De Bond tegen het Vloeken

Ik hou van vloeken. Ik vind het heerlijk om al mijn frustraties in één woord te stoppen om het er vervolgens uit te schreeuwen. KUT! Ik kan woord kut voor allerlei doeleinden gebruiken. Als ik mijn hoofd stoot, als iets niet wil lukken of gewoon wanneer ik het over mijn geslachtsdeel heb. Godverdomme is ook zo’n heerlijk woord. Het klinkt iets heftiger dan kut en ik gebruik het alleen als er echt iets ergs gebeurt. Wanneer ik mijn teen tegen een tafelpoot aanstoot is dat echt een reden om godverdomme te roepen. Maar mijn absolute favoriet als het gaat om de grootste frustraties, pijn en ellende is toch het woord kanker. Kanker roepen werkt bevrijdend.

Er zijn veel mensen die vloeken als beledigend ervaren. Vaak zijn het gelovige mensen die het meest protesteren tegen vloeken. Dit komt voornamelijk door termen als Jezus en godverdomme. Ze vatten het persoonlijk op, alsof ik het tegen hun heb terwijl ik het in de meeste gevallen tegen mijzelf heb. Ik begrijp niet waar mensen zich mee bemoeien. Neem nu De Bond tegen het Vloeken: Dat zijn van die kansloze Christelijke kneuzen die de hele dag niets anders doen dan andere mensen op fouten wijzen. Ze begonnen met die verschrikkelijke posters op het station. Iedereen kent ze wel, die A0 posters met op de achtergrond een bliksemschicht en op de voorgrond de tekst: Als er een vloek valt breekt er iets. Waarom moeten die kankerlijers mij lastig vallen met die kloteposters van hun? Ik loop hartstikke vrolijk uit de trein, heb lekker gewinkeld in de stad en opeens wordt mijn humeur verpest door die stomme rotposters. Godzijdank twitter ik niet want daar zijn ze nu ook actief. De Bond tegen het Vloeken is met een nieuwe actie begonnen: mensen aanspreken op twitter als ze vloeken. Waarom kunnen die mensen ons niet gewoon met rust laten? Waarom gaan ze niet in een hutje op de hei zitten en oud-Hollandse spelletjes met elkaar spelen? Ik mag toch zelf uitmaken welke woorden uit de Nederlandse taal ik gebruik? Kut, kanker en godverdomme staan allemaal in de Dikke Van Dale. Ik bepaal zelf wanneer en in welke context ik deze woorden gebruik.

Nu wil De Bond tegen het Vloeken een nieuwe campagne beginnen tegen het gebruik van het scheldwoord kanker. Je mag dus wel kanker zeggen als in: “mijn oma heeft kanker”, maar je mag niet zeggen: “die kankermongool moet zijn kankersmoel houden”. Ofzoiets.
De reden dat kanker zo gevoelig ligt is omdat er veel mensen aan sterven. Iedereen kent wel iemand die is overleden aan kanker en bij de meeste mensen is dit iemand die dichtbij stond. Ook zijn er veel mensen die lijden aan kanker en het hele proces van chemokuren en andere ellende moeten doorstaan. Het zijn niet alleen gelovigen die het scheldwoord als kwetsend ervaren maar ook normale mensen vinden dit een hard en pijnlijk woord. Waar vroeger de meeste mensen stierven aan tyfus of tering gaat nu bijna iedereen dood aan kanker. Tering en tyfus zijn in de loop der jaren ook populaire scheldwoorden geworden. Hoe komt dit? Waarom gebruiken mensen ernstige ziektes als scheldwoord? En waarom voelt het zo heerlijk om ze te gebruiken? Ik denk hier een verklaring voor te hebben.

Zoals ik al zei vind ik het heerlijk om kanker te roepen. Het heeft een harde klank, het klinkt veel heftiger dan jemineetje en je kan er veel emoties en frustraties in kwijt. Als ik kanker roep doe ik dat niet om andere mensen te kwetsen en al helemaal niet om kanker bij mezelf op te roepen. Dat is de bijgeloof van sommige mensen, wie met een ernstige ziekte spot zal hem zelf krijgen. Ik roep kanker als de situatie behoorlijk slecht is, als ik echt boos ben of een hekel aan iets heb. Waarom dekt kanker de lading zo goed? Het is eigenlijk heel simpel: kanker is een kankerziekte. Een heleboel mensen sterven eraan, gaan er aan onderdoor, gezinnen worden kapot gemaakt door de ziekte. Kanker is gewoon een hele nare vervelende kutziekte en iedereen heeft er een bloedhekel aan.
Dus als ik dan ergens een enorme hekel aan heb, bijvoorbeeld De Bond tegen het Vloeken en ik zeg: die kanker-Bond tegen het Vloeken! Dan begrijpt iedereen meteen hoe erge hekel ik heb aan De Bond tegen het Vloeken. Een ander woord zou de lading niet genoeg kunnen dekken. Stel dat ik ooit zelf kanker krijg, dan zal ik behoorlijk vaak kanker, klote en godverdomme roepen. Ik denk niet dat ik zal zeggen: Potjandikkie, wat vervelend. Ik vind dat iedereen die de diagnose kanker krijgt, of een andere kolere ziekte, het recht heeft om keihard te vloeken! En geen enkele Bond tegen het Vloeken die ons daarvan weerhoudt!