vinden, maar ik vind jouw bril echt mooi.
Ik zet mijn bril af: Hij is al twee jaar oud maar ik heb hem bij de Brilservice vandaan. Het is een Ralph Lauren.
Iets minder enthousiast kijkend meisje: O dat is een hartstikke dure bril.
Ik: 200 euro ofzo.
Overenthousiast meisje: O daar heb ik geen geld voor, maar ik vind het echt een hele mooie bril! Ja sorry hoor, ik praat een beetje veel, maar als ik iets leuk vind dan kan ik mezelf niet inhouden.
Ik tegen de jongen: Jij bent hartstikke stil, misschien moet jij het woord doen.
Overenthousiast meisje: Nee, hij loopt mee om te kijken hoe het moet.
Ik: O… maar waar gaat het over?
Overenthousiast meisje: Nou wij zamelen geld in voor deze arme landen, want die mensen hebben hulp nodig, maar we geven ze geen geld of goederen. Weet je waarom we dat doen?
Ik: Vanwege corruptie?
Overenthousiast meisje: O wat een goed antwoord!!! Ja inderdaad, als je geld of goederen stuurt komt het niet terecht bij de mensen die het echt nodig hebben. En dat vinden wij echt héél erg. Dus wij doen het anders, wij sturen kennis (ze wijst met haar vinger naar haar hersenen). We sturen mensen met kennis naar die landen om ze op te leiden. We willen dat ze een toekomst kunnen opbouwen en ons uiteindelijk helemaal niet meer nodig hebben. Maar om mensen met kennis die kant op te sturen dat kost echt zoveel geld! Dus we vragen een kleine bijdrage van de buurt om een project te steunen. En we vragen echt geen duizenden euro’s want dat heeft bijna niemand. Heeft u duizenden euro’s?
Ik: Nee, ik heb geen duizenden euro’s.
Overenthousiast meisje: Nee dat bedoel ik!!! Dus daarom moeten we met de hele buurt een klein beetje bijleggen zodat we wél het geld bij elkaar krijgen. We vragen per week een bedrag van een colafles! Dat is toch helemaal niks???
Ik: …
Overenthousiast meisje: Dus ik ga er vanuit dat u mee doet!
Ik: Nou… (lichte twijfel)… ik geef ook al geld aan het Rode Kruis en ik denk dat dat ook een goede organisatie is.
Overenthousiast meisje: O ja natuurlijk, maar kent u Vera van hierboven?
Ik: Nee die ken ik niet.
Overenthousiast meisje: Ze woont op de 8ste verdieping. Ken je haar echt niet??? O dat is zo’n aardig meisje! Zij doet ook mee en ze steunt al vier goede doelen! En die studenten daar (ze wijst richting het belastingkantoor) die doen ook bijna allemaal mee terwijl ze helemaal geen geld hebben. Een man hierboven steunt wel vijftien (!) goede doelen en toen voelde ik me wel een beetje schuldig want ik steun er zelf maar vier…
Zwijgzame jongen: De studentenflats zijn die kant op (hij wijst richting de studentenflats).
Overenthousiast meisje: O ik ben helemaal de weg kwijt hier!
Ik: Je wees net naar het belastingkantoor, daar kan je ook naartoe gaan. Zij hebben wèl duizenden euro’s! (ik lach om mijn eigen grap)
Overenthousiast meisje: Ja… maar doe je mee?
Ik: Nou ik denk er nog even over na, ik ben niet iemand die meteen beslist. Ik heb nog nooit van jullie organisatie gehoord dus ik ga jullie eerst even googelen.
Overenthousiast meisje: Ja nee natuurlijk dat begrijp ik. De website is www.vso.nl dus als je daar op wilt kijken. We lopen nog verder rond in deze flat dus als je geïnteresseerd bent kan je een formulier bij ons halen.
Ik: Oké prima, veel succes verder.
Overenthousiast meisje: Oké doei!
Ben ik nu een trut? Moet ik meer goede doelen steunen behalve die schamele vijf euro per maand die ik aan het Rode Kruis geef? Ik vind het hartstikke nobel dat mensen aan vijftien goede doelen geld doneren en dit meisje was ook zo goed voor de wereld. Maar daardoor heeft ze geen geld meer om een mooie bril te kopen of om naar India te gaan. Het is prima om moeder Theresa te spelen maar het moet wel leuk blijven vind ik! Om toch iets goeds te doen voor deze organisatie zal ik nog één keer de website vermelden: www.vso.nl En nu allemaal geld storten!!!
donderdag 27 mei 2010
Eurovisie Songfestival (deel 2)
Op 11 februari heb ik al een verhaal geschreven over het Eurovisie Songfestival waarin ik Sieneke behoorlijk afviel. Het lied van Pierre Cartner vond ik helemaal niets en ik was niet de enige. Heel Nederland vond het niets! En toch werd iedereen de afgelopen dagen steeds positiever over Sieneke en haar ‘sha-la-lie (ik ben verliefd)’. Er kwamen positieve berichten uit Oslo, mensen uit andere landen zongen het liedje mee en bij mij begon er langzaam een klein, ietsiepietsie sprankje hoop te ontstaan. Jaja, het nationalistische bloed stroomt waar het niet gaan kan!
Vanavond was het eindelijk zover! De halve finale van het Eurovisie Songfestival waarin Nederland eindelijk weer eens door zou gaan naar de finale. Na diverse hysterische nummers waarin Oost-Europese vrouwen met lang blond golvend haar tegen een windmachine in staan te zingen, vond ik Sieneke een verademing. Eindelijk een vrolijk liedje, misschien een beetje kinderachtig, maar wel vrolijk. D’r haar zat netjes opgestoken (niets geen windmachines) en ze had heerlijk degelijke broek aan en tenminste geen minirok met een wapperende sleep erachter. Haar optreden ging perfect, ze zong prima, ze is niet gevallen, de draaiorgel stond er strak bij en de pantomimespelers vond ik werkelijk geniaal. Mijn hoop bleef maar groeien en groeien. Zouden we dan toch een keer de finale halen?
Helaas viel mijn droom in duigen bij de puntentelling. Sieneke is niet door naar de finale. Oost-Europa domineert weer het songfestival, veel dramatische ballades met hoog gegil. De twee aller aller slechtste die door zijn vond ik Israel en Armenië. Armenië was een vrouw met veel te lang zwart haar en veel te grote tieten die zong over een “Epri-kut”. Ze bedoelde het Engelse woord Apricot, maar sprak dit dus een beetje anders uit. En dan toch door!
Ieder jaar zeg ik weer: we doen niet meer mee! En ieder jaar bij het Nationaal Songfestival denk ik waarom dit liedje en waarom deze artiest? We hebben zoveel goede zangers en zangeressen, goede tekstschrijvers, maar niemand wil zijn vingers branden. Er rust een vloek op het songfestival voor Nederland. Gelukkig hebben we nog één reden om zaterdag naar de finale van het Songfestival te gaan kijken. Dat is België. België is toch een beetje ons adoptielandje. Als wij ergens niet aan mee doen en België wel, dan juichen we toch voor België. Net zoals zij juichen voor Nederland op het WK. Tom Dice heeft werkelijk een prachtig liedje geschreven voor België ‘Me and my guitar’. Als je het nog niet hebt gezien bekijk het dan snel op youtube. http://www.youtube.com/watch?v=HExS9R2r-vA
Het is een prachtig mooi liedje en die jongen verdient het als outsider om hoger te eindigen dan de Balkan. Kom op, iedereen stemmen op België zaterdag!
Vanavond was het eindelijk zover! De halve finale van het Eurovisie Songfestival waarin Nederland eindelijk weer eens door zou gaan naar de finale. Na diverse hysterische nummers waarin Oost-Europese vrouwen met lang blond golvend haar tegen een windmachine in staan te zingen, vond ik Sieneke een verademing. Eindelijk een vrolijk liedje, misschien een beetje kinderachtig, maar wel vrolijk. D’r haar zat netjes opgestoken (niets geen windmachines) en ze had heerlijk degelijke broek aan en tenminste geen minirok met een wapperende sleep erachter. Haar optreden ging perfect, ze zong prima, ze is niet gevallen, de draaiorgel stond er strak bij en de pantomimespelers vond ik werkelijk geniaal. Mijn hoop bleef maar groeien en groeien. Zouden we dan toch een keer de finale halen?
Helaas viel mijn droom in duigen bij de puntentelling. Sieneke is niet door naar de finale. Oost-Europa domineert weer het songfestival, veel dramatische ballades met hoog gegil. De twee aller aller slechtste die door zijn vond ik Israel en Armenië. Armenië was een vrouw met veel te lang zwart haar en veel te grote tieten die zong over een “Epri-kut”. Ze bedoelde het Engelse woord Apricot, maar sprak dit dus een beetje anders uit. En dan toch door!
Ieder jaar zeg ik weer: we doen niet meer mee! En ieder jaar bij het Nationaal Songfestival denk ik waarom dit liedje en waarom deze artiest? We hebben zoveel goede zangers en zangeressen, goede tekstschrijvers, maar niemand wil zijn vingers branden. Er rust een vloek op het songfestival voor Nederland. Gelukkig hebben we nog één reden om zaterdag naar de finale van het Songfestival te gaan kijken. Dat is België. België is toch een beetje ons adoptielandje. Als wij ergens niet aan mee doen en België wel, dan juichen we toch voor België. Net zoals zij juichen voor Nederland op het WK. Tom Dice heeft werkelijk een prachtig liedje geschreven voor België ‘Me and my guitar’. Als je het nog niet hebt gezien bekijk het dan snel op youtube. http://www.youtube.com/watch?v=HExS9R2r-vA
Het is een prachtig mooi liedje en die jongen verdient het als outsider om hoger te eindigen dan de Balkan. Kom op, iedereen stemmen op België zaterdag!
donderdag 20 mei 2010
Zaandam
Aan de weelderige meanderende rivier de Zaan ligt het pittoreske stadje Zaandam. Ooit de thuisbasis van stoere walvisvaarders en ook van Tsaar Peter die hier de fijne trucjes van de scheepsbouwkunst leerde. Maar tegenwoordig wordt Zaandam niet meer zo gewaardeerd. Er wordt voornamelijk minachtend gedaan door Amsterdammers die binnen de ring A10 wonen. Zaandam is in hun ogen net zo ver weg als Tadzjikistan. Geheel ongelijk hebben de Amsterdammers niet die in hun mooie historische wereldstad wonen. De aftakeling van Zaandam begon toen de oude Zaanse huisjes werden overgebracht naar het Japanse pelgrimsoord de Zaansche Schans. Daarvoor in de plaats hebben ze lelijke winkelcentra gebouwd, rare vierkante winkelblokken midden op de Gedempte Gracht gezet en een van de lelijkste stations gemaakt die ik ken.
