Op 11 februari heb ik al een verhaal geschreven over het Eurovisie Songfestival waarin ik Sieneke behoorlijk afviel. Het lied van Pierre Cartner vond ik helemaal niets en ik was niet de enige. Heel Nederland vond het niets! En toch werd iedereen de afgelopen dagen steeds positiever over Sieneke en haar ‘sha-la-lie (ik ben verliefd)’. Er kwamen positieve berichten uit Oslo, mensen uit andere landen zongen het liedje mee en bij mij begon er langzaam een klein, ietsiepietsie sprankje hoop te ontstaan. Jaja, het nationalistische bloed stroomt waar het niet gaan kan!
Vanavond was het eindelijk zover! De halve finale van het Eurovisie Songfestival waarin Nederland eindelijk weer eens door zou gaan naar de finale. Na diverse hysterische nummers waarin Oost-Europese vrouwen met lang blond golvend haar tegen een windmachine in staan te zingen, vond ik Sieneke een verademing. Eindelijk een vrolijk liedje, misschien een beetje kinderachtig, maar wel vrolijk. D’r haar zat netjes opgestoken (niets geen windmachines) en ze had heerlijk degelijke broek aan en tenminste geen minirok met een wapperende sleep erachter. Haar optreden ging perfect, ze zong prima, ze is niet gevallen, de draaiorgel stond er strak bij en de pantomimespelers vond ik werkelijk geniaal. Mijn hoop bleef maar groeien en groeien. Zouden we dan toch een keer de finale halen?
Helaas viel mijn droom in duigen bij de puntentelling. Sieneke is niet door naar de finale. Oost-Europa domineert weer het songfestival, veel dramatische ballades met hoog gegil. De twee aller aller slechtste die door zijn vond ik Israel en Armenië. Armenië was een vrouw met veel te lang zwart haar en veel te grote tieten die zong over een “Epri-kut”. Ze bedoelde het Engelse woord Apricot, maar sprak dit dus een beetje anders uit. En dan toch door!
Ieder jaar zeg ik weer: we doen niet meer mee! En ieder jaar bij het Nationaal Songfestival denk ik waarom dit liedje en waarom deze artiest? We hebben zoveel goede zangers en zangeressen, goede tekstschrijvers, maar niemand wil zijn vingers branden. Er rust een vloek op het songfestival voor Nederland. Gelukkig hebben we nog één reden om zaterdag naar de finale van het Songfestival te gaan kijken. Dat is België. België is toch een beetje ons adoptielandje. Als wij ergens niet aan mee doen en België wel, dan juichen we toch voor België. Net zoals zij juichen voor Nederland op het WK. Tom Dice heeft werkelijk een prachtig liedje geschreven voor België ‘Me and my guitar’. Als je het nog niet hebt gezien bekijk het dan snel op youtube. http://www.youtube.com/watch?v=HExS9R2r-vA
Het is een prachtig mooi liedje en die jongen verdient het als outsider om hoger te eindigen dan de Balkan. Kom op, iedereen stemmen op België zaterdag!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten