Bløf liedjes

Ik heb nooit iets begrepen van Bløf liedjes. Dat is die Zeeuwse band die spontaan zin krijgt in mosselfeesten. Ze schrijven vage teksten als ‘mijn schoenen zijn gejat, maar ik hoef nog niet naar buiten want er is nog wel wat’. Waarom zijn zijn schoenen gejat en wie doet er nou zoiets? En waarom hoef je dan niet meer naar buiten? Je kan toch een nieuw paar schoenen aantrekken of pantoffels? En ‘er is nog wel wat’ vind ik ook zo vaag, wat is er dan?

Toch ben ik vorige week op een zeer realistische wijze achter de betekenis gekomen van deze tekst. Ik zal bij het begin beginnen. Ik was dit jaar op vakantie in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. En in Kiev lopen de vrouwen niet op comfortabele Birkenstocks maar op stilettohakken. Omdat ik mij na een week een lompe toerist voelde bedacht ik me dat ik mezelf ook maar zo’n paar stilettohakken wilde laten aanmeten. Dus ik een schoenenwinkel in en een half uur later liep ik met een vers paar fuchsiaroze stilettohakken de winkel uit. Terug in Nederland aangekomen besloot ik om ze een keer naar mijn werk aan te doen. Voor de zekerheid nam ik een paar slippertjes mee en dat was maar goed ook want na twee uur kon ik al niet meer op die krengen lopen! Mijn stiletto’s werden ingeruild voor slippers en de rest van de dag kon ik weer vrolijk rondhuppelen zonder mijn enkel te verzwikken.

Uit mijn werk ging ik op de fiets naar de Albert Hein en mijn nieuwe schoenen gingen in de fietstas. Voor de supermarkt stond ik nog in dubio. Zal ik mijn schoenen mee de winkel in nemen? Ze pasten niet in mijn handtas en om nou met een paar schoenen in mijn hand door een supermarkt te lopen dat vond ik ook zo raar. Dus ik besloot om ze in de fietstas te laten zitten. Wie zou er nou een paar onmogelijke hakken jatten? Ik loop de supermarkt in, doe mijn boodschapjes en sta een half uur later weer buiten. Ik wil de boodschappen in mijn fietstas doen en wat zie ik: mijn schoenen zijn gejat! Mijn eerste reactie was teleurstelling. Ik had ze net, ze waren een vakantiesouvenir en ik vond ze ook wel mooi. Maar al snel maakte een soort blijdschap van mij meester. Ik hoefde mij niet meer schuldig te voelen over het feit dat ik mijn nieuwe schoenen nooit aanhad. Sterker nog: Ik hoefde die krengen nooit meer te dragen! Iemand anders, met maat 39, gaat op deze onmogelijke stilettohakken lopen. Ze loopt waarschijnlijk vol trots te flaneren door de straten van Amsterdam en verzwikt daarbij haar enkel. Vervolgens blijft ze met de naaldhak in de tramrails haken, valt en breekt een rib. Het doet mij een genoegen dat iemand anders al dit leed wil ondergaan! Ondertussen kan ik lekker veilig op mijn slippertjes blijven lopen. Mij zal niets overkomen. Mijn schoenen zijn gejat, en ik ga toch naar buiten want er is altijd wel wat.