Gelukkig breken er goede tijden aan voor Zaandam! Na jaren van aftakeling wordt het eindelijk weer de bloeiende metropool die het ooit was. De lelijke winkelcentra gaan plat, de gedempte gracht wordt weer ‘ontdempt’ en als klap op de vuurpijl hebben we ook de Zaanse huisjes weer terug! Ze zijn dan wel in de vorm van een modern hotel en recht boven elkaar gestapeld, maar toch het zijn onze Zaanse huisjes! Dit hotel is behoorlijk omstreden. Sommigen vinden het mooi, anderen vinden het een verschrikkelijk kitsch geval. Hoe dan ook het is beter dan het lelijke aftandse winkelcentrum dat op die plek heeft gestaan en waar ik ooit anti-kraak in heb gewoond.
Het hotel is nog maar 2 maanden open of de eerste gasten hebben zich al van het gebouw geworpen. Twee mannen hebben zelfmoord gepleegd, er is niet bekend waarom of wie ze waren, maar tragisch is het wel. Vonden ze het hotel dan toch niet mooi?
Kortom de meningen zijn verdeeld over Zaandam, maar sinds november 2009 woon ik in deze bruisende stad. Nu zullen veel mensen denken: o arme meid, is ze verhuist naar Zaandam! Maar ik woonde daarvoor 3 jaar in Assendelft-Zuid, nog verder verlaten van de bewoonde wereld en een sociaal leven. Het enige wat ik in Assendelft had waren schapen en muggen. En als je fan bent van schapen en muggen zal Assendelft het walhalla zijn, maar ik persoonlijk hou er niet zo van. Als ik ’s zomers in mijn bloedhete appartementje het raam open had staan was het enige dat ik hoorde “mêhhhh” van een schaap. Ik ben blij dat ik nu een nieuwbouw appartement heb met een grote keuken (met vaatwasser!), een moderne badkamer en dat ik 2 minuten van het station af woon en binnen 10 minuten op Amsterdam Centraal sta. Ook heb ik in mijn slaapkamer eindelijk ruimte voor een grote kledingkast. Hoera ik woon in Zaandam! GOD BLESS ZAANDAM! HALLELUJAH!
Gelukkig breken er goede tijden aan voor Zaandam! Na jaren van aftakeling wordt het eindelijk weer de bloeiende metropool die het ooit was. De lelijke winkelcentra gaan plat, de gedempte gracht wordt weer ‘ontdempt’ en als klap op de vuurpijl hebben we ook de Zaanse huisjes weer terug! Ze zijn dan wel in de vorm van een modern hotel en recht boven elkaar gestapeld, maar toch het zijn onze Zaanse huisjes! Dit hotel is behoorlijk omstreden. Sommigen vinden het mooi, anderen vinden het een verschrikkelijk kitsch geval. Hoe dan ook het is beter dan het lelijke aftandse winkelcentrum dat op die plek heeft gestaan en waar ik ooit anti-kraak in heb gewoond.
Het hotel is nog maar 2 maanden open of de eerste gasten hebben zich al van het gebouw geworpen. Twee mannen hebben zelfmoord gepleegd, er is niet bekend waarom of wie ze waren, maar tragisch is het wel. Vonden ze het hotel dan toch niet mooi?
Kortom de meningen zijn verdeeld over Zaandam, maar sinds november 2009 woon ik in deze bruisende stad. Nu zullen veel mensen denken: o arme meid, is ze verhuist naar Zaandam! Maar ik woonde daarvoor 3 jaar in Assendelft-Zuid, nog verder verlaten van de bewoonde wereld en een sociaal leven. Het enige wat ik in Assendelft had waren schapen en muggen. En als je fan bent van schapen en muggen zal Assendelft het walhalla zijn, maar ik persoonlijk hou er niet zo van. Als ik ’s zomers in mijn bloedhete appartementje het raam open had staan was het enige dat ik hoorde “mêhhhh” van een schaap. Ik ben blij dat ik nu een nieuwbouw appartement heb met een grote keuken (met vaatwasser!), een moderne badkamer en dat ik 2 minuten van het station af woon en binnen 10 minuten op Amsterdam Centraal sta. Ook heb ik in mijn slaapkamer eindelijk ruimte voor een grote kledingkast. Hoera ik woon in Zaandam! GOD BLESS ZAANDAM! HALLELUJAH!
donderdag 13 mei 2010
Slappe zakken
Ik was weer eens tandenpoetsend Pauw en Wittteman aan het kijken en daar hadden ze de schrijfster Astrid Theunissen te gast. Ze heeft een boek geschreven genaamd “Slappe zakken” over mannen die geen kinderen willen maar dat niet duidelijk maken naar hun vriendin. Zo houden ze vrouwen de hoop op met termen als ‘misschien later’ en ‘nu nog even van het leven genieten’. Maar Astrid heeft persoonlijke ervaringen met mannen die de rest van hun leven ‘nog even van het leven genieten’. Als ik zo’n uitspraak hoor (ook van vrouwen) dan begint het bij mij al te jeuken op mijn tong. Hoezo van het leven genieten? Zijn kinderen niet leuk dan? Heb je een verschrikkelijk leven zodra je kinderen hebt? Of bestaat je leven echt uit van donderdag tot en met zondag in de kroeg hangen. Want ja, dan passen kinderen waarschijnlijk niet in je leven. Ik zeg niet dat het erg is om geen kinderen te willen hoor. Ik ken zat mensen zonder kinderen en genoeg waarvan ik vind dat ze nooit kinderen moeten krijgen. In dit boek gaat het erom dat mannen hier niet duidelijk over zijn en vrouwen aan het lijntje houden. Ze willen wel seks, maar geen kinderen. Ik heb het boek trouwens nog niet gelezen dus het meeste haal ik uit het interview met Pauw en Witteman en de rest verzin ik er zelf bij. De schrijfster vertelde dat uit statistieken bleek (en die zijn altijd betrouwbaar want het staat geschreven!) dat mannen mede oorzaak zijn dat vrouwen hun kinderwens met 7 jaar verlengen. Ook blijkt uit onderzoek van 12.000 mannen in Europa de Nederlandse mannen het minst graag kinderen te willen. Natuurlijk zijn er genoeg vrouwen die zeggen eerst studeren, dan carrière maken en daarna kinderen. Maar dat ‘daarna kinderen’ is dus verdomd lastig! Omdat mannen dan nog steeds in hun studentenperiode zitten, of in hun quart-life-crisis of weet ik veel wat! Er zijn zoveel mannen van 40 die nog steeds niet ‘volwassen’ willen worden.
Ik vind mezelf op dit onderwerp een ervaringsdeskundige. Ik kom er openlijk voor uit dat ik kinderen wil en dat schrikt vele mannen af. Vroeger wilde ik altijd jong moeder worden. Ik ben best een slimme meid maar studeren vond ik niet nodig want ik ging toch thuis voor de kinderen zorgen. Lekker ouderwets. Heerlijk. Daar gaat het eigenlijk al mis. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat we niet meer jong moeder mogen worden, dat we allemaal een goede baan moeten hebben en we gaan vooral niet thuis mogen zitten het huishouden doen en de man 5 dagen laten werken. Nee, de man krijgt een papa-dag (het liefst twee), de vrouw krijgt een mama-dag en de rest van de week kan het kind makkelijk naar oma en opa en het kinderdagverblijf. Ik wil dat helemaal niet! Maar als ik tegen mijn omgeving zeg dat ik eigenlijk jong moeder had willen worden en dat ik nu 25 ben en dat de tijd voor mij begint te dringen dan zeggen ze: meid je bent nog zo jong! Ga lekker van het leven genieten! Ik wil helemaal niet van het leven genieten!!! Ik heb al genoeg van het leven genoten, ik wil nu eens een keer nieuw leven verwekken. Het lijkt wel of ik de enige ben die er zo over denkt, behalve dan mijn moeder. Mijn moeder was 21 toen ze zwanger was van mijn broer en ze wil ook jong oma worden. Althans: ze wil dat ik jong moeder word, dus dat houdt automatisch in dat zij jong oma wordt. En nu hoor ik iedereen denken: die twee zijn gek. Maar waarom is het zo’n taboe om kinderen te willen? Ik hoef maar 1 keer het woord ‘baby’ te zeggen of mannen slaan wit uit, krijgen zweethanden en weten niet hoe snel ze een lading condooms moeten inslaan. Vervolgens komt de discussie kinderen en baby’s veel te vaak op gang, terwijl er voor mij helemaal geen discussie nodig is: ik wil gewoon ooit kinderen. Punt.
Uit het onderzoek kwam ook naar voren dat áls mannen eindelijk een kind hebben dat ze gemiddeld 37 seconden per dag met hun kind praten. Dus ik begrijp eigenlijk niet waar mannen nou over zeuren dat ze geen tijd meer hebben om van het leven genieten. Er zitten totaal 86.400 seconden in een dag, haal je daar 37 seconden van af dan hou je nog 86.363 seconden over om van het leven te genieten. Ik heb zo mijn eigen kleine theorie waarom mannen opzien tegen het krijgen van kinderen. Ik denk dat ze bang zijn dat de liefde van de vrouw minder wordt en op de tweede plaats komen te staan. Een moeder-kind band is enorm hecht en een vrouw wordt echt verliefd op haar kind. Vaak is dit waarom veel relaties op de klippen lopen zodra er kinderen in het spel zijn. De vrouw gaat helemaal op in haar kind, de man krijgt niet genoeg aandacht en zoekt zijn heil elders. Ook denk ik dat de man bang is dat hij 9 maanden geen seks meer mag hebben en na de bevalling is ze natuurlijk helemaal uitgescheurd en wil ze ook tenminste 4 maanden geen seks. Daarna lig je nachten wakker, maak de ruzie over wie er uit gaat om het kind te voeden en kom je gebroken aan op je werk. Je prestaties worden minder, je seksleven wordt minder, je sociale leven wordt minder, eigenlijk wordt alles slechter in het leven en dat allemaal omdat je vriendin met haar rammelende eierstokken het nodig vond om kinderen te krijgen.
Ik begrijp die mannen wel. Maar ik ga toch eerst even dat boek lezen!
