Twee keer verlies voor Nederland

Arme Sven. Het ging zo goed, het ging hem zo makkelijk af, maar het mocht allemaal niet baten. Ik moet eerlijk bekennen: Ik heb er slecht van geslapen. En ik hou niet eens van schaatsen! Ik wist niet eens wie hij was voordat de Olympische Spelen begonnen. Ik kende Sven alleen van de Essent reclames en ik dacht: als je reclames maakt voor Essent maakt dan zal je wel een belangrijk persoon zijn!

Ik zat op de bank tv te kijken, zoals zoveel avonden in mijn tamelijk saaie leven. Er was niets interessanters op tv dan schaatsen kijken en ik had er zin in! Het geeft een gelukzalig gevoel als een Nederlander een medaille wint op de Olympische Spelen, het maakt me niet uit welke sport het is. In iedereen schuilt een chauvinist dus ook in mij. Ik wist niet dat je ook een vreselijk naar gevoel kan krijgen als een Nederlander verliest op zo’n klote mannier. Mijn hart begon sneller te kloppen bij het zien van de blunder, mijn handen werden klam en ik heb de hele nacht dat ene moment waar hij over het pylonnetje stapt herbeleeft. Ik hoopte dat het aan mijn tv lag, dat bij de andere 7 miljoen Nederlanders een ander beeld op de tv verscheen. Een beeld van een juichende Sven die een gouden plak wint. Maar helaas, iedereen was er getuige van hoe Sven woedend zijn bril op het ijs smeet en zijn coach van zich af duwde. Sven Kramer, die het Olympisch record verbrak en het baanrecord, was gediskwalificeerd.
Ik vond het zo zielig voor hem, maar vooral voor zijn coach Gerard Kemkers. Die zat een hele tijd vol onbegrip voor zich uit te staren terwijl Sven allang woedend naar de kleedkamer was verdwenen. Wat moet die man zich klote hebben gevoeld. Als ík me al slecht voelde terwijl ik naar de tv zat te kijken, hoe moest hij zich dan voelen? Hoe was het voor alle mensen in het stadion? Voor de familie van Sven? Voor Willem-Alexander? Ik vond het ook zo verschrikkelijk zielig voor Erica Terpstra, die arme vrouw was helemaal van slag. En dat terwijl ze enkele dagen daarvoor nog stomdronken en lallend in de radioshow van Edwin Evers verscheen. Dit gun je niemand.

Toch is dit niet de enige ramp die zich de afgelopen weken heeft voltrokken. Het hele land staat op z’n kop voor Sven terwijl vorige week ons kabinet is gevallen. Hoe komt het dat we wel wakker liggen van het verlies van een gouden medaille en niet van de val van het kabinet? Dat is best raar, vooral omdat we midden in een economische crisis zitten. Misschien komt het omdat we bij de discussies en ruzies tussen de ministers niet echt betrokken worden en niet precies begrijpen wat er aan de hand is. Ik heb wel naar het debat gekeken in de Tweede Kamer, maar we konden niet zien wat er zich in de Trêveszaal afspeelde. Ik ben ook niet tot 4 uur ’s nachts wakker gebleven om te zien wat de uitkomst was dus ik las het nieuws pas de volgende ochtend. Dat is dan toch minder choquerend. Ik kon de val al van mijlenver zien aankomen. Misschien hadden sommigen nog het idee dat ze eruit zouden komen, maar dat dit een slecht kabinet was dat was voor iedereen duidelijk.
Ik ben ook helemaal Balkenende moe, ik kan die man niet meer uitstaan met zijn correcte haar en zijn getuite mondje. Hij blijft altijd zo politiek correct en je hoort nooit wat hij werkelijk van een situatie vindt. Waar Bos de laatste weken lekker ordinair de media erbij betrok bleef Balkenende maar niet reageren. Het was net een soap of een detective. Ik bleef er zelfs ’s nachts voor op, dat heb ik nooit eerder gehad met politiek. Ik vond het spannend, verfrissend, de karakters waren goed uitgewerkt, het script was goed geschreven. In de Tweede Kamer vond er een soort rechtszaak plaats. De oppositie was veranderd in justitie en ze ondervroegen de ministers in pittige verhoren. Er werd een ‘Peter R de Vries’-achtige reconstructie gemaakt van de vergaderingen, ministerraden, wanneer werd de brief (bewijsstuk A) geschreven? Wanneer kwam de brief van de Navo (bewijsstuk B) en wist minister Bos hiervan? Wie wist wat? Wat was de rol van Koenders en hoe sluw is minister Verhagen geweest? Eigenlijk weten we nog steeds niet wie de schuldige is, maar spannend is het wel!
Bijna net zo spannend als een schaatswedstrijd. Alleen waar ministers vallen, stijgen schaatsers boven zichzelf uit en zetten ze een prachtige tijd neer, ook al nemen ze daarbij de verkeerde bocht.