Eurovisie Songfestival

Eigenlijk stond er op de agenda om een column te schrijven over een belangrijk onderwerp zoals homorechten. Helaas is er iets tussendoor gekomen wat mij werkelijk naar het hart grijpt: het Eurovisie Songfestival. Mijn mening over homorechten zal nog heel even uitgesteld moeten worden tot 6 oktober 2024, maar laat ik je alvast één ding zeggen over de kwestie homohuwelijk: Een homo heeft net zoveel recht op een ongelukkig leven als een hetero.

Er is de afgelopen week heel wat kritiek geweest op mijn geliefde Eurovisie Songfestival. Men vindt dat we niet meer mee moeten doen, dat het een politiek spelletje is, dat de Toppers belachelijk zijn, dat Sieneke vals zingt en vooral dat Pierre Kartner’s liedje ‘Sha-la-lie’ het aller aller aller-slechtste nummer is aller tijden. Laatst luisterde ik naar de Coen en Sandershow op radio 3fm en ze hadden Dries Roelvink aan de telefoon. Ze feliciteerden Dries met het feit dat er een slechter nummer was gemaakt dan zijn “Ik ben Dries” (soms win je, soms sta je op verlies), namelijk Sha-la-lie van Pierre Kartner. Uiteraard was Dries Roelvink blij dat hij niet meer op de schandstoel zat, maar het is wel erg triest voor Pierre Kartner die het nummer “ik ben Dries” heeft geschreven. Coen en Sander beweren dus dat onze Pierre de twee aller-slechtste liedjes uit de Nederlandse muziekgeschiedenis heeft gecomponeerd. Arme man. Hij heeft grote internationale successen geboekt, miljoenen smurfen blij gemaakt met zijn smurfenlied en dan wordt hij zomaar door een paar radio DJ’s die nog maar net komen kijken in de muziekwereld volledig naar beneden gehaald.

Ik ben zelf erg nationalistisch aangelegd en ik hou ervan als Nederland iets wint. Ik hou niet zo van voetbal of andere sporten dus voor mij is het Eurovisie Songfestival een goed alternatief om mijn nationalisme aan te wakkeren. Het is een unieke wedstrijd waarin muziek, dans en kunst centraal staat. In plaats van overtrainde atleten op de Olympische Spelen kan ik kijken naar dansende homo’s in glitterpakken (die overigens heel veel rechten hebben). Dit is voor mij een ideaal vermaak. Leedvermaak weliswaar, maar toch! Ik begrijp wel waar de cynische en negatieve opmerkingen over het festival vandaan komen. We kunnen gewoon niet tegen ons verlies. En omdat we steeds blijven verliezen worden we cynisch en bitter. Als het niet aan het lied ligt dan komt het omdat de jurk er belachelijk uitzag of aan het feit dat er niemand op Nederland stemt omdat we geen ‘vrienden’ hebben. Dan roept iedereen dat we niet meer mee moeten doen.
Ik weet zeker dat wanneer Nederland een keer zou winnen dat het hele land zal juichen en roepen dat ‘wij’ gewonnen hebben. Grachten in Amsterdam zullen volstromen met boten om de artiest als een sporter te huldigen. Het land zal oranje kleuren, we zullen hoteldebotel zijn met de voorbereidingen voor het Songfestival in ons land, televisieprogramma’s zullen ermee gevuld worden, kranten maken speciale Songfestival-edities, Linda de Mol en Paul de Leeuw zullen maandenlang in de sportschool te vinden zijn om slanker voor de dag te komen tijdens de liveshows. Kortom: Het wordt een keer tijd dat we weer gaan winnen. De grote vraag is alleen: hoe?
Met het liedje dat we nu hebben maken we geen schijn van kans. Ik wil het niet afbranden zoals iedereen al heeft gedaan, maar het is gewoon een draak van een plaat! Alle artiesten die meededen aan het nationaal songfestival vond ik goed waardeloos, maar Sieneke was echt slecht. Het probleem ligt echter niet bij Pierre of Sieneke maar bij het hele idee dat het songfestival niet meer om muziek gaat. De organisatie geeft de opdracht om een lied te schrijven voor het Eurovisie Songfestival en daar gaan ze al de fout in. Je moet muziek schrijven voor mensen, niet voor festivals. Muziek is een emotie, een gevoel, een mening, een tekst die je kwijt wil, een melodie die iets in je losmaakt. Nu maken ze een ‘songfestivalliedje’. Er bestaan geen songfestivalliedjes! Je moet zorgen dat je een kneiter van een hit schrijft dan wint het vanzelf. Wat Nederland inzendt naar het songfestival heeft niets te maken met wat er in Nederland speelt, wat er populair is bij de jeugd, wat er in de wereld gebeurt. Het heeft niets meer te maken met kunst. Zoals vele landgenoten zie ik winst dit jaar erg somber in, het enige waar we met z’n allen op kunnen hopen is dat Sieneke een spectaculaire jurk aantrekt en dat ze opkomt voor de rechten van de homo!