Ik vind mezelf op dit onderwerp een ervaringsdeskundige. Ik kom er openlijk voor uit dat ik kinderen wil en dat schrikt vele mannen af. Vroeger wilde ik altijd jong moeder worden. Ik ben best een slimme meid maar studeren vond ik niet nodig want ik ging toch thuis voor de kinderen zorgen. Lekker ouderwets. Heerlijk. Daar gaat het eigenlijk al mis. Het feminisme heeft ervoor gezorgd dat we niet meer jong moeder mogen worden, dat we allemaal een goede baan moeten hebben en we gaan vooral niet thuis mogen zitten het huishouden doen en de man 5 dagen laten werken. Nee, de man krijgt een papa-dag (het liefst twee), de vrouw krijgt een mama-dag en de rest van de week kan het kind makkelijk naar oma en opa en het kinderdagverblijf. Ik wil dat helemaal niet! Maar als ik tegen mijn omgeving zeg dat ik eigenlijk jong moeder had willen worden en dat ik nu 25 ben en dat de tijd voor mij begint te dringen dan zeggen ze: meid je bent nog zo jong! Ga lekker van het leven genieten! Ik wil helemaal niet van het leven genieten!!! Ik heb al genoeg van het leven genoten, ik wil nu eens een keer nieuw leven verwekken. Het lijkt wel of ik de enige ben die er zo over denkt, behalve dan mijn moeder. Mijn moeder was 21 toen ze zwanger was van mijn broer en ze wil ook jong oma worden. Althans: ze wil dat ik jong moeder word, dus dat houdt automatisch in dat zij jong oma wordt. En nu hoor ik iedereen denken: die twee zijn gek. Maar waarom is het zo’n taboe om kinderen te willen? Ik hoef maar 1 keer het woord ‘baby’ te zeggen of mannen slaan wit uit, krijgen zweethanden en weten niet hoe snel ze een lading condooms moeten inslaan. Vervolgens komt de discussie kinderen en baby’s veel te vaak op gang, terwijl er voor mij helemaal geen discussie nodig is: ik wil gewoon ooit kinderen. Punt.
Uit het onderzoek kwam ook naar voren dat áls mannen eindelijk een kind hebben dat ze gemiddeld 37 seconden per dag met hun kind praten. Dus ik begrijp eigenlijk niet waar mannen nou over zeuren dat ze geen tijd meer hebben om van het leven genieten. Er zitten totaal 86.400 seconden in een dag, haal je daar 37 seconden van af dan hou je nog 86.363 seconden over om van het leven te genieten. Ik heb zo mijn eigen kleine theorie waarom mannen opzien tegen het krijgen van kinderen. Ik denk dat ze bang zijn dat de liefde van de vrouw minder wordt en op de tweede plaats komen te staan. Een moeder-kind band is enorm hecht en een vrouw wordt echt verliefd op haar kind. Vaak is dit waarom veel relaties op de klippen lopen zodra er kinderen in het spel zijn. De vrouw gaat helemaal op in haar kind, de man krijgt niet genoeg aandacht en zoekt zijn heil elders. Ook denk ik dat de man bang is dat hij 9 maanden geen seks meer mag hebben en na de bevalling is ze natuurlijk helemaal uitgescheurd en wil ze ook tenminste 4 maanden geen seks. Daarna lig je nachten wakker, maak de ruzie over wie er uit gaat om het kind te voeden en kom je gebroken aan op je werk. Je prestaties worden minder, je seksleven wordt minder, je sociale leven wordt minder, eigenlijk wordt alles slechter in het leven en dat allemaal omdat je vriendin met haar rammelende eierstokken het nodig vond om kinderen te krijgen.
Ik begrijp die mannen wel. Maar ik ga toch eerst even dat boek lezen!
zaterdag 8 mei 2010
Schotland
Schotland is mooi. Schotland is groots. Schotland is koud. Schotland is eindeloos. Schotland is zon. Schotland is regen. Schotland is in een veel te koude slaapzak liggen in een tentje die half wordt weggeblazen door de storm. Schotland is mooie foto's, mooie kliffen, mooie bergtoppen, mooie lochen, mooie schapen, mooie koeien, mooie wandelingen.
Ik hoor jullie denken: Goh, naar welk land zal Nienke afgelopen week op vakantie zijn geweest? Thailand? Ecuador? Nee, het was Schotland! Het idee ontstond al een paar maanden geleden met mijn vriendin Anke. We wilden naar Schotland. Het oorspronkelijke idee was om de West-Highland route te wandelen, maar bedachten dat we meer van Schotland konden zien als we een auto huurden en rond gingen cruisen. Lui als we zijn! Sarah, de huisgenoot van Anke die elkaar kennen van het studiejaar in Glasgow, ging ook mee en zo gingen we met drie meiden op pad. De allereerste uitdaging van deze reis was uiteraard in een Britse auto rijden (met de stuur aan de andere kant) en links rijden. En omdat Anke mij als hoofdbestuurder had opgegeven was het aan mij om de vuurdoop te ondergaan. Om Edinburgh uit te komen moest ik rotondes over, rotondes met stoplichten en vooral nog meer rotondes. Rechtdoor rijden is geen enkel probleem, maar rotondes met meerdere banen en stoplichten en dan op het juiste moment afslaan. Ach, het ging me best aardig af!
De eerste vijf dagen hebben we gekampeerd. Kamperen is super leuk, maar het is wel frisjes in mei in Schotland. Gelukkig regende het op momenten dat het uit kwam en hebben we ook prachtig zonnig weer gehad. Uit de wind in het zonnetje was het heerlijk! We stonden met ons tentje op een prachtige camping op Isle of Skye aan zee omringt door prachtige hoge bergen. Op de camping stonden alleen maar stoere mannen die de bergen gingen trotseren. Wij besloten om een mooie wandeling langs de kust te maken. Mijn motto is altijd: als je op de berg staat zie je hem niet meer. Voor de wandeling stond 2,5 uur aangegeven. Wij hebben er uiteindelijk 5 uur over gedaan. Op een gegeven moment hield het pad zomaar op en moesten we door de modder verder ploeteren. Maar het was een mooie wandeling en het was mooi weer, dus het kon de pret niet drukken.
Behalve de prachtige natuur is er nog iets moois aan Schotland: Whisky. Single Malt. Verrukkelijk. Ik denk dat ik deze week meer whisky heb gedronken dan in mijn hele leven. Het is een drank die past bij de ruige natuur en het gure weer. Je wordt er warm en rozig van en het helpt je goed slapen in je veel te koude slaapzak.
De laatste drie dagen hebben we in hostels geslapen. We hadden inmiddels zulke wallen onder onze ogen ontwikkeld dat we toe waren aan een echt bed. In Inverness hebben we twee nachten geslapen. Een leuk klein stadje waar de rivier de Ness doorstroomt die weer uitmond op Loch Ness. Uiteraard moesten we daar op weg naar Edinburgh nog even langs rijden, maar helaas geen monster kunnen ontdekken. We eindigden in West End in Edinburgh in een hostel. Het hostel was gemaakt in een kerk en het was een bijzondere ervaring om in een kerk te slapen. Vooral voor mij als ongelovige zonderaar. Om 5 uur 's ochtends reden we naar het vliegveld om op tijd te kunnen inchecken. Als er dan wel een vulkaan in Ijsland besloot uit te barsten waren wij tenminste voor in de rij om op een andere manier vervoerd te worden. Maar gelukkig vloog alles volgens schema en zijn we gister om 10 uur plaatselijke tijd geland. Het was een erg leuke en mooie vakantie. Fysiek rust je niet echt uit met al dat overleven in de ruige natuur, maar mentaal voel ik me helemaal zen! Ik ben klaar om weer te werken en er keihard tegenaan te gaan. Maar ik heb ook al zin in mijn volgende vakantie: Oekraïne en Georgië!
Ik hoor jullie denken: Goh, naar welk land zal Nienke afgelopen week op vakantie zijn geweest? Thailand? Ecuador? Nee, het was Schotland! Het idee ontstond al een paar maanden geleden met mijn vriendin Anke. We wilden naar Schotland. Het oorspronkelijke idee was om de West-Highland route te wandelen, maar bedachten dat we meer van Schotland konden zien als we een auto huurden en rond gingen cruisen. Lui als we zijn! Sarah, de huisgenoot van Anke die elkaar kennen van het studiejaar in Glasgow, ging ook mee en zo gingen we met drie meiden op pad. De allereerste uitdaging van deze reis was uiteraard in een Britse auto rijden (met de stuur aan de andere kant) en links rijden. En omdat Anke mij als hoofdbestuurder had opgegeven was het aan mij om de vuurdoop te ondergaan. Om Edinburgh uit te komen moest ik rotondes over, rotondes met stoplichten en vooral nog meer rotondes. Rechtdoor rijden is geen enkel probleem, maar rotondes met meerdere banen en stoplichten en dan op het juiste moment afslaan. Ach, het ging me best aardig af!
De eerste vijf dagen hebben we gekampeerd. Kamperen is super leuk, maar het is wel frisjes in mei in Schotland. Gelukkig regende het op momenten dat het uit kwam en hebben we ook prachtig zonnig weer gehad. Uit de wind in het zonnetje was het heerlijk! We stonden met ons tentje op een prachtige camping op Isle of Skye aan zee omringt door prachtige hoge bergen. Op de camping stonden alleen maar stoere mannen die de bergen gingen trotseren. Wij besloten om een mooie wandeling langs de kust te maken. Mijn motto is altijd: als je op de berg staat zie je hem niet meer. Voor de wandeling stond 2,5 uur aangegeven. Wij hebben er uiteindelijk 5 uur over gedaan. Op een gegeven moment hield het pad zomaar op en moesten we door de modder verder ploeteren. Maar het was een mooie wandeling en het was mooi weer, dus het kon de pret niet drukken.
Behalve de prachtige natuur is er nog iets moois aan Schotland: Whisky. Single Malt. Verrukkelijk. Ik denk dat ik deze week meer whisky heb gedronken dan in mijn hele leven. Het is een drank die past bij de ruige natuur en het gure weer. Je wordt er warm en rozig van en het helpt je goed slapen in je veel te koude slaapzak.
De laatste drie dagen hebben we in hostels geslapen. We hadden inmiddels zulke wallen onder onze ogen ontwikkeld dat we toe waren aan een echt bed. In Inverness hebben we twee nachten geslapen. Een leuk klein stadje waar de rivier de Ness doorstroomt die weer uitmond op Loch Ness. Uiteraard moesten we daar op weg naar Edinburgh nog even langs rijden, maar helaas geen monster kunnen ontdekken. We eindigden in West End in Edinburgh in een hostel. Het hostel was gemaakt in een kerk en het was een bijzondere ervaring om in een kerk te slapen. Vooral voor mij als ongelovige zonderaar. Om 5 uur 's ochtends reden we naar het vliegveld om op tijd te kunnen inchecken. Als er dan wel een vulkaan in Ijsland besloot uit te barsten waren wij tenminste voor in de rij om op een andere manier vervoerd te worden. Maar gelukkig vloog alles volgens schema en zijn we gister om 10 uur plaatselijke tijd geland. Het was een erg leuke en mooie vakantie. Fysiek rust je niet echt uit met al dat overleven in de ruige natuur, maar mentaal voel ik me helemaal zen! Ik ben klaar om weer te werken en er keihard tegenaan te gaan. Maar ik heb ook al zin in mijn volgende vakantie: Oekraïne en Georgië!
woensdag 28 april 2010
Op zoek naar een man (deel 2)
Daar gaat mijn 5-jarenplan. Ik heb altijd gedacht dat het geen enkel probleem zou worden, het leek me zelfs een vrij makkelijke opgave. Er zijn zoveel mensen die het wel lukt, dus waarom zou ik het niet kunnen? Mijn 5-jarenplan zag er als volgt uit: Een leuke man vinden, een paar jaar samenwonen en daarna kinderen krijgen. Trouwen zou eventueel kunnen maar het is geen vereiste. Helaas gaat het bij stap 1 al mis. Waar is die leuke man die me begrijpt? Of eis ik nu alweer teveel en zullen mannen en vrouwen elkaar nooit begrijpen?
Ik hecht veel waarde aan samenwonen en kinderen krijgen, als klein meisje speelde ik al ‘moedertje’. Maar waarom eigenlijk? Ik heb het nog nooit gedaan, ik weet niet eens of ik het wel leuk vind! Is mijn 5-jarenplan wel echt wat ik wil, of is het wat de maatschappij van mij verwacht? Natuurlijk wil ik verliefd zijn en mijn leven met iemand delen, maar het gaat ook prima zonder. Ik ben de afgelopen 25 jaar prima doorgekomen zonder kinderen en gezin dus waarom zouden de komende 25 jaar me niet net zo makkelijk af gaan? Natuurlijk was ik het grootste gedeelte van de afgelopen 25 jaar zelf nog een kind en maakte ik deel uit van een leuk gezin. Ik heb een hele fijne jeugd gehad en mijn ouders hebben het erg leuk samen. Waarschijnlijk is dit de reden dat ik denk ‘dat wil ik ook!’ en ik heb altijd gedacht dat het normaal was om een gelukkig gezin te hebben. In de praktijk is dit zeker niet het geval. Er zijn zoveel mensen die scheiden en hoeveel single 30-ers zijn er nu inmiddels? Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen een goed huwelijk en een leuk gezin krijgt. Misschien moet ik een keer accepteren dat het niet aan mij is besteed. Dus daar gaat mijn 5-jarenplan!
Maar wat moet ik dan met mijn leven? Er zijn zo verschrikkelijk veel opties dat ik het gewoon niet meer weet. Ik kan kleden gaan weven in Peru, ik kan astronaut worden of helikopterpiloot, ik kan carrièrevrouw worden of waterputten slaan in Kenia. Ik kan kangoeroes berijden in Australië of wakvissen op de Noordpool. Maar geen van deze dingen zou ik in mijn 5-jarenplan te zetten. Er is eigenlijk niets wat ik echt graag wil bereiken in mijn leven. Ik wil gewoon gelukkig zijn met mezelf en ieder dag iets nieuws beleven. Toch heb ik één grote angst en dat is om eenzaam en kinderloos te sterven. Het beeld dat ik gevriesdroogd word (een soort milieuvriendelijk cremeren) en er is niemand op komen dagen dat lijkt me verschrikkelijk. Veel mensen vragen zich af wat de zin van het leven is. Ik denk dat het antwoord daarop is: leven… en voortplanten! Zonder voorplanting is er geen leven toch!? Dus ik denk dat mijn 5-jarenplan toch onveranderd blijft. Ik wil wel een leuk gezin maar wanneer, waar en in welke samenstelling dat laat ik volledig aan het lot over. In de tussentijd ga ik leuke columns schrijven en wakvissen op de Noordpool!
Ik hecht veel waarde aan samenwonen en kinderen krijgen, als klein meisje speelde ik al ‘moedertje’. Maar waarom eigenlijk? Ik heb het nog nooit gedaan, ik weet niet eens of ik het wel leuk vind! Is mijn 5-jarenplan wel echt wat ik wil, of is het wat de maatschappij van mij verwacht? Natuurlijk wil ik verliefd zijn en mijn leven met iemand delen, maar het gaat ook prima zonder. Ik ben de afgelopen 25 jaar prima doorgekomen zonder kinderen en gezin dus waarom zouden de komende 25 jaar me niet net zo makkelijk af gaan? Natuurlijk was ik het grootste gedeelte van de afgelopen 25 jaar zelf nog een kind en maakte ik deel uit van een leuk gezin. Ik heb een hele fijne jeugd gehad en mijn ouders hebben het erg leuk samen. Waarschijnlijk is dit de reden dat ik denk ‘dat wil ik ook!’ en ik heb altijd gedacht dat het normaal was om een gelukkig gezin te hebben. In de praktijk is dit zeker niet het geval. Er zijn zoveel mensen die scheiden en hoeveel single 30-ers zijn er nu inmiddels? Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen een goed huwelijk en een leuk gezin krijgt. Misschien moet ik een keer accepteren dat het niet aan mij is besteed. Dus daar gaat mijn 5-jarenplan!
Maar wat moet ik dan met mijn leven? Er zijn zo verschrikkelijk veel opties dat ik het gewoon niet meer weet. Ik kan kleden gaan weven in Peru, ik kan astronaut worden of helikopterpiloot, ik kan carrièrevrouw worden of waterputten slaan in Kenia. Ik kan kangoeroes berijden in Australië of wakvissen op de Noordpool. Maar geen van deze dingen zou ik in mijn 5-jarenplan te zetten. Er is eigenlijk niets wat ik echt graag wil bereiken in mijn leven. Ik wil gewoon gelukkig zijn met mezelf en ieder dag iets nieuws beleven. Toch heb ik één grote angst en dat is om eenzaam en kinderloos te sterven. Het beeld dat ik gevriesdroogd word (een soort milieuvriendelijk cremeren) en er is niemand op komen dagen dat lijkt me verschrikkelijk. Veel mensen vragen zich af wat de zin van het leven is. Ik denk dat het antwoord daarop is: leven… en voortplanten! Zonder voorplanting is er geen leven toch!? Dus ik denk dat mijn 5-jarenplan toch onveranderd blijft. Ik wil wel een leuk gezin maar wanneer, waar en in welke samenstelling dat laat ik volledig aan het lot over. In de tussentijd ga ik leuke columns schrijven en wakvissen op de Noordpool!
donderdag 22 april 2010
As
Heel Europa stond stil. Heel de wereld stond stil. En dat allemaal vanwege een lullig onuitspreekbaar vulkaantje op Ijsland. Het enige land wat nog redelijk wist te functioneren was Ijsland zelf. Die zijn vulkaanuitbarstingen wel gewend. De grootste boosdoener die al het vliegverkeer ontregelde was as. De fijne asdeeltjes komen terecht in de motor van een Boeing 747 en kan ervoor zorgen dat de motor uitvalt en ernstig beschadigd raakt. De schade loopt niet alleen op in miljoenen, het is ook nog eens levensgevaarlijk. Daarom hebben alle grote luchthavens in Noordwest Europa besloten om niet meer te vliegen.
Vele duizenden mensen waren gestrand. In Nederland, Engeland, Thailand of Costa Rica. Ik hoorde dat ze een luchtbrug hadden naar Barcelona en dat mensen vanuit daar nog 20 uur met de bus naar Nederland moesten. Natuurlijk is het vreselijk als je twee weken op vakantie bent geweest en je terugreis duurt drie dagen, maar je bent tenminste nog op vakantie geweest. Er zijn veel schrijnendere gevallen van mensen die naar een begrafenis moesten of mensen die op een orgaan wachten. Moet je je voorstellen: je wacht jarenlang op een nieuw hart. Eindelijk sta je bovenaan de wachtlijst, eindelijk komt er een brief in de bus met goed nieuws, eindelijk durf je te hopen op een langer leven en een mooie toekomst. Je ligt in het ziekenhuis klaar op de operatietafel, binnen twee uur moet je hart in een koelboxje aankomen in het ziekenhuis. Het wordt uit het donorlichaam gehaald en met spoed naar het vliegtuig gebracht wat met ronkende motors klaar staat. Dan hoor je een half uur voordat je onder narcose zou gaan dan het vliegtuig met jouw hart niet kan opstijgen. Vanwege een vulkaan. Vanwege as in de lucht.
Als ik dat allemaal zo hoor begrijp ik niet waarom mensen nog steeds roken. Hoe kunnen je tere longwand en je flinterdunne haarvaten in godsnaam tegen die fijne asdeeltjes als een Boeing er al van kapot gaat? Wat kan as allemaal nog meer vernietigen? Ik heb weleens gelezen dat een vulkaanuitbarsting meer CO2 de atmosfeer in werkt dan wij met al onze uitlaatgassen bij elkaar kunnen veroorzaken. Alleen de gestolde lava daarna zorgt er weer voor dat de CO2 uit de lucht opgenomen wordt. Daarom is die grond ook zo ontzettend vruchtbaar.
Wij mensen zijn heel erg bezig met het leven op aarde terwijl er een grote onbekende brij binnenin zit. Of beter gezegd: de aarde is een grote brij waar een dun korstje om zit met een paar boompjes en beestjes. We denken dat we alles weten en alles in controle kunnen houden, maar die grote brij binnenin gaat gewoon z’n gang. En als ie zin heeft om even naar buiten te komen of om de aarde een beetje op te schudden dan kunnen wij mensen daar helemaal niets tegen doen. Maar de belangrijkste vragen die we nu hebben is natuurlijk: Wie gaat dit betalen? Wie is hier verantwoordelijk voor? Want natuurlijk denken mensen altijd dat alles wat misgaat opgelost kan worden met geld. En terwijl de Duitse backpacker op het vliegveld zit te wachten op een vlucht naar Thailand steken we gewoon nog een sigaretje op en reclameren we onze vliegtickets bij de KLM.
Vele duizenden mensen waren gestrand. In Nederland, Engeland, Thailand of Costa Rica. Ik hoorde dat ze een luchtbrug hadden naar Barcelona en dat mensen vanuit daar nog 20 uur met de bus naar Nederland moesten. Natuurlijk is het vreselijk als je twee weken op vakantie bent geweest en je terugreis duurt drie dagen, maar je bent tenminste nog op vakantie geweest. Er zijn veel schrijnendere gevallen van mensen die naar een begrafenis moesten of mensen die op een orgaan wachten. Moet je je voorstellen: je wacht jarenlang op een nieuw hart. Eindelijk sta je bovenaan de wachtlijst, eindelijk komt er een brief in de bus met goed nieuws, eindelijk durf je te hopen op een langer leven en een mooie toekomst. Je ligt in het ziekenhuis klaar op de operatietafel, binnen twee uur moet je hart in een koelboxje aankomen in het ziekenhuis. Het wordt uit het donorlichaam gehaald en met spoed naar het vliegtuig gebracht wat met ronkende motors klaar staat. Dan hoor je een half uur voordat je onder narcose zou gaan dan het vliegtuig met jouw hart niet kan opstijgen. Vanwege een vulkaan. Vanwege as in de lucht.
Als ik dat allemaal zo hoor begrijp ik niet waarom mensen nog steeds roken. Hoe kunnen je tere longwand en je flinterdunne haarvaten in godsnaam tegen die fijne asdeeltjes als een Boeing er al van kapot gaat? Wat kan as allemaal nog meer vernietigen? Ik heb weleens gelezen dat een vulkaanuitbarsting meer CO2 de atmosfeer in werkt dan wij met al onze uitlaatgassen bij elkaar kunnen veroorzaken. Alleen de gestolde lava daarna zorgt er weer voor dat de CO2 uit de lucht opgenomen wordt. Daarom is die grond ook zo ontzettend vruchtbaar.
Wij mensen zijn heel erg bezig met het leven op aarde terwijl er een grote onbekende brij binnenin zit. Of beter gezegd: de aarde is een grote brij waar een dun korstje om zit met een paar boompjes en beestjes. We denken dat we alles weten en alles in controle kunnen houden, maar die grote brij binnenin gaat gewoon z’n gang. En als ie zin heeft om even naar buiten te komen of om de aarde een beetje op te schudden dan kunnen wij mensen daar helemaal niets tegen doen. Maar de belangrijkste vragen die we nu hebben is natuurlijk: Wie gaat dit betalen? Wie is hier verantwoordelijk voor? Want natuurlijk denken mensen altijd dat alles wat misgaat opgelost kan worden met geld. En terwijl de Duitse backpacker op het vliegveld zit te wachten op een vlucht naar Thailand steken we gewoon nog een sigaretje op en reclameren we onze vliegtickets bij de KLM.
donderdag 15 april 2010
Postcode Loterij
Ik ben een leuke, spontane meid die vol energie in het leven staat. Toch zijn er een aantal dingen in het leven waar ik me verschrikkelijk aan kan storen. De meeste ergernissen heb ik al uitvoerig besproken in mijn columns, maar er is één ding waar ik tot op de dag van vandaag mijn handen vanaf heb gehouden. Het is iets waar ik me al een tijdje aan erger maar ik heb het me nooit zo bewust gerealiseerd omdat het zo vervlochten zit in onze maatschappij. Iedereen doet eraan mee, zelfs mijn ouders, zelfs Linda de Mol en zelfs mijn jeugdheld Hennie Huisman. Mijn Hennie, waar ik als kind altijd een keer naast wilde staan om een keer in de Mini Playbackshow als Madonna uit de lift te komen met punttieten en al. Helaas heb ik niet meer de leeftijd om mee te doen aan de mini playbackshow en Hennie is ook niet meer wat hij geweest is. Hij was mijn respect al een beetje kwijtgeraakt toen hij opzoek ging naar God. Daarna werd het er al niet beter op toen hij Korenslag ging presenteren. Een programma waarin zangkoren tegen elkaar streden om het beste koor van Nederland te worden. Dan moet je je voorstellen: grote groepen vrouwen van halverwege de veertig die zesstemmig ‘Thriller’ van Micheal Jackson zingen. Niet leuk dus.
Het absolute dieptepunt voor mij is natuurlijk toen Hennie Huisman zich ambassadeur liet worden van de Postcode Loterij show. Ik heb een gloeiende hekel aan de Postcode Loterij Show. Ten eerste omdat ze niet alleen de prijs aan jou geven, maar ook aan je buren. Dus je kan nooit eens opscheppen over de mooie nieuwe Ferrari die je hebt gekocht want de straat staat vol met dure wagens. Ten tweede geven ze je continu het gevoel dat als je geen lid bent dat je dan een lulletje rozenwater bent. Denk je eens in: al je buren hebben een Ferrari en jij rijdt nog steeds in een Opel Corsa. Ten derde (en dit is mijn grootste ergernis) ze pretenderen een Goede Doelen Loterij te zijn maar ondertussen verspillen ze al hun geld aan dure tv-reclames, goed betaalde BN-ers en irritante post in mijn brievenbus. Dat laatste, daar irriteer ik me nog het allermeest aan! Terwijl de Postcode Loterij een paar Orang-oetangs redden in Borneo kappen ze de halve jungle om zo veel mogelijk spam in mijn brievenbus te deponeren. Iedere week sturen ze een brief aan ‘de bewoners van’ met het bericht dat ik een auto gewonnen heb. Vervolgens moet je om die auto te kunnen krijgen eerst lid worden, drie loten kopen en dan maak je kans om eventueel een auto te winnen. Vorige week ontving ik een blanco enveloppe met mijn naam en adres erop. In eerste instantie leek dit niet op reclame. Ik maakte hem open en zag als eerste een parkeerkaart die tegen de brief aan zat geplakt. De brief vertelde mij dat ik uit duizenden mensen uitgekozen was om kandidaat te worden in de tv-show Miljoenenjacht en de uitrijkaart voor de parkeergarage hadden ze alvast toegevoegd. Mijn ‘ik wil graag op tv komen’-hartje begon direct sneller te kloppen. Mocht ik meedoen aan Miljoenenjacht? Ik ging direct naar de website waar ik mijn persoonlijke kanscode moest activeren. Nadat ik mijn code had geactiveerd kreeg ik een volgende pagina waar ik mijn gouden koffers kon kiezen. Toen ik mijn geluksnummers gekozen had moest ik van de Postcode Loterij al mijn gegevens invullen inclusief bankrekeningnummer en ik moest drie loten kopen á 8,50 met straatprijsverdubbelaar. Nou lekker is dat. Daar gaat mijn droom van rijk en beroemd worden. Ik ga natuurlijk geen loten kopen! Ik vind het belachelijk dat ze zoveel post versturen naar mensen die geen lid zijn. Ze maken je continu lekker met kreten als ‘hoera! U heeft een auto gewonnen’ terwijl ik helemaal niet mee speel en ook geen auto van ze krijg. Ik vind dat het nu eens afgelopen moet zijn met die milieuvervuilende spam van ze!
Wat moet je nou doen tegen zo’n grote organisatie? Hoe hou je tegen dat ze je die vervelende post sturen? Ik heb besloten om zelf in actie te komen tegen deze grote boze monopolistische loterij. Er zijn een aantal dingen die ik reeds heb ondernomen in mijn strijd tegen de Postcode Loterij.
1. Ik ben lid geworden van de ‘Anti-Postcode Loterij Hyves”. (http://postcodenaaierij.hyves.nl/) Hij telt maar liefst 23 leden! En voor de mensen die Hyves niet kennen, gemiddeld heeft een 13-jarige scholier ca. 341 vrienden op Hyves. Ik voel dat ik deel uit maak van een elite groep Postcode Loterij haters.
2. Ik heb een uiterst vernietigende column geschreven. Zie hierboven.
3. Ik heb een filmpje op YouTube gezet. En als je tegenwoordig iets of iemand kapot wil maken dan moet je zorgen dat je een choquerend stukje undercover documentatie op het internet zet. Peter R de Vries eat your heart out! http://www.youtube.com/watch?v=bG2wDFp41tw
Nu maar afwachten of ze bang worden.
Het absolute dieptepunt voor mij is natuurlijk toen Hennie Huisman zich ambassadeur liet worden van de Postcode Loterij show. Ik heb een gloeiende hekel aan de Postcode Loterij Show. Ten eerste omdat ze niet alleen de prijs aan jou geven, maar ook aan je buren. Dus je kan nooit eens opscheppen over de mooie nieuwe Ferrari die je hebt gekocht want de straat staat vol met dure wagens. Ten tweede geven ze je continu het gevoel dat als je geen lid bent dat je dan een lulletje rozenwater bent. Denk je eens in: al je buren hebben een Ferrari en jij rijdt nog steeds in een Opel Corsa. Ten derde (en dit is mijn grootste ergernis) ze pretenderen een Goede Doelen Loterij te zijn maar ondertussen verspillen ze al hun geld aan dure tv-reclames, goed betaalde BN-ers en irritante post in mijn brievenbus. Dat laatste, daar irriteer ik me nog het allermeest aan! Terwijl de Postcode Loterij een paar Orang-oetangs redden in Borneo kappen ze de halve jungle om zo veel mogelijk spam in mijn brievenbus te deponeren. Iedere week sturen ze een brief aan ‘de bewoners van’ met het bericht dat ik een auto gewonnen heb. Vervolgens moet je om die auto te kunnen krijgen eerst lid worden, drie loten kopen en dan maak je kans om eventueel een auto te winnen. Vorige week ontving ik een blanco enveloppe met mijn naam en adres erop. In eerste instantie leek dit niet op reclame. Ik maakte hem open en zag als eerste een parkeerkaart die tegen de brief aan zat geplakt. De brief vertelde mij dat ik uit duizenden mensen uitgekozen was om kandidaat te worden in de tv-show Miljoenenjacht en de uitrijkaart voor de parkeergarage hadden ze alvast toegevoegd. Mijn ‘ik wil graag op tv komen’-hartje begon direct sneller te kloppen. Mocht ik meedoen aan Miljoenenjacht? Ik ging direct naar de website waar ik mijn persoonlijke kanscode moest activeren. Nadat ik mijn code had geactiveerd kreeg ik een volgende pagina waar ik mijn gouden koffers kon kiezen. Toen ik mijn geluksnummers gekozen had moest ik van de Postcode Loterij al mijn gegevens invullen inclusief bankrekeningnummer en ik moest drie loten kopen á 8,50 met straatprijsverdubbelaar. Nou lekker is dat. Daar gaat mijn droom van rijk en beroemd worden. Ik ga natuurlijk geen loten kopen! Ik vind het belachelijk dat ze zoveel post versturen naar mensen die geen lid zijn. Ze maken je continu lekker met kreten als ‘hoera! U heeft een auto gewonnen’ terwijl ik helemaal niet mee speel en ook geen auto van ze krijg. Ik vind dat het nu eens afgelopen moet zijn met die milieuvervuilende spam van ze!
Wat moet je nou doen tegen zo’n grote organisatie? Hoe hou je tegen dat ze je die vervelende post sturen? Ik heb besloten om zelf in actie te komen tegen deze grote boze monopolistische loterij. Er zijn een aantal dingen die ik reeds heb ondernomen in mijn strijd tegen de Postcode Loterij.
1. Ik ben lid geworden van de ‘Anti-Postcode Loterij Hyves”. (http://postcodenaaierij.hyves.nl/) Hij telt maar liefst 23 leden! En voor de mensen die Hyves niet kennen, gemiddeld heeft een 13-jarige scholier ca. 341 vrienden op Hyves. Ik voel dat ik deel uit maak van een elite groep Postcode Loterij haters.
2. Ik heb een uiterst vernietigende column geschreven. Zie hierboven.
3. Ik heb een filmpje op YouTube gezet. En als je tegenwoordig iets of iemand kapot wil maken dan moet je zorgen dat je een choquerend stukje undercover documentatie op het internet zet. Peter R de Vries eat your heart out! http://www.youtube.com/watch?v=bG2wDFp41tw
Nu maar afwachten of ze bang worden.
vrijdag 9 april 2010
SGP
Ik weet niet wat het is maar om de een of andere reden heb ik het steeds weer in mijn columns over het Christelijke geloof. Het is niet dat ik het onderwerp op zoek of dat ik het er graag over wil hebben, maar het komt iedere keer op mijn pad. Op de een of andere manier valt het me op wat die Christenen nu weer hebben en waarschijnlijk wordt het met een vergrootglas uitvergroot door mijn fundamentalistische atheïstische opvattingen. Wat Geert Wilders met de Islam heeft heb ik met het Christendom. Daarom begrijpen Geert en ik elkaar zo goed.
De volgende internet-krantenkop trok mijn aandacht: “SGP 'diep geraakt' door vonnis”
Volgens de mensenrechten wetgeving van de EU mag de SGP vrouwen niet anders behandelen dan mannen. En dat heeft de SGP diep geraakt. Logisch. Zij vinden dat ze een “vereniging” mogen oprichten en daarbij hun eigen huisregeltjes mogen schrijven. Ze vergelijken deze kwestie met een voetbalvereniging. Je hebt tenslotte ook mannenvoetbal, waarom mag dat dan wel? Nou lieve SGP, omdat er naast mannenvoetbal ook vrouwenvoetbal bestaat. Alleen in de politiek heb je geen mannenpolitiek en vrouwenpolitiek. We zullen met elkaar, man en vrouw, oud en jong, gelovig en ongelovig, dit land moeten regeren. En dat wordt vrij lastig als je de helft van je bevolking uitsluit van kiesrecht. Hebben wij vrouwen daar tachtig jaar geleden voor gestreden? Werken we ons daarom het schompes, moeten we carrière maken, kinderen baren, eten koken, drie studies volgen, wenkbrauwen epileren, de hond uitlaten, vakantie boeken en er altijd piekfijn uitzien? De SGP wil het liefst dat de vrouw een goedgelovige, rokdragende, kinderbarende, boerenkoolmetworstkokende slaaf van de man is. En voor een groot gedeelte zijn we dat ook… maar we hebben tenminste wel stemrecht. Dat wil de SGP ons dus afnemen als zij het voor het zeggen zouden krijgen. We leven toch niet in de middeleeuwen? Gelukkig krijgen zij het nooit voor het zeggen in dit land omdat vrouwen wel stemrecht hebben. En wij zijn wel goed, maar niet gek!
Nu even een heel ander onderwerp: De TV-kantine is weer begonnen! Wie kent het niet, de persiflage show van Carlo Boszhard en Irene Moors. Dit keer is de make-up nog beter, hebben ze meer typetjes en is het acteerwerk sterk vooruitgegaan. Natuurlijk vind ik als tv-verslaafde alle tv leuk, net zoals een alcoholist ieder soort alcohol nuttigt, maar de tv-kantine is toch wel zwaar onderschat door het elite publiek. Behalve door Matthijs van Nieuwkerk want die is ook fan van het programma, hij deed zelfs mee in de eerste uitzending van vanavond. Daar speelde hij een scene met een persiflage van Marc Marie Huijbregts. Matthijs van Nieuwkerk speelde zichzelf niet echt goed, maar daarentegen was Carlo als Marc Marie hilarisch! De rode draad van de aflevering ging over een geheime tape waarop een bekende Nederlander was gefilmd die zijn imago niet naleefde. Uiteindelijk bleek het Geert Wilders te zijn die met Marokkanen Döner aan het eten was en stiekem een hoofddoekje paste. Erg schadelijk voor zijn imago natuurlijk. Maar als Geert Wilders in een persiflage programma een vriend van de Islam kan worden, dan kan de SGP een vrouw premier van Nederland laten worden en kan ik zelfs Christen worden! Carlo en Irene kunnen met hun programma de ideale samenleving creëren. Helaas houden ze zich niet bezig met mensenrechten, armoede en politiek. Het is een vermakelijke show met persiflages van B-sterren waar tv-verslaafden in de pauze van de X-factor naar kunnen kijken. Om het onderwerp Geert Wilders nog even toepasselijk af te sluiten heb ik een leuke uitspraak die ik vandaag van een collega heb gehoord.
Ik heb aan twee dingen een hekel: discriminatie en buitenlanders.
De volgende internet-krantenkop trok mijn aandacht: “SGP 'diep geraakt' door vonnis”
Volgens de mensenrechten wetgeving van de EU mag de SGP vrouwen niet anders behandelen dan mannen. En dat heeft de SGP diep geraakt. Logisch. Zij vinden dat ze een “vereniging” mogen oprichten en daarbij hun eigen huisregeltjes mogen schrijven. Ze vergelijken deze kwestie met een voetbalvereniging. Je hebt tenslotte ook mannenvoetbal, waarom mag dat dan wel? Nou lieve SGP, omdat er naast mannenvoetbal ook vrouwenvoetbal bestaat. Alleen in de politiek heb je geen mannenpolitiek en vrouwenpolitiek. We zullen met elkaar, man en vrouw, oud en jong, gelovig en ongelovig, dit land moeten regeren. En dat wordt vrij lastig als je de helft van je bevolking uitsluit van kiesrecht. Hebben wij vrouwen daar tachtig jaar geleden voor gestreden? Werken we ons daarom het schompes, moeten we carrière maken, kinderen baren, eten koken, drie studies volgen, wenkbrauwen epileren, de hond uitlaten, vakantie boeken en er altijd piekfijn uitzien? De SGP wil het liefst dat de vrouw een goedgelovige, rokdragende, kinderbarende, boerenkoolmetworstkokende slaaf van de man is. En voor een groot gedeelte zijn we dat ook… maar we hebben tenminste wel stemrecht. Dat wil de SGP ons dus afnemen als zij het voor het zeggen zouden krijgen. We leven toch niet in de middeleeuwen? Gelukkig krijgen zij het nooit voor het zeggen in dit land omdat vrouwen wel stemrecht hebben. En wij zijn wel goed, maar niet gek!
Nu even een heel ander onderwerp: De TV-kantine is weer begonnen! Wie kent het niet, de persiflage show van Carlo Boszhard en Irene Moors. Dit keer is de make-up nog beter, hebben ze meer typetjes en is het acteerwerk sterk vooruitgegaan. Natuurlijk vind ik als tv-verslaafde alle tv leuk, net zoals een alcoholist ieder soort alcohol nuttigt, maar de tv-kantine is toch wel zwaar onderschat door het elite publiek. Behalve door Matthijs van Nieuwkerk want die is ook fan van het programma, hij deed zelfs mee in de eerste uitzending van vanavond. Daar speelde hij een scene met een persiflage van Marc Marie Huijbregts. Matthijs van Nieuwkerk speelde zichzelf niet echt goed, maar daarentegen was Carlo als Marc Marie hilarisch! De rode draad van de aflevering ging over een geheime tape waarop een bekende Nederlander was gefilmd die zijn imago niet naleefde. Uiteindelijk bleek het Geert Wilders te zijn die met Marokkanen Döner aan het eten was en stiekem een hoofddoekje paste. Erg schadelijk voor zijn imago natuurlijk. Maar als Geert Wilders in een persiflage programma een vriend van de Islam kan worden, dan kan de SGP een vrouw premier van Nederland laten worden en kan ik zelfs Christen worden! Carlo en Irene kunnen met hun programma de ideale samenleving creëren. Helaas houden ze zich niet bezig met mensenrechten, armoede en politiek. Het is een vermakelijke show met persiflages van B-sterren waar tv-verslaafden in de pauze van de X-factor naar kunnen kijken. Om het onderwerp Geert Wilders nog even toepasselijk af te sluiten heb ik een leuke uitspraak die ik vandaag van een collega heb gehoord.
Ik heb aan twee dingen een hekel: discriminatie en buitenlanders.
donderdag 1 april 2010
Madeliefje
Na mijn column van een tv-verslaafde heb ik in alle wanhoop om hulp gevraagd bij mijn lezers. Natuurlijk is het nooit verstandig van een schrijfster om te bekennen dat ze geen inspiratie meer heeft. Het is een teken van zwakte en mensen met een publieke functie mogen nooit hun zwakte tonen. Toch moet ik al mijn lezers van harte bedanken dat ik maar liefst één, 1!, ÉÉN, tip heb gekregen. Omdat ik gezegd heb dat ik het leukste onderwerp zou uitkiezen voor een column ben ik verplicht om deze te kiezen. Stiekem had ik gehoopt dat mijn inbox overladen zou worden met fanmail, hatemail en nuttige, opbouwende kritiek. Maar goed, ik ben uiterst gelukkig met deze ene tip en allang blij dat ik niet nog een depressieve column hoef te schrijven. Nee, deze column gaat over het gekste wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt! Nou, ik zal je vertellen: ik maak bijzonder gekke dingen mee. Vooral omdat ik de hele week tv kijk, dan maak je echt de gekste dingen mee!
Het verhaal begint afgelopen zaterdagnacht. Ik ben in een vreemd huis en zit met mijn blote knieën op de tegelvloer van de wc. Mijn hoofd hangt over de toiletrand, in een helder moment bedenk ik me dat ik mijn haren naar achter moet houden anders hangen die straks in mijn overgeefsel te bungelen. Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet precies hoe laat het is, het enige dat ik weet is dat ik stomdronken ben en moet overgeven. Diep in mijn maag voel ik het borrelen alsof er een leeuw aan het brullen is. Langzaam verplaatst het borrelende gevoel zich richting mijn slokdarm en uiteindelijk braak ik secondelang de inhoud van mijn maag eruit. Tijdens het braken knijp ik mijn ogen samen en probeer ik naar zuurstof te happen. Als het afgelopen is open ik mijn ogen en kijk ik bewonderend naar de inhoud van de toiletpot. Ik verwachte een geelbruine kots met daarin stukjes chips, pasta en tijgernootjes van de avond ervoor. In plaats daarvan lagen er bloemetjes in de toiletpot. Madeliefjes om precies te zijn. Ze dreven op helder schoon water en zagen er pas geplukt uit. Daarbij roken ze ook nog eens ontzettend lekker! Wat is er gebeurt met mijn avondeten? Waar zijn die tequilashots gebleven en de zure geur van bier en wijn door elkaar? Is dit een droom of ben ik nog steeds dronken? Maar de bloemetjes zien er levensecht uit. Ik pak een madeliefje uit de pot en bestudeer hem nauwkeurig. Het is echt een madeliefje en geen half verteerd tijgenootje. Heb ik dan toch een tuintje in mijn hart?
U denkt dat dit raar is en waarschijnlijk gelooft u het niet. Maar wat ik de volgende dag meemaakte was nog curieuzer. Ik heb laatst een spiksplinternieuwe elektrische tandenborstel gekocht. Zo eentje die je, volgens de reclame, een ‘tandartsschoon gevoel geeft’. Ik poets er nu al een paar weken mee en ik ben erg tevreden met het tandartsschone gevoel wat het mij geeft. Zondagochtend, na de zware nacht, wilde ik mijn tanden poetsen want mijn adem rook helaas niet meer naar madeliefjes. Dus ik pakte nietsvermoedend mijn elektrische tandenborstel en deed daar een klein beetje Parodontax op. Dat is van die tandpasta die een beetje vreemd is, maar wel lekker. Ik zette de borstel in mijn mond en drukte op het knopje om hem aan te zetten. Vanaf dat moment begon mijn tandenborstel langzaam de smelten. Het werd een vreemde flexibele brij en het lukte niet meer om normaal mijn tanden te poetsen. Ik legde de borstel neer op mijn wastafel en niet veel later lag er een plasje blauwe vloeistof op de plek wat ooit mijn elektrische tandenborstel was. Nou ja, het kan gebeuren dacht ik. Dus ik pakte mijn oude ‘gewone’ tandenborstel die ik nog had bewaard. Ik deed er een beetje tandpasta op en begon te poetsen. Maar zodra de tandenborstel mijn tanden raakte begon ook deze tandenborstel te smelten. Wat is dat toch met die tandenborstels?
En toch is dit niet het aller gekste wat ik deze week heb meegemaakt. Ik las in de krant dat een 30-jarige Belg is vrijgesproken van verkrachting van zijn 4-jarige dochter omdat hij dit tijdens het slaapwandelen zou hebben gedaan. Hoe is dat nou mogelijk? Dat is bijna dezelfde smoes als: sorry schat ik ben vreemd gegaan maar ik kon er niks aandoen, ik was dronken. En de paus! Om over de paus maar niet te spreken. Die vindt dat de Katholieke Kerk het slachtoffer is geworden van geroddel. Want de kerk is natuurlijk een heilig orgaan wat niet bekritiseerd mag worden. Nou lieve Paus, als God zou bestaan dan heeft hij bewust de roddelpers geschapen om jou het leven zuur te maken en de kerk kapot te maken! Je doet alsof je een wereldleider bent, maar eigenlijk ben je een zielig oud seksloos mannetje met een jurk aan. Sorry, ik maak me even boos.
Natuurlijk heb ik de afgelopen week geen sodemieter meegemaakt. Natuurlijk heb ik geen kots die naar bloemetjes ruikt. Mijn kots is zuur en vies en er zaten wel stukjes tijgernoot in. Ik voelde me ellendig en de volgende dag was ik brak. Mijn tandenborstel is ook niet gesmolten, die staat gewoon pienter in zijn lader te wachten tot ik weer een ‘tandartsschoon gevoel’ wil. Maar ik vlucht liever in mijn fantasiewereld dan in de werkelijkheid. De werkelijkheid is zo gestoord dat mijn fantasiewereld een welkome oase van rust is.
Het verhaal begint afgelopen zaterdagnacht. Ik ben in een vreemd huis en zit met mijn blote knieën op de tegelvloer van de wc. Mijn hoofd hangt over de toiletrand, in een helder moment bedenk ik me dat ik mijn haren naar achter moet houden anders hangen die straks in mijn overgeefsel te bungelen. Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet precies hoe laat het is, het enige dat ik weet is dat ik stomdronken ben en moet overgeven. Diep in mijn maag voel ik het borrelen alsof er een leeuw aan het brullen is. Langzaam verplaatst het borrelende gevoel zich richting mijn slokdarm en uiteindelijk braak ik secondelang de inhoud van mijn maag eruit. Tijdens het braken knijp ik mijn ogen samen en probeer ik naar zuurstof te happen. Als het afgelopen is open ik mijn ogen en kijk ik bewonderend naar de inhoud van de toiletpot. Ik verwachte een geelbruine kots met daarin stukjes chips, pasta en tijgernootjes van de avond ervoor. In plaats daarvan lagen er bloemetjes in de toiletpot. Madeliefjes om precies te zijn. Ze dreven op helder schoon water en zagen er pas geplukt uit. Daarbij roken ze ook nog eens ontzettend lekker! Wat is er gebeurt met mijn avondeten? Waar zijn die tequilashots gebleven en de zure geur van bier en wijn door elkaar? Is dit een droom of ben ik nog steeds dronken? Maar de bloemetjes zien er levensecht uit. Ik pak een madeliefje uit de pot en bestudeer hem nauwkeurig. Het is echt een madeliefje en geen half verteerd tijgenootje. Heb ik dan toch een tuintje in mijn hart?
U denkt dat dit raar is en waarschijnlijk gelooft u het niet. Maar wat ik de volgende dag meemaakte was nog curieuzer. Ik heb laatst een spiksplinternieuwe elektrische tandenborstel gekocht. Zo eentje die je, volgens de reclame, een ‘tandartsschoon gevoel geeft’. Ik poets er nu al een paar weken mee en ik ben erg tevreden met het tandartsschone gevoel wat het mij geeft. Zondagochtend, na de zware nacht, wilde ik mijn tanden poetsen want mijn adem rook helaas niet meer naar madeliefjes. Dus ik pakte nietsvermoedend mijn elektrische tandenborstel en deed daar een klein beetje Parodontax op. Dat is van die tandpasta die een beetje vreemd is, maar wel lekker. Ik zette de borstel in mijn mond en drukte op het knopje om hem aan te zetten. Vanaf dat moment begon mijn tandenborstel langzaam de smelten. Het werd een vreemde flexibele brij en het lukte niet meer om normaal mijn tanden te poetsen. Ik legde de borstel neer op mijn wastafel en niet veel later lag er een plasje blauwe vloeistof op de plek wat ooit mijn elektrische tandenborstel was. Nou ja, het kan gebeuren dacht ik. Dus ik pakte mijn oude ‘gewone’ tandenborstel die ik nog had bewaard. Ik deed er een beetje tandpasta op en begon te poetsen. Maar zodra de tandenborstel mijn tanden raakte begon ook deze tandenborstel te smelten. Wat is dat toch met die tandenborstels?
En toch is dit niet het aller gekste wat ik deze week heb meegemaakt. Ik las in de krant dat een 30-jarige Belg is vrijgesproken van verkrachting van zijn 4-jarige dochter omdat hij dit tijdens het slaapwandelen zou hebben gedaan. Hoe is dat nou mogelijk? Dat is bijna dezelfde smoes als: sorry schat ik ben vreemd gegaan maar ik kon er niks aandoen, ik was dronken. En de paus! Om over de paus maar niet te spreken. Die vindt dat de Katholieke Kerk het slachtoffer is geworden van geroddel. Want de kerk is natuurlijk een heilig orgaan wat niet bekritiseerd mag worden. Nou lieve Paus, als God zou bestaan dan heeft hij bewust de roddelpers geschapen om jou het leven zuur te maken en de kerk kapot te maken! Je doet alsof je een wereldleider bent, maar eigenlijk ben je een zielig oud seksloos mannetje met een jurk aan. Sorry, ik maak me even boos.
Natuurlijk heb ik de afgelopen week geen sodemieter meegemaakt. Natuurlijk heb ik geen kots die naar bloemetjes ruikt. Mijn kots is zuur en vies en er zaten wel stukjes tijgernoot in. Ik voelde me ellendig en de volgende dag was ik brak. Mijn tandenborstel is ook niet gesmolten, die staat gewoon pienter in zijn lader te wachten tot ik weer een ‘tandartsschoon gevoel’ wil. Maar ik vlucht liever in mijn fantasiewereld dan in de werkelijkheid. De werkelijkheid is zo gestoord dat mijn fantasiewereld een welkome oase van rust is.
donderdag 25 maart 2010
Televisie voor gevorderden
Ik weet het zeker, ik ben verslaafd aan televisie. Het is een systematisch schema wat ik dagelijks doorloop en ik word er zo langzamerhand gek van. Niet dat het erg is om lekker ontspannen tv te kijken, maar ik weet aan het eind van de avond niet meer wat ik de hele dag heb gedaan! Ik wil mijn ritueel graag voor jullie, maar vooral voor mezelf, uiteenzetten.
Maandag
Als ik thuiskom zet ik MTV aan en zie het laatste stukje van Brooke Knows Best. Brooke is de dochter van Hulk Hogan, zij wil ook graag beroemd worden. Daarna ga ik eten koken terwijl ik naar De Grote Verbouwing kijk op SBS6. Ik draai mijn tv zodanig dat ik tijdens het koken nog steeds tv kan kijken. Ik zet mijn afzuigkap niet aan omdat ik anders de tv niet meer hoor terwijl dat niet per sé nodig is omdat het een Engels programma is wat ondertiteld wordt. Maar toch. Als het eten klaar is (en mijn huis stinkt) draai ik mijn tv weer richting de zithoek en ga op de bank mijn eten opeten. Aan het eind van het programma moet ik nog een kwartier wachten tot De Wereld Draait Door begint en die vul ik met zappen tussen RTL Boulevard en Wie is de Chef. Om half 8 begint eindelijk DWDD. Heerlijk ouderwets tv kijken met je bord op schoot! Daarna komt waar ik mij al de hele dag op heb verheugd: America’s Next Top Model. Do I need to say more? Ik dacht het niet. Na ANTM blijf ik hangen op RTL5 en kijk ik Project Catwalk en Hoe word ik gelukkig? Best een leerzaam programma trouwens met Bridget Maasland. Daarna zap ik naar Pauw en Witteman. Meestal poets ik mijn tanden terwijl Jeroen Pauw een cynische vraag stelt aan een van de geïnterviewden.
Dinsdag
Op dinsdag ga ik vaak bij mijn ouders eten. Daar kan ik mijn verslaving gemakkelijk voortzetten. Ze kijken vaak eerst naar het nieuws en soms staat Studio Sport aan tijdens het eten. We kijken met z’n allen DWDD, daarna gaat mijn vader trompet spelen en gaan mijn moeder en ik in bad zitten om de zin van het leven te bespreken. Ik weet nog steeds niet het antwoord op die vraag, maar ik denk niet dat het tv kijken is. Daarna gaan we Herman de Blijker kijken. Dat is traditie en tradities moet je er eenmaal in houden ook al vinden we het huidige programma van Herman helemaal niet zo leuk. Na Enkele Reis Paradijs schakelen we direct over naar De Rijdende Rechter op Nederland 1. Wat is dat een fantastisch programma! Vaak zijn het hele kleine problemen waar mensen al jaren ruzie over maken. Het is heerlijk om partij te kiezen voor één van de betrokkenen en dan kijken of de 'jouwe' wint. Mijn moeder en ik hebben direct onze mening klaar zonder dat we ons verdiept hebben in het Wetboek. Hierna ga ik weer naar huis. Soms zet ik thuis Pauw en Witteman nog even aan. Heerlijk om je tanden op te poetsen.
Woensdag
Tot half 9 heb ik exact hetzelfde schema als maandag. Ik ga alle programma’s weer af alsof er een biologische tv-klok in mijn lichaam staat geprogrammeerd. Op woensdag is er weinig leuks op tv maar toch presteer ik het om de hele avond van zender naar zender te zappen. Afgelopen woensdag was er toevallig een leuke film op tv: My Big Fat Greek Wedding. Ik had hem al twee keer gezien maar ach, drie maal is scheepsrecht zeggen ze.
Donderdag
Weer exact hetzelfde schema als maandag en woensdag en daarna kwam Wie is de Mol. Daar kon ik dagen en weken naar uitkijken maar helaas is de laatste aflevering geweest. Ik weet wie de mol is, ik weet die de winnaar is en ik weet dat ik nu weer een gat heb zitten in mijn schema van donderdagavond. Wat moet ik nu? Vanavond na Wie is de Mol zapte ik langs Bonje met de Buren. Een soort Rijdende Rechter alleen dan met ‘emo-tv-presentatoren’ Natascha Froger en John Williams. Na minutenlang geïntrigeerd te hebben gekeken hoe Natascha en John een hoogoplopende burenruzie proberen op te lossen die voornamelijk is ontstaan omdat de buren ’s nachts teveel lawaai maken in hun slaapkamer. En niet één keer per nacht nee, wel drie keer! Wat moet je in hemelsnaam tegen die mensen zeggen? Jullie moeten minder seks hebben? Je moet een stil orgasme hebben? Fascinerend programma. Na Bonje met de Buren zap ik naar TMF om wat muziek te luisteren. Op MTV draaien ze geen muziek meer tegenwoordig, alleen midden in de nacht of op werktijden. En dan is de tijd toch echt aangebroken dat ik mijn column moet gaan schrijven. Ik heb geen inspiratie, ik voel me een op de bank hangende zoutzak die verslaafd is aan tv kijken en besluit hierover een column te schrijven. Alleen is het niet grappig, het is meer een soort opsomming van mijn leven en hoe langer ik schrijf hoe triester het lijkt. Wie interesseert zich nou in wat ik ’s avonds doe? Het is wel een handige alibi mocht ik ooit nog worden verdacht van moord. Nee hoor meneer Agent, ik was gewoon thuis, kijk maar naar mijn column, ziet u wel, ik doe niets de hele avond, ik was gewoon thuis.
Vrijdag
Normaal gesproken zou ik De Grote Verbouwing kijken, Wie is de Chef?, DWDD, Take Me Out, Vrijdag Gehaktdag, Hints, VOC, Pauw en Witteman.
Maaaaaaaaaarrrrrrrrrr…….. vrijdag heb ik een feestje! GODZIJDANK! IK LEEF!
Als iemand nog een leuke suggestie heeft voor mijn volgende column kan je die plaatsen bij de reacties. Het leukste onderwerp zal ik gaan behandelen! Alvast vele malen dank.
Maandag
Als ik thuiskom zet ik MTV aan en zie het laatste stukje van Brooke Knows Best. Brooke is de dochter van Hulk Hogan, zij wil ook graag beroemd worden. Daarna ga ik eten koken terwijl ik naar De Grote Verbouwing kijk op SBS6. Ik draai mijn tv zodanig dat ik tijdens het koken nog steeds tv kan kijken. Ik zet mijn afzuigkap niet aan omdat ik anders de tv niet meer hoor terwijl dat niet per sé nodig is omdat het een Engels programma is wat ondertiteld wordt. Maar toch. Als het eten klaar is (en mijn huis stinkt) draai ik mijn tv weer richting de zithoek en ga op de bank mijn eten opeten. Aan het eind van het programma moet ik nog een kwartier wachten tot De Wereld Draait Door begint en die vul ik met zappen tussen RTL Boulevard en Wie is de Chef. Om half 8 begint eindelijk DWDD. Heerlijk ouderwets tv kijken met je bord op schoot! Daarna komt waar ik mij al de hele dag op heb verheugd: America’s Next Top Model. Do I need to say more? Ik dacht het niet. Na ANTM blijf ik hangen op RTL5 en kijk ik Project Catwalk en Hoe word ik gelukkig? Best een leerzaam programma trouwens met Bridget Maasland. Daarna zap ik naar Pauw en Witteman. Meestal poets ik mijn tanden terwijl Jeroen Pauw een cynische vraag stelt aan een van de geïnterviewden.
Dinsdag
Op dinsdag ga ik vaak bij mijn ouders eten. Daar kan ik mijn verslaving gemakkelijk voortzetten. Ze kijken vaak eerst naar het nieuws en soms staat Studio Sport aan tijdens het eten. We kijken met z’n allen DWDD, daarna gaat mijn vader trompet spelen en gaan mijn moeder en ik in bad zitten om de zin van het leven te bespreken. Ik weet nog steeds niet het antwoord op die vraag, maar ik denk niet dat het tv kijken is. Daarna gaan we Herman de Blijker kijken. Dat is traditie en tradities moet je er eenmaal in houden ook al vinden we het huidige programma van Herman helemaal niet zo leuk. Na Enkele Reis Paradijs schakelen we direct over naar De Rijdende Rechter op Nederland 1. Wat is dat een fantastisch programma! Vaak zijn het hele kleine problemen waar mensen al jaren ruzie over maken. Het is heerlijk om partij te kiezen voor één van de betrokkenen en dan kijken of de 'jouwe' wint. Mijn moeder en ik hebben direct onze mening klaar zonder dat we ons verdiept hebben in het Wetboek. Hierna ga ik weer naar huis. Soms zet ik thuis Pauw en Witteman nog even aan. Heerlijk om je tanden op te poetsen.
Woensdag
Tot half 9 heb ik exact hetzelfde schema als maandag. Ik ga alle programma’s weer af alsof er een biologische tv-klok in mijn lichaam staat geprogrammeerd. Op woensdag is er weinig leuks op tv maar toch presteer ik het om de hele avond van zender naar zender te zappen. Afgelopen woensdag was er toevallig een leuke film op tv: My Big Fat Greek Wedding. Ik had hem al twee keer gezien maar ach, drie maal is scheepsrecht zeggen ze.
Donderdag
Weer exact hetzelfde schema als maandag en woensdag en daarna kwam Wie is de Mol. Daar kon ik dagen en weken naar uitkijken maar helaas is de laatste aflevering geweest. Ik weet wie de mol is, ik weet die de winnaar is en ik weet dat ik nu weer een gat heb zitten in mijn schema van donderdagavond. Wat moet ik nu? Vanavond na Wie is de Mol zapte ik langs Bonje met de Buren. Een soort Rijdende Rechter alleen dan met ‘emo-tv-presentatoren’ Natascha Froger en John Williams. Na minutenlang geïntrigeerd te hebben gekeken hoe Natascha en John een hoogoplopende burenruzie proberen op te lossen die voornamelijk is ontstaan omdat de buren ’s nachts teveel lawaai maken in hun slaapkamer. En niet één keer per nacht nee, wel drie keer! Wat moet je in hemelsnaam tegen die mensen zeggen? Jullie moeten minder seks hebben? Je moet een stil orgasme hebben? Fascinerend programma. Na Bonje met de Buren zap ik naar TMF om wat muziek te luisteren. Op MTV draaien ze geen muziek meer tegenwoordig, alleen midden in de nacht of op werktijden. En dan is de tijd toch echt aangebroken dat ik mijn column moet gaan schrijven. Ik heb geen inspiratie, ik voel me een op de bank hangende zoutzak die verslaafd is aan tv kijken en besluit hierover een column te schrijven. Alleen is het niet grappig, het is meer een soort opsomming van mijn leven en hoe langer ik schrijf hoe triester het lijkt. Wie interesseert zich nou in wat ik ’s avonds doe? Het is wel een handige alibi mocht ik ooit nog worden verdacht van moord. Nee hoor meneer Agent, ik was gewoon thuis, kijk maar naar mijn column, ziet u wel, ik doe niets de hele avond, ik was gewoon thuis.
Vrijdag
Normaal gesproken zou ik De Grote Verbouwing kijken, Wie is de Chef?, DWDD, Take Me Out, Vrijdag Gehaktdag, Hints, VOC, Pauw en Witteman.
Maaaaaaaaaarrrrrrrrrr…….. vrijdag heb ik een feestje! GODZIJDANK! IK LEEF!
Als iemand nog een leuke suggestie heeft voor mijn volgende column kan je die plaatsen bij de reacties. Het leukste onderwerp zal ik gaan behandelen! Alvast vele malen dank.
Abonneren op:
Posts (Atom)
